Συνεχίζοντας την επιτυχημένη παρουσία των Deep Purple στη χώρα του "ανατέλλοντος ήλιου" ο Ritchie Blackmore με το επόμενο επιτυχημένο μουσικό σχήμα του, τους  Rainbow, επισκεπτόταν τη χώρα επανειλημμένα για συναυλίες.
Εξασφαλισμένη η επιτυχίακαθώς οι αλαλάζοντες Γιαπωνέζοι λατρεύουν οτιδήποτε αφορά αυτόν τον μέγιστο μουσικό.
Αυτό το  show πρέπει να ήταν η τελευταία εμφάνιση της μπάντας στα 1984 καθώς οι  Deep Purple επανασυστάθηκαν την ίδια χρονιά.
Κυκλοφορεί δεκαετίες μετά παρουσιάζοντας υλικό της περιόδου "Bent out of shape" και προέρχεται από την ομώνυμη περιοδεία της μπάντας!! Αποτελεί δε μέρος της κυκλοφορίας του "The Ritchie Blackmore Story"(κυκλοφορία 2015).
Η συναυλία αρχίζει με το καθιερωμένο σύντομο οργανικό   jam "Over the Rainbow" και μετά παρεμβάλλεται μία εξαιρετική εκτέλεση του "Spotlight Kid".  Ακολουθεί το δυναμικό "Miss Mistreated" με εξαιρετικά γυναικεία δεύτερα φωνητικά που όμως σε μερικά σημεία υπερκαλύπτουν ακόμη και τον Joe Lynn Turner.
 
Το "I Surrender" δε θα μπορούσε να απουσιάζει και ο Blackmore φαίνεται να το διασκεδάζει πολύ και ξαφνικά τον ενοχλεί η  Stratocaster του γιατί είναι εκτός τονικότητας;; Πάντως κατά τη διάρκεια της συναυλίας αυτής, ακούγεται κάπως.
Με το "Can’t Happen Here" ευκαιρία για τους  Roger Glover και τον  Chuck Burghi να δείξουν τη μαεστρία τους!!  
Έχουμε και ένα κλασικό τραγούδι των Rainbow, το "Catch the Rainbow" στην συνέχεια, που ο  Joe Lynn Turner το αποδίδει παθιασμένα και με ψυχή.
 Η σύνθεση του 1982, το  "Power" σύνθεση από το πολύ καλό "Straight between the Eyes", υπενθυμίζει ότι ο  Blackmore θα έπρεπε να ζητήσει τα εύσημα από τους Queen, διότι το  "Hammer to Fall" που κυκλοφόρησαν το 1984 μοιάζει πολύ!
Το "Power" δείχνει την δεξιοτεχνία του  David Rosenthal στα πλήκτρα και προετοιμάζει την είσοδο ενός εκπληκτικού "Street of Dreams" σε μία σύντομη όμως εκδοχή.
Το αγαπημένο "Fool for the Night" είναι το επόμενο από τη δισκάρα  "Bent out of Shape" και αποδεικνύεται και επί σκηνής!
Ώρα για το solo spot του  Blackmore με ενδιαφέρουσες μουσικές προτάσεις πριν η μπάντα τον συνοδεύσει στο κλασικότροπο "Difficult to Cure", με την συνοδεία και της Γιαπωνέζικης εκπληκτικής ορχήστρας!
Εντυπωσιακό! 
Ο Blackmore στο στοιχείο του παρουσιάζει το αγαπημένο του "Guitar Improvisation" για περίπου 15 λεπτά.Μουσική αγαλλίαση με τον κ. Blackmore!
 
Ο Chuck Burghi "δίνει τα ρέστα του" με ένα "γιγαντιαίο" drum solo ακολουθούμενος από το αλαλάζον ακροατήριο και στην συνέχεια ο Joe Lynn Turner θα παρουσιάσει τη μπάντα για να ακολουθήσει ένα σύντομο blues jam πριν όλοι μαζί  μας "αποτελειώσουν" με ένα οκτάλεπτο "Stranded"συμπεριλαμβάνοντας και το  "Hey Joe" του Hendrix!
Ένα ταχύτατο  "Death Alley Driver" οδηγεί την συναυλία στο τέλος της….
 Στο τέλος;;; όχι!!
Η μπάντα εισβάλει με το "Fire Dance"  και ο  Joe Lynn Turner χάνει την πρώτη γραμμή του τραγουδιού, κάτι που τον δυσκολεύει…λίγο.
Το οργανικό  "Maybe Next Time" είναι ονειρικό και το "All Night Long" θα αποδοθεί "τίμια" από τον Joe Lynn Turner που έχει άξιους συμπαραστάτες τις κοπέλες από τα δεύτερα εξαιρετικά φωνητικά.
Δίνει και μερικά στοιχεία από το "Woman from Tokyo" τιμώντας τη χώρα της συναυλίας.
Για μία ακόμη φορά φεύγουν και επιστρέφουν με τον Blackmore να δελεάζει το κοινό με τις νότες του "Lazy" για να ακολουθήσει μία σύντομη εκτέλεση του "Since You Been Gone".
Ο Blackmore κι ο Turner έρχονται σιμά για μία διαφορετική εκτέλεση του "Smoke on the Water" και όλα τελειώνουν  όπως θα έπρεπε.
Σίγουρα, εάν αγοράσει κάποιος το συγκριμένο υλικό αξίζει τα λεφτά του. Αξίζει όμως και για άλλον ένα λόγο μιας κι αυτή η επανασύνδεση θα έπρεπε να γίνει με τον συγκριμένο τραγουδιστή (J.L.T.) και όλους (εντάξει τους περισσότερους) μουσικούς που πέρασαν από τη μπάντα και όχι από έναν (πραγματικά) φέρελπι τραγουδιστή και κάποιους αξιοπρεπέστατους μουσικούς φίλους του Ritchie για να παίξουν κυρίως τραγούδια των Purple.

Νότης Γκιλλανίδης