«Ακούστε το καινούριο τους άλμπουμ. Είναι τοξικό», κατέληγε το άρθρο (σε κλεψιμαίϊκη μετάφραση από αγγλικό έντυπο, όπως ήταν ο κανόνας τότε). Οι πέντε φάτσες του γκρουπ έδειχναν άλουστες, ενοχλημένες, τσαντισμένες. Μπερέδες, μπαντάνες κι ένας τύπος χαμένος πίσω από ένα μαλλί σαν μαύρη προβιά, μ΄ένα τσιγάρο να κρέμεται απ΄το στόμα.
Ήταν ακόμη η εποχή όπου ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με τον καλοσιδερωμένο, «ασφαλή» ήχο του "Hysteria". Πού να φανταζόμασταν.
Τον Αύγουστο του '88, όλοι μιλούσαν για το «φοβερό» καινούριο συγκρότημα που είχε ένα «ροκ» κομμάτι στο Νο 1 της Αμερικής. Όταν πήρα στα χέρια μου αυτόν τον ευτελούς εκτύπωσης ελληνικό δίσκο ("WEA RECORDS S.A. MESSOGEION 319 HALANDRI"), το πρώτο που μου χτύπησε ήταν η προχειρότητα στο εξώφυλλο. Ένα ιπτάμενο τέρας, ένα ηλίθια έκπληκτο ρομπότ και μια αναίσθητη βιασμένη γυναίκα. Στο οπισθόφυλλο, τα πέντε ρεμάλια σε λιωματώδη κατάσταση πάνω σ΄ένα περσικό χαλί. Τί αισθητική είναι αυτή;
Κι όμως, μόνο ένα τέτοιο, βρώμικο κι ενοχλητικό εξώφυλλο θα μπορούσε να έχει το άλμπουμ που κάρφωσε μια ένεση αδρεναλίνης στο στέρνο της λαγοκοιμώμενης δεκαετίας του '80. Ένα άλμπουμ που έκανε κόσμο να παίρνει στα ραδιόφωνα (πειρατικά σχεδόν όλα μέχρι τότε) και να λέει ότι ξαναμάκρυνε τα μαλλιά του και ξεσκόνισε τις μπότες του μετά από χρόνια, ακούγοντας το δίσκο αυτόν.
Δεν ήταν hype, ούτε «προϊόν» επιμελούς προώθησης αυτός ο δίσκος. Ήταν ο ήχος πέντε πραγματικών αλητών που έρχονταν από τα ζήτητα, που θα σκότωναν για να ξεχωρίσουν, να πετύχουν και να χαθούν, όπως οι ήρωές τους από τα '60s και τα '70s, σ΄ένα αχαλίνωτο πάρτυ καταστροφής. Ήταν ο θόρυβος που έκαναν η απεγνωσμένη ορμή, τα απεριόριστα drugs και οι ικανές δόσεις απρόβλεπτου ταλέντου, σε μια εποχή που κανείς δεν πίστευε ότι θα υπάρχει αύριο ("Greed Is Good" - βλέπε το περίφημο λογύδριο στην ταινία "Wall Street"). Εδώ για πρώτη φορά ακούσαμε δύο κιθάρες να ακούγονται σαν σε συναυλία, η καθεμία να παίζει τα δικά της, όχι τις ευθυγραμμισμένες πριμαριστές πινελιές των Leppard ή των Dokken. Ακούσαμε μπάσο με όγκο και groove που να  οδηγεί όλο το συγκρότημα και έναν ντράμερ που να τα βαράει αλύπητα, παίζοντας με το συναίσθημα του κάθε κομματιού, όχι κυνηγώντας το μετρονόμο.
Mια φωνή ένρινα εκνευρισμένη, ρηξικέλευθη, κάτι μεταξύ Janis Joplin και Dan McCafferty, να ειρωνεύεται, να χλευάζει, να τρυπάει το ταβάνι με τις ψιλές της. Όσο για τους στίχους, σπάνια στην ιστορία του ροκ η ματιά της παρακμής υπήρξε τόσο ακαριαία θελκτική.
Όλα τα λόγια σε πρώτο πρόσωπο, εκστομούμενα με πρωτοφανή αγένεια και με "f**k" να φεύγουν από δω κι από κει, ενώ στα θρύψαλλα από τις εικόνες τους να κυριαρχούν κατακάθια ("Mr. Brownstone"), αδυσώπητοι εκμεταλλευτές ("Welcome To The Jungle") και βασανισμένες, παρακμιακές - και μάλλον «εύκολες» - γυναικείες φιγούρες ("Think About You", "My Michelle", "You're Crazy"). Μια απ' αυτές, εσκεμμένα ενέδωσε στον Axl μέσα στο στούντιο, προκειμένου τα βογγητά της να απαθανατιστούν στο πυρετώδες γκρουβ του "Rocket Queen". Έτσι, για να καταλάβουμε δηλαδή, ότι η κραιπάλη δεν μπορούσε να είναι πιο αληθινή.