Τα περισσότερα για τον εκκεντρικό χοντρό της εξάχορδης τα γνωρίζετε… Για τους αμέτρητους καυγάδες με τους κατά καιρούς συνεργάτες του, για τις υπερφίαλες δηλώσεις τύπου “αυτά που παίζει ο Blackmore, εγώ τα έπαιζα σε ηλικία 9 ετών”.
Θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια. Ο μόνος που θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί σε παραγωγική αυταρέσκεια είναι ο επίσης τεράστιος David Coverdale (να μια ακόμα ενδιαφέρουσα χαμένη συνεργασία).
Παρόλο που η “παραπολιτική”, ανέκαθεν δημιουργούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την “πολιτική” αυτή καθεαυτή, σε σημείο να χτίζονται καριέρες και υπερτιμημένα μουσικά είδωλα (βλέπε Cobain), στην περίπτωση του Σουηδού θεού της Fender Stratocaster, η μουσική παίζει τον κυρίαρχο ρόλο, αφού τουλάχιστον τα 5 πρώτα άλμπουμ του, θεωρούνται και είναι κάτι παραπάνω από αριστουργήματα…
Πολλοί μουσικοί αναλυτές της wikipedia όταν θέλουν να κατηγορήσουν τον Malmsteen, στέκονται στο γεγονός ότι εδώ και 30 χρόνια παίζει στο ίδιο στυλ, καθώς και για συνθετική ένδεια και επανάληψη… Η απάντηση στις Κασσάνδρες ακούει στο όνομα “Odyssey”!!!
Για μένα αποτελεί το άλμπουμ-επιτομή του Ευρωπαϊκού hard rock. Το συγκεκριμένο αριστούργημα κάνει την διαφορά στην καριέρα του Σουηδού θεού.
Είναι σίγουρα το πιο πετυχημένο εμπορικά, αλλά και συνθετικά άλμπουμ του. Ποιος ο λόγος;
Η απάντηση ακούει σ’ ένα όνομα… Joe Lynn Turner!!!
Αυτού του τεράστιου τραγουδιστή, ο οποίος ακόμα και Iced Earth να τραγουδήσει, θα ακουστεί εύηχα…
Αν είχα απέναντι μου τον Joe Lynn Turner θα του φόραγα “βραχιολάκια” και θα τον ανέκρινα για δύο πράγματα.
Πως κατάφερε να επιβιώσει, μετά από συνεργασίες με Blackmore και Malmsteen; και πως τα κατάφερε και δεν καράφλιασε.
Πλέον ένα είναι σίγουρο, ότι σ’ έναν ενδεχόμενο πυρηνικό πόλεμο, οι μόνοι που θα επιβιώσουν είναι οι κατσαρίδες και η περούκα του θεού Joe…