Ο τίτλος του, “Out In The Fields”.
Στο εξώφυλλο, τον φόντο του ουρανό διέγραφε μια κάθετη κορδέλα στα δεξιά, χρωματισμένη με το μαυρόασπρο κουκίδισμα που έπεφτε στην οθόνη της ΕΡΤ κάθε που τέλειωνε το πρόγραμμα. Ψηλά στην κορδέλα, δύο κόκκινα τριγωνάκια με τα ονόματα των δύο τύπων, που ντυμένοι με κόκκινη στολή Ουσάρων κοιτούσαν κατάματα από τη φωτογραφία που έπιανε το κέντρο του εξώφυλλου (τις στολές των περασμένων αιώνων, τις έβαζε κάτι χρόνια πριν το «Μπλεκ», στο οπισθόφυλλο και οι πειραγμένοι τις ξέραμε).
Ο ένας, o αξύριστος που έμοιαζε –λέγαν οι βάζελοι- με το Σαραβάκο, μας ήταν πολύ γνωστός. Ο Gary Moore, ο κιθαρίστας που μας χάρισε το “Empty Rooms” στην εννιάλεπτη live εκτέλεση, το ιερό δισκοπότηρο της κρίσιμης ώρας κάθε πάρτυ. Ο άλλος, ο μελαχρινός με το βλέμμα Έλβις και το μουστάκι, ήταν πράγματι ο Phil Lynott των διαλυμένων –και σχεδόν ξεχασμένων -Thin Lizzy; Αυτή η αφάνα ήταν τα μαλλιά του, ή φορούσε κείνο το φουσκωτό καπέλλο των μουσκετοφόρων που βλέπαμε στους τελικούς κυπέλλου Αγγλίας να περιφέρονται σα μολυβένια στρατιωτάκια;

Tο single με τον εμβατηριακό ρυθμό και την αντιπολεμική ατάκα “no flag or uniform ever stopped a bullet from a gun” ήταν το μόνο ροκ κομμάτι που ήξεραν ακόμα κι οι καρεκλάδες το καλοκαίρι του “Live Aid”.
Αν μιλήσουμε για επίπεδα δημοφιλίας, είχε μπει στη δεύτερη πλευρά του δεύτερου δίσκου / κασσέτας “Summer Dance – 28 Αυθεντικές Εκτελέσεις” μαζί με U2, Marillion, Smiths, Tina Turner, Corey Hart και Alan Parsons Project.
Το βίντεο του κομματιού, με το δίδυμο Moore / Lynott να παίζουν ντυμένοι με τις κόκκινες ομοιόμορφες στολές (από κάτω μαύρο τζην αυτοκόλλητο) και πίσω τους να περνούν εικόνες δυστυχίας και εμφυλίου πολέμου από τη διχασμένη Ιρλανδία, ήταν από τα πρώτα (αν όχι το πρώτο) που έμαθε στο μη μουσικό λαό τί εστί «τρέμολο».
Το δε τρικ της κάμερας της κολλημένης στα κλειδιά της κιθάρας, να δείχνει τα δάχτυλα του Gary Moore να ανεβοκατεβαίνουν στην ταστιέρα, υπήρξε πατέντα ολκής για την εποχή του MTV.
Ο δίσκος ακολούθησε με το που μπήκε το φθινόπωρο. Ηχογραφημένο με τη βοήθεια τεσσάρων πασίγνωστων παραγωγών (Andy Johns, Peter Collins, Beau Hill και Mike Stone), το “Run For Cover”, το έκτο (στην ουσία το τρίτο απ΄όσα κυκλοφορούσαν τότε) προσωπικό lp του 33χρονου Gary Moore, ήταν μια καλογυαλισμένη προσπάθεια της ΕΜΙ (10 Records) να χωρέσει τον Ιρλανδό κιθαρίστα στο mainstream, σε μια εποχή που οι “guitar heroes” της προηγούμενης δεκαετίας εμπορικά παρέπαιαν (Jimmy Page, Ted Nugent, Pat Travers, Alvin Lee), ή είχαν αναγκαστεί να βάλουν τεράστιες ποσότητες περιέ στο κρασί τους (Eric Clapton, Jeff Beck). 
Σ’ αυτό προορίζονταν να βοηθήσουν κυρίως τρία στοιχεία : πρώτον, η συστράτευση σημαντικών μουσικών, που δικαιολογημένα έδωσαν στο άλμπουμ μια “all star” αίσθηση.
Πέρα από τον πληκτρά και programmer Andy Richards (από Godley & Crème, Rush έως T’ Pau και ... F.G.T.H.), συμμετείχαν Neil Carter (φωνητικά, πλήκτρα), Don Airey (πλήκτρα), Paul Thompson των Roxy Music (στα τύμπανα), έως και ο Bob Daisley (μπάσο) σ’ ένα κομμάτι. Είναι όμως οι Glenn Hughes (φωνητικά σε 3 κομμάτια και μπάσο) και Phil Lynott, που είτε τραγουδώντας μόνοι, είτε μαζί με τον Moore, έδωσαν στα κομμάτια ιδιαίτερο χρώμα και κλάση.