// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Παρουσιάσεις » Old Time Rock

Οι δεύτερες ευκαιρίες στη μουσική ζωή μιας μπάντας που γεννήθηκε και επιχείρησε να ξεπεταχτεί σε λάθος χρόνο είναι σπάνιες. Όμως υπάρχουν και δίνονται, κατά κανόνα μοιραία, λες και αποφασίζει η ίδια η φλέβα του ταλέντου, ανεξαρτήτως εποχής.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα μικρό σούπερ γκρουπ, από μέλη που είχαν συμμετάσχει σε σχήματα που άφησε πίσω του το δεύτερο – και αδικοχαμένο- κύμα του N.W.O.B.H.M.. :
O τραγουδιστής και κιθαρίστας Steve Overland με τον κιθαρίστα αδελφό του Chris ήταν στους ημιάσημους Wildlife, που παρά τα δύο άλμπουμ τους το ’80 (με την Chrysalis) και το ’83 (με την υπό κατάρρευση Swan Song του Peter Grant που μόλις είχε ξοφλήσει με τους Zeppelin), δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι εμπορικά αξιοσημείωτο.

O μπασίστας Merv Goldsworthy είχε περάσει από τους Diamond Head και μαζί με τον ντράμερ Pete Jupp βρέθηκαν στην μετά Dickinson εποχή των cult ηρώων Samson. Οι πρώϊμες συνθέσεις τους περιελάμβαναν και τους κιθαρίστες Andy Barnett (αργότερα με τους ASAP του Adrian Smith) και Dave Colwell, τελικά όμως ήταν ο κημπορντίστας με το προσωνύμιο Didge Digital που συμπλήρωσε την πεντάδα η οποία τα τέλη του ’84 υπέγραψε συμβόλαιο με την CBS/Portrait και πήραν το όνομα FM.
Έχοντας εξασφαλίσει δισκογραφική εστία, οι FM έκαναν το live ντεμπούτο τους ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου το ’85 και βγήκαν στο δρόμο. Ζύγιζαν την κατάλληλη στιγμή για να κυκλοφορήσουν το υλικό τους, την ίδια ώρα που έχτιζαν όνομα σαν σαπόρτ, παίζοντας μεταξύ ’85 και ’86 στις βρετανικές περιοδείες τοπ ονομάτων όπως οι Foreigner, Gary Moore, Meat Loaf, Status Quo και REO Speedwagon. Ηχογραφημένο στην Ibiza, το Λονδίνο και το Surrey, το “Indiscreet” κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του ’86. Μια καλοζυγισμένη απάντηση στο A.O.R. των Foreigner, από τα πρώτα album προγραμματισμένα σε ραδιοφωνικό πρότυπο, το “Indiscreet” ήταν χειρουργικά απαλλαγμένο από οξείες γωνίες, με κόμπακτ αισθητική (όλα τα κομμάτια ήταν δομημένα για single) και φιλοδοξία να καλύψει ολόκληρο το φάσμα μεταξύ νεορομαντικής ποπ και προσβάσιμου, soft rock. Κύριο προσόν του ήταν η ποιότητα των συνθέσεων και η οικονομία της κιθάρας, που ενώ συνήθως υποχωρεί πίσω από τα πλήκτρα, ποτέ δεν παραλείπει να βγαίνει μπροστά με solo και αρμονίες καθαρά βρετανικές. Με την δυνατή, συναισθηματική φωνή του Steve Overland –ανεξίτηλο κράμα Biff Byford και Michael Bolton απ΄ το Norwich- να υπογραμμίζει ορθάνοιχτες μελωδίες, κομμάτια όπως τα “That Girl”, Hot Wired”, “Frozen Heart”, “Love Lies Dying”, “Other Side Of Midnight”, “American Girls”, “I Belong To The Night” έκοβαν ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το παραδείσιο 7^ο σύννεφο του Α.Ο.R., δυστυχώς μερικά χρόνια πιο αργά από την ακμή της rock συνομοταξίας των Journey – Foreigner – REO που ταυτίστηκε με την ομώνυμη μουσική ετικέτα.

Ακριβώς την περίοδο που ένα κομματάκι που είχε πει πρώτη η Bonnie Tyler έξι μήνες πριν έκανε θραύση, τραγουδισμένο από την πεντάδα απ’ το New Jersey, ήρθε για τους FM η μεγάλη ευκαιρία: τον Νοέμβριο του ’86 κατάφεραν και μπήκαν σαπόρτ των Bon Jovi για δέκα νύχτες στη βρετανική περιοδεία των τελευταίων. Η παραδοσιακή ξενομανία του αγγλικού τύπου και ο επιδεικτικός σνομπισμός τους για όλα τα σχήματα από το νησί που κυνηγούσαν τον «αμερικάνικο ήχο» απέβη σε βάρος τους, καθώς τους παρουσίασαν περίπου σαν Spandau Βallet με κιθάρες. Αν θέλει κανείς να είναι δίκαιος, σε ένα μουσικό κοινό που βρισκόταν ανύποπτο του ότι μερικούς μήνες αργότερα θα γνώριζε έναν επιθετικογενή εθισμό στον «εμπορικό» hard rock ήχο έσω του MTV, η σύγκριση με τον χαμογελαστό σταρ απ΄το New Jersey ήταν άνιση. Όσο και να αντιπαραβληθεί ο Steve και τον Jon της εποχής, ο δεύτερος, ως εξωτικός με transatlantic χαμόγελο, κερδίζει σε δημοφιλία με κάτω τα χέρια. Ο άλλος φαίνεται ότι είναι πολύ πιο μουσικός, αλλά, απλώς, είναι απ’ το Norwich.

Το πρώτο single απ’ το “Indiscreet”, η μπαλάντα “Frozen Heart” ακούστηκε κάπως στην Αγγλία και το δεύτερο (“That Girl”) έγινε περισσότερο γνωστό από την – εύστοχη- διασκευή των Maiden (στο flip-side του “Stranger In A Strange Land”), ακριβώς την ίδια περίοδο που ένα τέτοιο κομμάτι θα όφειλε να κάνει τη δική του πορεία. Σα να μην έφτανε αυτό, η CBS σε μερικούς μήνες έκλεισε τελείως την θυγατρική της Portrait στην Ευρώπη, οπότε οι FM έμειναν μ’ έναν άριστο δίσκο στο χέρι, αλλά χωρίς συμβόλαιο.
Ακολούθησε η προσπάθεια των FM να ρεφάρουν, προσλαμβάνοντας κι αυτοί τον Desmond Child, μ΄ένα εξίσου δουλεμένο, πιο σύντονο με την εποχή, αλλά εξίσου εμπορικά άτυχο άλμπουμ (“Tough It Out”, 1989), η επιστροφή του Andy Barnett στο σχήμα, η τρίτη προσπάθεια που ενταφιάστηκε (όπως και εκατοντάδες άλλες) από την ψευδοπροφητεία του ήχου των ‘90s και εν τέλει η διάλυσή τους.

Όμως η ουσία των FM είναι ότι ήταν τραγουδοποιοί από τους λίγους. Η τύχη τους, ότι με το πέρασμα των χρόνων, ενώ τα μαλλιά άσπρισαν και τα κιλά προστέθηκαν, συνειδητοποίησαν ότι αυτή η βεβιασμένη προσπάθεια για να ακούγονται επίκαιροι δεν άξιζε τον κόπο εξαρχής. Και τότε, έβγαλαν το γερό ροκ γκρουπ που έκρυβαν ανέκαθεν μέσα τους. Το 2007, ενώ πήγαιναν για μια επετειακή συναυλία, βρέθηκαν μπροστά σε χιλιάδες οπαδών, Όχι μόνο δεν είχαν ξεχαστεί, απεναντίας αποτελούσαν για 20 περίπου χρόνια ένα κοινώς γνωστό, παρ’ ότι ανομολόγητης αξίας, hard rock διαμάντι στο οποίο χιλιάδες ακροατών, διάφορης γενιάς από αυτήν που σνομπάρισε το “Indiscreet”, περίμεναν εναγωνίως να αποδώσουν όσα δικαιούτο.
Η φωνή του Steve Overland παρέμεινε ανέπαφη και περήφανη, όπως και η συλλογική (S. Overland, Jupp, Goldsworthy παραμένουν από το αρχικό σχήμα) διάθεσή τους να παίξουν αυτό που ήξεραν πάντα: hard rock με μελωδία από την οποία ούτε οι ίδιοι μπορούν να ξεφύγουν. Το “Indiscreet”, το ντεμπούτο τους, είναι πλέον δικαιωματικά ένα κλασσικό άλμπουμ.

Παναγιώτης Παπαίωάννου