// Rocktime Groups

H άγρια γοητεία των Blue Murder

// To Be A Rock And Not To Roll

Bowie διασώζει Iggy: Yπόθεση "Blah-Blah-Blah"

// Golden Years

8 + 1 τραγούδια που μας σύστησαν τα soundtrack του David Lynch

Αρχική » Παρουσιάσεις » Old Time Rock

Journey - "Infinity": Steve Perry, ένα ταξίδι στο "άπειρο"

11/12/2020

Κατηγορία: Old Time Rock

5703

Πολλοί θεωρούν ακόμη και σήμερα ότι Journey χωρίς τον Steve Perry δεν πρέπει να υφίστανται παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει σχεδόν διόμισι δεκαετίες από την μέρα που έφυγε από την μπάντα ενώ ο Neal Schon και η παρέα του συνεχίζουν να κυκλοφορούν αξιόλογα άλμπουμ.

Φυσικά όσοι διαδέχτηκαν τον Perry (Steve Augeri, Arnel Pineda) θυμίζουν έντονα το ηχόχρωμα της φωνής του, οπότε η συμβολή του μεγάλου ερμηνευτή στην ιστορία της μπάντας είναι κατά την γνώμη μου αξεπέραστη.

Οι περισσότεροι από τους οπαδούς των Journey αναπολούν άλμπουμ όπως τα "Εscape" και "Frontiers" ή ορισμένοι "κολλημένοι" θεωρούν πως μόνο όταν είχαν τον prog ήχο των τριών πρώτων δίσκων ήσαν αξιοπρόσεκτοι.
Ανάμεσα όμως σε αυτές τις δύο περίοδους δηλαδή από την αγώνα της αναγνώρισης και την αποδοχής μέχρι την ολοκλήρωση της μεγάλης επιτυχίας, συνέβησαν μερικά απίθανα γεγονότα που άλλαξαν την πορεία της μπάντας διότι την ιστορία εκτός από τις παρέες, την γράφουν όσοι έχουν ένστικτο και μυρίζουν το ταλέντο και την επιτυχία.

Το "Infinity", το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του γκρουπ ήταν η αφετηρία για την μεγάλη διαδρομή που θα ακολουθούσαν οι Journey και αξίζει να μάθουμε ή να ξαναθυμηθούμε πως προέκυψε τούτος ο θαυμάσιος δίσκος.

Ο Stephen Ray Perry γεννήθηκε στο Χάνφορντ της Καλιφόρνια από Πορτογάλους γονείς και η αγάπη που είχε για την μουσική την ενίσχυσε ο πατέρας του Raymond Perry (Pereira), που ήταν τραγουδιστής και συνιδιοκτήτης ενός ραδιοφωνικού σταθμού ονόματι KNGS.

Οι γονείς του S. Perry χώρισαν όταν ήταν οκτώ ετών και με την μητέρα του μετακόμισαν στη φάρμα των παππούδων του ενώ το τραγούδι που τον σημάδεψε στην παιδική του ηλικία ήταν η σύνθεση του Sam Cooke με τίτλο "Cupid".

Ο Perry μετακομίζει ξανά λίγα χρόνια αργότερα στο Lemoore της Καλιφόρνια και στο γυμνάσιο μαθαίνει να παίζει, ντραμς και να συμμετέχει στις πρώτες του εξωσχολικές μπάντες. Μετά την αποφοίτησή του, παρακολούθησε το College of the Sequoias, στην Visalia της Καλιφόρνια, όπου τραγούδησε μαζί με τον πρώτο τενόρο στη χορωδίας ενώ η μητέρα του, τον ενθάρρυνε σε όλες τις μουσικές δραστηριότητες που έκανε.
Εκείνη την εποχή η ποπ, ροκ και σόουλ μουσική είχαν τρομερή δημοτικότητα και τα ακούσματα του Perry ξεκίναγαν από τον Elvis, τους Beatles, τους Cream, τους The Beach Boys και έφτανε μέχρι τον Frankie Valli, τον Marvin Gaye και τον Joe Tex ενώ λάτρευε τις γυναικείες φωνές όπως της Diana Ross, της Dee Dee Sharp και της μεγάλης Aretha Franklin. Όμως η μεγάλη του αγάπη ήταν οι ηχογραφήσεις της Motown και τα κομμάτια του Sam Cooke.

Στην δεκαετία του '70 σχηματίζει τους Ice, παρέα με τον μελλοντικό μουσικό παραγωγό Scott Mathews που διαλύονται λίγο καιρό αργότερα και το μόνο θετικό από αυτή την ιστορία ήταν η γνωριμία του με ένα από τα είδωλά του, τον Steve Wonder αφού οι Ice ηχογραφούσαν στα Record Plant στούντιο στο Λος Άντζελες και ακριβώς δίπλα ηχογραφούσε ο Stevie Wonder το άλμπουμ του "Talking Book".

Το 1975, ο Perry μετακομίζει στο Thousand Oaks της Καλιφόρνια, και δημιουργεί ένα προοδευτικό ροκ συγκρότημα που ονομάζεται Pieces με τον Tim Bogert (συνεργάτη για ένα διάστημα με τον Jeff Beck), τον Denver Cross και Eddie Tuduri, οι οποίοι μετά από ενάμισι χρόνο διαλύονται αφού δεν μπόρεσαν να κλείσουν ένα ικανοποιητικό συμβόλαιο με κάποια δισκογραφική εταιρία ενώ το ίδιο "άτυχος" ήταν και με τους Captain Beyond οι οποίοι αναζητούσαν εκείνη την περίοδο τον αντικαταστάτη του Rod Evans (πρώην Deep Purple).

"Η απροσδόκητη πρόταση"

Μπορεί λοιπόν ο Steve Perry να έψαχνε την χρυσή ευκαιρία για να κάνει το ροκ όνειρο του, πραγματικότητα όμως εκείνο που όρισε την μοίρα του, ήταν η πρόταση του μάνατζερ των Journey, Walter "Herbie" Herbert, η οποία ήρθε την στιγμή που ο σπουδαίος ερμηνευτής θρηνούσε για τον χαμό από τροχαίο, του μπασίστα φίλου και συνεργάτη του Richard Michaels με τον οποίο έπαιζαν μαζί στους Alien Project (προηγούμενο όνομα Street Talk).
Παράλληλα η Columpia Records μέσω του Don Ellis προσπαθούσε να τους φέρει ένα καλό συμβόλαιο, όμως το τραγικό συμβάν έφερε το πρόωρο τέλος στο σχήμα.

Ο Perry επέστρεψε στο Lemoore και αποφάσισε να μην συνεχίσει την καριέρα του, μη μπορώντας να ξεπεράσει τον χαμό του φίλου του αλλά για μία ακόμη φορά η γονική στοργή έφερε αποτέλεσμα και με την παρότρυνση της μητέρας του, απάντησε στα επίμονες τηλεφωνικές κλήσεις του Walter "Herbie" Herbert, που είχε πιστέψει πάρα πολύ στις ερμηνευτικές δυνατότητες των S.Perry. Άλλωστε ο Herbert είχε μέντορα τον περίφημο Γερμανό-Αμερικανό ιμπρεσάριο και πετυχημένο διοργανωτή συναυλιών Bill Graham, ο οποίος είχε αναδείξει ονόματα όπως οι Grateful Dead, Jefferson Airplane, Big Brother and the Holding Company, δείχνοντας τον δρόμο πόσο κερδοφόρος είναι ο συνδυασμός επιχειρηματικού μυαλού αλλά και μουσικής επίγνωσης και αξιοποίησης των υπάρχοντων ταλέντων.

Αντιλαμβανόμενος ο δαιμόνιος μάνατζερ (με βάση όσα του είχε μάθει ο Bill Graham), ότι οι Journey για να κάνουν το παραπάνω βήμα και να αποκτήσουν επιπλεόν εμπορικό αντίκτυπο τα άλμπουμ τους, όφειλαν σιγά-σιγά να βάλουν στην άκρη τον progressive ήχο τους και να ακολουθήσουν πιο mainstream μονοπάτια.
Εν τω μεταξύ το demo με τα κομμάτια των Alien Project, το είχε ακούσει ο Walter "Herbie" Herbert, και ακούγοντας τη φωνή του Steve Perry ονειρεύτηκε ότι αυτή θα ήταν η καθοριστική αλλαγή που έπρεπε να κάνουν οι Journey και παράλληλα αποκτούν επιτέλους έναν κανονικό frontman με την ελπίδα να κερδίσουν περισσότερους οπαδούς.

Η σύνθεση που εντυπωσίασε τον Walter "Herbie" Herbert, από το demo των Alien Project ήταν το "If You Need Me Call Me", όπου η ερμηνεία του Steve Perry είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική και του έδωσε το διαβατήριο για τους Journey!

Όμως η πραγματικότητα στην μπάντα εκείνη την χρονική περίοδο ήταν πολύ διαφορετική μιας και λίγους μήνες πριν είχαν προσλάβει τον Robert Fleischman, ως frontman στους Journey ο οποίος είχε προλάβει από το Ιούνιο μέχρι το Νοέμβριο του 1977 (τόσο έμεινε στο γκρουπ) να έχει κάνει αρκετές εμφανίσεις και να έχει γράψει υλικό για το επόμενο άλμπουμ της μπάντας, το υπέροχο "Infinity".

Μπροστά σε αυτό το εμπόδιο που άκουγε στο όνομα Robert Fleischman, μία γραφειοκρατική παράλειψη λογιστών και συμβολαιογράφων, βοήθησε τον πανέξυπνο μάνατζερ να απολύσει διακριτικά τον R. Fleiscman ο οποίος έκανε το λάθος να μην έχει υπογράψει επίσημα κάποια συμφωνία με την εταιρία του Herbert ενώ του χρέωσαν και διάφορου είδους προβλήματα συμπεριφοράς ώστε να δικαιολογηθεί στα media η συγκεκριμένη απόφαση.

Επιπρόσθετα ο "πανούργος" Walter "Herbie" Herbert, δεν είχε μείνει όλο το προηγούμενο διάστημα απαθής αφού μοναδικός σκοπός του, ήταν να προσλάβει τον Perry στους Journey εν αγνοία του "άτυχου" Fleischman.
Το σχέδιο του Herbert, ήταν λιγάκι ριψοκίνδυνο αφού σε μία περιοδεία των Journey, "κουβάλησε" μαζί του τον Steve Perry και τον "βάπτισε" "ξάδερφο του" ώστε να αποφύγει τις ερωτήσεις και τα τυχόν παράπονα του Fleischman, ενώ η μπάντα τον δοκίμαζεζε κρυφά.
Με την σειρά του ο Steve Perry δεν διέψευσε τις προσδοκίες του ανήσυχου μάνατζερ με αποτέλεσμα η "κρυφή" πρόβα να εντυπωσιάσει όλους τους παρεβρισκόμενους και στις 28 Οκτωβρίου 1977 στο Σαν Φρανσίσκο ανακοινώνεται και επίσημα ότι ο Perry είναι ο νέος τραγουδιστής των Journey.

Aς δούμε όμως πως περιγράφει Steve Perry τις δικές του πρώτες εντυπώσεις με τους Journey:

"Νομίζω ότι ήταν στο Ντένβερ του Κολοράντο - άνοiγαν την συναυλία των Emerson, Lake και Palmer εκείνη την περίοδο Έτσι βρέθηκα, παρέα με το συγκρότημα ώστε να γνωριστούμε καλύτερα. Ο Neal και εγώ γράψαμε το πρώτο μας τραγούδι εκείνο το βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, μετά την παράσταση. Ονομάζεται "Patiently" και τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά.

Εκείνη την χρονική περίοδο η Κολούμπια πίεζε αφόρητα τους Journey να γράψουν περισσότερη εμπορική μουσική ώστε να μπορεί να τα παίζει το ραδιόφωνο συχνότερα".

Ταυτόχρονα και ο κιθαρίστας Neal Schon σε μία συνέντευξη του περίπου το 2000, επιβεβαιώνει τα όσα είχαν συμβεί τότε με τον σχεδιασμό για το μέλλον των Journey αναφέροντας τα εξής:

"Mετά τα τρία πρώτα άλμπουμ είχαμε κλείσει έναν κύκλο σημαντικής πορείας κάνοντας αυτό που ονειρευόμαστε. Με το πρώτο μας άλμπουμ πουλήσαμε λίγο πάνω από 100.000 δίσκους σχετικά καλά για τα δεδομένα της εποχής αν και σήμερα αυτό το νούμερο είναι αξιοσέβαστο!

Για πέντε χρόνια όλα ήσαν εξαντλητικά. Περιοδεύαμε συνεχώς, σχεδόν δέκα μήνες τον χρόνο για να μείνουμε γνωστοί και τους υπόλοιπους μήνες βρισκόμαστε στο στούντιο και ηχογραφούσαμε νέα μουσική. Κυκλοφορήσαμε τρία άλμπουμ και είδαμε πλέον ότι χρειαζόμαστε ένα κανονικό frontman.
Ήδη τα μηνύματα από την εταιρία μας ήταν ανησυχητικά δίνοντας μας τελεσίγραφο ότι για να μας παίξουν τα ραδιόφωνα και να πουλήσουμε περισσότερους δίσκους πρέπει να προσλάβουμε κανονικό frontman αλλιώς θα διακόψουν την συνεργασία μαζί μας. Η απογοήτευση μας ήταν μεγάλη και είχαμε αγχωθεί αφού όλοι νιώθαμε ότι είχαμε κουραστεί υπερβολικά για όλο εκείνο το χρονικό διάστημα.

Όταν βρεθήκαμε με τον Perry ήμουν γοητευμένος με την φωνή του από κάποιες δοκιμαστικές πρόβες που κάναμε και κολλήσαμε εξ αρχής. Γράψαμε αμέσως το "Patiently" και μετά στο σπίτι το Greg Rollie την μπαλάντα "Lights".

"Ταξίδι στο άπειρο"

Η μεγάλη αλλαγή στους Journey είναι πλέον γεγονός αφού εκτός από την αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης και την πρόσληψη νέου τραγουδιστή έχουμε επίσης άλλη μία δυνατή μεταγραφή που ακούει στο όνομα Roy Thomas Baker, τον περίφημο παραγωγό των Queen.
Οι ηχογραφήσεις κρατούν περίπου τρεις μήνες και τον Ιανουάριο του 1978 το "Infinity" βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων, σηματοδοτώντας μία μεγάλη στροφή της μπάντας και ανοίγοντας νέους ορίζοντες σε όλα τα επίπεδα.

Ένα ακόμη δυνατό όπλο των Journey είναι ότι από το ξεκίνημα τους υπήρχε μία θαυμάσια βάση τριών σπουδαίων μουσικών που είχαν ενεργή παρουσία τόσο στο στούντιο με την ηχογράφηση ήδη τριών άλμπουμ αλλά κυρίως με την δεξιοτεχνία και το άριστο παίξιμο τους στις αμέτρητες συναυλίες που έδιναν σε όλες τις πόλεις των ΗΠΑ.
Ο λόγος για τον μπασίστα Ross Valory, τον ντράμερ Aynsley Dunbar και φυσικά τον πολυτάλαντο Gregg Rolie, με τον τελευταίο να έχει επωμιστεί μεγάλος βάρος της μπάντας (σύνθεση, ερμηνεία, πλήκτρα). Αν και ηλικιακά όλοι κόντευαν τα τριάντα, η εμπειρία που είχαν αποκτήσει ήταν μεγάλη. Οι Schon και Rolie είχαν παίξει ήδη με τον Santana στο Woodstock αλλά και στα πρώτα στούντιο άλμπουμ του Μεξικανού κιθαρίστα ενώ o Ross Valory, είχε ήδη δείξει το ταλέντο του με τους Steve Miller Band.

Ο Aynsley Dunbar είναι μία κατηγορία από μόνος του, ο οποίος είχε ξεκινήσει την καριέρα του, την δεκαετία του '60 με τον John Mayall & the Bluesbreakers ενώ πριν τους Journey είχε παίξει σε αρκετά άλμπουμ σημαντικών καλλιτεχνών όπως ο Frank Zappa and the Mothers, ο David Bowie, ο Lou Redd ενώ ήδη είχε κυκλοφορήσει δικά του σόλο άλμπουμ. Μετά την φυγή του από τους Journey ήταν ο πιο περιζήτητος session ντράμερ και συνεργάστηκε με τον Sammy Hagar Whitesnake, Jefferson Starship, UFO και πολλούς άλλους.

Όλη αυτή η δυνατή ομάδα είχε πλέον στην διάθεσή της, μία τρομερή φωνή, τον Steve Perry και με το "Infinity" αρχίζει ένα ταξίδι στο "άπειρο" που θα άφηνε τις καλύτερες αναμνήσεις στην παγκόσμια ροκ κοινότητα.

Το άλμπουμ ξεκινά με την αθάνατη μπαλάντα "Lights", που είναι το δεύτερο κομμάτι που έγραψαν μαζί το δίδυμο Schon-Perry και αναφέρεται στην πόλη που είχαν ως βάση το San Francisco, αν και μέρος της σύνθεσης έχει γραφτεί στο Los Angeles. Το κομμάτι ακόμη και σήμερα παίζεται συχνά στα παιχνίδια μπέιζμπολ της ομάδας του Σαν Φρανσίσκο και έφτασε μέχρι το νο 68 του Billboard.

Η συνέχεια ανήκει στα λατρεμένα "Feeling That Way" και "Anytime", όπου το φωνητικό ντουέτο ανάμεσα στον Gregg Rolie και Steve Perry είναι έξοχο, με τα χορωδιακά φωνητικά να κυριαρχούν. Το "Feeling That Way" υπήρχε ως σύνθεση γραμμένη πριν έρθει στους Journey, ο Perry και παραλίγον να κυκλοφορήσει στο προηγούμενο άλμπουμ της μπάντας το "Next" αλλά ευτυχώς όμως απολαμβάνουμε μία ονειρική στιγμή της μπάντας.

Επιπρόσθετα στο "Anytime", στους συνθέτες διαβάζουμε το όνομα του Robert Fleischman ενώ τα δύο κομμάτια επειδή ήταν ουσιαστικά κολλημένα μεταξύ τους (στην έκδοση του βινυλίου) δηλαδή χωρίς να υπάρχει το μικρό κενό, πολλοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί μπερδευόντουσαν και πιστεύοντας ότι είναι μόνο μία σύνθεση με αποτέλεσμα να παίζουν σερί τα "Feeling That Way" και "Anytime", νομίζοντας ότι είναι ένα κομμάτι!!!

Στη συνέχεια συναντάμε το "La Do Da" που είναι μία καταιγιστική αμερικάνικη hard rock σύνθεση και η πρώτη πλευρά του βινυλίου κλείνει με το μελαγχολικό "Patiently" που είναι αφιερωμένο στην μνήμη των αδικοχαμένων μελών των Lynyrd Skynyrd, (Ronnie Van Zant, του κιθαρίστα Steve Gaines και της τραγουδίστριας Cassie Gaines) που σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα τον Οκτώβριο του 1977.

"Here I stand so patiently
For your lights to shine on me
For your song inside of me
This we bring to you

In the shadow of love
Time goes by leaving me helpless
Just to reach and try
To live my life
These are my reasons, so

here we stand so patiently
For your song inside of me
For your lights to shine on me
This we bring to you
One, One, in a million"

Η δεύτερη πλευρά του "Infinity" ξεκινά με το αφηγηματικό "Wheel in the Sky" (#57, USA chart) που είναι από τις πιο κλασικές ροκ στιγμές της μπάντας στο οποίο συναντάμε ξανά στους συνθέτες τον Robert Fleischman.

Ακολουθεί το ανατριχιαστικό μπαλαντοειδές "Somethin' to Hide" με τον Perry να κάνει μία "θεική" ερμηνεία συνδυάζοντας soul και rock στοιχεία και την μπάντα να παίζει μία μαγική μελωδία.

Το "Winds of March" είναι μία επική-συγκλονιστική σύνθεση με τον Perry να σε καθηλώνει και τον N. Schon να είναι εκρηκτικός και τον Rolie σολάρει υπέροχα.

Με το "Can Do" το "σκληρό" πρόσωπο των Journey επιστρέφει θυμίζοντας Led Zeppelin!

Tο άλμπουμ κλείνει με την συγκινητική μπαλάντα "Opened the Door" και με ένα απίστευτο κιθαριστικό επίλογο από τον N. Schon.

Το "Infinity" πουλά πάνω από τρία εκατομμύρια, φτάνει μέχρι το #21 στο Billboard και σηματοδοτεί την αλλαγή του ήχου των JOURNEY και ταυτόχρονα βάζει τα θεμέλια για να γραφτούν μερικά κλασικά άλμπουμ και μία σειρά από αθάνατα κομμάτια με την φωνή/σφραγίδα του Steve Perry.

Υ.Γ.1: Τον Ιανουάριο του 2005, όταν το Journey έλαβαν ένα αστέρι στο Hollywood για το Walk of Fame, ο Fleischman ήταν ένας από τους προσκεκλημένους του Journey μιας και παρά την άκομψη απόλυση του, παρέμεινε φίλος με τα μέλη των Journey.

Υ.Γ.2: Ο ντράμερ Aynsley Dunbar δυσαρεστημένος με την αλλαγή ήχου της μπάντας αποχώρησε αμέσως μετά από την κυκλοφορία του δίσκου και αντικαταστάθηκε από τον Steve Smith.

ΥΓ.3: Ο κιθαρίστας Brian May (Queen) δηλώνει μεγάλος θαυμαστής του S. Perry ενώ ο Neal Schon παρομοίασε την ερμηνευτική ικανότητα, του παλιού του συνεργάτη, ισάξια με εκείνη της Aretha Franklin.

Φώτης Μελέτης