Iggy Pop: “Cold Metal - it’s how we win and also how we sin”

03/07/2022

Κατηγορία: Old Time Rock

2628

Ο γεννημένος το ’55 ηχολήπτης, μουσικός και παραγωγός Βill Laswell είναι γνωστός πολυπράγμων στη μουσική βιομηχανία.

 

Έχει αποκτήσει τη φήμη ριψοκίνδυνου ηχητικού οραματιστή, καθώς, πέρα από τις ηχογραφήσεις του με σχήματα fusion όπως οι The Materials και οι Golden Palominos, έχει από το ‘81 προσωπική δισκογραφία και ήδη έχει στο βιογραφικό του ανάμιξη με την παραγωγή δίσκων μιας ευρύτατης γκάμας καλλιτεχνών, από τον Herbie Hancock και τον Gil Scot-Heron ως τους Africa Bambaata, Riuitchi Sakamoto, Mick Jagger, Public Image Limited, Yoko Ono και …Motorhead.
Μόνον που αυτή τη φορά η δουλειά του είναι πιο απλή και πιο πολύπλοκη ταυτόχρονα. Γιατί έχει αναλάβει να δώσει μορφή στο όγδοο προσωπικό άλμπουμ του Iggy Pop. Έχει τίτλο “Instinct” και είναι προορισμένο για κυκλοφορία σε παγκόσμια διανομή για τις 20 Ιουνίου του 1988.
«Αποκόμισα την εντύπωση ότι ο Iggy ήθελε να κάνει ένα πετυχημένο άλμπουμ. Ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του με το “Instinct” γι΄αυτό και το είδε πολύ σοβαρά, μπήκε στο στούντιο απολύτως αποφασισμένος. Ωστόσο δεν του έλειψε ποτέ το χιούμορ, αντίθετα ήταν λυμένος, χαλαρός, εύκολος στη συνεργασία. Είχε ήδη έτοιμα τα τραγούδια και τα είχε συγυρίσει. Κουβεντιάσαμε πολύ πριν ξεκινήσουμε, αν και δεν επρόκειτο για σύνθετη μουσική. Δουλέψαμε κυρίως στον ήχο της κιθάρας, πώς ν΄ακούγεται γεμάτος, να νιώθουμε καλά μ΄αυτόν. Υπήρξαν πολλά overdubs καθώς θέλαμε να κάνουμε τα πάντα ν΄ακούγονται πιο ογκώδη. Δεν μας ενδιέφερε η ακρίβεια στις εκτελέσεις, αλλά ποιά εκτέλεση απέπνεε την καλύτερη συνολική αίσθηση».
«Έχει στη φωνή του μια καλά κρυμμένη ποιότητα. Φαίνεται στις χαμηλές του, μια βαθύτητα μεταλλαγμένου Frank Sinatra βγάζει από μέσα του. Κάποια μέρα, είμαι σίγουρος ότι θα τραγουδήσει και μπαλλάντες και άλλα είδη όπου θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει τη φωνή του με διάφορους τρόπους. Ο τόνος του, η αίσθηση του χρονισμού που διαθέτει, δεν είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης, αλλά μιας ανάγκης για να εκφραστεί. Υπάρχει κάτι στη φωνή του για το οποίο ο κόσμος διψά, το πώς όμως θα το περνά στον κόσμο εξαρτάται και από το τί επιλέγει κάθε φορά να τραγουδήσει. Έχει μέλλον και σε πολλά άλλα είδη μ’ αυτή τη φωνή».
Πράγματι, ο Laswell αξιοποίησε πρώτος αυτή τη φωνή, βάζοντας τον Iggy να διαβάσει κείμενα του Burroughs και του Gysin σ’ ένα δίσκο απαγγελίας πεζών με αβάν γκαρντ μουσική υπόκρουση του οποίου την παραγωγή είχε αναλάβει ο ίδιος. Είχε τίτλο “Hasisheen” και τα κείμενα, που προέρχονταν από διάφορες πηγές, μιλούσαν για την ιστορία του ηγέτη της Σέχτας των Ασσασίνων, των Αράβων δολοφόνων του 11ου και 12ου αιώνα. Παρά την μάλλον διεκπεραιωτική διάθεση του Iggy («ακούγεται σαν ο George W. Bush να διαβάζει σημειώσεις του Bin Laden» γράφτηκε αργότερα), ήταν η πρώτη από τις φορές που ο Iggy βγήκε έστω και απρόθυμα έξω από τα νερά του, εισπράττοντας οικονομικό αντάλλαγμα για την ικανότητά του να αναγιγνώσκει και να απαγγέλλει, δραστηριότητες που στο κοντινό για το 1988 μέλλον θα του απέφεραν ασύγκριτη crossover αναγνωρισιμότητα για τις επόμενες δεκαετίες.



Το καλοκαίρι του ’88, ο δίσκος είναι έτοιμος και ο Iggy ετοιμάζεται να βγει ξανά στο δρόμο. Στο πλάϊ του μια στιβαρή μπάντα. Στην κιθάρα ο -ήδη από τότε πλέον αναγνωρίσιμος μαζί με τον Izzy Stradlin - στυλιστικός υμνητής του Μεγάλου Keef, ο Andy McCoy των Hanoi Rocks. Στο μπάσο o Alvin Gibbs, πρώην μέλος των UK Subs. Το πώς εντάχθηκε ο τελευταίος στο σχήμα που ετοιμαζόταν για την περιοδεία είναι χαρακτηριστικό για το τί συνέβαινε στις τάξεις της καλλιτεχνικής οντότητας Iggy Pop εκείνη την εποχή.
«Έμενα στο Hollywood, σε διαμέρισμα ενός φίλου του Andy McCoy. Μου τηλεφωνεί ο Andy και μου λέει. “Γρήγορα! Σε μισή ώρα θα περάσει από κει ο Iggy και βιάζομαι να πιώ μαζί σου μια μπύρα”.  Έρχεται πράγματι κι αράζουμε στο μπαλκόνι με τις μπύρες μας. Σε λίγο βλέπουμε ένα κερασί σπορ αμάξι να έρχεται και να παρκάρει μπροστά από το κτιριακό συγκρότημα.
“Shit, man ! It’s Jim’s car !” τινάζεται πάνω ο McCoy.
“Γρήγορα ! Εξαφάνισε τις μπύρες από δω μέσα! Τώρα !”»
O Iggy, με ανανεωμένο look και μια ιδέα ενίσχυση στο τριχωτό της κεφαλής –εκεί που δύο χρόνια πριν βρισκόταν το κοντοκουρεμένο σκούρο μαλλί με τη χωρίστρα, τώρα υπήρχε ένας ακατάστατος, αγριεμένος πλατινέ θάμνος- έμοιαζε με σιτεμένο αρχηγό συμμορίας bikers που σπρώχνει ντραγκς σε υπαίθρια μουσικά φεστιβάλ.
Η στροφή του ήχου προς το σκληρώτερο μετά από κείνον τον σημαδιακό πρώτο δίσκο των Guns ‘N’ Roses, καθώς και η συναναστροφή του Iggy με τον πρώην Sex Pistol και επί χρόνια μουσικό εξόριστο στη δυτική ακτή Steve Jones ήταν φανερό ότι είχαν ασκήσει την επιρροή τους. Σαν τον μεγάλο μέντορά του μια δεκαετία πιο πριν, ο Iggy ένιωθε φυσική την ανάγκη να μεταλλαχθεί σε κάτι «καινούριο», συμβατό με την εποχή του. Πόσο μάλλον όταν ο ήχος που έφτιαξε με τον Laswell στα Sorcerer Studios της Νέας Υόρκης παρέπεμπε αρκετά στο ακατέργαστο ύφος των Stooges. 20 χρόνια πίσω.
Το κύριο στοιχείο που είχε αλλάζει ριζικά μετά την ανάσταση του Iggy δύο χρόνια πριν με το “Blah – Blah – Blah” ήταν το αυστηρό πλαίσιο κατά της χρήσης αλκοόλ και ουσιών που είχε επιβάλει σε όλη την κουστωδία του. Οι όποιοι μουσικοί επιλέγοντο να μπουν στο στούντιο για πρόβα για να ακολουθήσουν τον Iggy σε περιοδεία, απαγορευόταν ρητά να κάνουν χρήση αλκοόλ ή μαλακών ναρκωτικών πριν ή κατά τη διάρκεια «της δουλειάς».
Τα δε «σκληρά» απαγορεύονταν σε κάθε περίπτωση δια ροπάλου. Πινακίδες με την αναγραφή “This is going to be a clean tour” έβλεπε κανείς παντού. Roadies με αποκλειστικό καθήκον την ιχνηλάτηση τέτοιων τυχόν παραβάσεων σάρωναν τα παρασκήνια, τα πειστήρια παραδίδονταν αμελητί στον Iggy αυτοπροσώπως, ενώ ακόμη κι η ενδεχόμενη υπόνοια χρήσης επέφερε ποινολόγηση χωρίς καν δικαίωμα απολογίας για τον παραβάτη. Ούτε καν η θέα ενός παρατημένου άδειου μπουκαλιού μπύρας δεν επιτρεπόταν, κάτι το οποίο είχαν για πρώτη φορά εφαρμόσει έναν χρόνο πριν και οι Aerosmith στη δική τους –πολύ επιτυχημένη ομολογουμένως- περιοδεία.
Μια μέρα ο διαβόητος για την ροπή του σε κάθε τοξικότητα και high Andy McCoy εμφανίζεται στην πρόβα με τρεις ώρες καθυστέρηση, με μια έντονη μυρωδιά από πιώμα και χόρτο να τον τυλίγει. Πριν καν ξεκινήσει το μουρμουρητό του, κάτι για «κίνηση στο δρόμο, δεν έβρισκα ταξί», ο Iggy του ορμάει τον πιάνει από το γιακά και του ουρλιάζει κατά πρόσωπο :
«Αρχιδάκι, άμα αρχίσεις να μπερδεύεσαι μαζί μου, θα σου γαμήσω ό,τι έχεις και δεν έχεις ! Δεν πίνουμε τίποτα πριν την πρόβα, τους έχω πει τους κανόνες, τους ξέρεις ! Ή συμμαζεύεσαι ή πας στο διάολο επί τόπου !»

Αρπάζει μια βάση μικροφώνου, την πετάει σε κάτι στημένα τύμπανα, πλακώνει στις κλωτσιές έναν Marshall, τον αναποδογυρίζει και εξαφανίζεται στο καμαρίνι του, για να επανέλθει αρκετή ώρα αργότερα, πιο ήρεμος, αλλά έχοντας ξεκάθαρα μαρκάρει το φέρσιμο του McCoy, τον οποίο πλέον κοιτάει με μισό μάτι. Όλοι οι μουσικοί παρακολουθούντο στενά για να μην κάνουν με τις αντίστοιχες δικές τους συνήθειες τον Iggy να «κυλήσει».
Η μπάντα, συμπληρούμενη με τον γλόμπο Seamus Beaghen στα πλήκτρα (και περιστασιακά στη δεύτερη κιθάρα) και τον Paul Garisto στα τύμπανα χρειάστηκε κάτι πολύ κοντινό σε στρατιωτική πειθαρχεία για να μάθει ούτε λίγο ούτε πολύ 35 κομμάτια από ολόκληρη τη δισκογραφία του Iggy, ώστε να μπορούν να γεμίσουν τα 100 λεπτά που θα κρατούσε κάθε εμφάνιση.
H πρώτη εργασία της καινούριας μπάντας ήταν να γυριστεί ένα βίντεο για το πρώτο single. Είναι το “Cold Metal”, σε σκηνοθεσία του Sam Raimi, σκηνοθέτη των b-movie “Evil Dead” Ι και ΙΙ (κι αργότερα του κινηματογραφικού franchise του “Spider Man”). Στην κιθάρα, δίπλα στον –πολύ προσεκτικό εφεξής- McCoy εμφανίζεται ο συνθέτης σχεδόν ολόκληρου του άλμπουμ, ο Steve Jones, ο οποίος λόγω δεκάδων ποινικών καταδικών για ποικιλία πλημμελημάτων δεν μπορούσε να εκδώσει βίζα για να ακολουθήσει τον Iggy στην ευρωπαϊκή περιοδεία, περιοριζόμενος έτσι στο να φανεί στα βίντεο και ν΄ανέβει στο σανίδι σε επιλεγμένες υψηλού προφίλ συναυλίες εντός των Η.Π.Α.
Το “Cold Metal” θα γίνει και το πρώτο κομμάτι από το καινούργιο υλικό που θα ακουστεί μέσα στο καλοκαίρι του ’88 από το ραδιόφωνο. Μια ροκιά θανατερή, με εθιστική δόνηση και την στιβαρή, κυρίαρχη, φωνή του Iggy, να θέτει το πράγμα ως είχε, έχει και θα έχει:

"Ι’ m a product of America
From the morgue to the prisons
Cold metal, that's what it be
Cold metal, from sea to sea
Cold metal, it's how we win
And also how we sin"



Το δε άλμπουμ "Instinct", μια γέφυρα του μηχανόβιου υπερεγώ της ροκ σκηνής του L.A. του ’80 προς τις μέρες των Stooges, τσιμεντωμένη από την εκατό τόνων αλητείας κιθάρα του Jones, ακούγεται στρέϊτ θρου, με την παραμόρφωση να βαράει κόκκινο, όσο άνετα πρέπει δίπλα στο “Electric”, το “Appetite For Destruction” και το “Tattooed Beat Messiah” του Zodiac Mindwarp. Με τον Iggy, δε, σε φουλ φόρμα : άλλοτε καβάλα σε γκαζωμένα κρεσέντο (“Easy Rider”, Tuff Baby”, “Power & Freedom”), άλλοτε κουφιοκέφαλο σαν Stooge (“Strong Girl”, “Squarehead”), άλλοτε λάγνο (“Tom Tom”), στοχαστικό (“Lowdown”), ακόμη και ραδιοφωνικό (“High On You”), προτάσσοντας πιο συχνά από άλλοτε και μ’ έναν ώριμο πια αυτοέλεγχο κείνες τις χαμηλές συχνότητες της φωνής που ανέδειξε ο Laswell μπροστά από τον τραχύ ηλεκτρικό καμβά της κιθάρας.
H παγκόσμια περιοδεία ξεκινά στις 8 Ιουλίου του ’88 από –πού αλλού;- το “Whiskey A Go-Go” του L.A..


Η μπάντα ζεσταίνεται με κοντινές εμφανίσεις, διπλές και τριπλές σε μικρά μέρη, των 2.000 – 3.000 θέσεων σε San Francisco, Philadelphia και κάποιες μεγαλύτερες εμφανίσεις στη Νέα Υόρκη, με πιο δυνατή αυτή στο The Pier χωρητικότητας 7.000.
Στη συνέχεια και καθώς μπαίνει ο Αύγουστος, το καραβάνι πετάει νότια στο Sao Paolo και το Buenos Ayres, πριν ανέβει βόρεια στο Montreal του  Καναδά και μετά πάλι στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού για το Φεστιβάλ του Reading στην Αγγλία.
Ο Iggy εξαντλεί την ενεργητικότητά του επί σκηνής.
Όταν όμως κατεβαίνει απ’ αυτήν, όσον ιδρώτα και αίμα κι αν έχει χύσει, κι όσο μυϊκό κάματο κι αν έχει ξοδέψει, δείχνει να τραβά τη μπρίζα του με δύναμη και απότομα. Δεν ακολουθεί την μπάντα σε δείπνα με τους εκάστοτε τοπικούς διοργανωτές, ούτε σε ‘party’ με έμψυχα και άψυχα ηδονιστικά παραφερνάλια, ή «εξωεργασιακές» δραστηριότητες.


Συνήθως αποσύρεται με την –δεύτερη- σύζυγό του Sushi Asano, μια λεπτεπίλεπτη γιαπωνεζούλα που είχε γνωρίσει στο Τόκυο πριν κάποια χρόνια, με την οποία πηγαίνει παντού μαζί. Κάθε βράδυ πηδά με φόρα πάνω στα υψωμένα χέρια του πλήθους και παραδίδεται, ξεγυμνώνεται, καίει θερμίδες με τις χιλιάδες, ουρλιάζει, κυλιέται στα πατώματα. Όμως εκτός σκηνής μένει στο ξενοδοχείο μαζί της ή προτιμά ένα ήσυχο δείπνο σ’ ένα ακριβό εστιατόριο.
Μια στο τόσο βέβαια, όταν η Sushi επιστρέφει στο σπίτι τους στη Νέα Υόρκη, το γέρικο ρεμάλι δε χάνει την ευκαιρία να πάρει τα πάνω του και να ξανασηκώσει κεφάλι. Στο Τορόντο, η μπάντα τον βλέπει μετά από το σάουντσεκ να κατεβαίνει τα σκαλιά από τη σκηνή, να παίρνει αγκαλιά δύο κάθε άλλο παρά καλλονές, υπέρβαρες γκρούπι που είχαν στηθεί εκεί.
Θριαμβολογώντας «Two of the best in the house !» εξαφανίζεται μαζί τους για λίγα λεπτά στα παρασκήνια μην συγκρατώντας ότι μοιράζεται μαζί τους τις ίδιες και χειρότερες ασελγείς διαθέσεις.
Ο McCoy, εντυπωσιασμένος από το κακόγουστο και kinky του πράγματος, λίγο αργότερα τον ρωτά: «Καλά, για πες μου, πώς ήταν μ΄αυτά τα δύο τέρατα;», για να πάρει την απάντηση: «Oh, yeeeeeah, man ! Ah, God ! They were horrible, weren’t they? Yeah, but you know, sometimes you just want to get down and dirty».
Στη Νέα Ζηλανδία, η μπάντα παίζει support σ’ ένα από τα πιο δυνατά ροκ λαρρύγγια της Ωκεανίας, τον Jimmy Barnes.
Ο Iggy βγαίνει στη σκηνή και έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα γιγαντιαίο πανώ της Pepsi, χορηγoύ στης περιοδείας. Γράφει : “Pepsi Cola – The Voice Of A New Generation”.
Δεξιά και αριστερά της σκηνής, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει χώρος να τρέξει και να κάνει τα δικά του, είναι υψωμένα δύο banner ύψους τριών μέτρων το καθένα με το λογότυπο της εταιρίας. Ξεκινά το σετ με το “TV Eye” και με το που τελειώνει, εντελώς απρόβλεπτα, απευθύνεται στο κοινό, δείχνει τα banner και ουρλιάζει:
 «Τα βλέπετ’ αυτά; Προτιμώ να πιω το ίδιο μου το κάτουρο, παρά ν΄ακουμπήσω αυτά τα άθλια σκατά. Αν αυτοί οι μαλάκες είναι η ‘φωνή της νέας γενιάς’, τότε είμαι περήφανος που είμαι κωλόγερος».
Τα κομμάτια προχωρούν και σα να θέλει να επιβεβαιώσει όσα είχε πει προηγουμένως, το συνεχίζει : «Αυτοί οι σατανικοί καργιόληδες της γαμημένης της Pepsi θέλουνε να σαπίσουνε τα σωθικά σας και τα μυαλά σας μαζί, μ’ αυτά τα δηλητηριώδη σκατά που σας πασάρουνε. Θέλουνε να μπουκώσουνε τις φλέβες σας μ’ αυτό το πύον, τη βρωμιά, το σκουπίδι και να σας μετατρέψουν σε ανόητους πλαδαρούς γαμοκαταναλωτές. Λοιπόν, να πάνε να γαμηθούν ! Γαμήστε τους !».
Κι ενώ ανακοινώνει ότι το επόμενο κομμάτι είναι το “Search And Destroy” προαναγγέλλει «… γιατί εγώ αυτό θα κάνω σ΄αυτούς τους μαλάκες που περιμένουν ότι θα βγω να τραγουδήσω μ΄αυτά εδώ τα σκατά πάνω στη δική μου τη σκηνή !».
Άνθρωπος της Pepsi πλησιάζει τον road manager Henry McGroggan επισημαίνοντάς του ότι ο πελάτης του πρέπει να σταματήσει εδώ. Προς το τέλος του σετ, ο ίδιος McGroggan του ψιθυρίζει στ’ αυτί να μην το συνεχίσει, και τότε είναι που ο Iggy απασφαλίζει. Δείχνει προς το μέρος που κάθονται στην κερκίδα οι προσκεκλημένοι του σπόνσορα και αρχίζει: «Γαμιέστε ! Γιαμιέστε, ρε βρωμοκούραδα της Pepsi. Γαμιέστε όλοι !». Ορμάει πάνω στα banner κι αρχίζει να τα σκίζει με μένος, να τα κατεδαφίζει, να χοροπηδάει πάνω τους. Το κοινό έχει πάθει παράκρουση και τον ενθαρρύνει.



Την επόμενη μέρα στη συναυλία στο Oakland μια εξώδικη δήλωση προσγειώνεται στο γραφείο του McGroggan από την Pepsi, δια της οποίας προειδοποιεί ότι σε περίπτωση που επαναληφθούν τα «εμπρηστικά και προδήλως αναληθή σχόλια» σε βάρος της εταιρίας, δεν θα διακοπεί μόνον η χρηματοδότηση για τις τρέχουσες δαπάνες, αλλά θα εκδιωχθεί η μπάντα από την περιοδεία και φυσικά θα ακολουθήσει αγωγή για εκ δόλου δυσφήμιση του brand name, με κάθε  διαφυγόν κέρδος διεκδικήσιμο στο ακέραιο.
Στο ίδιο εξώδικο η Pepsi ενημερώνει ότι θα υπάρχει πλέον «σε κάθε εμφάνιση του καλλιτέχνη», ειδικό συνεργείο το οποίο θα κινηματογραφεί, προκειμένου να εντοπίσει και αξιοποιήσει ως αποδεικτικά στοιχεία «τυχόν νεώτερες μειωτικές ενέργειές του, λεκτικές ή άλλες σε βάρος του ονόματος της εταιρίας».
Από την επόμενη κιόλας εμφάνιση, ο Iggy ρίχνει λευκή πετσέτα στον πόλεμο κατά της πολυεθνικής. Όμως όχι για πολύ.
Στο Σάο Πάολο έρχεται στα χέρια με τον τοπικό διοργανωτή, γιατί τους έκλεισαν ένα ξενοδοχείο πολύ κατώτερο απ’ το αναμενώμενο. Το ίδιο βράδυ, στο 4.000 θέσεων Projecto Theater, έχοντας πληροφορηθεί ότι η τιμή του εισιτηρίου είναι πολύ περισσότερο από το μηνιάτικο του μέσου Βραζιλιάνου εργάτη, ότι δηλαδή το κοινό του αποτελείται στην ουσία μόνον από πλουσιόπαιδα, δεν αντέχει:
«Εντάξει λοιπόν, έχετε τα φράγκα, τα καλά αυτοκίνητα, τα μεγάλα σπίτια, υπηρέτες … Όμως στην πραγματικότητα σκατά έχετε. Δεν έχετε καρδιά, δεν έχετε ψυχή, δεν έχετε αρχίδια, δεν έχετε τίποτα !». Γυρνάει στη μπάντα και λέει «Παίξτε γι’ αυτούς τους καργιόληδες το …”Your Pretty Rich Face Is Going To Hell”!!!”
Στο Λονδίνο, κατά τη διάρκεια της βιντεοσκόπησης μιας τηλεοπτικής εμφάνισής του στο Channel 4, βλέπει γύρω του το σκηνικό: ντίσκο μπάλες, φωτορυθμικά, πυροτεχνικά. Ζητά από το μικρόφωνο τον σκηνοθέτη. «Πώς μπορώ να σας βοηθήσω, mr. Pop?”
«Ξεκίνα από το να ξεφορτωθείς όλες αυτές τις μαλακίες τριγύρω», δείχνει προς τα εφφέ και προσθέτει «Και πού’σαι, άλλαξε και το φωτισμό Μίκυ Μάους πού’χετε ‘δω πέρα, έτσι; Κάνε μου τη χάρη».
«Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στο Channel 4 είναι να κάνουμε την όλη εκπομπή να δείχνει συναρπαστική», θα επιχειρήσει μαγκωμένος να εξηγήσει ο σκηνοθέτης. «Επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ένα ερεθιστικό οπτικό αποτέλεσμα…».
Ο Iggy βουτάει τη βάση του μικροφώνου και την πετάει πάνω σε μια κάμερα, κάνει γκελ λίγο πάνω στο μηχάνημα, λίγο πάνω στο κεφάλι του κάμεραμαν και καρφώνεται στο πλαστικό διακοσμητικό παραβάν, καταστρέφοντάς το.
«Ζητάτε να’χετε στην εκπομπή έναν ροκ εν ρολ τραγουδιστή και τη μπάντα του για να σας διασκεδάσουν και μετά τον προσβάλλετε !» φτύνει τις λέξεις ο Iggy καθώς περπατάει κατά μήκος της τηλεοπτικής σκηνής κλωτσώντας ενισχυτές, τύμπανα, καρέκλες και λοιπά προπς. «Θέλετε να δείτε κάτι συναρπαστικό, έτσι; Για δείτε ! Σας φτάνει τόσο συναρπαστικό, ή θέλετε παραπάνω, γαμημένοι;»
Λίγο καιρό αργότερα, καθώς ετοιμάζεται να μπει στην αίθουσα συναυλιών του Πανεπιστημίου του Wisconsin από την είσοδο που προορίζεται μόνο για τους μουσικούς, πετάγεται ένας φοιτητής και του φωνάζει «Πού την βρήκες την περούκα, ρε φρικιό;;;».
Ο Iggy γυρίζει, του χώνει μια γροθιά, τον ξαπλώνει κάτω και στέκεται με το μάτι να γυαλίζει από πάνω του («Έλα, σήκω ρε καργιόλη ! Έλα, τί περιμένεις;»), πριν ψυχραιμώτεροι παρέμβουν και ηρεμήσουν τα πνεύματα.
Στα μισά της παγκόσμιας περιοδείας έχει υποστεί μία θλάση στο μηρό, φέρει ένα κόψιμο πάνω από το αριστερό του μάτι, μια βαθιά πληγή στο θώρακα και αμέτρητους μώλωπες και οιδήματα σε ολόκληρο το κορμί του.


Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου του '88 η περιοδεία έχει περάσει κι από την Ελλάδα. Ο Iggy για πρώτη φορά ζωντανός στη Ριζούπολη.
Δε χρειάζεται και πολύ. Kεφάλια ανοίγουν σε ίσες περίπου ποσότητες τόσο από ιπτάμενα αντικείμενα, όσο και από stage diving, με έναν σφριγηλό και έτοιμο για όλα Iggy να τελειώνει το σετ με "I Wanna Be Your Dog", "I Got A Right" και "1970", μέσα σε καθολική αφασία. Η συνέντευξη στον Δημήτρη Γιαρμενίτη για τον "Ταχυδρόμο" έχει δημοσιευθεί δύο μέρες πριν κι έχει έναν τίτλο, όπως σήμερα αποδεικνύεται, προφητικό:
«Τα επόμενα 30 χρόνια θα είμαι σίγουρα στην επικαιρότητα».
Ορισμένες φορές τέτοιες δηλώσεις δεν είναι προïόν αλαζονείας, αλλά ξεροκέφαλης αποφασιστικότητας, απ' αυτήν που τελικά γράφει και ιστορία.
1η Φεβρουαρίου 1989, η περιοδεία ολοκληρώνεται στο Roundhouse Reveshy Inn, στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας.
Ο Iggy κατεβαίνει από τη σκηνή γεμάτος αίματα από ένα τραύμα στο μέτωπο και μώλωπες από μια βουτιά που έχει επιχειρήσει από το βάθρο των τυμπάνων προς κάτι καλώδια στο πλάϊ της σκηνής, που δεν κατάλαβε ότι έκρυβαν από κάτω ένα μόνιτορ. Ένας roadie του φωνάζει «Πώς πάει ο πόλεμος;». Και κείνος, εντελώς φυσικά, απαντά:
«Δε βλέπεις; Μέχρι στιγμής, νικάνε οι κακοί».

Παναγιώτης Παπαϊωάννου