Κι αφού είχαν καταφέρει να χτίσουν μια ιδιαίτερα δημοφιλή ροκ περσόνα που τη χαρακτήριζαν οι «ηρωικοί» στίχοι του Bono, τα καλογυαλισμένα κιθαριστικά θέματα του The Edge και οι εκρηκτικοί ρυθμοί από το μπάσο του Αdam Clayton και τα ντραμς του Larry Mullen Jr., αποφάσισαν ότι ήρθε η στιγμή για πιο εσωτερικές μουσικές κατευθύνσεις. Για να το πετύχουν πήραν την τολμηρή απόφαση να βγάλουνν τον Steve Lillywhite από την παραγωγή και να βάλουν στη θέση του τους Brian Eno και Daniel Lanois, ακολουθώντας αντίστοιχη τακτική των Talking Headς. Από το σημείο αυτό και μετά ήταν μοιραίο από την ψυχή του συγκροτήματος να αναδυθούν και κάποια άλλα στοιχεία που έμελε να εμπλουτίσουν τον κλασικό ροκ χαρακτήρα του.
Πριν καλά καλά κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ, ο Eno διατυμπάνιζε στις συνεντεύξεις ότι με αυτή τη δουλειά θα ξανασυστήνονταν οι U2 στο κοινό τους. Κάτι που ξεκάθαρα κατάφεραν.
Την 1 Οκτωβρίου του 1984 οι Ιρλανδοί παρουσίασαν το αποτέλεσμα της κατά τα φαινόμενα ετερόκλητης συνεργασίας τους με τους Eno και Lanois.
Ένα αποτέλεσμα που έφερε πέρα ως πέρα τη σφραγίδα των τελευταίων φροντίζοντας να δώσουν αυτό που ο Bono δήλωσε στο εναρκτήριο τρακ του δίσκου: η γη κινείται στη διάσταση του φανταστικού. Οι τελευταίοι φρόντισαν να σφραγίσουν  ήταν και οι κύριοι ένοχοι για τις αρετές αυτού του άλμπουμ. Οι απαραίτητες πινελιές των παραγωγών σε συνδυασμό με τις εμπνεύσεις των μελών, τα έγχορδα του Ιρλανδού τζαζ μουσικού Noel Kelehan και τον τόπο δημιουργίας και ηχογραφήσεων του άλμπουμ (κυρίως στο κάστρο Slane, έξω από το Δουβλίνο) έφεραν σε πέρας ένα συνονθύλευμα συνθέσεων μιας μυστηριακής ενέργειας και παραμυθένιας ατμόσφαιρας, κατευθείαν βγαλμένης από παγωμένο μεσαιωνικό κάστρο.  
Αποκορύφωμα των προθέσεων στο συγκεκριμένο άλμπουμ είναι αναμφίβολα το ομώνυμο τρακ, τέταρτο στη σειρά και το δεύτερο σίνγκλ από το άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1985, φτάνοντας έως τη θέση Νο 6 του UK Singles Chart.