Ο μικρός rock παράδεισος των Led Zeppelin

05/09/2021

Κατηγορία: Rocktime Songs

6684

Οι Led Zeppelin, ήταν και θα είναι από τις πιο διαχρονικές μπάντες της hard rock. Επιδραστικοί όσο λίγοι, έχτισαν το μύθο τους βήμα βήμα και ανταμείφθηκαν με ουκ ολίγες επιτυχίες στα charts της εποχής τους, ενώ οι βραβεύσεις που δέχτηκαν μετά τη διάλυσή τους το 1980, δίδαξαν σε νεότερους την αξία του ταλέντου και της όρεξης για πειραματισμό και φυσικά δουλειά .

 

Στο μικρό πρώτο αφιέρωμα αυτό, σας ξεναγούμε σε μερικά επιλεγμένα και αξιοσημείωτα τραγούδια τους  (θα ακολουθήσει και δεύτερο μέρος) από απαρχής τους έως και το 1977 όπου η "πτώση" τους, ως άλλοι Ίκαροι φαινόταν να είναι στον ορίζοντα.
Επιβλητικοί αλλά πάντοτε υπερβολικοί και εντυπωσιακοί στις συνθέσεις τους, υπόσχονται την μυστηριακή ψυχαγωγία του ακροατή και φυσικά την συναρπαστική περιπέτεια στον κόσμο του πεντάγραμμου.
 
01.
Good Times, Bad Times – (Led Zeppelin I, 1969)
Αρκούντως δυναμικό και σύντομο , ώστε να σε αποσυντονίσει από ό,τι άλλο σε απασχολούσε εκείνη τη στιγμή και να συγκεντρωθείς σε αυτό, το τραγούδι είναι όλη η μουσική ταυτότητα της μπάντας σε 3 λεπτά παρά κάτι . Πρωταγωνιστική κιθάρα από τον Jimmy Page, καταιγιστικοί ρυθμοί απ’τον John Bonham κι ο John Paul Jones να προσπαθεί να μαζέψει τα "ασυμμάζευτα" παράλληλα κλείνoντας το μάτι στους Page και Bonham να γίνουν πιο σαρωτικοί . Και φυσικά, ο Robert Plant, που υπογράφει και τους ( πιθανώς αυτοβιογραφικούς) στίχους, να δίνει το δικό του ρεσιτάλ ερμηνείας .
 

02. Communication Breakdown – (Led Zeppelin I, 1969)
Το πιο γνωστό τραγούδι του ντεμπούτου της μπάντας και δικαίως, μια και πολλές μετέπειτα rock αλλά και punk μπάντες αξιοποίησαν το χαρακτηριστικό riff του Page στο τραγούδι ως έμπνευση στα δικά τους ( βλέπε π.χ. The Ramones ). Το χειμαρρώδες solo, ντύνει όμορφα τον απλό ρυθμό του τραγουδιού ενώ ο Plant βρυχάται πίσω απ’το μικρόφωνο, παραδίδοντας μαθήματα φωνητικών στις μετέπειτα σειρήνες του metal. Για την προώθησή του δίσκου στις ΗΠΑ, οι Zeps, γύρισαν κι ένα βίντεο του τραγουδιού, όπου επιδίδονται σε παντομίμα, με το θέαμα να είναι απολαυστικό.
 
03. Whole Lotta Love - (Led Zeppelin II, 1969)
Το πρώτο hit των Zeps στις ΗΠΑ , τα τέλη της δεκαετίας του '60 και μόνιμο τμήμα του live set τους από τότε, δανείζεται το middle section του με τα εφέ, απ΄το ''You Need Love'' του Willie Dixon. Αργότερα θα έρχονταν σε δικαστική διαμάχη μαζί του για τα δικαιώματα του τραγουδιού και θα τα έβρισκαν , αλλά η δουλειά τους θα είχε τον πρωταγωνιστικό λόγο.
Γιατί είναι δύσκολο να αγνοηθούν στοιχεία όπως το βασικό riff και η μπασογραμμή που το ακολουθεί, ή η παραμόρφωση στα παιχνιδίσματα της κιθάρας του Page. Ο Bonham συμπληρώνει το jazz break, στη μέση του τραγουδιού με ένα drum solo που γινόταν πιο εμφατικό στις ζωντανές εκτελέσεις.
 
04. Heartbreaker – (Led Zeppelin II, 1969)
Γενικά, ο δεύτερος δίσκος τους παρήγαγε άφθονο υλικό για τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας και ο "Heartbreaker" ήταν εξ αυτού το διαμαντάκι στη συλλογή. Με εναλλαγές στο ρυθμό του κι ένα guitar solo, που επέτρεπε αυτοσχεδιασμό on stage ( και τις απαραίτητες ανάσες στα υπόλοιπου μέλη του συγκροτήματος, απ΄τα μακροσκελή live sets ) ήταν αγαπημένο κομμάτι του κόσμου, ζωντανά. Μαζί με το "Whole Lotta Love" θα ήταν οι βασικοί εκπρόσωποι του δίσκου στις αναρίθμητες λίστες αργότερα των κορυφαίων rock και πιο επιδραστικών κομματιών, όλων των εποχών
 


05. Immigrant Song – (Led Zeppelin III, 1970)
Η στιχουργική αναχώρηση των Led Zeppelin από την καθημερινότητα των σχέσεων, κυρίως με το άλλο φύλο, τους βρίσκει με πατημένο το γκάζι , σ’ένα κατά τα άλλα ακουστικό δίσκο με έντονη την επιρροή της παραδοσιακής folk μουσικής . Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι η ηλεκτρική εισαγωγή του και περιγράφει την αναζήτηση των Vikings για νέες γαίες , κάτι που μοιραία τους έφερε και στην Αγγλία. Ως και το 1972 , ήταν συχνό εισαγωγικό τραγούδι και στις συναυλίες τους , ενώ τα πρώτα αντίτυπα του single στις ΗΠΑ , είχαν και αποφθέγματα του Aleister Crowley εντυπωμένα πάνω τους, αγαπημένου συγγραφέα του Jimmy Page και αναμφισβήτητη επιρροή στις συνθέσεις του.

06. Stairway To Heaven – (Led Zeppelin IV, 1971)
Το πιο γνωστό τους τραγούδι , εμβληματικό και ατμοσφαιρικό , παρόλο που ξεκινά ως ακουστική σύνθεση , εξελίσσεται σε μια ηλεκτρική πανδαισία και εμπεριέχει ένα από τα πιο φημισμένα guitar solos στην ιστορία του hard rock .
Με συχνότατη παρουσία στο μουσικό πρόγραμμα των ερτζιανών παγκοσμίως ακόμη και σήμερα , η αντοχή του στο χρόνο δείχνει το διαχρονικό του ποιόν και την επιρροή που άσκησε στη μουσική κατά την εξέλιξή της. Και κυκλοφόρησε μόλις το 1971.
 
07. When The Levee Breaks – (Led Zeppelin IV, 1971 )
Ο καθηλωτικός τρόπος εκτέλεσης της συγκεκριμένης σύνθεση και ο χιλιοαντιγραμμένος ρυθμός του, και ειδικά ο ήχος του προέκυψαν με μάλλον αστείο τρόπο. Ο Jimmy Page που ήταν υπεύθυνος και για την παραγωγή του δίσκου, έβαλε τον John Bonham να ηχογραφήσει τα τύμπανα του τραγουδιού στο χώρο της σκάλας ενός κρατικού κτιρίου πρόνοιας για τους φτωχούς κι έτσι το τραγούδι πήρε την τελική του μορφή.
Να σημειωθεί ότι δεν είναι αυθεντική σύνθεση των Zeps αλλά διασκευή στο ομώνυμο κομμάτι των Kansas Joe McCoy και Memphis Minnie , που κυκλοφόρησε στην εκπνοή των ‘30s στην Αμερική του κραχ.

08. The Song Remains The Same – (Houses Of the Holy, 1973)
Στην αρχή επρόκειτο για instrumental κομμάτι, μέχρι να προστεθούν οι στίχοι του απ΄τον Plant , που η μπάντα σκόπευε να χρησιμοποιήσει ως εισαγωγή για το The Rain Song που το ακολουθεί στο δίσκο .
Ομοιάζων στην ταχύτητα με το "Immigrant Song" αλλά με πολλές εναλλαγές στη ροή του, το τραγούδι σε ταξιδεύει φανταστικά στον κόσμο του Plant, όπου έφιππος τρέχει να σώσει κάποια από τις μάλλον πολλές ερωμένες του. Έτσι αποτυπώθηκε και στο φιλμ της μπάντας το 1976.
Με συχνή παρουσία στα live shows της μπάντας, το τραγούδι είναι ενδεικτικό ενδεικτικό και του δίσκου όπου ακολουθείται μια progressive πορεία στις συνθέσεις , στον τελευταίο δίσκο τους στην ιστορική Atlantic Records , προτού οι Zeps ιδρύσουν τη δική τους δισκογραφική εταιρεία .  
 

09. No Quarter – (Houses Of The Holy, 1973)
Το θεματικό τραγούδι του Jones , όπου ο ίδιος φαντάζεται ότι κυκλοφορεί ως μασκοφόρος έφιππος μέσα σε νεκροταφείο, στο φιλμ των Zeppelin . Ο ίδιος που συνυπογράφει τη σύνθεση, οργιάζει στα πλήκτρα φτιάχνοντας μια ατμόσφαιρα που θα ζήλευε ακόμη και ο πιο hardcore goth rocker!
Μόνιμο περιεχόμενο των live set της μπάντας, πρόσφερε ιδανική ευκαιρία για τον John Paul Jones να αυτοσχεδιάσει στα πλήκτρα ζωντανά, επηρεάζοντας προφανώς πολλούς μετέπειτα λάτρεις του ατμοσφαιρικού ήχου στην rock μουσική να κάνουν κάτι ανάλογο.
 
10. Trambled Under Foot – (Physical Graffiti, 1975)
Μόνο ένας "άσωτος ρόκερ"  θα μπορούσε να σκεφτεί και να μεταφέρει σε στίχους, σεξουαλικά υπονοούμενα με ορολογία μηχανολογίας αυτοκινήτων. Προσωπικό αγαπημένο αυτού του "ασώτου" ονόματι Robert Plant, κι όχι άδικα . Με γρέζι στη φωνή και τους υπόλοιπους, να σοδομίζουν διονυσιακά τα μουσικά όργανά τους, παράγουν όλοι μαζί ένα αποτέλεσμα που καρφώνεται στη μνήμη του ακροατή με τον καιρό .
Σήμα κατατεθέν της υπερβολής του αυτοσχεδιασμού on stage , το κομμάτι ήταν "παρόν" και στην τελευταία συναυλία των Zeps στην O2 Arena στο Λονδίνο, μεταξύ των μεγαλύτερων επιτυχιών τους .

11. Kashmir – (Physical Graffiti, 1975)
Εμπνευσμένο από ταξίδι του Plant στο Μαρόκο, εξωτικό και επικό, το "Kashmir", παραπέμπει μάλλον στον ομώνυμο πολύτιμο λίθο παρά στην αμφισβητούμενη περιοχή μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν .
 Άλλο ένα κομμάτι που έχει εμπνεύσει άπαντες  μέχρι και hip hop καλλιτέχνες  ενώ στο σύνολό του, έχει διασκευαστεί ουκ ολίγες φορές και μαζί με το "Whole Lotta Love" και το "Stairway To Heaven"  και είναι τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια του συγκροτήματος .
 
12. Achilles Last Stand – (Presence, 1976)
Κλείνοντας το αφιέρωμα ήταν αδύνατο να μην αναφερθούμε στο έτερο γνωστό επικό κομμάτι των Zeps και προσωπικό αγαπημένο του "αρχηγού" της μπάντας Jimmy Page .
Χειμαρρώδες και πάνω απ’όλα εντυπωσιακό, το κομμάτι ήταν και είναι από τις αγαπημένες μου συνθέσεις της μπάντας, από τότε που θυμάμαι να ακούω τα τραγούδια της.
Για την ιστορία  ο Plant ηχογράφησε το υλικό σε αναπηρικό καροτσάκι , μετά από ατύχημα που είχε με αυτοκίνητο στη Ρόδο το καλοκαίρι του 1975. Ίσως και ένας κακός οιωνός για την οικογενειακή τραγωδία που θα βίωνε αργότερα...

Κώστας Δάβαρης