Tom Petty: Υπό την Εμπύρετη Πανσέληνο του ’89
Sunday

26Apr

Tom Petty: Υπό την Εμπύρετη Πανσέληνο του ’89

Δημοσιεύθηκε από:

26/04/2020

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

5151
Kaθώς η Άνοιξη του ’89 ξανοίγεται, η Αθήνα είναι ένα καζάνι που κοχλάζει. Μένουν μερικά κρίσιμα ετάπ ακόμη για τις εκλογές του Ιουνίου και το σκάνδαλο Κοσκωτά εξακολουθεί να γεννά τίτλους με χοντρά μπλοκ γράμματα στα πρωτοσέλιδα.
Ο κρατούμενος στο Σάλεμ πρώην πρόεδρας του Θρύλου ισχυρίζεται ότι, μέσω Λούβαρη, έστειλε μέσα σε βαλίτσες τριάμισυ δισεκατομμύρια δραχμές, προερχόμενα από πανωτόκια καταθέσεων δημόσιων οργανισμών για να λαδώσει το κυβερνητικό σύμπαν.
Ο Αντρέας αποπέμπει τον επί 25 χρόνια στενό του συνεργάτη και φίλο, τον «αντ’ αυτού» Μένιο Κουτσόγιωγα από το Προεδρίας, ενώ τις ίδιες μέρες ασκείται ποινική δίωξη στον πρώην γενικό διευθυντή του Ο.Τ.Ε. Θεοφάνη Τόμπρα για απιστία κατ’ εξακολούθηση. Με τη δική του, λέει, προτροπή, ο ΟΤΕ κατέθεσε δύο δις στην Τράπεζα Κρήτης τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Λες να ήτανε για την πρώτη δόση aπ' το συμβόλαιο του Ντέταρι;
Στο μεταξύ, κι ενώ το μόνο ντέρμπυ που έχουμε πάρει είναι ένα στη Ρόδο με την πρωτοπόρο ΑΕΚ, που λέγεται ότι το πρωτάθλημα είναι δικό της, αφού ο «Γιδόπουλος είναι ΠΑΣΟΚ», ο Αργύρης Σαλιαρέλης, κατηγορούμενος για υπόθαλψη εγκληματία σε βαθμό κακουργήματος για τη συμμετοχή του στην απόδραση Κοσκωτά τον περασμένο Οκτώβριο, αφήνεται ελεύθερος από τον Ανακριτή με εγγύηση ρεκόρ: Εκατό εκατομμύρια δραχμές.
Η αναμπουμπούλα στο κέντρο, από το δρομέα της Ομόνοιας μέχρι τα Προπύλαια κι από κει ως πάνω, στην πλατεία Συντάγματος, είναι καθημερινή: Διαδηλώσεις συνδικαλιστάδων, εκδηλώσεις με ομιλητές κάθε συνομοταξίας στην Κοραή, φουλ από πλαστική καρέκλα λαϊκής στα πεζοδρόμια, η άσφαλτος στρωμένη τσαλαπατημένα φυλλάδια και δημοσιογραφικά τριολέ με ματσούκια να παίρνουν δηλώσεις απ’ τους περαστικούς.
Τρίτη, 4 Απριλίου, εφτά το απόγευμα, ο Άρης βρίσκεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο φάϊναλ φορ του μπάσκετ, αυτή τη φορά στο Μόναχο και παίζει ημιτελικό με τη Μακάμπη. Το κουαρτέτο στο διαμέρισμα του 5ου στις Τζιτζιφιές με θέα τον Ιππόδρομο είναι σίγουρο για τη νίκη και πανηγυρίζει κάθε καλάθι μέσα σε μπουκάλια Άμστελ και πλαστικά πιάτα με πατατάκια και μπατόν σαλέ. Δωδεκάμιση λεπτά πριν το τέλος ο Άρης είναι μπροστά 66-60, όταν μετά από μια άσφαιρη επίθεση των Ισραηλινών, ο ΜακΓκη της Μακάμπη έχοντας κλειστεί μέσα στη ρακέτα από Λυπηρίδη, Σούμποτις και Γουίλτζερ, με τη μπάλα στα χέρια, τσαμπουκαλεύεται με το Γιαννάκη.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου μπαίνουν από τους πάγκους όλοι μέσα, σπρώχνονται, χαμός. Γενικευμένη σύρραξη στο κέντρο του παρκέ και διακοπή για πέντε λεπτά και παραπάνω. Όταν το παιχνίδι ξαναρχίζει, λες κι ο Άρης έχει μείνει από βενζίνη. Χάνει με 13 πόντους και το χειρώτερο είναι άλλο. Οι Τζιτζιφιές με τη νύχτα και την ήττα να έχει πέσει πάνω στο κεφάλι σου είναι έρημη γη, νέκρα και μισή. Ιδίως όταν η μπύρα και πατατάκια είναι αγνοούνται.




Το δεύτερο εξάμηνο έχει μπει με πιο ενδιαφέρον μάθημα το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, κάθε Πέμπτη 12 με 2 στην αίθουσα Σβώλου, με καθηγητή τον Ρούκουνα. Ο -ευτυχώς μη απαθανατισθείς στο ευτελές ροκεντολάκι του Καρβέλα για «το πανεπιστήμιο»- Εμμανουήλ Ρούκουνας είναι ένας πενηντάρης ψαρομάλλης με ζεστή, σφριγηλή φωνή, που ανεβοκατεβαίνει κοσμογυρισμένος και το ύφος της διδασκαλίας του κάνει τους υπόλοιπους καθηγητάδες να φαίνονται στα μάτια μου από δυσκοίλιοι ως αφόρητοι. Καθορίζει το περίγραμμα κάθε παράδοσης, και ρίχνει τη μία παραδειγματική ιστορία μετά την άλλη από τα ταξίδια του ανά τον κόσμο, βάζοντας το ακροατήριο της μακριάς, σαν παλιό σινεμά, αίθουσας, μέσα στο πνεύμα του τί είναι και πώς διαμορφώνεται αυτό που λέμε «Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο» και «Δίκαιο της Θάλασσας».
Για το βιβλίο – το βιβλίο που ο ίδιος έχει γράψει – περίπου αδιαφορεί («Το βιβλίο όποιος θέλει, μπορεί να το διαβάσει, εκεί υπάρχουν κάποια πράγματα πιο τακτοποιημένα, εμείς εδώ θα τα λέμε αλλιώς»), γεγονός που κάνει κάθε μάθημα απόλαυση. «Να πάτε να δείτε οπωσδήποτε το “Mισσισσιπής Καίγεται”. Εκπληκτική ταινία. Μη την χάσετε», λέει με την ίδια έμφαση που μας εξηγεί τις όψεις του ζητήματος της υφαλοκρυπίδας του Αιγαίου, ή «πώς μπλέξαμε έτσι άσχημα με τους γείτονές μας».

Στις 7 Απριλίου ανακοινώνεται ότι ΚΚΕ και ΕΑΡ που θα κατέβουν ενωμένες στις επερχόμενες εκλογές, θα μοιράσουν τις θέσεις των επικεφαλής. Φλωράκης Πρόεδρος, Κύρκος Γενικός Γραμματέας του Συνασπισμού της Αριστεράς. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αναμετρώνται στις 13 Απριλίου στα πανεπιστήμια μέσα σε ξυλίκια, κυνηγητά στη Σόλωνος που φτανουν μέχρι τη Μπουμπουλίνας και χαρτομάνι χωρίς προηγούμενο, ενώ οι πλέον αδημονούντες για προβλέψεις συμφοιτητές περιφέρονται στο «Καφέ Ντε Παρί» με τους τόμους Γενικού Ενοχικού του Σταθόπουλου διπλωμένους στην «Ελευθεροτυπία».



Μόνον εκεί γύρω στις δυόμισυ κάθε μεσημέρι, μετά το δελτίο ειδήσεων της ΕΤ-1, βαράει ένα περίεργο σιωπητήριο παντού. Δημόσιοι υπάλληλοι φεύγουν πιο νωρίς, νοικοκυρές καίνε τaφασολάκια, ακόμη και οι κυριλέ συμφοιτήτριές μας, αδιάζουν τα καφέ και στήνονται μπροστά στην οθόνη για το τελευταίο επεισόδιο «Τόλμη και Γοητεία», μια άθλια σαπουνόπερα όπου όλοι μιλάνε αργά, οι γκόμενες είναι σαν από εργοστάσιο προτομών, δε φαίνεται τίποτα από το λαιμό και κάτω – κάτι πολύ ύποπτο έτσι κι αλλιώς. Το χειρώτερο απ’ όλα είναι αυτή ψεύτικη, ο εντελώς για κλωτσές, φωτισμός. Όλο αυτό το αηδές πράμα, τραβηγμένο με βιντεοκάμερα, χωρίς τον κόκκο του φιλμ, επικυρώνει το ψεύτικο της εικόνας. Μιλάμε τα μυαλά της πλειοψηφίας έχουνε πιάσει πάτο.
«Τί περιμένεις, ρε μαλάκα; Έχει άγχος ο κόσμος. Εκλογές έρχονται, τα θέματα είναι σοβαρά. Θέλουνε λίγο παραμύθι, να ξεφύγουνε». Ο Μάριος, ανασηκώνει τα κοκκάλινα γυαλιά μυωπίας, βήχει λίγο απ’ τον καπνό των “Prince” του και παραμένει κάθετος. Την περασμένη Τετάρτη ήτανε από τους πρώτους που έσφιξε το χέρι του Γεννηματά στην ομιλία που έδωσε στο προαύλιο πίσω από τη Σβώλου στη Νομική.
«Τώρα θα μοιράσει και χρήμα, πάμε για μετωπική στις εκλογές. Δε βγαίνει αυτοδυναμία, ξέχασέ το. Εκτός κι αν έχουμε σημεία και ...κέρατα».
Το συνηθίζει να ξεπαστρεύει παροιμίες και γνωμικά. Και τώρα, κάτω από ήλιο κάθετης εφόρμησης στο μπαλκόνι του εστιατορίου της φοιτητικής εστίας, κολλητά στο «Δισκάδικο Της Αθηνάς» είναι ώρα, ανάμεσα σε μπιφτέκι γαλοπούλας με ρύζι, pepsi-cola, φύλλο «Αυριανής», ανοιχτό επιδεικτικά να πιάνει το μισό τραπέζι και -του δεύτερου- πακέτου τσιγάρων της ημέρας, να προφορικοποιήσει τα βασικά συμπεράσματα των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων.
«Ο Συνασπισμός δεν μπορεί να κάνει πίσω, Πάνο. Είναι η ιστορία της Αριστεράς, είναι το αίμα που τρέχει στις φλέβες της. Ό,τι και να λέει ο Φλωράκης, άμα δε βγει κυβέρνηση – που, δε θα βγει- ποιόν θα στηρίξει; Τη Δεξιά; Ούτε με σφαίρες! Ο Αντρέας τους έχει πιασμένους από …».
Ετοιμάζεται να υπογραμμίσει με καγχασμό, συνειδητοποιώντας ξαφνικά τί του διαταράσσει την αυτοσυγκέντρωση της στιγμής. Σηκώνει, σαν ανήψι του Άκη του Τσοχατζόπουλου το χέρι προς τη λιγδιασμένη οθόνη μιας 32άρας Philips που σερβίρει μια υποτυπώδη υπόκρουση στο εστιατόριο της λέσχης. Μονίμως αφημένη στο MTV, ξοδεύει την όποια μελωδία μέσα στο μουγκρητό και το ντούρο καυσαέριο πού’ρχεται από την Αθηνάς.
«… Ας μου επιτραπεί να σημειώσω, σύντροφοι της λέσχης ότι μας έχετε γαμήσει τ’ άστρα μ’ αυτό το “Twist In My Sobriety”!».
Σκυμμένα πάνω στις νικελένιες κουραμάνες κεφάλια φοιτητών – οι μισοί σταθεροί θαμώνες- γυρνάνε προς το μέρος μας. Ώρα είναι, σου λέει, αυτός ο περίεργος μελαχροινός με το εμπριμέ πουκάμισο και το κούρεμα New Kids On The Block ν΄ανέβει στο τραπέζι και να βγάλει κανά πύρινο λόγο, όπως την προηγούμενη βδομάδα που τσακώθηκε με κείνον τον Ρεθυμνιώτη για το πόσο βελτιωθήκανε οι συντάξεις την τετραετία ’85 – ‘89. Ο Μάριος δε θα το κάνει, αυτή τη φορά δεν έχει αντίπαλο, έχει μόνον εμένα ως στωϊκό ακροατήριο, όμως, με χρονισμό cosmic dj, το λόγια του σκεπάζουν το fade out της Tanita Tikaram για να εισαγάγουν από τη θαμπή οθόνη το επόμενο κομμάτι.


“Hey, baby - There ain't no easy way out
Hey, I will stand my ground - And I won't back down”


«Aκούς, Πάνο; Μέχρι κι ο νταγλαροκέφαλος, ο Ντυλανιστής ο Τομ ο Πέττυ το λέει. Δε θα κάνουμε πίσω, Πάνο. Ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει Δεξιά».
Γελάμε κι οι δύο. «Αυτός είναι εντάξει, ρε. Το ρίχνει λευκό. Γι' αυτό και ό,τι λέει εγώ το ακούω». Το μόνο που έχω το κουράγιο να προσθέσω.

Το μόνο που έχω από τον «Ντυλανιστή», όπως ο Μάριος τον ζωγράφισε, είναι το “Pack Up The Plantation”, το live του σε κασσέττα. Δυό χρόνια τώρα έχει φανεί αρκετό. Τί κι αν τον ξεπετάνε όλοι σαν «αμερικανιά», εμένα μου πάει.

Μετά την περιοδεία του ’86 δίπλα στον Bob Dylan και το στάσιμο στούντιο άλμπουμ “Let Me Up, I’ Ve Had Enough” το ‘87, o Petty έχει αποφασίσει ότι ο επόμενος δίσκος του θα είναι προσωπικός, χωρίς να χρειάζεται να τον φτιάξει μαζί με τους Heartbreakers. Η συμμετοχή του στην ομήγυρη τιτάνων που αποκλήθηκε Travelling Wilburys του άνοιξε, προφανώς, τα μάτια και την όρεξη. Δεν είναι και λίγο να γράφεις κομμάτια με Bob Dylan, George Harrison και Roy Orbison.
Κυρίως, άδραξε την ευκαιρία να συνυπάρξει έναν μουσικό, συνθέτη και παραγωγό ένα σκαλί παραπάνω από τον ίδιο. Τον 40χρονο Jeff Lynne, που, έχοντας στην ουσία τερματίσει την πορείa των E.L.O. από το ‘86, πλέον έχει επικεντρωθεί στην παραγωγή, με πρώτη του μεγάλη επιτυχία το άλμπουμ – επιστροφή του George Harrison, το “Cloud 9”. Το δεύτερο μισό του ’88 ο δικός του δίσκος και κείνος των Wilburys ηχογραφούνταν παράλληλα, προς εμφανή δυσαρέσκεια των υπόλοιπων Heartbreakers, που παίρνουν πρέφα ότι θα υποχρεωθούν να μετέχουν σε κάτι ξένο, στο οποίο η δική τους μουσική συνεισφορά είναι αποφασισμένο να περιοριστεί από τον Petty σε εκτελεστική κι μόνο.  Η επιρροή του Lynne στη σύνθεση, αλλά περισσότερο στο σιδέρωμα του ήχου για να μπορεί να περάσει στο ραδιόφωνο είναι ευδιάκριτη.
Ιδίως στον παλμό του “I Won’t Back Down”, με τον μετρημένο Petty στο ρεφραίν και τα δεύτερα φωνητικά να ανορθώνουν με σιγουριά το ανυποχώρητο του στίχου, που προχωρά σκαλωμένος πάνω στο οδοντωτό ριφάκι της κιθάρας. Κλασσικό συνταγογράφημα Lynne.



Το MTV το παίζει κατά κόρον. Ένα απλό και επιδραστικό κλιπ, με τον Ringo Starr να έχει αναλάβει τύμπανα και γελοιογραφικές φιγούρες, τον Campbell σ’ ένα λιτό slide και τους Harrison και Lynne σε κιθάρα και μπάσο να συνοδεύουν τον Petty. Mέσα στο καλοκαίρι θα μπει στο top-20 του Billboard (US#12, 1/7/89).

Πέρα από το πρώτο αυτό single, ο δίσκος είναι μια ακολουθία από στέρεα κομμάτια με προσωπικότητα που ξεπερνά το χρονικό πλαίσιο της γέννησής του. Κανείς δε χρειάζεται μέσα στο 1989 έναν 38χρονο νότιο που έκανε τη μεγαλύτερη επιτυχία του πριν δέκα χρόνια να απευθύνει προσωπικά σημειώματα “for whom it may concern” με την ηχητική φροντίδα ενός παλαιωμένου, αν όχι ξοδεμένου, βρετανού συνθέτη όπως ο Lynne.
O οποίος, έχοντας κτίσει με τους E.L.O. μια αξιοζήλευτη καρριέρα βασισμένη στο να πυκνώνει και να ενισχύει τη δική του ιδέα τραγουδιστικής φόρμας πάνω στις  φωνητικές αρμονίες αλα Beatles, εξουδετερώνει τον κίνδυνο ν’ ακουστεί ρετρό, με μία και μόνη δύναμη. Τη δύναμη των συνθέσεων. Είναι τέτοια, που καθιστά σχεδόν αδύνατο να την αγνοήσει ο ακροατής. Όχι μόνον ο MTVίβιος καταναλωτής της Άνοιξης του ’89, αλλά ο μουσικόφιλος κάθε εποχής.
Στο ονειρικό “Free Fallin’” με τις κρυστάλλινες ηλεκτροακουστικές, τα καλά κορίτσια και τα κακά αγόρια ανταλλάσσουν ραγισμένες καρδιές από την Reseda ως την Ventura Boulevard.



Σπάνια μια ροκάρια όπως το “Love Is A Long Road” συμπυκνώνει στο στίχο τη λαχτάρα να σωθείς, τις δεύτερες ευκαιρίες και το mismatch των συναισθημάτων που απαντάς στον κακοτράχαλο δρόμο του έρωτα, τον στρωμενο με τόση επιθυμία ώστε το ντελαπάρισμα είναι πανεύκολο. Σαν άρρηκτη με τη σκέψη αυτήν υποσημείωση, το εξ ορισμού ουρανοκατέβατο του έρωτα, ειπωμένο με την Πέττεια λιτότητα, μέσα σε δύο μόλις στροφές, του “A Face In The Crowd”:

“Before all of this ever went down - In another place, another town,
You were just a face in the crowd”


Σε μια πρώτη πλευρά που δεν έχει φτιάξει ποτέ ξανά ο Tom Petty, έρχεται εμποτιστικό αισιοδοξίας το γρήγορο “Running Down A Dream” (US#23, 23/9/89). Ένα από τα πιο εύστοχα carcruiser τραγούδια που έχουν αποτυπωθεί σε δίσκο, σε κάνει να νιώθεις τον αέρα κατά πρόσωπο και χαρίζοντας ένα διάρκειας σχεδόν ενός λεπτού, γεμάτο ευεξία, σόλο από τον Campbell καταλήγειThere's something good waitin' down this road - I'm pickin' up whatever's mine”.



Ναι, ο Petty και ο μάστορας του tracklisting Jeff Lynne πάκτωσαν στρατηγικά την πρώτη πλευρά με όλες τις άμεσα επιδραστικές μουσικές τους προτάσεις. Απευθύνονται στο ανυπόμονο, άτεγκτο κοινό του MTV που καταναλώνει μόνο στυλιστικές σαφήνειες κι εκεί πρέπει τα δυνατά χαρτιά να μιλήσουν άμεσα. Όμως, για τη γενιά τους, των εφήβων του ’60 που έγιναν τραγουδοποιοί, υπάρχει και λειτουργεί ακόμη το «πρώτη και δεύτερη πλευρά». Απόδειξη αυτού ότι μετά το τέλος του “Running Down A Dream”, σ’ ένα κομμάτι που θα μπει μόνο στην έκδοση του cd, ο Petty ακούγεται να λέει:
«Γειά σας, αγαπητοί ακροατές από CD. Φθάσαμε στο σημείο αυτό του άλμπου που όσοι ακούνε από κασσέττα ή δίσκο θα πρέπει να σηκωθούν όρθιοι ή να καθήσουν και να αλλάξουν πλευρά στο δίσκο ή την κασσέττα.
Για να είμαστε λοιπόν δίκαιοι μ’ αυτούς τους ακροατές, θα μας πάρει μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να ξεκινήσει η δεύτερη πλευρά. Ευχαριστούμε. Ορίστε λοιπόν, η δεύτερη πλευρά».


Kαι η καρδιά της δεύτερη πλευράς ανήκει στον Tom Petty. Μπορεί να ξεκινά με τη Lynne-οποιημένη διασκευή σε b-side των Byrds “Feel A Whole Lot Better” και να περιλαμβάνει τρία ακόμη έξοδα δείγματα της συνεργασίας του με τον Lynne, όπου μουσική και στίχοι  (“Yer So Bad”, “A Mind With A Heart Of Its Own” και “Zombie Zoo”), όμως είναι η τριπλέτα “Depending On You”, “The Apartment Song” και “Alright For Now” που αποστάζουν την κλάση τραγoυδοποιού που διαθέτει πλέον ο Petty, μετά από 13 χρόνια δισκογραφίας.
Στο πρώτο, μέσα σε δυό στροφές ξετινάζει την απεγνωσμένη, τσακισμένη από τον έρωτα και ιδίως από την έλλειψή του, μέση ηλικία:
«My sister got lucky, married a yuppie - Took him for all he was worth
Now she's a swinger dating a singer - I can't decide which is worse

My sister's ex-husband can't get no lovin' - Walks around dog-faced and hurt
Now he's got nothin', head in the oven - I can't decide which is worse»
.

Στο δεύτερο, με τη βοήθεια του Benmont Tench στο πιάνο, ζωγραφίζει αφαιρετικά την εικόνα μοναξιάς που διατρέχει ολόκληρη την πορεία από τ’ αλώνια στα σαλόνια (“I used to live in a two – room apartment, neighbors knockin’ on my wall – times were hard, I don’t wanna knock it – I don’t miss it much at all – Oh yeah, I’m alright – I just feel o little lonely tonight”). 
Και στο τελευταίο, από τα πιο τρυφερά τραγούδια που έχει συνθέσει, κάνει ό,τι περνά απ’ το χέρι του για ν' ανακουφίσει τα σπασμένα, μ' αυτή τη συνεσταλμένη, κουβεντιαστή του φωνή.
  
“So sleep tight baby - Unfurrow your brow
And know I love you - We're alright for now”


Στις 5 Ιουλίου ο Tom Petty ξεκινά από τη Miami Arena μια περιοδεία με 44 κλεισμένες εμφανίσεις. Αρνείται να παίξει στο Garden Arts Center του New Jersey όταν ανακαλύπτει ότι οι διοργανωτές αρνούνται την πρόσβαση σε στελέχη της Greenpeace. Μόλις τη δεύτερη μέρα της περιοδείας, 6 Ioυλίου στο Bayfront Center του St. Petersburgh της Φλόριντα, ο Roger Mc Guinn των Byrds ανεβαίνει στη σκηνή και παίζει μαζί του 4 κομμάτια. Δύο μέρες αργότερα, ο δίσκος φτανει στο Νο 3 του Billboard και στη Βρετανία στο Νο 8, μετά από μόλις μια εβδομάδα κυκλοφορίας του εκεί. 
Στις 6 Σεπτεμβρίου του ’89 ο Petty με τη μπάντα που περιοδεύει θα εμφανιστεί στα MTV Awards, σ’ ένα ντουέτο με τον Axl Rose που θα σηκώσει όρθιο όλο το Universal Amphitheatre του Los Angeles. 



H δεκαετία κλείνει θριαμβευτικά για τον Petty και η καινούρια ξεκινά στην προέκταση του ίδιου high, καθώς το "Free Fallin’” μπαίνει στο top-10 του Billboard (US#7, 27/1/90).
Στις 20 Φεβρουαρίου, στη sold out εμφάνισή του στο Met Center του Bloomington της Minneapolis έχει support του τον Lenny Kravitz, όμως η μεγάλη στιγμή έρχεται την 1η Μαρτίου.
Στο Great Western Forum του Inglewood της Καλιφόρνια, στο encore ανεβαίνουν στη σκηνή ο Bob Dylan και ο Bruce Springsteen και παίζουν μαζί το “Travellin’ Band” των Creedence, και το “I’ M Cryin” των Animals. Στις 13 Μαρτίου το επίσημο όργανο καταμέτρησης των πωλήσεων της δισκογραφικής αγοράς, η RIAA, επιβεβαιώνει ότι το “Full Moon Fever” είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Τom Petty, με τρία εκατομμύρια πωλήσεων μέσα σε 11 μήνες κυκλοφορίας.
Ο επίλογος των επιδόσεών του γράφεται από άλλο ένα αριστοτεχνικό κλιπ για το “A Face In The Crowd” (US#46, 24/3/90).



Ωστόσο, πίσω στο τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου του ‘89, τίποτε από αυτά δεν μπορούσες να το πεις προδιαγεγραμμένο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μάριος παρέμενε αποφασισμένος να μην υποχωρήσει, αντλώντας πρασινοφρουροφροσύνη ακόμη κι απ’ το ρεφραίν του «ντυλανιστή», Tom Petty.
Όμως, μέσα στη Μεγάλη Βδομάδα, οι βεβαιότητές του θ’ αρχίσουν να κλονίζονται. Τα δελτία ειδήσεων δείχνουν τον Μίκη Θεοδωράκη – μέχρι πριν λίγο καιρό βουλευτή του Κ.Κ.Ε.- και τον Μητσοτάκη να συνταντιούνται στα Χανιά. Ο πρώτος, με την άνεση και την πλαστικότητα ενός πραγματικού μαέστρου στα άνω άκρα, κάνει δηλώσεις στο φακό της ΕΡΤ – που απορώ πώς και δεν του τις τσεκούρωσε ο ακούρευτος κυβερνητικός εκπρόσωπος Σωτήρης Κωστόπουλος που, όπως θρυλείται, εκτελεί και χρέη άτυπου ΕΡΤάρχη στις δύσκολες στιγμές που περνάει το "Κίνημα":
«Καθώς σήμερα αυτό που δεσπόζει είναι η παλλαίκή επιταγή για κάθαρση και εθνική συμφιλίωση, δύο Χανιώτες πολιτικοί που δεν ανήκουν στην ίδια παράταξη σμίγουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους για να βαδίσουν μαζί από τον Επιτάφιο στην Ανάσταση».

Στις δε δηλώσεις του στον 9.84, που σίγουρα θα αποσπάσανε τρισμέγιστες μούτζες με δαγκωμένο λυσσωδώς το Prince στην άκρη των χείλιών από το Μάριο, τα κάνει πενηνταράκια ακόμη και για τη Μαργαρίτα τη Μαργαρώ: «Να απαλλαγούμε από τους κλέφτες. Λοιπόν, αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας Δεξιοί και Αριστεροί και απαλλαγούμε από τους κλέφτες, τότε, νομίζω ότι στις 19 Ιουνίου θα μπορέσουμε να έχουμε τις διαφορές μας ξανά, σε πιο υγιή βάση».
Καταπώς πάει το πράμα, θα έχουμε πράγματι «σημεία και κέρατα».

Παναγιώτης Παπαϊωάννου