Μία βουτιά στα '60s και στα '70s
Monday

28Mar

Μία βουτιά στα '60s και στα '70s

Δημοσιεύθηκε από:

28/03/2022

Κατηγορία: Golden Years

4149
Έκλεισαν 7 και πλέον χρόνια ταξιδιού στο διαδικτυακό σύμπαν έκλεισε αισίως για το rocktime.gr.
Ένα 7χρονο road trip για μια χούφτα υπόσκυλα που πολύ θα ήθελαν πριν από καμία 30αριά χρόνια – αλλά τελικά δεν ήθελαν όσο έπρεπε – να γίνουν ροκ σταρ ή έστω να κλέψουν κάτι από την δανεική δόξα των μουσικών ειδημόνων.
Ο καθένας έγινε αυτό που του έλαχε, ωστόσο οι αναμνήσεις της πρώτης νιότης δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ, γι’ αυτό το ταξίδι του rocktime.gr κρίνεται με μια εντελώς υποκειμενική αντικειμενικότητα, ως μια ακόμα κρίση από τις πολλές που βιώνουμε στην μέση ηλικία.
Μόνο που αυτή η κρίση είναι από εκείνες τις καλές…
Του επονομαζόμενου παλιμπαιδισμού, κάποιων μεγάλων παιδιών…
7 χρόνια για ένα μουσικό site, το οποίο δεν είναι τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από ένα διαδικτυακό fanzine, είναι πολλά. Για την ακρίβεια πάρα πολλά.
Χαράς στο κουράγιο του Φώτη, του Παναγιώτη, του Νότη και των άλλων παιδιών που δεν κουράζονται ποτέ, να γράφουν το δικό τους «μουσικό ημερολόγιο» και για τους μη μυημένους το rocktime.gr είναι μια ηλεκτρονική εφημερίδα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα (όχι σαν τις ΜΚΟ βέβαια), με όλα τα αρνητικά (αλλά και θετικά) που συνοδεύουν ένα τέτοιο εγχείρημα/χόμπι. Απευθύνεται από μη επαγγελματίες fans σε μη επαγγελματίες fans (ναι υπάρχουν κι αυτοί) με ΜΟΝΟ ΣΚΟΠΟ την «ψυχοθεραπεία» εκατέρωθεν.
Πάντοτε είχα στο μυαλό μου πως ο αριθμός 7 είναι ο πιο μυστήριος και συνάμα πιο γοητευτικός αριθμός.
Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, ο αριθμός κυριαρχεί:
οι 7 Εκκλησίες της (Μικράς) Ασίας (στις οποίες απευθύνεται το βιβλίο), οι 7 χρυσές λυχνίες, οι 7 αστέρες στο δεξί χέρι του Θεού, οι 7 λαμπάδες πυρός και τα 7 πνεύματα του Θεού, οι 7 σφραγίδες, οι 7 άγγελοι και οι σάλπιγγές τους, οι 7 έσχατες πληγές, οι 7 χρυσές φιάλες, οι 7 βροντές, τα 7 κέρατα και οι 7 οφθαλμοί και οι 7 βασιλείς.
Στις επιστήμες, στις θρησκείες, στις τέχνες, στα σπορ (ΘΥΡΑ 7 για να μην ξεχνιόμαστε) πολύ δε περισσότερο στην μουσική, αφού ακόμα και οι νότες είναι 7!
Στα καθ’ ημάς "Seventh son of a seventh son", "Keeper of the seven keys", "Seventh Star", "Seventh sign", "Seven days", Seven doors hotel", "Seven nation army" και άλλα πολλά… Μπορεί το rock n’ roll να γεννήθηκε γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και να γνώρισε μεγαλύτερη άνθιση κατά τη δεκαετία του 1950, ωστόσο η δεκαετία η οποία θεωρείται αφετηρία της ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΗΣ κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι η δεκαετία του 60’!!!
Επτά δεκαετίες πριν. Νάτο πάλι το 7!!! Με αφορμή τα 7 και πλέον χρόνια rocktime.gr αποφάσισα να κάνω κάτι εντελώς αντισυμβατικό και ριψοκίνδυνο και συνάμα και πολύ ψυχοθεραπευτικό για ένα ανήσυχο και προβοκατόρικο νου σαν τον δικό μου.
Να βάλω στην παλαίστρα τις επτά δεκαετίες.
Πόσες φορές δεν έχουμε τσακωθεί, για το ποια είναι η καλύτερη δεκαετία για το ροκ;



Θυμάμαι τους θείους μου, την συγχωρεμένη την μητέρα μου, αλλά και τον κατά 15 χρόνια μεγαλύτερο κολλητό μου να υπεραμύνονται φανατικά των Beatles. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν τους έφερα αντίρρηση.
Λατρεύω τους Beatles και τους θεωρώ διαχρονικά την μεγαλύτερη μπάντα που έβγαλε το ροκ και θυμάμαι πολύ έντονα στην πρώτη εφηβεία των 80’s όταν η μελωδική πλευρά του hard rock και το heavy metal κατακτούσαν τα charts, βάζοντας από κάτω τους "ποπ-άδες" και τους «καρεκλάδες», τους μεγαλύτερους από εμάς να μας λένε πως αυτά που ακούμε είναι σκουπίδια, μπροστά στην μαγεία των Pink Floyd, των Led Zeppelin, των Deep Purple, του David Bowie ή του Bryan Ferry και των Smiths στα αξεπέραστα 70’s ή στα early 80’s.
Όχι ότι διαφωνούσα για την αξία των γιγάντων 70’s καλλιτεχνών, αλλά όχι και σκουπίδια οι μικροί μου "θεοί" με τις περμανάντ; Θυμάμαι ξεκάθαρα το κράξιμο που έτρωγαν οι Queen από τους ειδήμονες, για τους ποπ πειραματισμούς τους.
Χρειάστηκε να πεθάνει από AIDS ο Freddie Mercury, για να παραδεχτούν, την μουσική ιδιοφυΐα τους και το μουσικό θέσφατο πλέον πως ο συγχωρεμένος υπήρξε η μεγαλύτερη φωνή που έβγαλε το ροκ.
Λάτρευα και τα 70’s και τα 80’s, ωστόσο η απέχθεια που μου δημιουργούσε η υπερθετικά αλαζονική απαξίωση της μουσικής που με έβαλε στον κόσμο του ροκ, που δημιουργούσε αντιδράσεις και γινόμουν φανατικός, ιδιωμάτων, ειδών, συγκροτημάτων, ακόμα και χτενισμάτων!!!!
Θυμάμαι επίσης το κράξιμο που έπεφτε σε μπάντες του αμερικάνικου ραδιοφωνικού ροκ, όπως οι Toto, Journey, Foreigner, Boston, Survivor, Kansas, Styx, Reo Speedwagon, οι οποίες για τους φωτεινούς παντογνώστες-ξερόλες δεν ήταν γνήσιες, επειδή τάχα μου έφτιαχναν μουσική για το airplay.
Σήμερα τα τραγούδια τους 40 χρόνια μετά ακούγονται φρέσκα και λατρεύονται φανατικά από 18άρηδες. Πόσο όμορφα νιώθω όταν η 16χρονη κόρη μου, ακούει Boston ή Ten Υears Αfter. Θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν βγήκαν οι Nirvana στα 90’s και προκάλεσαν πανικό, κυριολεκτικά να αποποιούμαι μετά βδελυγμίας και να αρνούμαι πεισματικά ν’ ακούσω οτιδήποτε από τον «ορυμαγδό» του Σιάτλ.
Χαιρόμουν όταν έκραζαν τον συγχωρεμένο τον Cobain, επειδή τάχα μου κατέστρεψε το ροκ. ΜΠΟΥΡΔΕΣ!!! Έτσι όπως είχε καταντήσει, καλά του έκανε.
Θυμάμαι στο millennium, όταν το «τρισκατάρατο» grunge έπνεε τα λοίσθια και οι δεινόσαυροι των 80’s επέστρεφαν ο ένας μετά τον άλλο, προς τέρψιν όλων των παλιοροκάδων, να εκνευρίζομαι με την τρελή επιτυχία του Nu Metal και την «ποιότητα» των Radiohead, των Muse και των Coldplay.
Θυμάμαι στο Sweden Rock του 2004 όταν είχα πάει για να δω τους Europe (η μπάντα που με έβαλε στο ροκ) στην πρώτη συναυλία τους μετά από 12 χρόνια διάλυσης (θύματα του grunge), κάτι δίμετρους μεθυσμένους Σουηδούς να φοράνε μπλουζάκια των Bathory (την ίδια μέρα είχε πεθάνει ο Quorthon) και να κάνουν headbanging στο Final Countdown!!!
Οι Σουηδοί δεν έχουν τέτοιου είδους κολλήματα, σαν αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε μουσικά και μας στοίχειωσαν, οι Έλληνες. Γι’ αυτό, παρόλο που είναι μια χώρα μόλις 10 εκατ. κατοίκων, θεωρούνται η τρίτη μεγαλύτερη ροκ σκηνή παγκοσμίως. Ακόμα θυμάμαι την χαιρεκακία  βγήκε από μέσα μου όταν ο METAL GOD Rob Halford, ανακοίνωνε ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Το όνειρο του κάθε φανατικού άνδρα γνήσιου μεταλλά, που νιώθει άνδρας επειδή ακούει πολύ σκληρή μουσική, πήγε περίπατο.
Αντιθέτως κάτι φλώροι, τύπου Jon Bon Jovi, Joey Tempest, Tom Keifer, Tommy Lee, Sebastian Bach, ακόμα και ο τεράστιος Steven Tyler, που δεν είχαν βάλει τέρμα την παραμόρφωση και εκφράζονταν πιο μελωδικά, είχαν κατακτήσεις που θα τις ζήλευε και ο Μπραντ Πιτ.
Αφού έβγαλα τα σώψυχα μου, επανέρχομαι στο προκείμενο, δηλαδή στην μάχη των δεκαετιών. Ποια είναι λοιπόν η καλύτερη δεκαετία για το ροκ…;
Ο υποφαινόμενος γεννήθηκε την χρονιά που γεννήθηκε από τα καζάνια της κόλασης το ανυπέρβλητο "Stairway to Heaven". Λογικό να προτιμά τα 70’s και τα 80’s, ωστόσο μετά από 7 εφταετίες (7Χ7) νιώθει καλά, επειδή από τόσα χρόνια κατάφερε να λατρεύει, το ίδιο τους Beatles, τους Doors, τους Simon and Garfunkel, τον David Bowie, τον Bob Dylan, τους Zeppelin, τους Purple, τους Sabbath, τους Rainbow, τους Whitesnake, τους Scorpions, τους UFO, τους Maiden, τους Toto, τους Foreigner, τους Europe, τους Bon Jovi, τον Malmsteen, τους Metallica, τους Guns n Roses, τους Pearl Jam, τον Chris Cornell, τους Paradise Lost, τους Dream Theater, τους Muse, τους Coldplay, τους Radiohead, τους System of a Down και τους Linkin Park.



Τα 60’s είναι μια εποχή που αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο, θα ήθελα να ζήσω ανεπιφύλακτα.
Η παγκόσμια κοινωνία άλλαξε και άλλαξε πολύ όμορφα. Με τα κινήματα της και τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, στις οποίες η μουσική έπαιξε καθοριστικό ρόλο, αφήνοντας πίσω μια παλαιά εντελώς αντικοινωνική/ακοινώνητη τάξη πραγμάτων.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ, το φοιτητικό κίνημα στις ΗΠΑ, ο Μάης του 1968, η άνοιξη της Πράγας, οι Hippies, μα πάνω απ’ όλα το Woodstock είναι μερικά από τα γεγονότα της δεκαετίας του 60, που καθόρισαν εν πολλοίς το κοινωνικό πρότυπο του δυτικού πολιτισμού μέχρι και σήμερα.
Είναι η δεκαετία που γέννησε ουσιαστικά το rock όπως το ξέρουμε σήμερα. Η εποχή που διάφορα συγκροτήματα ξεπετάχτηκαν κάνοντας το rock κυρίαρχο μουσικό είδος. Μπορεί να έχουν περάσει 7 δεκαετίες, αλλά πολλά από τα τραγούδια εκείνης της εποχής τα ακούμε μέχρι σήμερα.
Η δεκαετία του ́60 θεωρείται μια περίοδος απελευθερωτικής ζωντάνιας, αμφισβήτησης και αντικομφορμισμού με πρωταγωνιστή τη νεολαία και τη δράση των ποικίλων ομάδων της και αυτή η εικόνα αποτυπώνεται και στη μουσική.

Ας κάνουμε, λοιπόν ένα συνοπτικό μουσικό «ταξίδι» στα θρυλικά 60’s αναφέροντας τα πιο γνωστά συγκροτήματα που έντυσαν με μουσική εξέφραζε τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και την επαναστατικότητα εκείνης της γενιάς…
Beatles, Rolling Stones, Doors, Simon & Garfunkel, Joe Cocker, Jimi Hendrix, Janis Joplin, The Kingsmen, The Beach Boys, Ronettes, The Who, Bob Dylan, Sam Cooke, Aretha Franklin, James Brown, The Kinks, Cream, The Animals. Procol Harum, The Byrds, Jefferson Airplane, Scott McKenzie, Buffalo Springfield, Steppenwolf, Otis Redding, Marvin Gaye, The Mamas & the Papas, The Trogges, Neil Young, Joan Baez, Ten Υears Αfter και Van Morrison είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που δημιούργησαν με τις εμπνεύσεις ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο μουσικό μωσαϊκό, το οποίο διατηρεί μέχρι και σήμερα μυθικές διαστάσεις.
Τα ονόματα κυριολεκτικά ζαλίζουν και αν πρέπει να προσθέσω κάτι, είναι πως την εποχή εκείνη δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα τα ιδιώματα, τα οποία αποτέλεσαν ευχή και κατάρα για το ροκ, αφού δημιούργησαν στρατόπεδα… ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ!!!



Στα θρυλικά 70’s
οι κοινωνικές συνθήκες είναι εφάμιλλες με τα 60’s και η επιρροή τους στη μουσική είναι ανάλογη, με την διαφορά ότι το ροκ, λόγω των «θρύλων» που γέννησαν τα 60’s έγινε ακόμα πιο δημοφιλές σε ευρύτερα ακροατήρια. Το ροκ απέκτησε μυθικές διαστάσεις, πέρα από κάθε όριο. Οι ήρωες έγιναν εξωπραγματικοί και άπιαστοι.
Παραισθησιογόνες ουσίες, μυστικισμός, σεξουαλική απελευθέρωση γεννούν το τρίπτυχο του sex, drugs and rock n roll. Το glam rock, ο ΘΕΟΣ David Bowie, ο Lou Reed, ο Iggy Pop, οι Queen, το punk, το funk, οι solo πορείες των Beatles, μα πάνω απ’ όλα το hard rock, η γέννηση του metal, το progressive rock, η ψυχεδέλεια, το ραδιοφωνικό ροκ και όλ’ αυτά τα ιδιώματα που μας στοίχειωσαν και ακόμα μας στοιχειώνουν είχαν σαν αφετηρία τα θρυλικά 70’s.
Είναι κυριολεκτικά αδύνατο να μην ξεχάσει κανείς κάποιο τεράστιο όνομα που να έκανε καριέρα στα 70’s.
Πραγματικά τα ονόματα ζαλίζουν…
Pink Floyd, Queen, Deep Purple, Led Zeppelin, Black Sabbath, Thin Lizzy, Rory Gallagher, Lynyrd Skynyrd, Rod Stewart, The Eagles, Scorpions, UFO, Rainbow, Whitesnake, Judas Priest, Boston, Styx, Foreigner, Toto, Journey, AC/DC, Aerosmith, ZZ Top, Van Halen, Alice Cooper, Sweet, New York Dolls, T Rex, Bruce Springsteen, Bob Seger, John (Cougar) Mellencamp, Bryan Ferry, Fleetwood Mac, Elton John, The Police, Blue Oyster Cult, Barclay James Harvest, Camel, Caravan, Emerson, Lake & Palmer, Faust, Genesis, Gentle Giant, Gong, Jethro Tull, King Crimson, Magma, The Nice, Pavlov's Dog, Rush, Eloy, Soft Machine, Yes, Sex Pistols, The Clash και βέβαια οι δικοί μας Afrodite's Child και Poll…

Αριστοτέλης Βασιλάκης