8 + 1 τραγούδια που μας σύστησαν τα soundtrack του David Lynch
Friday

17Jan

8 + 1 τραγούδια που μας σύστησαν τα soundtrack του David Lynch

Δημοσιεύθηκε από:

17/01/2025

Κατηγορία: Art Rock

1698
Το όνειρο έγινε εφιάλτης και αυτό που ζούμε από τη 16η του Γενάρη είναι μη αναστρέψιμο. Είναι πραγματικότητα, σκληρή και παγωμένη όπως τα χιλιοπερπατημένα πεζοδρόμια της Ομόνοιας.
Πριν μερικά χρόνια ετοίμασα ένα αφιερωματάκι για γιορτάσω τα γενέθλια του κυρίου Lynch με τον τρόπο που γνωρίζω καλύτερα, το μουσικό, διαλέγοντας δυο χουφτίτσες τραγούδια των τόσο επιδραστικών soundtrack που έντυναν τις ταινίες του.
Είπα να το επαναφέρω στην επιφάνεια και να χάσω με στυλ τον προσανατολισμό μου στον ονειρικό κόσμο που έχει πλάσει για εμάς ο παράξενος κύριος από τη Μοντάνα. Ονειρικός λοιπόν, σχεδόν ψυχεδελικός και χρωματισμένος με την πιο σκοτεινή πλευρά της παλέτας. Σε κανένα σημείο των ταινιών του Lynch, τουλάχιστον σε αυτές της επιλογής μου, δε χουχουλιάζεις στη ζεστή καλαθούνα της ασφάλειας. Τα τόσο προσεγμένα soundtrack εντείνουν το παραπάνω συναίσθημα.
Ο Lynch στην προσπάθεια να ντύσει με ήχους τα φιλμ, μου θυμίζει έντονα τη μουσική διαύγεια του Tarantino.
Γι' αυτό και το έργο εδώ ήταν κομματάκι δύσκολο. Τα κατάφερα και με το παραπάνω και σας παρουσιάζω 8 + 1 αξέχαστα τραγούδια που  βρίσκονται ή μας έχουν συστήσει οι ταινίες του. Αξέχαστος θα είναι και ο ίδιος.
Ας γεμίσουμε το Pink Room και ας χορέψουμε για πάρτη του.  



1.  Roy Orbison - In Dreams (Blue Velvet, 1986)
Όταν ο Lynch χρησιμοποίησε το ονειροπόλο "In Dreams" στο "Blue Velvet", βοήθησε έμμεσα να αναστήσει κατά ένα μέρος την καριέρα του Roy Orbison. Διόλου τυχαίο το γεγονός πως ένα χρόνο μετά το "Blue Velvet" ο Orbison έβγαλε ένα Greatest Hits και το συγκεκριμένο τραγούδι επανηχογραφημένο. Ένα χρόνο μετά (1988) η βασανισμένη του ψυχή ησύχασε.
Είχε προλάβει να πει για την κίνηση του Lynch να χρησιμοποιήσει το "In Dreams" καθ' αυτό τον τρόπο: "αρχικά είχα ντροπιαστεί με το ότι συνδύασε τον clown στους στίχους μου με ένα πάρε δώσε ναρκωτικών. Στην πορεία όμως που κάναμε και το βίντεο, εκτίμησα το σκεπτικό του David (σ.σ. Lynch), τι έδωσε στο τραγούδι και το ίδιο το τραγούδι τι έδωσε στην ταινία".
Αν ακούσεις το "In Dreams" έξω από την ταινία θα το βρεις νοσταλγικά χαριτωμένο και θα αγγίζει ευαίσθητες χορδές που δε ξέρεις ότι είχες. Στο "Blue Velvet" παίρνει μια διαφορετική υπόσταση, ελαφρά διεστραμμένη και άγρια και δεν έχει ουδεμία σχέση με κανένα όμορφο όνειρο.

2. Chris Isaak - Wicked Game (Wild At Heart, 1990)
Εδώ η φάση είναι "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα" και εξηγούμαι. Φήμες ήθελαν η ορχηστρική έκδοση του "Wicked Game" να γράφτηκε για το "Wild At Heart" φιλμ με τον Nicolas Cage και τη Laura Dern. Στην πραγματικότητα η ιστορία είναι κομματάκι διαφορετική. Το 1989 κυκλοφορεί το τρίτο άλμπουμ του Chris Isaak, "Heart Shaped World" το οποίο περιέχει το τραγούδι. To "Wicked Game" περνάει απαρατήρητο μέχρι που συμπεριλαμβάνεται κάποιους μήνες μετά στο soundtrack της ταινίας του Lynch.
Στο σημείο αυτό βάζει το χεράκι του ο Lee Chessnut, ένας ραδιοφωνικός παραγωγός που γουστάρει να παίζει μουσικές από ταινίες του Lynch και παίζει το "Wicked Game" τόσο συχνά, όσο να νιώσεις ότι θες να πυροβολήσεις το ραδιόφωνο.
Γενάρης του '91 και μπαίνει στην πρώτη δεκάδα των chart σε πολλές χώρες. Είναι η πρώτη επιτυχία του Isaak που βιντεοσκοπεί το γνωστό βιντεοκλίπ με την Ελένα Κρίστενσεν.
 Αυτό που ενδεχομένως γνωρίζουν λίγοι είναι πως το "Wicked Game" έχει και ένα δεύτερο κλιπ το οποίο το έχει επιμεληθεί ο ίδιος ο David Lynch και περιέχει πλάνα από την Lula και τον Sailor, το ζευγάρι των πρωταγωνιστών του "Wild At Heart".  Η σκηνή που ακούγεται η instrumental έκδοση του "Wicked Game" είναι για πολλούς η καλύτερη στην ταινία. Η σχέση του σκηνοθέτη με τον Isaak θα συνεχιστεί όταν το 1992 ο καλλιτέχνης θα έχει βασικό ρόλο στη μεταφορά του "Twin Peaks" στους κινηματογράφους. 

3. Julee Cruise  - Falling (Twin Peaks, 1990)
Εδώ συναντάμε τη μούσα του David Lynch, ή μάλλον μια από τις μούσες του. Αδιαμφισβήτητα η Julee Cruise έχει την καλύτερη φωνή από όλες τους. Το 1989 ο Lynch και ο άμεσος συνεργάτης του στη μουσική επένδυση των ταινιών του, Angelo Badalamenti, πήραν από το χεράκι την Cruise και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο δίσκο της με τίτλο "Floating in the night".
Τους στίχους ανέλαβε ο πρώτος, τη μουσική ο δεύτερος. Αυτό δε μειώνει την αιθέρια Cruise που σαν μια νεράιδα της νύχτας περιφέρεται ανάμεσα στις συνθέσεις. Μέσα από το ντεμπούτο έλαμψε και το "Falling".
Γιατί είναι τόσο ιδιαίτερο αυτό το τραγούδι;; Η ενορχήστρωσή του έντυσε με τα πιο μυστικιστικά και μελαγχολικά χρώματα το βασικό θέμα της σειράς "Twin Peaks", μια από τις πιο γνωστές δουλειές του Lynch. Ίσως και αυτή που τον καθιέρωσε.
Το intro της τηλεοπτικής σειράς των δυο σαιζόν σε υπνωτίζει. Όταν έρχεται να προστεθεί το εύθραυστο λαρύγγι της Cruise, η σύνθεση γίνεται ακόμα πιο ξεχωριστή. Στο κινηματογραφικό πλατό ερμηνεύεται από την αοιδό στη σκηνή του Roundhouse, ανάμεσα στα τσουγκρίσματα της μπύρας και την οχλαγωγία που έχει ένα μπαρ. Το contrast των ήχων και της εικόνας είναι κάτι μοναδικό όπως άλλωστε το ίδιο το "Twin Peaks".


4. David Bowie - I'm Deranged (Reprise) (Lost Highway, 1997)
Ο Lynch έχει πει σε συνέντευξη πως όταν άκουσε το τραγούδι του Bowie, αμέσως άρχισε να οραματίζεται τη σκηνή που παίζει το κομμάτι, όταν ο πρωταγωνιστής οδηγεί σε αυτό το σκοτεινό δρόμο προς το πουθενά. Η reprise έκδοση του "I'm Deranged" είναι ανώτερη. Ζωγραφίζει στο φινάλε. Την όχι τόσο ατμοσφαιρική την ακούς στην έναρξη. Μαζί με τον Bowie για να γραφτεί το τραγούδι όπως και o δίσκος που το περιλαμβάνει (Outside, 1995), έβαλε το επίδοξο χεράκι του και ένα ακόμα μεγαθήριο, ο Brian Eno.
Eστιάζεις υπνωτισμένα στα χιλιόμετρα διακεκομμένης κίτρινης λωρίδας που αφήνει το αυτοκίνητο πίσω του, ακούγοντας τον Bowie να παρακαλάει με τον τρόπο του "cruise me, cruise me, cruise me babe", ενώ λίγο πιο πριν μοιρολατρικά παραδέχεται τραγουδώντας "no return, no return".

5. Smashing Pumpkins - The Eye (Lost Highway, 1997)
Το "The Eye" δεν είναι ξεχωριστό μόνο επειδή είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Smashing Pumpkins.
Είναι επίσης ξεχωριστό διότι γράφτηκε ειδικά για την ταινία του David Lynch.
Αρχικά ο Billy Corgan των Pumpkins συνέθεσε και έδωσε το "Tear", που όμως δεν "μίλησε"  στον Lynch. Ο "μουσικός μάγος" όπως τον έχει αποκαλέσει ο σκηνοθέτης τελείωσε λίγο βιαστικά το "The Eye" που όμως ικανοποίησε στο έπακρο τον Lynch και όλους εμάς που δε σταματάμε να το λατρεύουμε τόσες δεκαετίες. Χρησιμοποιήθηκε σε μια από τις σκηνές στο νυχτερινό κλαμπ.
Ούτε το "Tear" πήγε χαμένο για τους Pumpkins διότι συμπεριλήφθηκε στο εξαιρετικό "Adore".
Στο YouTube μπορείς να πετύχεις μια ακουστική live έκδοση που μαζί με τον Corgan τραγουδάει ο Manson και μπάσο παίζει ο Twiggy Ramirez, αμφότεροι είχαν ένα μικρό ρόλο προς το τέλος της ταινίας.

6. Nine Inch Nails - Perfect Drug (Lost Highway, 1997)
Όπως το παραπάνω, έτσι και το "Τέλειο Ναρκωτικό" είναι ένα δώρο του συνθέτη προς τον σκηνοθέτη.
Είναι δώρο και σε εμάς που έχουμε χτυπηθεί μαζί του είτε στο δωμάτιο μας, είτε σε κάποιο rock club στις αρχές του 2000.
Στο “Lost Highway” ακούγεται ελάχιστα, κάπως παραλλαγμένα και απ' ότι θυμάμαι στη σκηνή της καταδίωξης (μια ακόμα ευκαιρία για να ξαναδώ μια από τις αγαπημένες “from hate to love” ταινίες).
Ενώ το κομμάτι έγινε hit και κυκλοφόρησε και σαν single από το soundtrack, ο Trent Reznor βγήκε κάπου στο 2005 και είπε πως είναι από τις χειρότερες δημιουργίες του διότι απλά του έδωσαν μόλις μια εβδομάδα για να γράψει κάτι, οτιδήποτε για μια κινηματογραφική παραγωγή.
"Δεν θα το έβαζα ούτε στα 100 καλύτερα τραγούδια μου" κατέληξε και μας άφησε για μια ακόμα φορά παγωτό.


7. Linda Scott - I've Told Every Little Star (Mullholland Drive, 2001)
Το τραγούδι που όταν το ακούς σκέφτεσαι την ατάκα "This is the GIRL". Είναι τα λόγια του πιεσμένου από τη Μαφία, σκηνοθέτη που απλά κάνει ένα cast για τα μάτια του κόσμου, αφού γνωρίζει από πριν πιο κορίτσι θα επιλέξει.
Το ήδη επιλεγμένο κορίτσι τραγουδάει το συγκεκριμένο hit της δεκαετίας του '60.
Στα μάτια του Lynch η Μαφία στο Mullaholland αντιπροσωπεύει το σκοτεινό και γεμάτο μυστικά Χόλιγουντ.
Η αθωότητα και αφέλεια του "I've told Every Little Star" κάνει τόσο μεγάλη αντίθεση με το στημένο και συχνά κακόβουλο περιβάλλον της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Απλά εκπληκτικό.     

8. Rebekah Del Rio - Llorando (Mulholland Drive, 2001)
Η οκτάδα κλείνει χωρίς μουσικά όργανα, απλά με την στοιχειωμένη φωνή της Rebekah Del Rio στο αλλόκοτο και σουρεάλ βαπτισμένο "Club Silencio". Βγαίνει κάπως ζαλισμένη στη σκηνή και αρχίζει να τραγουδάει στα ισπανικά μια ανατριχιαστική a capella εκδοχή του "Crying" του Roy Orbison. Η τρίχα κάγκελο και ας μην ξέρω γρι ισπανικά. Η σκηνή με τις δυο πρωταγωνίστριες να παρακολουθούν συντετριμμένες αγγίζει ήδη την τελειότητα, αλλά ο Lynch ως συνήθως θέλει να το πάει ένα βήμα παραπέρα.
Η Del Rio καταρρέει στη σκηνή, ενώ η φωνή της συνεχίζει να ακούγεται. Ίσως διότι στις ταινίες του Lynch ό,τι βλέπεις δε σημαίνει πως αντιπροσωπεύει και την αλήθεια. Αρχικά ο Lynch ήθελε να χρησιμοποιήσει το "Crying" του Orbison στο “Blue Velvet”, αλλά διάλεξε το "In Dreams" και δικαιώθηκε. Δεκαπέντε χρόνια μετά ανακαλύπτει την Del Rio, πετάει στο Nashville όπου ζει και τη βάζει να το τραγουδήσει. Το τραγουδάει μια μόνο φορά. Εν αγνοία της την μαγνητοσκοπεί και χρησιμοποιεί αυτή την αυθόρμητη ηχογράφηση στην ταινία, αφού έχει γράψει ένα ρόλο στη Del Rio.
Plus One
This Mortal Coil - Song to the Siren (Lost Highway, 1997)
Όταν παίρνεις φόρα με τα soundtrack των ταινιών του Lynch, δύσκολα βάζεις φρένο. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι το “Lost Highway” ξεχωρίζει σε όλα τα επίπεδα. Το "Song to the Siren" των This Mortal Coil είναι σπέσιαλ περίπτωση, διότι είναι ένα τραγούδι που μπορεί να παίζει σε ταινία του Lynch αλλά δεν αποτελεί μέρος του soundtrack. Σαν τραγούδι - φάντασμα, ένα πράγμα.
Είναι σπέσιαλ περίπτωση και για τον Lynch αφού σύμφωνα με τα ίδια του τα λόγια η δομή του τραγουδιού ενέπνευσε τη δημιουργία των δυο πρώτων δίσκων της Juille Cruise. Ο σκηνοθέτης ήταν ερωτευμένος με το “Song to the Siren” και με την ερμηνεύτριά του (Elizabeth Frazier) από την εποχή του “Blue Velvet” αλλά δε του έβγαινε το μικρό τότε budget που είχε για να συμπεριλάβει ένα τέτοιο τραγούδι. Τα κατάφερε δέκα χρόνια μετά.  Κάλιο αργά παρά ποτέ και το «ποτέ» δεν υπήρξε στο λεξιλόγιο του εκλιπόντα.
 

Του Γιώργου Γράντη