H ατελείωτη....τελειότητα των U.K.
Friday

9Feb

H ατελείωτη....τελειότητα των U.K.

Δημοσιεύθηκε από:

09/02/2024

Κατηγορία: Rock this Time

4539
Ένα από τα ενδιαφέροντα γκρουπ στα τέλη περίπου της δεκαετίας του '70, ήταν και το Βρετανικό σούπερ γκρουπ των U.K.
Την εποχή ακριβώς που το πανκ κυριαρχούσε παντού, τέσσερις εξαιρετικοί μουσικοί αφοσιώθηκαν σε ένα εγχείρημα βραχύβιο μεν, το οποίο όμως μας άφησε μερικές σπουδαίες συνθέσεις και δύο θαυμάσια άλμπουμ.
Την μπάντα αποτελούσαν αρχικά, ο ιδιοφυής και ευφάνταστος βιρτουόζος κιθαρίστας Allan Holdsworth, ο οποίος ήδη είχε δημιουργήσει ένα καλό όνομα στην πιάτσα τόσο από τα πρωτοποριακά σόλο άλμπουμ αλλά και από τις συμμετοχές σε μπάντες όπως οι Tempest και οι Soft Machine.
Ο βιολινίστας και κημπορντίστας Eddie Jobson (Curved Air, Roxy Music, Frank Zappa), ο μπασίστας και τραγουδιστής John Wetton (King Crimson, Family, Bryan Ferry, Uriah Heep) και ο ντράμερ Bill Bruford (Υes, King Crimson). Όπως καταλαβαίνετε όλοι αυτοί είχαν ήδη ηχογραφήσει και συνεργαστεί με κολοσσούς του prog-rock και είχαν αρκετή πείρα με τον συγκεκριμένο ήχο.
H περιπέτεια των U.K. ξεκίνησε από την γνωριμία των John Wetton και Bill Bruford την περίοδο που έπαιζαν μαζί στους King Crimson. Μετά την διάλυση τους, οι δύο μουσικοί τον Σεπτέμβριο του 1976 αποφάσισαν να συνεργαστούν με τον κημπορντίστα Rick Wakeman (Yes), όμως η δισκογραφική "A & M Records" δεν άφηνε τον Rick Wakeman να συμμετέχει στο νέο υπό ίδρυση γκρουπ.
Απογοητευμένοι οι Bruford και Wetton από την αρνητική εξέλιξη με τον R.Wakeman, πλησιάζουν τον κιθαρίστα Robert Fripp ώστε να επαναδραστηριοποιήσει τους King Crimson δεχόμενοι όμως νέα απόρριψη.
Χωρίς να το βάζουν κάτω, οι δύο μουσικοί συμφωνούν να φέρει ο καθένας τους από ένα μέλος στο υπό σύσταση γκρουπ με συνέπεια ο J.Wetton να φέρει πρώτος τον πληκτρά και βιολιστή Eddie Jobson, τον οποίο ο Wetton ήξερε από την συνεργασία του με τους Roxy Music το 1976  και παράλληλα τον "κλέβει" από τον Frank Zappa. Ο Β. Bruford με την σειρά του προσλαμβάνει τον κιθαρίστα Allan Holdsworth  που είχε παίξει κιθάρα στο σόλο άλμπουμ του Bruford  (ηχογραφημένο 1977) με τίτλο "Feel Good To Me".

 
Το νέο σούπερ γκρουπ είναι πλέον γεγονός, οι ηχογραφήσεις ξεκινούν αμέσως και τον Μάρτιο του 1978 κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους ομότιτλο άλμπουμ και παράλληλα πραγματοποιούν και δύο περιοδείες στις ΗΠΑ. Οι πωλήσεις είναι αρκετά ικανοποιητικές αφού ξεπερνούν τις 250 χιλιάδες αντίτυπα. O prog ήχος των U.K. συνέπεσε με την εισαγωγή του "Yamaha CS-80" synthesizer και το όργανο έγινε βασικό κομμάτι του ξεχωριστού ήχου τους. To πάντρεμα progressive-rock και jazz-fusion ήταν αρκετά ενδιαφέρον αφού το κυρίως συνθετικό δίδυμο Jobson και Wetton μας χαρίζουν  ιδιαίτερες και συναρπαστικές συνθέσεις που έκαναν το συγκεκριμένο δίσκο να θεωρείται ακόμη και σήμερα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών για το progressive rock.
To άλμπουμ ξεκινά με μία υπέροχη τριλογία "Ιn The Dead of Night", "By The Light of Day" και "Presto Vivace and Reprise" με τα πλήκτρα να κυριαρχούν και να συνοδεύονται με τα μοναδικά φωνητικά του J. Wetton. Στo "Thirty Years" ο κιθαρίστας Allan Holdsworth κάνει τα μαγικά του ενώ το "Alaska" είναι μία μυστηριακή -σκοτεινή σύνθεση του Jobson κάτι που δεν συμβαίνει με το "Time To Kill" στο οποίο το ηλεκτρικό βιολί κάνει ένα εκπληκτικό σόλο.
Το άλμπουμ κλείνει με το "Nevermore" που ακούγεται αρκετά φευγάτο με τα αριστουργηματικά σόλα μεταξύ Jobson και Holdsworth να δημιουργούν μία μοναδική prog πανδαισία ενώ το επτάλεπτο "Mental Medication" απλά επιβεβαιώνει το συνθετικό και εκτελεστικό μεγαλείο των U.K. 
Εμπνευσμένες μπασογραμμές, μανιακά με την ακρίβεια ντραμς ανακατεύονται με παρανοικά jazz κιθαριστικά παιξίματα και όλα αυτά σκορπίζονται στο χάος της τελειότητα πλήκτρων και βιολιού με την ενορχήστρωση να μας αφήνει άφωνους ακόμη και σήμερα. Παρότι το άλμπουμ πήρε εξαιρετικές κριτικές και είχε την αποδοχή του κοινού, τα εσωτερικά προβλήματα ανάμεσα στα μέλη της μπάντας είχαν ήδη ξεκινήσει αφού οι 4 προσωπικότητες ήταν πολύ ισχυρές και χαρισματικές και επηρέασαν τόσο αρνητικά αλλά και εν μέρει θετικά την εξέλιξη των U.K.
Συγκεκριμένα προέκυψαν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στον Α. Holdsworth με τους Wetton και Jobson με αποτέλεσμα  να αποχωρήσει ο θαυμάσιος κιθαρίστας αλλά μαζί του έφυγε και ο Β. Bruford ως πράξη αλληλεγγύης αφού εκείνος τον είχε φέρει στους U.K.
Το γκρουπ όμως δεν σταμάτησε να ηχογραφεί νέο υλικό αν και υπήρχε αρκετό από τον πρώτο δίσκο και τον Μάρτιο του 1979 κυκλοφορεί το δεύτερο και τελευταίο στούντιο άλμπουμ του με τίτλο "Danger Money" και με νέο μέλος στην σύνθεση του.
Στα τύμπανα είναι πλέον ο Terry Bozzio (Frank Zappa) ενώ η θέση του κιθαρίστα έμεινε κενή και οι U.K. ως τρίο πλέον περιοδεύουν ξανά στις ΗΠΑ παρέα με τους Jethro Tull.
Οι νέες συνθέσεις των U.K. είναι ένα εκρηκτικό μίγμα αποτελούμενες από καταιγιστικές  aor- prog συνθέσεις με κορυφαίο τα "Caesar's Palace Blues" και "Nothing to Lose". Ο δίσκος φυσικά δεν άρεσε στους κολλημένους κριτικούς του art-rock  όμως μετά από τόσες δεκαετίες  πιστεύω ότι τις prog συνθέσεις του "Danger Money", οι UK τις έντυσαν άψογα με τις πιο προχωρημένες aor μελωδίες της εποχής και όλα αυτά χωρίς κιθαρίστα!!!.
Άλλωστε τόσο το αρχικό ομότιτλο κομμάτι όσο και το επιβλητικό "Carrying No Cross" αποδεικνύουν ότι μπορούν παράλληλα να συνυπάρχουν ο ακούραστος περφεξιονισμός και ο δυναμικός προοδευτικός ήχος.
Η ποπ σύνθεση "Rendezvous 6:02" ξεδιπλώνει μία άλλη μελωδική πλευρά του σχήματος ενώ το "The Only Thing She Needs" επαναφέρει την ορμητικότητα των U.K. με τον Terry Bozzio να κάνει πραγματικά όργια, τον Eddie Jobson να νομίζεις ότι παίζει πέντε όργανα μαζί και τον Wetton να βάζει τα θεμέλια για τα έπη που θα έγραφε λίγα χρόνια αργότερα με τους Asia!

 

Μετά από μια τελική ευρωπαϊκή περιοδεία τον Δεκέμβριο του 1979, και παρά τα σχέδια για την καταγραφή ενός νέου άλμπουμ τον Μάρτιο του 1980, οι U.K. ρίχνουν την αυλαία καθώς οι Jobson και Wetton είχαν διαφορετικές ιδέες για το πώς πρέπει να εξελιχθεί η μπάντα.
Ο Jobson ήθελε μία πιο prog κατεύθυνση του σχήματος ενώ ο Wetton επιθυμούσε συνθέσεις να θυμίζουν πιο πολύ "τραγούδια" με λιγότερη χρονική διάρκεια.
Πολύ αργότερα έγινε μία αποτυχημένη απόπειρα  επανένωσης των U.K. ειδικά από το 1995 έως το 1998, όταν Jobson και ο Wetton συνεργάστηκαν ξανά σε ένα προτεινόμενο άλμπουμ επανένωσης, με την βοήθεια των Bruford, Tony Levin, Steve Hackett και Francis Dunnery και θα έφερνε τον τίτλο "The Legacy". Τελικά τα κομμάτια που ηχογράφησαν δεν κυκλοφόρησαν σε δίσκο  αλλά μετά από καιρό τρεις συνθέσεις από εκείνες τις ηχογραφήσεις βρέθηκαν σε μια συλλογή της βουλγαρικής χορωδίας γυναικών που διοργάνωσε ο Jobson!!!
Τον Απρίλιο του 2011 οι U.K. επανενώνονται για τρεις εμφανίσεις στην Ιαπωνία όπου εκτός των Jobson και Wetton το σχήμα συμπληρώνουν ο τζαζίστας κιθαρίστας Alex Machacek και ο ντράμερ Marco Minnemann (The Aristocrats). To 2013 κυκλοφορούν  από τις συγκεκριμένες εμφανίσεις το "Reunion – Live in Tokyo" σε cd/dvd.
Επιπρόσθετα περιλαμβάνει και την εκτέλεση του τραγουδιού "Nevermore"  το οποίο έπαιξαν για πρώτη φορά ζωντανά στην ιστορία της μπάντας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι το 2009 είχε προηγηθεί μία άτυπη  επανασύνδεση στην Πολωνία υπό το πρίσμα του project με τίτλο  U-Z Project, με τρεις live εμφανίσεις και κυκλοφόρησε με τίτλο "Ultimate Zero Tour – Live".
 

Υ.Γ.: Οφείλουμε να προσθέσουμε ότι έχει κυκλοφορήσει το 2015 και το live album με τίτλο "Curtain Call" ηχογραφημένο κι αυτό στην Ιαπωνία, τον Νοέμβριο του 2013. Τέλος το 1999 κυκλοφόρησε το "Live in Boston" από την σειρά "Concert Classics, Vol. 4" που περιλαμβάνει την εξαιρετική συναυλία που έδωσε η μπάντα στις 11 Σεπτεμβρίου του 1978 στην Βοστόνη με την αρχική της σύνθεση.

 
Φώτης Μελέτης