Ήταν 24 Οκτώβρη του 2000. Ακριβώς 20 χρόνια πριν. 1 χρόνο πριν την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, 1 χρόνο μετά την «ανθρωπιστική επέμβαση» στη Γιουγκοσλαβία από το ΝΑΤΟ, το οποίο στη συνέχεια ο «φιλοδυτικός», ηθικοσοσιαλιστής, μεγάλος λογοτέχνης Σολζενίτσυν ταύτισε με τον Χίτλερ.
Eννιά χρόνια είχαν περάσει από την επίσημη κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος. Σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, μονοπώλια, ολιγοπώλια, τέλος της Ιστορίας και των ιδεολογιών, «Δεν υπάρχει εναλλακτική» και μόνη κοινωνία διαθέσιμη είναι αυτή που περιγράφεται από το μότο της Θάτσερ «Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και νοικοκυριά». Στην ελληνική ειδικά επικράτεια, ο σημιτισμός έχει φτάσει στην απώτατη ακμή του, ο -καλπάζων, αν και εν σπέρματι ακόμη- «εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας» καλά κρατεί, εκθειάζεται ο ατομικισμός, ο ανταγωνισμός κι ο ρασιοναλισμός, ενώ το ευκαιριακό σεξ, η χλιδή κι ο νεοπλουτισμός , ο «πόλεμος όλων εναντίον όλων» και η μανιώδης παραγωγικότητα -αντί της δημιουργικότητας- δίνουν και παίρνουν. Αυτός ο κόσμος που δεν αναζητά τη σοφία αλλά τη «δράση» έχει στο βάθος μια κυρίαρχη, τυραννική φιλοσοφία που μοιάζει πολύ με αυτό που λέει στα βιβλία της J. K. Rowling ο μοχθηρός Voldemort στον Χάρυ Πόττερ: «Δεν υπάρχει καλό και κακό. Υπάρχει μόνο δύναμη και αυτοί που είναι πολύ αδύναμοι να την αναζητήσουν».
Σε αυτό το σκηνικό, βγαίνει το “HybridTheory” των Linkin Park και σε αυτό το εγχώριο συγκείμενο το ακούμε εδώ στην Ελλάδα. Ψυχή συνθετική και ευρύτερα καλλιτεχνική του συγκροτήματος ο διπλής, αμερικανικής και ιαπωνικής καταγωγής, Mike Shinoda και χαρακτηριστική φωνή ο εκλιπών πλέον Chester Bennington.
Το 2000 ήταν ακόμη έτος που πωλούνταν δίσκοι και πράγματι οι πωλήσεις του άγγιξαν τα 27 εκατομμύρια- οι μεγαλύτερες του 21ου αιώνα για άλμπουμ-ντεμπούτο, ωστόσο μπορεί να ειπωθεί με αρκετή βεβαιότητα ότι δεν τους χάλασαν ως ανθρώπους.
Το "Hybrid Theory" μουσικά αποπειράται αυτό που λέει ο τίτλος του.
Μια μίξη δύο μεγάλων επαναστατικών και «κινηματικών» μουσικών ρευμάτων: της ροκ και του ραπ. “Rappingoverrockdoesn’tmakeyouapioneer/ 'Causerock andhip-hop have collaboratedforyears”, είχαν ήδη τραγουδήσει στο “Demo” που είχε κυκλοφορήσει το 1999, και πράγματι θυμάται κανείς σε εκείνο το διάστημα που δημιουργήθηκε (1996-2000) να ανθίζουν όλα εκείνα τα συγκροτήματα που επιχείρησαν να συνδυάσουν πολύτροπα τα δύο μουσικά είδη: Rage Against the Machine, Slipknot, Korn και πολλά άλλα που αποκλήθηκαν «nu-metal». Ένας όρος προφανώς και εξυπηρετικός του Marketing, ωστόσο ανταποκρινόταν σε μια αλήθεια: επρόκειτο για κάτι νέο στο χώρο της βαρύτερης μουσικής. Μάλιστα, κάτι που για πρώτη φορά στην ιστορία της εναλλακτικής μουσικής μπόρεσε να κοντράρει με αξιώσεις την πρωτοκαθεδρία του pop σε επίπεδο εμπορικής επιτυχίας και προσέλκυσης των μαζών (με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό). Η μουσική χαρακτηρίζεται από σκρατς, samples, συνδυασμένες με ηλεκτρικές κιθάρες χαμηλά κουρδισμένες, με παραμόρφωση. Τα φωνητικά κυμαίνονται από εντελώς αισθαντικά και μελωδικά (όπως στο ευρύτατα διαδεδομένο “Intheend") έως τα screamo, ιδιαίτερα στην κλιμάκωση της φόρμας που ονομάστηκε –μια μικρή καινοτομία του είδους- «breakdown». Αν υπάρχει κάτι ως συνεκτικό στοιχείο του οργανικού μέρους και των φωνητικών ως ερμηνεία είναι η εσωτερική ένταση, η αυθεντικότητα. Μερικές φορές υπάρχει και υποβλητικότητα και ποιητικότητα. Ξεχωρίζουν για μένα τα “A place for my head”,“Forgotten”,“By myself”
Αυτά τα χαρακτηριστικά επαναλαμβάνονται στους στίχους, που προσωπικά θεωρώ ένα από τα κορυφαία στοιχεία αυτού του δίσκου και ένα που τον καθιστά αξιαγάπητο.
Το “Intheend” μιλάει για τη σκληρή προσπάθεια κάποιου να κρατήσει ζωντανή μια ανθρώπινη σχέση –διαπροσωπική, φιλική, ερωτική- παρά την τάση του άλλου προσώπου να τον υποβαθμίζει και να τον μεταχειρίζεται ως αντικείμενο, ως ατομική του περιουσία: "Things aren't the way they were before You wouldn't even recognize me anymore
Not that you knew me back then
But it all comes back to me in the end
You kept everything inside
And even though I tried, it all fell apart
What it meant to me will eventually be
A memory of a time when I tried so hard"
Το “Bymyself”κάνει λόγο για ένα πρόσωπο που βρίσκεται αντιμέτωπο με αντιπαλότητα, με εχθρικά πρόσωπα ή που δυσκολεύεται να βρει την ειλικρίνεια στις διαπροσωπικές του σχέσεις και που αναγνωρίζει ότι η «λεοντή» της υποκρισίας των καθημερινών σχέσεων την οποία μεταχειρίζεται δεν είναι καθόλου η σωστή προσέγγιση και πως ο «χειρότερος του εχθρός είναι ο εαυτός του» (όπως θα έλεγε και ο Trevor Mc Nevan), που τον πληγώνει:
"DoIsithereandtrytostandit? Or do I try to catch them red-handed? Do I trust some and get fooled by phoniness?
Or do I trust nobody and live in loneliness? Because I can't hold on when I'm stretched so thin
I make the right moves, but I'm lost within
I put on my daily façade, but then
I just end up getting hurt again"
Στο “Runaway”, ο αφηγητής μιλάει για μια κατάσταση μόνιμης έντασης, διενέξεων και άδικων κατηγοριών που ζει στην καθημερινότητά του, πράγματα που τον ωθούν στην έντονη αναζήτηση της αλήθειας των πραγμάτων: "I wanna run away, never say goodbye I wanna know the truth instead of wondering why
I wanna know the answers, no more lies
I wanna shut the door and open up my mind"
Στο “Placeformyhead”, ο λόγος που γίνεται είναι για κάποιο φιλικό πρόσωπο αρχικά δυνατό και γενναιόδωρο, που συν τω χρόνω καταβάλλεται από την απληστία και την εκμεταλλευτική διάθεση. Ως συνέπεια, προβάλλει τώρα συνεχώς πιεστικές απαιτήσεις για πράγματα οφειλόμενα που έδωσε στον αφηγητή στο παρελθόν: "I remember back then who you were
You used to be calm, used to be strong
Used to be generous, but you shoulda known
That you'd wear out your welcome
And now, you see how quiet it is all alone"
Ασφαλώς υπήρξαν και υπάρχουν συγκροτήματα στην ίδια κατηγορία με τους Linkin Park που δε γνώρισαν την επιτυχία τους, αν και σε μεγάλο βαθμό το άξιζαν και το αξίζουν. Ορισμένα από αυτά τα συγκροτήματα προέρχονται και από την αναγέννηση του nu-metal των τελευταίων χρόνων, τους λεγόμενους nu-metal revivalists και είναι χρέος όλων των ενδιαφερόμενων να τους αναζητήσουν και να τους αποδώσουν τα εύσημα, ανεξαρτήτως της προβολής που απολαμβάνουν.
Ωστόσο, αυτό που νομίζω είναι κοινή εμπειρία όλων των ακροατών είναι η βίωση των συγκεκριμένων κομματιών που συγκροτούν το "Hybrid Theory" ως ξεχωριστών και εμπνευσμένων. Ειδικά για μένα προσωπικά, δίνουν τη μαρτυρία της απόρριψης του αυταρχισμού στις καθημερινές σχέσεις, της ειλικρίνειας των προθέσεων, της αναζήτησης της αλήθειας, της απόρριψης του συσχηματισμού με τον κόσμο ή τις διάφορες μόδες και την πρόθεση ακολούθησης μιας αυθεντικής και ευσυνείδητης πορείας ζωής, με το αντίστοιχο κόστος.