H βραδιά ζεστή, απρόθυμο φθινόπωρο. Το τοπίο, open air κανονικά, στη σκιά του Σ.Ε.Φ. (εξακολουθεί δυόμισυ και πάνω δεκαετίες να θυμίζει εκείνο το διαστημόπλοιο στις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου», προσεδαφισμένο), με urban σκηνικό στο background (το νοσοκομείο "Metropolitan", η νυχτερινή παραλιακή και λίγο πιο αριστερά το. Καραϊσκάκη).

Ο συναυλιακός χώρος όσο σεμνός έδειχνε (μια μέτριου μεγέθους σκηνή με τα μόλις απαραίτητα φωτιστικά), τόσο άφηνε υποσχέσεις. Εγκατεστημένος στην άκρη μια τεράστιας πλατείας περιστοιχισμένης από μια ταξιαρχία κιόσκια, με δεκάδες γνωστές μπύρες από όλο τον κόσμο, το προσωπικό της παραγωγής πίσω και μπροστά απ΄τους πάγκους ήταν πρόθυμο και ευγενικό. Οι μυρωδιές από λουκάνικα, κοψίδια, πατάτες και άλλα ιερά «βρώμικα» έδιναν την τελική εσάνς. Από κόσμο; Όλες οι φυλές και ηλικίες, με σαφή ροκ προσανατολισμό. Η «μέταλ» νύχτα ήταν, όπως πολλοί συμφώνησαν, μακράν η καλύτερη του Beer Festival. Από προσέλευση κοινού, από ενδιαφέρον billing, από διάθεση. Και από κατανάλωση  αλκοόλ, φυσικά.
   
Το «μεγάλο» όνομα, ο Paul Di' Anno, που ελάχιστους μήνες πριν είχε ξανάρθει στην Αθήνα, ήταν το κερασάκι σε μια αφορμή για Παρασκευιάτικο πιώμα μετά μουσικής κάτω απ' τ' αστέρια. Σίγουρα πολλοί θα τον έβλεπαν για πρώτη φορά (νεούδια, εναλλακτικοί, γκοθάδες περιφέρονταν από νωρίς), περισσότεροι όμως (οι γκριζαρισμένες χαίτες δεν είναι πια μικρό κλάσμα στο κοινό) για πολλοστή. Μέχρι να εμφανιστεί στις 12 παρά τέταρτο περίπου, πολλά και ωραία εκτυλίχθηκαν μπροστά μας, καθώς οι μπύρα έρεε άφθονη.
 
Blue Stripe. To hard rock σχήμα των σαραντάρηδων απ΄το Λουτράκι έχει έτοιμο τον πρώτο του δίσκο και τον τελευταίο χρόνο κάνει διαρκώς και πιο έντονη την παρουσία του σε τοπική σκηνή και Φεστιβάλ (μ.α. Rock Συνάντηση Κιάτου). Ήταν να εμφανιστούν δεύτεροι, αλλά αλλαγές της τελευταίας στιγμής στη διοργάνωση περιέκοψαν κατά πολύ το σετ τους. Με δεμένο ήχο που έρρεε όλο και καλύτερα και ένα καραβάνι πιστών fans να ξυπνά το κοινό, άφησαν μια γεύση από το γιατί θεωρούνται εγγύηση στις μικρές σκηνές και τα πολύωρα live. Τα «δικά τους» "Just Fine" και "S.U.A.F." αφήνουν προσδοκίες για έναν καθαρόαιμο hard rock ήχο με feeling και χωρίς φιοριτούρες.
Set List : Shoot To Thrill / La Grange / Perfect Strangers / Just Fine / S.U.A.F.
 
Ghost Season: Το '90s metal του σχήματος, δουλεμένο και με αρκετή προσωπικότητα για μπάντα με ένα  έτος ζωής, ακούστηκε ελαφρώς αδικημένο από τον τόπο και τον χρόνο, καθώς ο κόσμος ερχόταν ακόμη. Μετά απ΄την straight, "upper" εισαγωγή των Blue Stripe, ήταν μια σκάλα διάθεσης πιο κάτω. Κομμάτια όπως τα "Father Time", "The Bleed" και "Ghosts Like Her" σίγουρα θα ακούγονται καλύτερα σε μέρη όπως το «Αν», κάποια βροχερή νύχτα του χειμώνα. Ο ήχος τους καλός, το look πειστικό και το ότι έχουν ήδη κοινό είναι σαφές.
 
Ειρήνη Κετικίδη: Μια δόση σπηνταριστού κιθαριστικού ροκ έγινε καλοδεχούμενη μετά το ελαφρύ downer των Ghost Season. Είναι σίγουρα η μεγαλύτερη κιθαρίστρια που έχουμε δει (τολμώ να πώ ποτέ) στα μέρη μας και σαν επίπεδο τεχνικής και εκτέλεσης βρίσκεται στην κορυφή μεταξύ των προβεβλημένων Ελλήνων κιθαριστών γενικά. Τί μπορεί να πει κανείς γι΄αυτήν που δεν έχουν πει ο Steve Vai και ο Steve Howe, μεταξύ άλλων. Ικανή προσθήκη στο bill, κράτησε το ενδιαφέρον, ιδίως με τα instrumental του Satriani που ήταν σα ν΄ακούς το δίσκο. Στα συν ότι και η ίδια έδειχνε να το ευχαριστιέται.
 
Τάνια Κικίδη: Η πιο "party" εμφάνιση του bill, με την πολυτάλαντη Τάνια να δείχνει για μια ακόμη φορά ότι δε μασάει να παίξει διασκευές από γκρουπ με φωνές καθαρά «αντρικές». Όταν ξεκινάς με το Thuderstruck (AC/DC), συνεχίζεις με Rainbow (Stargazer), Led Zeppelin (Kashmir), Deep Purple (Perfect Strangers  - δεύτερη φορά μέσα στη βραδιά, κάποια συνεννόηση θά'  πρεπε να υπάρχει), Metallica (Enter Sandman) και από φωνητική άποψη τα κομμάτια αποδεικνύεις ότι τα προσεγγίζεις με σεβασμό και τα κατέχεις, δεν έχει πρόβλημα να βάλεις και δίπλα - δίπλα Judas Priest και Rage Against The Machine. Άλλο ένα ταλέντο που προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις ενός πλατιού, ετερόκλητου αλλά ζεστού και συντονισμένου - όσο περνούσε η ώρα- κοινού.
 
Sorrowful Angels: Ήταν γνωστό ότι θα είναι η backing band του Di' Anno. Ένα έμπειρο και καλοπροβαρισμένο γκρουπ που ανέβηκε για να μας παίξει τη δική του μουσική, πριν σιγοντάρει τον απολωλότα Paul. Το gothic στοιχείο στο metal τους λειτούργησε σαν πρόγευμα για την κλασσική λαίλαπα που θα ακολουθούσε. Έπαιξαν για μια ώρα περίπου τα δικά τους κομμάτια. Άλλο ένα γκρουπ που καλύτερα βλέπεται και ακούγεται μόνο του, παρά σάντουϊτς μέσα σε κλασσικό ήχο και διασκευές.
Set List:  Mistress Of Desire / Unspeakable Cult / Leaving Earth / Shores of Capture / Right Of Way / Mourn / Denial.
 
Paul Di'Anno & Sorrowful Angels: Ο Simon Bisley ήταν ο κομίστας του Judge Dredd στην ύστερη φάση του, αρχές '90s,σε μια μικρή σειρά υπερ-βίαιων ιστοριών, που δημοσιεύθηκαν τότε στο βραχύβιο περιοδικό Rock Power,που μεταφραζόταν και κυκλοφορούσε και στα μέρη μας. Σε μια απ΄αυτές, ο«Δικαστής», καλείται να καταστείλει έναν περίεργο «κακό». Ένα ερπυστριοφόρο τάνκ, που αντί για πυργίσκο, έχει ένα μικρόφωνο και πίσω του ένα παλούκι με κολλημένο πάνω του ένα κεφάλι του ... Lemmy, που σπέρνει κύματα βίας στα πλήθη, φτύνοντας τους στίχους του Bomber και του Overkill(!). Αυτό το κόμικ ήρθε κατευθείαν στο μυαλό βλέποντας τον Paul Di' Anno να ζητάει απεγνωσμένα συγγνώμη μετά από δύο κομμάτια και να κάθεται αποκαμωμένος στην άσπρη πλαστική καρέκλα της λαϊκής για να βγάλει όλη την υπόλοιπη συναυλία από κει. Τσακισμένος, ασθμαίνων, μασώντας συλλαβές, ουρλιάζοντας, κουνώντας το ταλαιπωρημένο κρανίο του σε ένα γηριατρικό headbanging, το θέαμα ήταν μάλλον συγκινητικό. Πιο γέρος απ΄τα 56 του, πιο κουρασμένος και σημαδεμένος, αλλά παρ΄όλ΄αυτά, ακόμη το αυτοφυές διαλυτικό στοιχείο που ξέρουμε. Να σπέρνει τον πανικό, να αποθεώνεται, με τη φωνή να προσπαθεί πότε - πότε να κρύψει ότι πνίγεται από ευγνωμοσύνη για τις εκδηλώσεις αβροφροσύνης του κοινού («Di' Anno αλάνι, για πάντα στο λιμάνι» φώναζε το πλήθος [σαν ατόφια ορδή από κάποια γειτονική θύρα] και ο Di' Anno ρωτούσε απορημένος τί σημαίνει αυτό. Τα κλασσικά των δύο πρώτων άλμπουμ των Maiden -συν μερικά δυνατά δικά του- ακούστηκαν απνευστί, δεμένα, νευρώδη, αξιόπιστα από τους Angels, με τη φωνή να τα φέρνει στα μέτρα του με το χαρακτηριστικό μεταλοπανκ punk φευγιό της. Όσοι σήκωσαν φρύδι για τις χαμένες νότες, και χλεύασαν την εικόνα του μουσάτου «παππού» στην πλαστική καρέκλα, είναι πολύ νέοι και άδικοι. Σήμερα δεν είναι 1989 που ο κόσμος ήταν πεινασμένος, ούτε και 1999 που ήταν κορεσμένος και αφ΄υψηλού. Δεν υπάρχουν λοιπόν δικαιολογίες για κανέναν να έρχεται σε συναυλίες ως αδιάβαστος τουρίστας αναζητώντας να γεμίσει δικά του κενά με οξείες «κριτικές». Στο encore, επιστρέφει με την Τάνια Κικίδη για το "Highway To Hell" και με το "Blitzkrieg Bop" αφήνει το κακόηχο alter ego του να βάλει μια τελική στάμπα στη βραδιά. O Di' Anno, αγάλλεται, πετάει «φακ» με το τσουβάλι, υποβαστάζεται και αποχωρεί. Όσοι καταλαβαίνουν - και ήταν οι περισσότεροι- τον χειροκροτούν και νεύουν περισσότερο με ενθουσιασμό και λιγώτερο με συγκατάβαση. Αυτό είναι το θέμα με τις «εικόνες». Είναι φτιαγμένες για να τις κρεμάμε ψηλά και να τις κοιτάμε σαν τέτοιες. Αν το πολεμούν ακόμη, δεν τις ξεκρεμάμε.
 
Set List: Sanctuary/ Purgatory/ Wrathchild/ Marshall Lockjaw/ Prowler/ Murders In The Rue Morgue Killers/ Genghis Khan/ The Beast Arises/ Children Of Madness/ Remember Tomorrow (αφιερωμένο στον Clive Burr)/ Charlot The Harlot/ Killers/ Phantom Of The Opera/ Running Free / Highway To Hell (με Τάνια Κικίδη)/ Blitzkrieg Bop.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου