Martin Turner στο Gagarin: O πολεμιστής δεν πέταξε ακόμα το σπαθί - Ούτε και η μπάντα του Gary Moore!
Το 1969 στην Αγγλία, ο μπασίστας MartinTurner και ο ντράμερ Steve Upton έψαχναν για κιθαρίστα να αντικαταστήσει τον Glenn Turner, αδελφό του Martin στο τρίο τους, όπου σκόπευαν να προσθέσουν αργότερα και πλήκτρα.
Όμως κατέληξαν να έχουν ένα εντελώς νέο σχήμα χωρίς καθόλου πλήκτρα και με δύο lead κιθαρίστες, τον Andy Powell και τον συνονόματο David “Ted” Turner, δίνοντας παράδειγμα και σε άλλα μεγάλα συγκροτήματα, όπως οι Thin Lizzy και οι Iron Maiden, να κάνουν το ίδιο.
Το 1972 κυκλοφόρησαν το θρυλικό άλμπουμ “Argus”, που έμεινε 20 εβδομάδες στα τσαρτς και ψηφίστηκε στην Αγγλία δίσκος της χρονιάς από το περιοδικό Sounds… Χρονιάς κατά την οποία είχαν κυκλοφορήσει και τα "Machine Head" των Deep Purple, "Exile On Main Street" των Rolling Stones, "Demons And Wizards" των Uriah Heep, "The Rise And Fall of Ziggy Stardust" του David Bowie, "Vol.4" των Black Sabbath, "Harvest" του Neil Young, "Close To The Edge" των Yes και "Foxtrot" των Genesis.
Και στις 21 Μαΐου 2022, πενήντα χρόνια μετά, ο Martin Turner ήρθε στην Αθήνα με τη μπάντα του, τους Tim Brown στα ντραμς και Danny Willson και Misha Nikolic στις κιθάρες, να παίξει ολόκληρο το Argus στο Gagarin.
O Martin Turner έγραφε τους περισσότερους στίχους και μελωδίες των Wishbone Ash και ήταν σχεδόν κύριος τραγουδιστής τους, ενώ η αποχώρησή του σήμανε το τέλος της κλασικής περιόδου του συγκροτήματος. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που πολλοί ήρθαν στο Gagarin λέγοντας «ήρθαμε να δούμε τους Wishbone Ash», παρότι το συγκρότημα υπάρχει ακόμη κι εμφανίζεται με το όνομα αυτό μέχρι σήμερα, χωρίς τον Martin Turner.
Όμως, ο κόσμος ήρθε στο Gagarin και για τη μπάντα του Gary Moore, τους εξαιρετικούς Vic Martin (keyboards), Pete Rees (μπάσο) και Graham Walker (ντραμς), που έπαιξαν με κιθαρίστα και τραγουδιστή τον «δικό μας» Βασίλη - Billy Merziotis.



Και δεν μιλάμε για απλό άνοιγμα της συναυλίας για να περάσει η ώρα μέχρι να βγει ο Martin Turner, αλλά για εκτελέσεις που κέρδισαν το κοινό. Το σχήμα ξεκίνησε δυνατά με το Oh pretty Woman και συνέχισε με τα Walking by Myself, Still got the Blues, Don’t believe a Word, Since I Μet you Baby, Empty Rooms και άλλα, πείθοντας και τους δύσπιστους ότι «ο Billy είναι ό,τι πιο κοντινό και αυθεντικό σε ήχο, φωνή και ψυχή στον Gary Moore μπορεί ν’ ακούσει κανείς», όπως λένε οι τρεις συνεργάτες του μεγάλου Ιρλανδού κιθαρίστα. Ενδιάμεσα η Ειρήνη Μωβιά άφησε τα πολύ πετυχημένα δεύτερα φωνητικά και βγήκε μπροστά να μας πει το I wanna breath, σε στίχους δικούς της, από το άλμπουμ σε Rock&Blues αποχρώσεις που θα κυκλοφορήσει σύντομα το σχήμα.
Και μετά ήρθε ο Martin Turner, και με τους μουσικούς του μας έβαλε στον ονειρεμένο κόσμο του Argus. Κορίτσια με μαλλιά που ανεμίζουν, ρυάκια κενών σκέψεων και πεσμένα φύλλα, πολεμιστές που κάνουν το άροτρο σπαθί και δεν μπορούν να είναι σκλάβοι, αλλά και πολεμιστές που πετούν το σπαθί, και βέβαια ο βασιλιάς, που θα έρθει να κρίνει μέσα στη φωτιά...
Όλ' αυτά με τις καταπληκτικές μελωδίες τους, τις πότε νοσταλγικές και στοχαστικές, πότε χαρούμενες και ξένοιαστες, πότε υποβλητικές και δωρικές, ζωντάνεψαν στη σκηνή του Gagarin με την καταιγιστική κιθαριστική συνεργασία των Wilson και Nicolic και το δυναμικό αλλά και ευαίσθητο παίξιμο του Tim Brown. Και το 2019 στο Κύτταρο είχαν παίξει κομμάτια του Argus, μάλιστα είχαν ξεκινήσει με το The Κing will come. Αλλά το ανακάτεμα με τραγούδια από άλλα άλμπουμ δεν αφήνει την ίδια αίσθηση με το ν’ ακούς όλα τα τραγούδια του Argus μαζί, με τη σειρά που τα έχεις μάθει τόσα χρόνια στο λιωμένο από το παίξιμο βινύλιο...

Μη νομίσει όμως κανείς ότι περιορίστηκαν στο Argus. Συνέχισαν με το Errors of my way από το άλμπουμ Wishbone Ash, το Persephone από το There’s The Rub, το Rock ‘n’ Roll Widow και το Doctor από το Wishbone Four και άλλα, με τον Martin να δίνει κάποιες πληροφορίες για το κάθε τραγούδι. Όπως για παράδειγμα, ότι πίσω από το Doctor κρύβεται η γνωριμία του ίδιου και του αδελφού του με ένα πανέμορφο μοντέλο, που είχε έρθει στην παραθαλάσσια πόλη τους για αποτοξίνωση.
Κι όπως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι τελείωσε κι εκείνη η βραδιά στο Gagarin. Και αναπόφευκτα, όσοι αγαπάμε το κλασικό ροκ και τα μπλουζ, όσοι θέλουμε να βλέπουμε θρυλικούς μουσικούς να παίζουν εξαιρετικά και μετά τα 70 χρόνια τους και κομμάτια μεγάλων μουσικών που έφυγαν να παίζονται με τρόπο που θ' άρεσε και σ’ εκείνους, όσοι προτιμάμε στις συναυλίες να δίνεται βάρος στη μουσική και όχι σε εφέ, κοστούμια, χορευτικά και τα συναφή, θέλουμε να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές μ’ αυτές τις μπάντες.

Y.Γ.: Ευχαριστούμε την Rockin' The Blues Events και τον 
Λάμπρο Ρουμελιωτάκη για τις φωτογραφίες.


Μαρία Δημητριάδου