Billy Idol: Οι Sex Pistols, το ατύχημα και τα ναρκωτικά
Friday

12Dec

Billy Idol: Οι Sex Pistols, το ατύχημα και τα ναρκωτικά

Δημοσιεύθηκε από:

12/12/2014

Κατηγορία: Συνεντεύξεις

6438
Έχοντας παρουσιάσει την τελευταία πολύ καλή κυκλοφορία του αγέραστου Billy Idol , "Kings and Queens of the Underground", όταν έπεσε στα χέρια μου το μουσικό περιοδικό Rolling Stone και διάβασα την συνέντευξη του θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις του .
Πριν παραθέσουμε τα κυριότερα σημεία της συνέντευξης στεκόμαστε στα εξής: O B.Idol θέλει να δείξει στους ανθρώπους ότι η μουσική τον ενδιαφέρει μόνο, έτσι λοιπόν αποφάσισε να γράψει κάτι περισσότερο από ένα άλμπουμ μία ανάμνηση! Και λέει συγκεκριμένα: "υπάρχει εδώ ένας καλλιτέχνης και κάποιος που αγαπά και κάποιος που νοιάζεται και κάποιος που πιστεύει και  κάποιος που αγαπά τη μουσική" .
 
Νωρίτερα ο “εξωφρενικός”  τραγουδιστής κυκλοφόρησε το βιβλίο “Dancing With Myself”, παρουσιάζοντας με το δικό του απίστευτα διασκεδαστικό τρόπο.
Ο γεννημένος Λονδρέζος William Broad , εμφανίστηκε  μέσω της βρετανικής πανκ σκηνής και μεταμορφώθηκε σε  ροκ τραγουδιστή με το όνομα Billy Idol. Ανάμεσα σε  ιστορίες πίσω από επιτυχίες όπως το "Rebel Yell", "White Wedding" και άλλα σπουδαία κομμάτια, ο τραγουδιστής περιγράφει  τους "αγώνες"  του με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, μοιράζεται ιστορίες με αυτό που περιγράφει ως "σεξουαλική αποκλίνουσα συμπεριφορά" (μεταξύ των οποίων μία που τον οδήγησε στο δικαστήριο) και ξαναζεί το οδυνηρό  ατύχημα με μοτοσικλέτα που έβαλε την καριέρα του σε παύση στα 1990.
 
Τώρα που ο ίδιος έχει ηρεμήσει, λέει ότι είναι ευγνώμων γιατί  είναι σε θέση να μιλήσει για τα κατορθώματά του στο παρελθόν. Η εμπειρία τον οδήγησε ακόμα και στο πρώτο άλμπουμ του τραγουδιστή έπειτα από  εννέα χρόνια απραξίας , το  εξαιρετικό "Kings and Queens of the Underground", που κυκλοφόρησε  τον περασμένο Οκτώβριο.
"Όλα ξεκίνησαν όταν έγραψα το τραγούδι   "Kings and Queens of the Underground", λέει. Έχει μια ιστορία  και αυτό είναι η ιστορία μου. Είναι η ιστορία μου στο τραγούδι. Ήταν ένα σπουδαίο  τραγούδι για εμένα να το έγραψα  και με οδήγησε να επανερμηνεύσω το είδος του κλασικού στυλ μου στα 2014 πλέον. Είχαμε ένα "νέο κόσμο" μπροστά μας και πάλι. "
 
Στο τραγούδι "Kings and Queens of the Underground" παινεύεις τον  Johnny Rotten και τους Sex Pistols , για την έμπνευση σου. Τι έχεις να θυμάσαι έχοντας  δει τους Sex  Pistols ζωντανά;
Βλέποντας τους  Sex Pistols, τότε ήταν σαν ένα όραμα , όπως ο Χριστός  που είδε ο Άγιος Παύλος στο δρόμο προς τη Δαμασκό ή κάτι τέτοιο. Είναι σαν να βλέπεις  ένα όραμα για το πώς θα είναι ο νέος κόσμος - ο κόσμος χωρίς μέλλον. Εδώ ήταν η απάντηση και εδώ ήταν ο Johnny να μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε. Θα πρέπει να σηκωθούμε  από τον κ@$ μας και να κάνουμε κάτι. Όταν είδα τους οι Sex Pistols, απλά μου έδειξε , ότι Αυτά είναι παιδιά που έχουν την ίδια ηλικία με μένα και κάνουν  ό, τι θα μπορούσα να κάνω. Αν μπορούν να το κάνουν, δεν υπάρχει τίποτα να με σταματήσει να το κάνω."
 
Εγώ και ο κιθαρίστας των Siouxsie και το Banshees, ο  Steven Severin ήθελε να ξεκινήσει τη δική μας μπάντα  αλλά ο ίδιος και η Siouxsie ήθελαν να ξεκινήσουν τη δική τους μπάντα. Βλέποντας τους  Sex Pistols  ήταν μια τεράστια στιγμή για όλους μας , για τους δυσαρεστημένους νέους εκείνη την εποχή  . Ήμασταν αυτοί  που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων, είμαστε  για η νεολαία στο σωρό των σκουπιδιών. Ξεκινήσαμε βλέποντας τους Sex Pistols  και στη συνέχεια ξεκινήσαμε τις δικές  μας μπάντες. Ήταν σαν χιονοστιβάδα…
 
Πολύ  πρόσφατα , χρησιμοποίησες  την συνήθεια σου για  να κυκλοφορήσεις το δίσκο για τη δική σας εταιρεία. Μπορώ να μαντέψω τι το όνομά του, "BFI" σημαίνει.
Ναι (γελάει)… "Idol Billy Flamin"... "ο Μπίλι φρικάρει είδωλό  του Νου του."
Με συναντήσατε πριν το Rolling Stone μου κάνει την συνέντευξη."
 
Αφιέρωσες  ένα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου σου για  να πεις την ιστορία πίσω από το εξώφυλλο του  Rolling Stone το 1984  και πώς αισθανόσουν  έχοντας πιει  πολύ κρασί και όντας σε μια κατάσταση "ναρκωτικές ουσίες-άρρωστη κατάσταση" …και αναφέρεσαι  για το πόσο δεν ήθελες να είναι στο εξώφυλλο.
Στο βιβλίο μου, πραγματικά ζητώ συγγνώμη από  την εν λόγω κυρία που έκανε αυτήν την συνέντευξη για το περιοδικό σας (η δημοσιογράφος Jean Carroll). Ήταν μια εξαιρετική  κυρία. Έκανα πραγματικά τα πάντα λάθος. Είχα πραγματοποιήσει  μια σπουδαία κυκλοφορία με το  με Rebel Yell. Πραγματικά θα έπρεπε να μιλάμε για αυτή τη μουσική. Ήμουν τόσο εκτός εαυτού από  το αλκοόλ και τις ναρκωτικές ουσίες , που ήμουν  άρρωστος, παρανοϊκός και τρελός (γέλια). Αυτή η κυρία ήταν τόσο όμορφη. Θα έπρεπε πραγματικά να την έχω  ξεναγήσει στη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης και της πω για έναν σημαντικό δίσκο . Δεν έπρεπε να είχα πει αυτά που έλεγα σε εκείνην την συνέντευξη. Πραγματικά έχω μετανιώσει λέγοντας τα. Προσπάθησα να επανορθώσω στο βιβλίο μου... Ελπίζω να το έχω κάνει.
 
Φαίνεται ότι η ιστορία αυτή σε  στοίχειωσε για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ναι, αυτό συνέβη μιας και  δεν ήταν  πραγματικά αυτό που σκέφτηκα για το Rolling Stone. Πάντοτε πίστευα πως κάνατε τόσα πολλά για να βοηθήσετε τον  John Lennon (με τα προβλήματα της μετανάστευσης του). Δεν ξέρω γιατί είχα φρικάρει έτσι. Περιλαμβάνονται στο βιβλίο με  ένα ωραίο τρόπο που  λέει: "λυπάμαι τόσο για ό, τι συνέβη… Μπορεί να κάνεις κάποια ανόητα πράγματα όταν είσαι νέος. Αλλά, πάλι, δεν νομίζω ότι επηρέασε πραγματικά τη μουσική μου ή ό, τι συνέβη στη ζωή ή την καριέρα μου. Ήταν μια στιγμιαία πράξη, και αυτό ήταν ένα μέρος της ντροπής. Προσπάθησα να ζητήσω συγγνώμη για αυτό, κατά κάποιο  στο βιβλίο μου, νομίζω το πράττω .
 
Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει για το βιβλίο σου είναι το πώς αφηγείσαι  τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια.
Έχω κάποιες ωραίες μικρές ιστορίες για τα τραγούδια, όπως το πώς πίνοντας ουίσκι Rebel Yell με τους Rolling Stones  που με βοήθησε να συνθέσω το  "Rebel Yell". Αν κάποιος μου είχε πει ότι θα εμπνευστώ  ένα τραγούδι από τους Rolling Stones, όταν ήμουν 10, εγώ ποτέ δεν θα τον πίστευα. Ανάμεσα στο μπουκάλι του αλκοόλ που είχα πιει και τους Stones, ήταν απίστευτο.
 


Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία είναι πως πηγαίνοντας σε μία  ντίσκο στο Τόκιο εμπνεύσθηκες το  "Dancing With Myself" .
Εάν πήγαινες σε μια ντισκοτέκ το 1978 στην Ιαπωνία, ήταν όλοι ντυμένοι σαν  Saturday Night Fever. Αλλά το μόνο πράγμα που έκαναν διαφορετικά από ό, τι στην Αγγλία και την Αμερική , ήταν ότι  χόρευαν με τις δικές τους αντανακλάσεις στον καθρέφτη και δεν ήταν  πραγματικά ο ένας με τον άλλον. Απλά κοίταζαν τον εαυτό τους. Έτυχε να πω στον μπασίστα Tony James των Generation X , ο οποίος πάντοτε ερχόταν  με τους τίτλους των τραγουδιών, "ε, Ton, χορεύουν με τον εαυτό τους".  Μου είπε , "Dancing With Myself", που θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος τραγουδιού." Και το θυμήθηκα λίγους μήνες αργότερα, όταν αρχίσαμε να γράφουμε το δίσκο…
 
 
Ανοίγετε το βιβλίο σας με την εξιστόρηση του ατυχήματος με τη μοτοσικλέτα που σας προσγείωσε στο νοσοκομείο. Ήταν τόσο δύσκολο να επανέλθεις;
Μερικά κομμάτια από το βιβλίο δεν ήταν εύκολο να γράφουν. Μερικά από αυτά ήταν διασκεδαστικά. Μερικά από αυτά συναρπαστικά. Μερικά από αυτά με έκαναν να αισθάνομαι  άρρωστος και με  έκαναν να θέλω να το πετάξω, αλλά η ανταμοιβή προκύπτει τελικά κρατώντας το βιβλίο στα χέρια μου. Αλλά το ατύχημα με μοτοσικλέτα ήταν κάτι, όπου ποτέ δεν μου άρεσε να σκέφτομαι  και χρειάζεται να ανακάμψω από αυτό. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου, "δεν μπορώ να περιμένω", επιτέλους είναι 20 χρόνια μακριά από το ατύχημα με μοτοσικλέτα, έτσι είναι στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου. "Ήταν μια τέτοια φρικτή εμπειρία. Και φυσικά δεν ήταν δικό μου λάθος. Νόμιζα ότι ήταν το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσω το βιβλίο, όπου θα μπορούσα να πω: "Κοιτάξτε, εδώ είναι που πληρώνω το χρέος  μου (γέλια). Ζούσα σαν γουρούνι, ο Μπίλι φτιαγμένος " πράγμα, που με οδήγησε  να συνθλίψω τον εαυτό μου κάτω από το αυτοκίνητο.
 
Αλλά και πάλι, μου έδωσε αυτό την άγρια, εξωσωματική εμπειρία, όπου πήγα σε αυτήν την κόκκινη διάσταση και ανάμεσα σε όλα αυτά τα άλλα όντα, άλλα πνεύματα που ζούσαν σε αυτή την άλλη φορά από πάνω μας ή κοντά μας. Και μιλούσαν για μένα. Μίλησαν μέσα μου. Μιλούσαν με το μυαλό τους,  στο μυαλό μου και αυτό με γέμισε με αγάπη και χαρά. Και δεν ήμουν σίγουρος πού ήμουν. Όταν ήρθα πίσω στο δικό μου σώμα και ότι ήμουν ακόμα ζωντανός στο δρόμο, ήταν μια δεύτερη ευκαιρία. Στη συνέχεια, έπρεπε να περάσω στον οδυνηρό δρόμο της  ανάνηψης, η οποία είναι πράγμα  φρικτό, αλλά το μυαλό μου  ήταν σε μια κόλαση… και μέσα σε όλα και η μορφίνη. Ήμουν ένας  πρεζάκιας εθισμένος ναρκομανής , ήταν η πιο απίστευτη εμπειρία να κάθομαι εκεί με όλα αυτά τα κουτιά των παυσίπονων  (τα οποία ρύθμιζαν τη ροή της μορφίνης).
Μου πήρε δύο εβδομάδες για να απεξαρτηθώ από τη μορφίνη και φυσικά μερικούς  μήνες για να απαλλαγώ ολοκληρωτικά και ήταν πραγματικά τρομερό συναίσθημα. Αλλά είχα συνηθίσει σε αυτό  με πολλούς τρόπους. Είχα ήδη περάσει απεξαρτήσεις ηρωίνης αρκετές φορές. Αποφάσισα ότι μετά από αυτή την εμπειρία στο νοσοκομείο ότι αυτό ήταν το τέλος της ηρωίνης. "Ποτέ δεν επρόκειτο να είναι και πάλι το ίδιο, είπα στον εαυτό μου. Έβαλα (ηρωίνη) στο κρεβάτι MOY, με πολλούς τρόπους..."

Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική του Rocktime.gr για το "Kings and Queens of the Underground" του Bily Idol.
 
Επιμέλεια-μετάφραση: Νότης Γκιλλανίδης

Αναδημοσίευση από το www.rollingstone.com