Μια χρονιά πριν το Live Aid, στο σπίτι ξεμένει από κάποια ιερή καραμπόλα της τύχης μια ολόκληρη δισκοθήκη ενός φίλου μεγαλύτερου τέσσερα χρόνια, που αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό. Τότε, καλοκαίρι του '84, προσπαθώ να παρακολουθήσω τα «καινούρια». Όμως, το Νο1 αγαπημένο μου κομμάτι ήδη επί ενάμισυ χρόνο είναι το "Eye Of The Tiger", έχω μαγνητιστεί από το "The Night" των Animals (ταύτιση με τον βαρυκόκκαλο τραγουδιστή που κοιτάει πίσω απ΄τον ώμο του στο βίντεο), μου φαίνονται πολύ μυστήριοι οι Doors και έχω πιάσει μια συμμετρική υστερία στο σόλο κιθάρας του "Beat It" που με φυτιλιάζει περίεργα. Από τους διακόσιους τόσους δίσκους που ψαχουλεύω με δέος εκείνο το καλοκαίρι, δύο εξώφυλλα μου καρφώνονται στο μυαλό.

Ένα, το "Νo Mean City" κάποιων Νazareth. Ένας σκελετωμένος μεσαιωνικός πολεμιστής με χατζάρα στο χέρι. Στο φόντο και στο οπισθόφυλλο, μια φουτουριστική αρχαιόπολη απλώνεται σινεμασκόπ πάνω σε μια έρημο, απειλητική μέσα σε γαλάζιο ημίφως. Κι ένας μοχθηρός αρουραίος να καταδοκεί, κάπου στη γωνία. Το πιο εφιαλτικό πράγμα πού' χω δει μέχρι τότε τυπωμένο, είναι στο νηπιαγωγείο, μια εικονογραφημένη έκδοση της Βίβλου. Ένας μαυροκόκκινος γενειοφόρος διάολος, με μοχθηρή φάτσα, τραγοπόδαρα και μυώδες σώμα πέφτει από την κορυφή ενός βουνού, επειδή προκάλεσε μάταια τον Θεό, κι αυτός γενειοφόρος, αλλά ντυμένος με επική άσπρη χλαμύδα, να κάνει μια κίνηση προς τον ουρανό (σαν τον Ozzy σε encore). Στα δεκατρία μου, με το μυαλό τίγκα στα κόμικς, ο σκελετωμένος πολεμιστής μοιάζει πιο υποβλητικός.

Όμως, είναι ο άλλος δίσκος που με αναγκάζει σε δευτερόλεπτα να σοβαρευτώ. Ολόμαυρος. Στο κέντρο μια περίεργη νεκροκεφαλή. Μάλλον όχι ακριβώς νεκροκεφαλή, μια ασώματη φάτσα με χαλκά στη μύτη, σάπια δόντια, κέρατα να βγαίνουν κάπου μέσα απ΄το στόμα, αλυσίδα να κρέμεται από κάτω και φορεμένο από πάνω ένα κράνος γερμανικό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που κατά κάποιο περίεργο τρόπο γίνεται ένα με το κεφάλι. Όλα μαύρα και το όνομα του γκρουπ από πάνω, σα γοτθικό φωτοστέφανο. Μότορχεντ.

Ένα χρόνο αργότερα, ο ίδιος δίσκος στη δισκοθήκη του φίλου μου του Δ.. «Οπ, αυτόν τον ξέρω», του πετάω. Με κοιτάει με τη χαρακτηριστική του αβίαστη ειρωνεία. «Χα, Μότορχεντ, βαβούρα. Άχρηστοι τελείως. Δεν πιστεύω να θες να σου βάλω. Δεν ακούγονται. Κυριολεκτικά δεν ακούγονται». Επιμένω, από περιέργεια. Τ΄αυτιά μου εκπαιδευμένα μέχρι Gary Moore, Scorpions και λίγο Maiden. Μπαίνουνε κάτι ντραμς. Χάος. Κιθάρα ούτε που καταλαβαίνω. Φωνή χάλια. Μάλλον έχει δίκιο.

Με την προϋπόθεση ότι παραμένεις στα καλά σου, τυχερός και υγιής για να τις θυμάσαι, οι χρονικές στιγμές που τρακάρεις με κάτι που μοιάζει με επιφοίτηση είναι χαρακτηριστικές στη μουσική ζωή. Μέσα Σεπτεμβρίου '86, λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία. Σουλατσάρω στο φλοίσβο και χαζεύω τις σκουριασμένες προθήκες με τα περιοδικά στο περίπτερο που είναι κοντά στο τουριστικό. Αποφασίζω να πάρω το "Heavy Metal", τεύχος Σεπτεμβρίου.
Απ΄ έξω οι Motοrhead, οι τρεις φιγούρες τους κομμένες σε κολλάζ πάνω σ΄έναν ξεκάρφωτο λαχανί φόντο. «Αφιέρωμα», λέει. «Αφιέρωμα» για ένα τόσο κακόηχο συγκρότημα; Είναι το πώς γράφεται αυτό που διαβάζεις, είναι και ότι είσαι δεκαπεντέμισυ, ζοχαδιακός και σε αναζήτηση, ανοιχτό βιβλίο. Ψάχνω στο σπίτι τους ξεχασμένους εκατοντάδες δίσκους, που έχουν γίνει καιρό τώρα η καθημερινή μου εγκυκλοπαίδεια.
Βρίσκω το "Bomber", το "Overkill", το "Ace Of Spades", το "Iron Fist", το "No Sleep 'Til Hammersmith" και το "Another Perfect Day". Τα έχει όλα ο τύπος. Αλλά το πικάπ μας έχει κουρεμένη τη βελόνα του. Μένω λοιπόν στη φαντασίωση. Μελέτη «αφιερώματος», υπνωτιστική ενατένιση εξωφύλλου και πάμε πάλι.
Ο τύπος που παίζει "bass & vocals", λέγεται Lemmy και έχει τα πιο λαδωμένα μαλλιά και την πιο περίεργη φαβοριτομουστάκα που έχω δει ποτέ - και σε δίσκο και φυσικά στην πραγματικότητα. Ο κιθαρίστας "Fast" Eddie Clarke φαίνεται μεγάλο ρεμάλι, με μια χωρίστρα - χαράδρα στη μέση, ζώνη με σφαίρες και πόδια καλαμάκια. Ο ντράμερ έχει ένα βδελυρό μουστάκι κινέζου βαστάζου κι ένα μαλλί σα ν΄ανατινάχτηκε πόα με χοντρές πευκοβελόνες. Αν τριγύρναγε έξω από το Λύκειό μας, θα φωνάζανε περιπολικό με τη μία.

Νοέμβριος, Δευτέρα Λυκείου. Ακόμη χωρίς πικάπ, αλλά πάνε κι έρχονται γραμμένες κασσέτες στο φουλ. Συζητάμε με το συμμαθητή το Νίκο (από τα λίγα μέταλλα) που μόλις έχει πάρει το "No Remorse". Κατάμαυρη κασσέτα, απ΄έξω το κεφάλι με τα κέρατα σε ασημί. Νομίζω ότι έφτασε η ώρα. Άλλοι ακούνε thrash. Εγώ θ' απαρνηθώ τη μελωδία των Deep Purple και θα κάνω να πηδήξω στο βούρκο με το βρώμικο ήχο. Φαίνεται μ΄έχει διαλέξει.

Δεν είναι ατάκα από έκθεση μεταλυκειακού παραρτήματος, είναι αλήθεια. Ο όποιος εθισμός, στα δεκαπέντε και κάτι επέρχεται αστραπιαία. Αυτή η αίσθηση, ότι συναντάς το καινούριο και νιώθεις ότι το ξέρεις χρόνια. Αυτή η πεποίθηση ότι με την επανάληψη εμβαθύνεις, ότι καταλαβαίνεις τα πάντα.
Σαν άλλο πράγμα να μού'χε βάλει στο πικάπ του ο Δ. ένα χρόνο πριν. Το «Πανασόνικ» στο δωμάτιό μου και το γουώκμαν παίρνουν φωτιά. Πρωτόγνωρο. Κάπως μονοκόμματο, αλλά αν ακούσεις καλά, σα νά' χει μέσα όλες τις μουσικές. Αγριεμένο, αλλά όχι δήθεν, ούτε για να σου επιτεθεί, ή να σε φοβίσει. Τσαμπουκαλεμένο, αλλά όχι για να πουλήσει τσαμπουκά.
Πωρωτικό. Μανιασμένο, αλλά δεμένο κι ελεγχόμενο. Και οπωσδήποτε, ξέρεις ότι είναι άκουσμα που απαιτεί αυτοθυσία. Απίθανο να ρίξεις συμμαθήτρια μ΄αυτά τα μουσικά γούστα.

Όσο για τη φωνή; Ασυνήθιστα άγρια, αλλά πεντακάθαρη και με αγγλικά που «βγαίνουν» στο αυτί (μετά από καμιά δεκαριά ακούσματα). Και αυτά που λέει ο τύπος, στάμπα από πυρωμένο σίδερο στο μυαλό:
"But that's the way I like it baby, I don't wanna live for ever" ("Ace Of Spades"). "Your perfect smile, betrays your lack of style" ("No Class"). "Metropolis, the worlds collide, ain't nobody could be on your side" ("Metropolis"). "High life, I' m a fool for you - Low life I like to break the rules" ("Shine").
Kομμάτια - ενδοφλέβιες ενέσεις ενέργειας, το ένα μετά το άλλο, τα ακούω τα πρωινά πριν το σχολείο, τα μουρμουρίζω όλη μέρα, το βράδυ με τ΄ακουστικά στ΄αυτιά, τα Σάββατα το πρωί για να πάει καλά η μέρα.
"Killed By Death", "Bomber", "Shine", "Overkill", "Stone Dead Forever", "Steal Your Face".
Γιατί δεν μου τό'χε είχε πεί κανείς τόσο καιρό;

Το άρθρο του Άρη "The Sentinel" Ζουρούδη στο Heavy Metal του Σεπτεμβρίου '86 είχε δίκιο. Είναι τρομερό γκρουπ. Και κάπως έτσι αλλάζουν οι ζωές.

(συνεχίζεται...)

Παναγιώτης Παπαιωάννου