Δημοσιεύθηκε από:
10/11/2014
Έρχονται και χειρότερα το Σεπτέμβρη του '92 ("March Or Die"). Πολύ καθαρός και γεμάτος ήχος, αλλά δε σώζεται σχεδόν κανένα κομμάτι (ίσως το "Hellraiser", που όμως τό'χει πει ο Ozzy πρώτος, ένα χρόνο πριν). Σαν, τελικά, να τα τινάξανε κι αυτοί. Ο Lemmy έχει μετακομίσει μόνιμα στο L.A. και φωτογραφίζεται μαυρισμένος με κομμένα σορτσάκια, πράγμα που γκρεμίζει το μύθο με επώδυνα συνοπτικούς συνειρμούς. «Αυτός είναι ο αγριεμένος βάρβαρος του "Snaggletooth"; Το "Ain't No Nice Guy" (ντουέτο με τον Ozzy) δεν με ψήνει με τίποτα. Πάλι μπαλάντα; Ξεμωράθηκε ο τύπος. Αυτό το δίσκο θα ήθελα αν μπορούσα να τον ξεχάσω εντελώς.
Αυτό θα γίνει, καθώς το "Bastards" ('93) είναι μια επιστροφή στα ζόρικα που έρχεται μετά από χρόνια, που μοιάζουν πολλά. Το "Burner" είναι το πιο γρήγορο κομμάτι τους, τα "Death Or Glory", "Ι Am The Sword", "Lost In The Ozone" είναι - επιτέλους - κανονικές επιθέσεις στο κεντρικό νευρικό σύστημα, ενώ το "Born To Raise Hell (".and we do it real well", που να πάρει)" είναι μια αδυσώπητη προτροπή σε ολονύχτιες καταχρήσεις, που τα κάνει όλα ίσωμα.
Η ταινία "Airheads" Σεπτέμβριο '94 παίζεται στις πρώτες «Νύχτες Πρεμιέρας» (τότε στο «Ιντεάλ») και το κομμάτι ανοίγει την ταινία. Ο Lemmy εμφανίζεται σε μία σκηνή, ενώ παίζει με τη φήμη του σε άλλη μία. Κατ΄αρχήν με τη φήμη του.
Σαν τέστ για να ελέγξουν αν ένας εκπρόσωπος δισκογραφικής (Judd Nelson) ξέρει από μουσική, κάτι σκληροπυρηνικοί ροκάδες που έχουν καταλάβει έναν ραδιοσταθμό (Brendan Fraser, Steve Buscemi, Adam Sandler) τον ρωτούν :
Άνοιξη του ΄95 το εκρηκτικό βίντεο για το κομμάτι "Sacrifice" παίζει στις μεταμεσονύκτιες εκπομπές με σκληρό ήχο. Πάνε τα ωραία "Headbangers Ball" μεταξύ '89-'91, τώρα τα μεταγκραντζ κατασκευάσματα κυριαρχούν και πού και πού για ξεκάρφωμα μπαίνει και κανένα καινούριο των «παλιών». Το παίρνω σε κασσέτα (ανθίσταμαι ακόμη στα cd σθεναρά). Βεβιασμένα σκληρό, με τον βομβαρδισμό του ομώνυμου (ό,τι καλύτερο έχει παίξει ο Mickey Dee) κι ένα μαγκιώρικο "Dog Faced Boy" σαν deep track.
Στέκονται, αλλά ο μύθος όλο και φθίνει. Μετά το "Orgasmatron", όλα λίγο ή πολύ, είναι χειρότερα.
(συνεχίζεται...)
Παναγιώτης Παπαιωάννου
Nέο τραγούδι για τους Σουηδούς Nestor ύστερα από το υπερεπ...
Το απόλυτο μουσικό φεστιβάλ της πόλης θα παρουσιάσει π...
Στις 31 Μαΐου κυκλοφορεί σε cd και βινύλιο το box set με τίτλ...
Μία ιδιαίτερη συναισθηματική στιγμή μοιράστηκε με του...
To Release Athens 2024 υποδέχεται τους The Subways, την Κυριακή 9 Ιουνί...
Τo Scenius [at] Athens διοργανώνει την Τρίτη 16 Απριλίου στην Πλύ...