ΙTALIA NOVANTA - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΟΥ "10"
Thursday

9Jul

ΙTALIA NOVANTA - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΟΥ "10"

Δημοσιεύθηκε από:

09/07/2015

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

10749
Με ιστορικούς όρους -και με κάθε συγχωρητή υπερβολή- το Ιτάλια Νοβάντα υπήρξε για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα το αντίστοιχο της Σικελικής Εκστρατείας για την αρχαία Αθήνα. Πολέμησε στα ιταλικά γήπεδα σκληρά, με όλες τις δυνάμεις του, αντιηρωϊκά, υπέφερε, άντεξε και τελικά προδόθηκε από τις αόρατες δυνάμεις που άλλοτε τον ανέχτηκαν και τον κολάκευσαν, όμως αυτή τη φορά είχαν προαποφασίσει να τον αδειάσουν.
Από το καλοκαίρι του '90 άρχισε η φανερά η επώδυνη πτώση του, που ολοκληρώθηκε στο επόμενο Μουντιάλ.
Όπως έχει πει και ο Γιώργος Γεωργίου, η πραγματική κράση του Ντιέγκο, η αυταπάρνηση, η ιδιοφυία, η αλαζονεία και η αντιφατικότητα της προσωπικότητάς του αναδεικνύονται σ΄αυτό, το Ιταλικό Μουντιάλ.
Γιατί εδώ, πήρε απ΄το χέρι μια ορδή άτεχνων και απείθαρχων ποδοσφαιριστών, οι καλύτεροι απ΄τους οποίους ήταν γερασμένοι και τους οδήγησε σαν στρατιώτες στον τελικό, κόντρα σε όλους και σε όλα. Κόντρα στον αδηφάγο τύπο που χρύσωνε απ΄την αρχή τον ποδοσφαιρικό μιλιταρισμό της Δυτικής Γερμανίας του «Κάϊζερ», κόντρα στον ιταλικό τύπο που έσπρωχνε την διοργανώτρια, κόντρα στη διάχυτη διεθνή κακεντρέχεια των μετρίων που εύχονταν με κάποιο τρόπο να πληρώσει για κείνο το χέρι κατά των Άγγλων, ακόμα και τέσσερα χρόνια μετά. Κόντρα στη
FIFA που χρειαζόταν έναν «κακό» για να αναδείξει νέους, πειθήνιους και υπάκουους σταρ, που να μην παίζουν πολεμώντας, αλλά «αθλητικά».
Οι βρώμικες γλώσσες λένε ότι πήγε κόντρα ακόμη κι ενάντια στις φαμίλιες που κινούσαν τα νήματα στην δεύτερη πατρίδα του τη Νάπολι, που έχασαν αμύθητα ποσά σε κείνο τον αξέχαστο ημιτελικό - εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Ιταλίας και Αργεντινής στο Σαν Πάολο.

Περισσότερο η coda μιας απερχόμενης εποχής, παρά η αρχή μιας νέας, το Ιτάλια Νοβάντα ήταν η τελευταία διοργάνωση που μπορούσαν οι αμυντικοί να γυρίσουν την μπάλα πίσω, η τελευταία όπου τα αμυντικά δρεπάνια ήταν ακόμη μέρος του παιχνιδιού, όπου οι μεταδόσεις τραβούσαν δυόμισυ ώρες και παραπάνω, με τους παίχτες να χτυπάνε πέναλτυ ξεθεωμένοι και τα εκατομμύρια των θεατών εναγκαλισμένα με τις οξύτερες καρδιακές παθήσεις. Ένα σκληρό, κυνικό και αγωνιώδες Παγκόσμιο Κύπελλο, με λιγοστό θέαμα, λιγοστούς σταρ - ογκόλιθους, αλλά και αυτό με τις δικές του, μοναδικές συγκινήσεις. Μετά το Ιτάλια Νοβάντα, άρχισε πλέον χωρίς αναστολές η εποχή της Nike και της Adidas, η παρασκηνιακή εκποίηση όλων όσων σήμαινε για τους ποδοσφαιρόφιλους το Μουντιάλ. Είχε αρχίσει από πριν, αλλά μετά το '90 έφθασε σε επίπεδα που κανείς μας δεν θέλει να διανοηθεί.
Με το που μπαίνει το καλοκαίρι, τελειώνω το δεύτερο έτος Νομική και είμαι στο δύσκολο, τέταρτο, θερινό εξάμηνο. Το Μουντιάλ αρχίζει μαζί με την εξεταστική.
Το
Eurosport κάνει εκπληκτικά αφιερώματα στα προηγούμενα Μουντιάλ. Τα επαναλαμβάνει κάθε μεσημέρι ("14:00 Central European Time") και είναι απόλαυση.
Περνάω ώρες στο διαμερισματάκι της Χέϋδεν περικυκλωμένος από κασσέτες όλου του χαρντ ροκ σύμπαντος, προσπαθώντας να βάλω το μυαλό μου να χωνέψει τί σημαίνει ενσυνείδητος δόλος, διαβάζοντας τα σε ακραιφνή καθαρεύουσα τεύχη του Γενικού Ποινικού του Ανδρουλάκη και παράλληλα το χτυπημένο σε γραφομηχανή περιεκτικό λυσσάρι του Καραγιαννόπουλου.


8 Ιουνίου, Αργεντινή - Καμερούν.
Την πρεμιέρα βλέπουμε στη Χέϋδεν με Γιάννη, Μαρία, Κατερίνα, Κρις, Αντρέα, Χάρη και Έλλη. Φραπέδες χτυπημένοι με το χέρι για αρχή, πίτσα συνοικιακή (Βικτώρια square) για τη συνέχεια και δύο μπουκάλια Southern Comfort με κόκα - κόλα για ανάταση. Μεγάλες πιένες. Δε μας νοιάζει ποιός θα κερδίσει, αν και τα media έχουν κάνει καλή δουλειά για να ενισχύσουν κάποια υπόκωφη αντιπάθεια για τον Μαραντόνα.
Οι Καμερουνέζοι προκαλούν παροξυσμό από γέλια με τα ονόματα και το αφελές και σούπερ δυνατό παίξιμό τους. Όταν ο Ομάμ Μπιγίκ σηκώνεται στο Θεό και στέλνει την κεφαλιά στο πόδι του Πούμπιδο, κανείς δεν περιμένει η «Ετρούσκο» να του ξεφύγει απ΄τα χέρια. Επικροτούμε την αφασία, θέλουμε ένα Μουντιάλ ανατροπών.
Το δωδεκακύλινδρο που λέγεται Κανίγια είναι ο νέος σταρ της Αργεντινής. Τρώει καρατιές, σκαριές, αγκωνιές. Δύο Καμερουνέζοι έξω με κόκκινη. Γέλια και των γονέων. Είναι και κάτι σνάπς που κάνουν δουλειά.  

 
  Χαλαρό απογευματάκι στο πατρικό για το δεύτερο ματς. Ρωσία - Ρουμανία, σε μισοάδεις κερκίδε
ς.
Η Ρωσία δεν είναι πια η πανίσχυρη CCCP. Έπεσε και το τείχος έξι μήνες πριν το Μουντιάλ, συνοχή ελάχιστη. Οι περισσότεροι της ομάδας έχουν περάσει την πρώτη νιότη (Ντεμιανένκο, Ρατς, Αλεϊνίκοφ), πού όρεξη να παίξουν για μια διαλυμένη χώρα. Λιτόβτσενκο, Προτάσοφ θα πιάσουν λιμάνι λίγο μετά.
Οι Ρουμάνοι έχουν εκτελέσει τον Τσαουσέσκου το Δεκέμβριο του '89 και οι λιγοστοί οπαδοί τους ανεμίζουνε σημαίες με τρύπα εκεί που ήταν ο σοσιαλιστικός θυρεός. Σύνθεση που έχει μέσα όλη τη συμμορία κακοκουρεμένων καμικάζι της Στεάουα και της Δυναμό Βουκουρεστίου:
Τζίκα Ποπέσκου, Λούπου («τί εννοείτε δε βρίσκετε το κασσετόφωνό σας;») Γεόργκι Χάτζι (διαχρονικά «κλεισμένος» στον ΠΑΟ του Καπετάνιου), Ντουμιτρέσκου (ο κατοπινός προπονητής της ΑΕΚ) το ξεπεταρούδι Φλορίν Ραντουτσόϊου και ο δαιμόνιος Μάριους Λάκατους με το 7 (άνετα πρωτοπαλίκαρο του Ψάλτη σε βιντεοκασέτα των'80
s).
Εύκολος στόχος οι Ρώσοι. Πέναλτυ σφυρίζει ο κόραξ σε χέρι του Χιντνιατούλιν ενάμισυ μέτρο έξω απ΄την περιοχή, 2-0 οι Ρουμάνοι (το πρώτο ο Λάκατους με μπούκα κατόπιν κλοπής μπάλας από αφηρημένο ρώσο χαφ).

Το βράδυ, παίζει η σκουάντρα ατζούρα. Οι αγώνες της στο Ολύμπικο είναι νύχτες αστεράτες, με προβολείς Τσινετσιτά, πολιτισμική εσάνς Παβαρότι και 80.000 τιφόζι ανυπόμονους να πανηγυρίσουν. Το σκηνικό έχει στηθεί για πορεία προς έναν ρωμαϊκό θρίαμβο.
Ο Ατζέλιο Βιτσίνι αυτή τη φορά δεν στηρίζεται τους σιτεμένους του Μεξικού. Έχει στη διάθεσή του την καλύτερη άμυνα του κόσμου (Μπέργκομι, Μπαρέζι, Μαλντίνι, Φέρρι) ένα  κέντρο γεμάτο δημιουργικά μυαλά (Ντοναντόνι, Αντσελότι, ΝτεΝάπολι, Τζανίνι, Μπάτζο) και επίθεση Μακιαβελική (Βιάλλι, Μαντσίνι, Σερένα). Όμως ο φορ περιοχής, ο Καρνεβάλε της Νάπολι, δείχνει ντεφορμέ ανάμεσα στα Αυστριακά στόπερ. Στυφό 0-0, παρ΄ότι η Ιταλία υπερέχει. Κανά τέταρτο πριν το τέλος βγαίνει ο Καρνεβάλε και μπαίνει με το 19 κάποιος Σαλβατόρε Σκιλάτσι, ένας αξύριστος τύπος με αραιοκατοικημένο κρανίο και γουρλωμένο μάτι.
Ούτε λεπτό δεν περνάει και ο (ακόμη κατσαρομάλλης) Βιάλι πλαγιοκοπεί. Σέντρα, εμφανίζεται ως δια μαγείας ο περίεργος, τρία βήματα μέσα απ΄το πέναλτυ, και την καρφώνει στα δίχτυα με κεφαλιά. 1-0. Ρωμαϊκό ντελίριο. Την επομένη, οι εφημερίδες έχουν έτοιμο το βιογραφικό.
Το φτωχόπαιδο απ΄το Παλέρμο, ο «Τοτό» που ήρθε μήνες πριν απ΄τη Μεσσίνα και κοπίασε να γεμίσει τη φανέλα των πλουσίων του Βορρά, της Γιουβέντους. Τώρα, ο Σαλβατόρε έγινε ήρωας. Ο πρώτος καινούριος του Ιτάλια Νοβάντα.
 


 
Σαββατόβραδο 11 Ιουνίου. Τη Δευτέρα δίνω Γενικό Μέρος Ποινικού. Έχω καταπιεί τα τομίδια του Ανδρουλάκη. Τα βιβλία του έχουν μια δομή σκέψης συναρπαστική, που, ενισχυμένη από την καθαρεύουσα (έκδοση του ΄72, επανέκδοση το ΄85, αλλά η γλώσσα απείραχτη), τα συχνά πρακτικά παραδείγματα («Ο Α σκοπεύει να φονεύσει τον Β, πυροβολεί κατ΄αυτού, αλλά.») και τον συχνά διαλεκτικό λόγο («Ερώτησις: Ποία θα ήτο η δομή του δόλου άνευ του στοιχείου του άλλως δύνασθαι πράττειν;») παίζει με το μυαλό.
Δεν είναι για να διαβάζεις για εξετάσεις, αλλά στη ζωή, τουλάχιστον στα 19, δεν εκτιμάς μόνο ό,τι έρχεται στα μέτρα σου, έτσι δεν είναι; Είμαι στο τσακ να ομολογήσω κρυφά στον εαυτό μου ότι μπορεί, μπορεί λέω, να με ενδιέφερε να ασχοληθώ περισσότερο μ΄αυτό το mind game «όταν μεγαλώσω».
Πέρα και πάνω απ΄όλα όμως είναι Σαββατόβραδο και δεν χωνεύεται το μέσα. Ευτυχώς που υπάρχει στις 10 το Αγγλία - Ιρλανδία, που προβλέπεται ματσάρα με τα όλα της. Μπορεί να μη βγω, αλλά θα κάνω δικαιωματικά διάλειμμα στο διάβασμα. Κυκλοφορούν κάτι φοβερά κουτάκια με Jim Beam και Cola, ασημένια με το λογότυπο επάνω, κανονικά.
Η κάβα στην Πλατεία Βικτωρίας ενημερωμένη. Αράζω στα τρία μέτρα από τη μικρή θαυματουργή JVC μου (δώρο των δικών μου από ταξίδι στο εξωτερικό, η οποία γνώρισε, ούτε λίγο ούτε πολύ, άλλα τρία Μουντιάλ), ξεκουμπώνω τον τσίγκινο Τζιμ και παρακολουθώ μια απείρου κάλλους σεντροκλωτσοπατινάδα.
Όσο πιο ψηλά και δυνατά, τόσο πιο καλά. Γκολ; Δε μας νοιάζει. Πάμε δυνατά, βγαίνουμε στην άκρη, σέντρα, πέφτουνε κορμιά, σηκωνόμαστε, πάλι απ΄ την αρχή. Βρετανικό ποδόσφαιρο vintage, κι όποιος αντέξει. Σα να μην έχει περάσει ούτε μέρα από το 1959. Ο Λίνεκερ, στα τριάντα αλλά ακμαίος, σπρώχνει σκυφτός με το στήθος μια καραμπόλα στα δίχτυα.
Αργότερα, ο Μακ Μάχον της Λίβερπουλ αποδεικνύει ότι τα χιλιόμετρα μια ολόκληρης χρονιάς έχουν κάνει τη μέση του δύσκαμπτη. Παραπατάει, την τσιμπάει ο Κέβιν Σήντυ της Έβερτον, στη γωνία συρτά του Σίλτον, 1-1.
Χαμός στην κερκίδα, κολυμπάνε όλοι στη μπύρα. Στην απέναντι πολυκατοικία, στο ύψος ακριβώς του τετάρτου ορόφου, ένα τυπάκι κάνει πάρτυ γιατί μόλις έχουν τελειώσει οι πανελλήνιες.
Το «Groove is In The Heart» παίζει σε extended version, κι ένα μάτσο απόφοιτοι και απόφοιτες Λυκείου με βλέπουνε στο ανοιχτό παράθυρο κι αρχίζουνε. «'Ελα, έλα από 'δω, τί κάθεσαι; Πάρτυ κάνουμε! Χτύπα Κυριαζής!». Ήταν που δε θά' βγαινα έξω. Πετάγομαι με τη μία απέναντι και κει γνωρίζω μια Σύλβια που «δεν ξέρει πόσο έχει γράψει, αλλά θα ήθελε να μπει νομική». Ξυπνάω την Κυριακή το απόγευμα, μετά από μια μακριά νύχτα γεμάτη τέκνο-μπητ και μυρωδιά από φρεσκολουσμένα μαλλιά. Γουστάρω. Τη Δευτέρα το πρωί γράφω Ποινικό. Παίρνω 9.
 


 
Φραπόγαλο, ξερός ύπνος, ήσυχος από τις πρωϊνές εξετάσεις Ποινικό.

Ακούω το Tatooed Millionaire του Dickinson και ανυπομονώ να δω Αργεντινή - Ρωσία, πριν από πανηγυρική έξοδο για ποτά με Κώστα και Σεραφείμ. Παράθυρα ανοιχτά.
Στη Χέϋδεν γίνεται πανηγύρι απ΄τη χαρτοπαικτική λέσχη της γωνίας με στημένη μια μεγάλη τηλεόραση. Για να δούμε τον Ντιέγκο. Οι Ρώσοι με την κλασσική στολή (κόκκινη φανέλα, άσπρο σορτσάκι κόκκινη κάλτσα, όπως τους είχε και το subbuteo).
Η κλωτσιά πέφτει σύννεφο. Λίγο μετά την αρχή, σοκ.
Ο Πούμπιδο βγαίνει να μαζέψει μια διαγώνια ξυραφιά των Ρώσων και το καλάμι του συναντιέται με το γόνατο του Ολαρτικοετσέα.

Φαίνεται στο ρηπλέϋ το πόδι να λυγίζει σαν ζαρζαβατικό και ο ίδιος να κρατάει το κεφάλι μέσα στα γάντια του. Βγαίνει με φορείο και στη θέση του μπαίνει κάποιος Γκοϊκοετσέα με το 12, ένα baby-face με την ανασφάλεια ζωγραφισμένη all over. Και κάπου εκεί, η τεράστια προσωπικότητα του αρχηγού το παίρνει πάνω του. Δε θ΄αφήσει τον μικρό να εκτεθεί. Γυρίζει, μαρκάρει, κόβει, μοιράζει γεωμετρίες σε Μπουρουσάγα και Κανίγια, ν΄ανοιχτούν και να κερδίσουν χρόνο.
Σ΄ένα κόρνερ, πονηρή ρωσική κεφαλιά πηγαίνει μέσα στο πρώτο δοκάρι. Κόβει αστραπιαία με το βραχίονα και απομακρύνει. Ο διαιτητής είναι μπροστά. Ρωσικά χέρια στον αέρα, διαμαρτύρονται για πέναλτυ. Κι άλλο βούτυρο στο ψωμί των ασεβών. Θέλουν τον Μαραντόνα να ταπεινωθεί.
Ο Γκοϊκοετσέα τινάζεται και βγάζει στα πλάγια μία και δύο ρωσικές βολίδες, το Σάν Πάολο τον ενθαρρύνει κραυγάζοντας. Και σε μια ύπουλη αντεπίθεση απέναντι στους Ρώσους που έχουν γυρίσει, Ολαρτικοετσέα ψηλοκρεμαστή σέντρα απ΄τα πλάγια, κεφαλιά του χαιτά με το χαμόγελο του ρακούν, Πέδρο Τρόλιο, να το 1-0. Ο Μπεσόνοφ γκρεμίζει τον Κανίγια που φεύγει σαν αέρας μόνος του και παίρνει κόκκινη.
Η παγίδα μοιάζει και πάλι έτοιμη να φυλακίσει το αθώο θύμα. Τη Ρωσία. Προτάσοφ, Ζαβάροφ. Λιτόβτσενκο προσπαθούν, αλλά ο μικρός Γκόϊκο έχει πάρει τα πάνω του και η άμυνα της Αργεντινής είναι μαζική, σαν φλιπεράκι που συσπειρώνεται, μαζεύει μπάλα και την πετάει σε Κανίγια, Μαραντόνα, Μπουρουσάγα.
Ο Τρόλιο μαρκάρεται, πέφτει, πιάνει τη μπάλα με τα χέρια, του φεύγει, ο Χιντνιατούλιν τη γυρίζει στο τέρμα, αλλά δε βλέπει ότι ο καιροσκόπος Μπουρουσάγα την τσιμπάει και πλασσάρει. 2-0. «Τη διογ-γάνωση τη συμφέγει να έχει τον Μαγαντόνα στο παιχνίδι, γε μαλάκες» φιλοσοφεί με την γαλλική αξάν του ο Σεραφείμ, κατεβάζοντας κάτι Μπακάρντι Κόλα.
 
Αυτή που σίγουρα «απαγορεύεται» να φύγει είναι η Ιταλία. Με τους Τσεχοσλοβάκους ο Σκιλάτσι, αυτή τη φορά βασικός, κολλάει το πρώτο νωρίς με σεντερφορίσιο ξεπέταγμα με το κεφάλι στο σκαστό σουτ του Τζανίνι.
Αποθεώνεται. Η ηχητική του Ολύμπικο είναι τρομακτική. Νομίζεις ότι χιλιάδες κόσμου που δεν τους πιάνει η κάμερα κρέμονται πάνω απ΄το γήπεδο και ανεβάζουν ντεσιμπέλ κάθε φορά που γίνεται μπροστινή μπαλιά απ΄την μπλε ομάδα.
Όμως χρειάζεται να ακυρωθούν δύο καθαρά γκολ των Τσέχων, να χαθούν 4-5 ιταλικές ευκαιρίες για να μείνει το 1-0. Και μετά ο Μπατζο κάνει το ένα - δύο με Τζανίνι κι αρχίζει να επιταχύνει. Περνάει έναν, οι γραμμές είναι αραιές, δεν δίνει στον Σκιλάτσι, «.πάντα Μπάτζο, Μπάτζο, Μπάτζο σε καλή θέση και γκολ, Μπάτζο και 2-0 για την Ιταλία.», ακούγεται ο Μαυρομμάτης. Γκολάρα.
 


 
Η Ιωάννα με καλεί για φαγητό στα Πατήσια και χάνω το Βραζιλία - Κόστα Ρίκα. Το βράδυ, βλέπω Σκωτία - Σουηδία 2-1 και πάω Εξάρχεια, στο L.A..
Η Βραζιλία, δεν έχει τις προσωπικότητες. Αλεμάο, Μπράνκο, Ντούνγκα, Μύλερ και Καρέκα δεν φτάνουν. Ο Ρομάριο με το 11 έχει ένα άνετο στυλ κάπως εκνευριστικό. Η φανέλα όμως βαριά.
Αραχτός διαβάζω Διοικητικό Δίκαιο ΙΙ.  Τελευταίο παιχνίδι του ομίλου τους, παίζουν με τη Σκωτία, που θέλει τουλάχιστον ισοπαλία για να περάσει, μαζί με τους Βραζιλιάνους, για πρώτη φορά σε δεύτερη φάση Μουντιάλ. Οι Σκωτσέζοι τα καταφέρνουν αλλά μόνο μέχρι το 80'.
Σουτ του Αλεμάο, βγάζει ο Λέϊτον που έχει ξεσκιστεί να διώχνει σε όλο το παιχνίδι ό,τι κινείται ψηλά και σέρνεται χαμηλά. Ορμάει ο Καρέκα πιεζόμενος, πέφτει πάνω του ο Λέϊτον, η μπάλα φεύγει κόρνερ.
Είκοσι πόντους πριν περάσει τη γραμμή, ο Μύλερ, από ένστικτο, την πετάει μέσα. Γκρο πλαν ο Τζιμ Λέϊτον να σφίγγει τα δόντια σκυθρωπός.
Δε θα περάσουν ποτέ τον πρώτο γύρο.
Στον όμιλο της Αγγλίας, το τελευταίο παιχνίδι, αφασία. Έχω δώσει Γενικές Αρχές ΙΙ και είμαι αραχτός. Θα δω τους Ιρλανδούς του Τζάκυ Τσάρλτον κόντρα στους Ολλανδούς. Στόντον, Χαόυτον, Τάουνσεντ, Κασκαρίνο, ΜακΓκραθ. Τίμιο ξυλοκοπικό σέντρα - άλμα παιχνίδι, με τέτοια δύναμη που οι Πρωταθλητές Ευρώπης δεν μπορούν να τους κάνουν καλά.
Ο Γκούλιτ κάνει το 1-0 μές απ΄την περιοχή. Ο Πάτ Μπόννερ κάνει ένα ελεύθερο αλά τερματοφύλακας - γιατρός απ΄το Αγόρι, ένας Ολλανδός πάει να τη γυρίσει, τη χάνει ο Βαν Μπρόκελεν, ο Νάϊαλ Κουίν τη σπρώχνει με προβολή στα δίχτυα. Πανζουρλισμός. 1-1 και περνάνε στο δεύτερο γύρο.
Εγώ που δε βάζω ούτε πράσινο καλαμάκι στο φραπέ μου, βρίσκω τη μία και μόνη πράσινη φανέλα που μου προκαλεί αγνά αισθήματα συμπάθειας.
 


 
Περιμένοντας να ξεκινήσει ο γύρος των 16, έρχεται μια (ας την πούμε) Μαρία να «διαβάσουμε μαζί» Κοινωνιολογία του Δικαίου και τελικά διαβάζουμε κάτι σαν λαγνειολογία του αδίκου, σε τρία - τέσσερα υποκεφάλαια. Ευτυχώς πρέπει να φύγει μετά τις εξετάσεις εκτός Αθηνών, οπότε το Μουντιάλ θα συνεχιστεί ακάθεκτο. Βλέπω σε μαγνητοσκόπηση τα γκολ του χαρούμενου γέροντα Ροζέ Μιλά απ΄το Καμερούν. Κρίμα για τον αλητάμπουρα Χιγκίτα, τον τερματοφύλακα με το διαβόητο «χτύπημα του σκορπιού» (απόκρουση της μπάλας με βουτιά και ενωμένα τα τακούνια), που έκανε το Γουέμπλεϋ σ΄ένα φιλικό να παραμιλάει. Βγήκε να το παίξει άνετο μπακότερμα, του την τσίμπησε ο Μιλά, περνάει το Καμερούν στους 8.
Από κείνο το βράδυ, μετά την Κοινωνιολογία του Δικαίου, παρατηρώ κινήσεις πρωτοφανείς για την περιοχή της Βικτώριας. Αφρικάνοι με σαρικάκια και πρασινοκόκκινες κελεμπίες ξεπετάγονται ολοένα και περισσότερο στους δρόμους. Η γωνιακή χαρτοπαιχτική λέσχη γνωρίζει μεγάλα βράδια, αρχίζουν να κάνουν εκεί τις μαζώξεις τους.
Ώσπου φθάνει η μεγάλη μέρα. Απογευματινό ματς, Αργεντινή - Βραζιλία.  Με μια γαβάθα φραπέ και τον ήλιο να μπαίνει απ΄τη Χέϋδεν περιμένω στην άκρη του κρεβατιού να δω πώς θα αντιμετωπίσει ο Ντιέγκο τη Βραζιλία.  Οι Βραζιλιάνοι πιέζουν απ΄την αρχή. Δοκάρι ο Ντούνγκα.
Δοκάρι ο Καρέκα, ο Γκοϊκοετσέα διώχνει με υπερένταση. Βολίδα ο Αλεμάο, κατεβάζει ο Γκοϊκοετσέα. 
Ο Μαραντόνα μάχεται, τις τρώει, κρατάει μπάλα, κοιτάει αλλού και διαρκώς την πετάει μπροστά κι όπου πάει.
Ο Κανίγια, μοιάζει να περιμένει ύπουλα μπροστά και φτιάχνει συνέχεια την κορδέλα στο μαλλί. 0-0 και η Βραζιλία παίρνει ανάσες, γιατί μάλλον έρχεται παράταση.
Ο Μαραντόνα μυρίζεται την ανασφάλειά τους στον αέρα, Πίσω απ΄τη σέντρα, μαγνητίζει την «Ετρούσκο» με το μυτάκι, αποφεύγει Αλεμάο, φτάνει στη βούλα, προσποιείται, αποφεύγει τον χαιτά με το μουστάκι Ρικάρντο Ρόχα και πέφτουν πάνω του Μπράνκο, Ρικάρντο Γκόμεζ κι ένας άλλος, καθώς με το ανατριχιαστικό του θράσος πάει ίσια προς το τέρμα. Και τότε, η μαγικά ανεξήγητη έκτη αίσθηση. Χωρίς να κοιτάει, σπρώχνει τη μπάλα διαγώνια, ενώ συνεχίζει να τρέχει ευθεία μπροστά.
Είναι τόσο απροσδόκητη η πάσα που οι δύο βραζιλιάνοι αμυντικοί κουτουλάνε μεταξύ τους, ενώ η μπάλα περνάει ανάμεσα από τα πόδια τους και βρίσκεται μπροστά στον Κανίγια, τον γεννημένο να καραδοκεί.
Προσποίηση στον Ταφαρέλ, 1-0 και οι Βραζιλιάνοι πέφτουν νεκροί. Για να λυγίσεις την Αργεντινή, πρέπει να υποκύψει ο αρχηγός. Δεν υπάρχει άλλος παίχτης στο Μουντιάλ που να μπορεί με μια ενέργεια να καθορίσει το αποτέλεσμα. Είμαι εκστασιασμένος από το σκηνικό. Τηλεφωνιόμαστε με το Γιάννη, άρρωστο Αργεντινόφιλο, και ουρλιάζουμε ακατάσχετα («Το είδες; Το είδες; Τι έκανε ο παιχταράς ! Θα μας ΤΡΕΛΛΑΝΕΙ !!! Μ(*&^ΚΑ !!!»).
 

Γερμανία - Ολλανδία, απόγευμα.
Παρακολουθώ το ντέρμπυ των δύο αχώνευτων στους 16, μελετώντας το Still Got The Blues του Gary Moore. Οι βλοσυροί Γερμανοί του «Κάϊζερ» έχουν ρίξει 4 στην πάντα συμπλεγματική απέναντί τους Γιουγκοσλαβία, 5 στα Αραβικά Εμιράτα (έτσι κάνουν σε κάθε Μουντιάλ, δεν τους αφήνει το νοσηρό άρειο σύμπλεγμα, τους μικρούς γουστάρουν να τους πατάνε) και έχουν φέρει σβηστή ισοπαλία με την Κολομβία.
Η διασταύρωση με τους Πρωταθλητές Ευρώπης και τους τρεις σωματοφύλακες της Μίλαν (Γκούλιτ, Βαν Μπάστεν, Ράϊκαρντ) διαφημίζεται ως κάτι φοβερό, γιατί τρεις Γερμανοί (Κλίνσμαν, Μπρέμε, Ματέους) παίζουν στην Ίντερ.
Η αντιπάθειά μου και για τους δύο επιβεβαιώνεται με τις χλαπάτσες του Ράϊκαρντ στον Φέλερ. Αηδία. Οι Γερμανοί βάζουν δύο με Κλίνσμαν και Μπρέμε και περνάνε, καθώς οι Ολλανδοί είναι σκιές του εαυτού τους.
Όσο αραιώνουν τα παιχνίδια, τόσο η αγωνία μεγαλώνει. Οι Γιουγκοσλάβοι έχουν συνέλθει από τα 4 των Γερμανών και παίζουν στα ίσα τους αγχωτικούς Ισπανούς (Μίτσελ με το περιβραχιόνιο).
Στο πρώτο γκολ, ο πολλά κιλά παιχταράς Στόϊκοβιτς με το 10 κολλάει τη μπάλα στο πόδι σταματώντας μια ψηλοκρεμαστή σέντρα, αποφεύγει τον αμυντικό και το γράφει. Γράφει και το δεύτερο στην παράταση με άπιαστο φάουλ.
Οι Ιρλανδοί με τους Ρουμάνους δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Και οι δύο προσέχουν. Ο ενθουσιασμός όμως των φανατικών πρασινοφρουρών στην κερκίδα άλλο πράμα. Φτάνει στα πέναλτυ. Ο Μπόνερ πιάνει το τελευταίο των Ρουμάνων και ο Ντέϊβιντ Ο΄Λήρυ σκοράρει μέσα σε παροξυσμό. Όλο το βάϊμπ αποτυπώθηκε αργότερα ('96) στην φοβερή κομεντί «The Van» του Στήβεν Φρήαρς.
 
  Ο Σκιλάτσι βάζει γκολάρα στην Ουρουγουάη, με τους Ιρλανδούς παίρνει και το ρημπάουντ από ένα σουτ και το βάζει. Οι Ιταλοί είναι τα ημιτελικά. Δεν έχουν φάει ακόμη γκολ. Πάνε γραμμή να το πάρουν.
Αργεντινή - Γιουγκοσλαβία στους 8. Ο Σαμπανάτζοβιτς (αυτός, που θα οδηγήσει την ΑΕΚ σε κάτι σερί τίτλους και μετά θ΄ακολουθήσει τον Ντούσκο στο Λιμάνι) πελεκάει το Μαραντόνα  και μέσα σε λίγα λεπτά παίρνει κόκκινη. Οι Γιουγκοσλάβοι με Σαβίσεβιτς, Προζινέτσκι, Σούσιτς είναι τεχνηταράδες και παίζουν με την καρδιά τους.
Οι Αργεντίνοι μπετονάρουν, μαρκάρουν, τσαμπουκαλεύονται με τον Όσιμ στον πάγκο κι ελπίζουν σ΄ένα ξεπέταγμα του Κανίγια. Ακυρώνεται κατά ύποπτο τρόπο ένα γκολ του Μπουρουσάγα από κοντά για χέρι.
«Τους έχει βγει το μάτι», λέει ο Κώστας, καθώς ανακατεύουμε μαζί τους φραπέδες μας. 0-0 και πάνε πέναλτυ. Ο Μαραντόνα, εξουθενωμένος, χάνει το δικό του.
Τον βλέπεις από τους μορφασμούς του, λέει «μέχρι εδώ μπόρεσα». Το σουτάρει στο δοκάρι κι ο Τρόλιο. Το κοινό πανηγυρίζει, επιτέλους οι κακοί Αργεντίνοι θα αποκλειστούν. Κανείς δεν υπολογίζει τον μπέϊμπυ φέϊς που στο μεταξύ έχει ανδρωθεί, τον Γκοϊκοετσέα. Καπακώνει ένα άψυχο και διώχνει με τρομερά ρεφλέξ το τελευταίο γιουγκοσλάβικο πέναλτυ. Η Αργεντινή στα ημιτελικά και ο άτυχος Στοίκοβιτς, που σούταρε το πρώτο πέναλτυ στο δοκάρι, είναι απαρηγόρητος.
Με την ίδια παρέα που είδαμε την πρεμιέρα βλέπουμε και το Αγγλία - Καμερούν, στο σπίτι του Γιάννη στο Μετς, με σπόνσορα τη Χάϊνεκεν.
Η Αγγλία έχει προκριθεί με κακές εμφανίσεις στο δεύτερο γύρο. Εκεί απέκλεισε στο τελευταίο λεπτό της παράτασης το πολύ καλύτερο Βέλγιο που είχε και δοκάρια, μ' ένα γκολ απ΄τον χαμογελαστό, με μούρη σαν του παλιού ηθοποιού Φερναντέλ, Ντέϊβιντ Πλαττ. Το φάουλ απ΄όπου προήλθε το γκολ το χτύπησε μαεστρικά ο άνθρωπος που είναι η ψυχή της Αγγλικής ομάδας.
Ο τρελλάρας Πολ Γκασκόϊν, ο «Γκάζα», με το 19 στην πλάτη, με ελοχεύον προγούλι και κούρεμα «καπελλάκι». Μεγάλος μεθύστακας ως κλασσικός αγγλάρας, λένε οι κακές γλώσσες, με τεχνική όμως που δεν έχει ξαναδεί για χρόνια στο νησί. Είναι μέσος με ταχύτητα, δύναμη, καλά χτυπήματα και πάνω απ΄όλα απίστευτη πώρωση στο παιχνίδι του. Έχει γίνει ο φυσικός αρχηγός, αφού ο Μπράϊαν Ρόμπσον τραυματίστηκε στην προπόνηση και γύρισε στην Αγγλία. Στην αυτοβιογραφία του ο «Γκάζα» θα γράψει δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ότι απλώς ο αρχηγός, όπως και οι περισσότεροι από εκείνη την ομάδα, είχε γίνει ένα βράδυ κουνουπίδι απ΄το ποτό, άρχισε να κάνει μα*&%^ίες κι έπεσε κατά λάθος μέσα στη μπανιέρα και χτύπησε μόνος του.
Εκείνη την εποχή έχει βγει το «Backstreet Symphony», το πρώτο άλμπουμ των Thunder, ενός αγγλικού γκρουπ στο στυλ Bad Company.
Με τον Γιάννη - που τα παρακολουθεί τα μουσικά όπως και 'γω- λέμε ότι για τον Γκάζα θα πρέπει να το γράψανε το κομμάτι «An Englishman On Holiday», που λέει : «I had a fight with this German guy- I saw him give my little girl the eye- While he was trying hard to be so cool, I hit him with a stool - Oh yes, alright, I'll be going all night - Gonna drink 'til they take me away- I'm an Englishman on holiday».
Ο Πλαττ τους βάζει μπροστά, αλλά οι Καμερουνέζοι το γυρίζουν, καθώς το άλογο του πολέμου ο Μιλά, μπαίνει αλλαγή και ανεβάζει όλη την ομάδα. Όμως οι άτσαλοι αμυντικοί και η εκρηκτικότητα του Λίνεκερ αποφέρουν δύο πέναλτυ. 3-2 οι Άγγλοι στην παράταση και συναντάνε τους κατάπτυστους στον ημιτελικό.
 


 
Πρώτα όμως έρχεται, αρχές Ιουλίου, ο άλλος μεγάλος ημιτελικός. Στο Σαν Πάολο της Νάπολι,  Ιταλία - Αργεντινή, στο δεύτερο σπίτι του Μαραντόνα. Ένα έθνος διχασμένο, λένε οι εφημερίδες. Αράζω με Χρήστο και Αντρέα σε πολύβουη καφετέρια (που τώρα έχει αλλάξει όνομα).
Ευτυχώς, έχει δυνατά τον ήχο, έχει βγάλει και δύο ηχεία έξω. Θέλω Μαραντόνα, αλλά κι η Ιταλία δε θα με χαλάσει, σα να το αξίζει. Ο Μαραντόνα στην είσοδο και στον εθνικό ύμνο δείχνει βλοσυρός. Κοιτάει τις κερκίδες κι αναρωτιέται αν οι δικοί του, το κοινό του, θα' να μ΄αυτόν ή με τους «ξένους» που παίζουν στις ομάδες του βορρά, που τους έχει ξεβρακώσει κατ΄επανάληψη τα τελευταία χρόνια στο Καμπιονάτο. Το παιχνίδι ξεκινάει και το πλήθος στην καφετέρια είναι μοιρασμένο.
Οι Ιταλοί κρύβουν τη μπάλα με αστραπιαία ταχύτητα. Τζανίνι, ο Βιάλι σουτάρει, αποκρούει ο Γκοϊκοετσέα, ο Σκιλάτσι με στραβοκλωτσιά κάνει το 1-0. Είναι οφσάϊντ. Δε μας το δείχνει σε επανάληψη. Λίγο μετά το δείχνουν από μια κάμερα κινηματογραφική, πίσω απ΄το τέρμα, απ΄όπου δεν μπορεί να φανεί τίποτα. Η παγίδα έχει ανοίξει και περιμένει και πάλι το θύμα. Αυτή τη φορά, η Αργεντινή.
Ο Μαραντόνα κάνει νοήματα στο στρατό του να παίζουν ήρεμα. Του δίνουν τη μπάλα και κείνος κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Την ταλαιπωρεί, την κρύβει, τραβιέται στα πλάγια, παίρνει φόρα και την ανοίγει, τον ρίχνουν κάτω, πέφτει και μόνος του μερικές φορές.
Κόβει το χρόνο σε κομματάκια. Δεύτερο ημίχρονο. Κάτι μικροευκαιρίες χάνουν οι Ιταλοί με Μπάτζο, ώσπου στον αέρα αρχίζει και πλανιέται αυτή η ανασφάλεια. Η ίδια με το ματς της Βραζιλίας. Ο Ολαρτικοετσέα σεντράρει βαθιά, ο Κανίγια τινάζει προς τα πίσω το ξανθό του κεφάλι και προλαβαίνει τον Ζένγκα.
Είναι το πρώτο που τρώει η ιταλική άμυνα στο Μουντιάλ. Οι πανηγυρισμοί των Αργεντίνων αποπνέουν τρόμο, κάτι σαν δε θα μας ρίξετε κάτω ποτέ. Το ματς πάει παράταση. Οι Ιταλοί αποθαρρυμένοι. Ο Μαραντόνα οδηγεί το παιχνίδι στα πέναλτυ.
Ο Γκοϊκοετσέα - που όλος ο τύπος ασχολείται με την επόμενη μεταγραφή του - δείχνει συγκεντρωμένος. Παρά λίγο να πιάσει το πέναλτυ του Μπάτζο.
Το κάνει σ΄αυτό του Ντοναντόνι, το τέταρτο, με εκτίναξη στη γωνία. Ο Μαραντόνα παίρνει τη μπάλα. Με τον ίδιο τρόπο όπως με τη Γιουγκοσλαβία, αλλά με περισσότερη αυτοπεποίθηση, πλασσαριστά στη γωνία (όπως θα πει αργότερα το εμπνευσμένο voice over του BBC στην επίσημη ταινία του Ιτάλια Νοβάντα, «.Maradona, like a street urchin, is sinking the knife into a nation's heart»). 4-3. Ο Άλντο Σερένα, ο φορ μ΄εκείνο το περίεργο σημάδι στο μάγουλο, δείχνει ηττημένος καθώς παίρνει φόρα. Και ο Γοϊκοετσέα, πετάγεται και το μπλοκάρει, όπως ο Σταλλόνε στην «Απόδραση των Έντεκα». Εκατοντάδες εγκεφαλικά στο Ολύμπικο. Οι παρίες είναι και πάλι στον τελικό. Στην καφετέρια αποσβολωμένοι οι περισσότεροι. Γουστάρω ανείπωτα καθώς κατεβάζω νερωμένο Τζακ Ντάνιελς.


 
Στον άλλο ημιτελικό, το επόμενο βράδυ, που βλέπω στο πατρικό μου, εύχομαι επιτέλους να δείξουν λίγο μέταλλο οι Άγγλοι. Οι αχώνευτοι Γερμανοί με τις πράσινες φανέλλες. Δυνατό ματς. Μόνο οι Άγγλοι, μου φαίνεται τελικά, δε μασάνε από Γερμανούς. Η μπάλα όμως δεν φτάνει στον Λίνεκερ. Δεύτερο ημίχρονο και το φάουλ του Μπρέμε χτυπάει στον μαυρούλη Τόνι Πάρκερ, παίρνει ύψος και κρεμάει τη γριά μουριά τον Σίλτον, που δεν πρόλαβε να πισωπατήσει εγκαίρως. Όμως ο Πάρκερ, παρά το περίλυπο κουταβίσιο βλέμμα του, δεν κωλώνει. Λίγο πριν το τέλος, κάνει μια κλασσική βρετανική γιόμα ακόμη.
Η μπάλα σκάει μεσ΄την περιοχή, οι Γερμανοί μπερδεύονται και ο Λίνεκερ κάνει κοντρόλ με το μηρό και τη στέλνει μέσα. Ο «Γκάζα», δείχνει το ρηπλαίϋ,  τρέχει να αγκαλιάσει τον Πάρκερ και τον δείχνει, φωνάζοντας «That's the way I like It !!!». Παράταση.
Όταν ο Κρις Γουώντλ σημαδεύει τη ρίζα του δοκαριού μ΄ένα γεμάτο συρτό σουτ, λέω, πάει, την πάτησαν οι Άγγλοι. Ο «Γκάζα» ρίχνει κάτω έναν γερμανό (είπαμε, «Englishman On Holiday») και παίρνει κίτρινη. Ξέρει ότι θα χάσει τον τελικό. Κλαίει απ΄τα νεύρα. Ο Λίνεκερ γυρίζει προς τον πάγκο και κάνει νόημα «προσέξετε τον, δεν τον βλέπω καλά».
Πράγματι, η τύχη είναι με τους αχώνευτους. Στα πέναλτυ, ο Γουώντλ το στέλνει άουτ και ο Στιούαρτ Πηρς, το 3 της Νόττιγχαμ Φόρεστ, που δεν χάνει πέναλτυ, σουτάρει άτεχνα, αψυχολόγητα στο κέντρο, στα γόνατα του Ίλγκνερ. Οι αχώνευτοι εναντίον της διμοιρίας του Ντιέγκο στον τελικό.
 


Ο τελικός είναι Κυριακή και τη Δευτέρα φεύγουμε διακοπές Σαντορίνη με την παρέα από τη σχολή. Αράζω στο σπίτι, μόνος, να ρουφήξω τον τελικό όρθιος, σαν σε γήπεδο, με ένα Gordon's παρέα.
Είναι μια δραματική παράσταση. Ο «Κάϊζερ» απ΄τον πάγκο με το συρμάτινο γυαλί έχει το απεχθές ύφος των γερμανών αξιωματικών που έχω δει σε τόσες ταινίες του Β΄ Παγκοσμίου.
Οι Αργεντίνοι παίζουν για τη ζωή τους. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να νικήσουν. Ο Κανίγια, το μεγαλύτερο όπλο τους, έχει πάρει κίτρινη με την Ιταλία και δεν μπορεί να παίξει στον τελικό, το ίδιο και ο μουσάτος Μπαπτίστα, που μέχρι τώρα έδερνε χωρίς να νιώθει μία, στο κέντρο. Έχουν μόνο τον Τρόλιο και τον κατ΄ανάγκην δεύτερο φορ Ντεσότι και προσπαθούν να διώχνουν, ή να μη χάνουν τη μπάλα.
Ο αρχηγός όμως τους υπερβαίνει όλους. Κρατάει μπάλα, τη γυρίζει, ρίχνει μια αγκωνιά στον Μπούχβαλντ, κάνει ό,τι μπορεί, αλλά πώς να πάρουν οι Αργεντίνοι ανάσα, αφού δεν υπάρχει Κανίγια ;
Ο Μπουρουσάγα είναι χώμα, βγαίνει λίγο μετά το δεύτερο ημίχρονο. Ο Μονζόν χάνει τη συγκέντρωσή του και σηκώνει στον αέρα την κυρία Κλίνσμαν. Αυτό ήθελε ο ανεκδιήγητος γυναικολόγος Εδγάρδο Κοντεσάλ από το Μεξικό. Κόκκινη. Οι Γερμανοί σφίγγουν τον κλοιό, αλλά το μπετόν αρμέ των Αργεντίνων δεν πέφτει. Θέλει πέντε λεπτά να πάει παράταση.
Η «καλύτερη ομάδα» του τουρνουά, τα έχει βρει μπαστούνια, Και τότε, έρχεται η αποκάλυψη των προθέσεων των μισερών ανθρώπων που κινούν να νήματα. Ο Ματέους κάνει μια κάθετη, ο Λορέντζο με το 13 έχει πάρει τα μέτρα του Φέλερ, κολλάει πάνω του και διώχνει τη μπάλα κόρνερ.
Ο Φέλερ πέφτει παραιτημένος.
Ο γελοίος Κοντεσάλ, ένα είδος μελαχρινού Κάκου με λιγδιασμένη τριχοφυία, δείχνει βούλα χειρονομώντας ότι - και καλά - δε σηκώνει κουβέντα. Αηδία. Είναι τόσο εξώφθαλμο αυτό που θέλουν οι σκοτεινές δυνάμεις, που δεν αφήνουν το ματς να πάει καν σε παράταση, μήπως και γίνει τίποτε και το πάρει πάλι η Αργεντινή. Ο Μπρέμε, δείχνει από τί είναι φτιαγμένοι οι Γερμανοί, τί θα έκαναν αν δεν έμπαιναν κάποιοι στο Βερολίνο. Πανηγυρίζει που έβαλε ένα πέτσινο πέναλτυ.  Χρόνια μετά θα παραδεχθεί ότι δεν έγινε κανένα πέναλτυ. Τότε, να παραδώσεις το μεταλλιάκι σου στον άτυχο Λορέντζο, άτιμε.
Τα δάκρυα του Μαραντόνα είναι πραγματικά, καθώς το ιερατείο του παραδίδει το μετάλλιο του δεύτερου.
Αν το ιερατείο τα κατάφερνε καλύτερα, αυτό το αγρίμι δεν θα είχε φτάσει ως τον τελικό. Του στερούν τη δυνατότητα να υπερασπιστεί το ύψωμα της παγκόσμιας αθλητικής αναγνώρισης, που το έχει κατακτήσει αυτός και οι πιστοί στρατιώτες του.
Κλείνω την τηλεόραση και λέω να βγω για κανα ποτό, έτσι για να ξεκινήσω τα προεόρτια των διακοπών που ξεκινούν αύριο στη Σαντορίνη. Στο επόμενο Μουντιάλ, στην Αμερική, ποιός ξέρει, σκέφτομαι, αν θα δούμε να παίζει έτσι κάποια ομάδα, σαν την Αργεντινή. Ποιός ξέρει αν θα μπορεί κάποιος να συγκριθεί με τον Ντιέγκο Μαραντόνα.   

24 ώρες μετά, μια δωδεκάδα B-52 στο Koo Club στα Φηρά έχουν αποκαταστήσει την αισιοδοξία μου. Ωραίες εποχές.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου