"...Meanwhile, you can leave your hat on".
Tuesday

22Dec

"...Meanwhile, you can leave your hat on".

Δημοσιεύθηκε από:

22/12/2015

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

8862
Αναδιπλούμενες θέσεις, ντυμένες μ' ένα ψευτοβελούδινο μπορντώ. Αίθουσα σχεδόν άδεια. Πλαστικό κατηφορικό δάπεδο, υγρασία Δεκεμβρίου κι ανεπαίσθητη μυρωδιά από πατατάκια. Σάββατο, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του '86, απογευματινή προβολή στο «ΣΙΝΕ ΑΠΟΛΛΩΝ».
Ο κυρ-Φάνης στο ταμείο είναι ξήγας. Μας έχει βάλει μέσα χωρίς να τον νοιάζει που ο ίδιος έχει κολλήσει με πινέζα την μαύρη ταμπέλα με τα πορτοκαλί γράμματα πάνω στα αλουμινένια σταντ με τις φωτό απ' το έργο:
«ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ».

«Δεν είναι τσόντα, ρε μ@λ@κες, είναι άλλη φάση» διαβεβαιώνει ο Πέτρος, ο ένα χρόνο μεγαλύτερος και παρμένος σινεμανής της παρέας. «Το ξαναείδα και τη Δευτέρα». Οι άλλοι τρεις τον εμπιστευόμαστε. Η συλλογή του από βιντεοκασσέτες ίσαμε μισή βιτρίνα κανονικού βίντεο-κλαμπ.

Οι «9 1/2 Εβδομάδες» περνάνε μπροστά από τα μάτια μας, πάνω που έχει ξεκινήσει το δεύτερο τρίμηνο της Δευτέρας Λυκείου.
Με το που βγαίνουμε έχει νυχτώσει. Κάποια νευρικότητα. Η κουβέντα ανάβει : «Σε μ@λ@κία μας έφερες.
Για να την πηδήξει έφαγε ένα ημίχρονο». «Άχρηστη η ταινία, αλλά η γκόμενα θεά. Έχει παίξει καν' άλλο;». «Τον καραγκιόζη, τί χρειαζότανε να της κάνει όλα αυτά;». «Μια χαρά της ξηγήθηκε, μόνο λυπάμαι τον επόμενο».  «Μόλις τον πήρε πρέφα ότι το πάει μαζί της σοβαρά, κατευθείαν τον παρακολούθησε στη δουλειά, να δει αν έχει άλλη. Όλες ίδιες είναι».
«Εγώ πάντως δεν κατάλαβα τίποτα, βαρέθηκα. Και πεινάω, ρε μ@λ@κες». «Στο τέλος δηλαδή γιατί δε μας δείχνει άμα γυρνάει; Σε μ@λ@κία μας έφερες, στο λέω».

Μιλούσαμε ο ένας πάνω στον άλλο. Συμφωνήσαμε πάντως σε δύο πράγματα. Πρώτο, ότι με την Κιμ Μπάσινγκερ (δια βοής επικράτησε έτσι) έμοιαζε επικίνδυνα μ' εκείνη η Αλέκα από το Τρίτο Λύκειο που είχε σταματήσει πέρσι το σχολείο επειδή, λέει, έμεινε έγκυος. Και δεύτερο, ότι η σκηνή του στριπ-τηζ ήταν μια απόδειξη ότι υπάρχει Θεός.
«Πού θα το βρούμε αυτό το κομμάτι;»
Στο δίσκο. Το "Cocker" είχε κυκλοφορήσει το καλοκαίρι. Το πήρε ο Κώστας σε κασσέτα και κυκλοφορώντας από χέρι σε χέρι έφτασε και στο ταπεινό Πανασόνικ μου. Με νωπά τα βασανιστήρια της Κιμ Μπάσινγκερ από τον Μίκυ Ρουρκ - που, κακά τα ψέμματα, είχε γίνει σε μια νύχτα ο σωτήρας του μάτσο υπερεγώ ολωνών μας - άρχισε η μουσική αναζήτηση. Το διασταυρώσαμε. Ο γέρος με την τραχιά, μεθυσμένη φωνή ήταν ο ίδιος που τραγουδούσε το κομμάτι του «Ιπτάμενου και Τζέντλεμαν», κείνης της ταινίας με τις γκόμενες που σκιζόντουσαν να τυλίξουνε τα στραβάδια της στρατιωτικής σχολής. Ήταν ο ίδιος που δυό καλοκαίρια πριν μας είχε τινάξει στον αέρα όταν είδαμε το Γούντστοκ σε θερινό.
Ήταν λιομίδι αλλά είχε μια φωνάρα που ξέσκιζε τα πάντα. Πώς γέρασε έτσι; Τι άλλους δίσκους έχει βγάλει πιο πριν; 



Το "Cocker", με πολιορκητικό κριό τη διονυσιακή διασκευή στο κομμάτι του Randy Newman, μας γνώρισε τον Joe Cocker. Και πράγματι, εκείνο το άλμπουμ είχε όλες τις προδιαγραφές για να το κάνει καλά. Πατώντας πάνω στα πρότυπα της τρομερής επιτυχίας της Tina Turner, η Capitol Records είχε εφοδιάσει τον ασταθή και ημιξοφλημένο Cocker με μια αστραφτερή παραγωγή. Πέντε μεγάλα ονόματα της κονσόλας (Terry Manning, Albert Hammond, Ron Nevison, Bernard Edwards και Richie Zito), ένας διάσημος παραγωγός - ενορχηστρωτής (Bob Ezrin) και πλειάδα μουσικών από το πιο ψηλό ράφι (Mel Collins στο σαξόφωνο, Neal Schon, Richie Zito, Cliff Goodwin και Dan Huff στις κιθάρες) έβαλαν το χέρι τους. Συνθέτες γκανιάν υπέγραψαν τα υποψήφια hit single (Michael Bolton, Dianne Warren). Στρατηγικά επιλεγμένες διασκευές πήραν θέση ανάμεσα στα 10 κομμάτια του άλμπουμ.
Πάνω στη μοντέρνα αυτή μουσική επιφάνεια, η φωνάρα του «γέρου» (των 42, τότε, Μαΐων) λυσσομανούσε.
Απογειώνοντας το καλοφτιαγμένο
A.O.R. ("Shelter Me", "Heart Of The Matter", "Don't Drink The Water"), μετατρέποντας σε μικρές εποποιίες τις μπαλάντες ("Living Without Your Love", "Don't You Love Me Anymore"), δίνοντας αβίαστα μαθήματα για το πώς «πρέπει» ν΄ ακούγεται το ρυθμ εν μπλουζ στο αστικό τοπίο ("A To Z", "Inner City Blues", "Heaven").
Ένα άλμπουμ απολαυστικά αναλώσιμο καταμεσίς μιας εποχής όπου η μουσική βιομηχανία ήθελε να τα κατακτήσει όλα και αμέσως, αδιαφορώντας αν θα έπρεπε να χρεοκοπήσει ή να καταστρέψει και μερικές καρριέρες για να τα καταφέρει.

Η παγκόσμια επιτυχία της ταινίας του Adrian Lyne - παρά τις κάκιστες κριτικές- ήταν βραδυφλεγής.
Πέρασε από τις αίθουσες, εκθειάστηκε στην «καλλιτεχνική» Ευρώπη (στο Παρίσι υπήρχε συγκεκριμένο σινεμά που πρόβαλε την ταινία πέντε χρόνια συνέχεια) και αποθεώθηκε μέσα από το σάρωμα των ενοικιάσεων του βίντεο.
Στην εκτέλεση του
Cocker με τα πληθωρικά πνευστά η επιτυχία αυτή όφειλε πολύ περισσότερα απ΄ό,τι φαίνεται.
Κι ως συνήθως αυτά είναι αμφίδρομα. Στον παλαίμαχο του Γούντστοκ, το "
You Can Leave Your Hat On" χάρισε μια δεύτερη καρριέρα, πάνω που η ετοιμόρροπη ερμηνευτική μανιέρα του φάνταζε μέσα στα eighties περιττή και ξεπερασμένη.


Για τα επόμενα 28 χρόνια, μέχρι το θάνατό του από καρκίνο του πνεύμονα, στις 22 Δεκεμβρίου του 2014, κυκλοφόρησε 12 ακόμη άλμπουμ, στα οποία με κάθε ευκαιρία έπιανε δεκάδες «κλασσικές» ερμηνείες ροκ, μπλουζ, ποπ, σόουλ και φολκ κομματιών (από το "Unchain My Heart", το "One" και το 'First We Take Manhattan", μέχρι το "I Put A Spell On You" και από το "Don't Le Me Be Misunderstood" και το "Sorry Seems To Be The Hardest Word" μέχρι το "Everybody Hurts") και «έσβηνε» τις πρωτότυπες εκτελέσεις μ' αυτή τη βγαλμένη απ΄τα σωθικά, όλο «ατσάλι του Σέφηλντ», φωνή, κάνοντάς τις «δικές του».
Μπορεί να μη μάθουμε ποτέ αν η Ελίζαμπεθ Μακ Γκρω γύρισε πίσω πριν ο Τζον Γκρέϋ μετρήσει μέχρι το πενήντα (ή και να λατρεύουμε να αφήνουμε ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο), αλλά η εικόνα που σίγουρα δεν ξεθωριάζει από τη συλλογική μνήμη είναι αυτός να την αποθεώνει κι εκείνη καθώς πετά τα περιττά να το απολαμβάνει, ενώ ακούγεται το λάγνο γρύλισμα του Τζο Κόκερ που συστήνει: "Meanwhile, you can leave your hat on".

Παναγιώτης Παπαϊωάννου