Έπαιζε ντραμς όπως ακριβώς ένα υπερκινητικό παιδί θα διάβαζε ένα βιβλίο. Υπογράμμιζε τα πάντα, με έντονο στυλογράφο, στη μέση μάλιστα άλλαζε τα χρώματα και πολλές φορές πατούσε με μανία δύο και τρεις φορές, τη μία γραμμή πάνω στην άλλη. Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός που τον καταλάμβανε όταν βρισκόταν στη σκηνή.

Ο ντράμερ των Who μέσα σε δώδεκα χρόνια πρόλαβε να ορίσει το όργανο και να το υπερβεί, να γίνει ο πιο απρόβλεπτος ντράμερ στον κόσμο και να ζήσει όσα θα μπορούσε να ζήσει ένας κοινός θνητός σε καμιά δεκαριά ζωές.   
O Keith Moon γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Wembley του Λονδίνου και από τα σχολικά του χρόνια η ετυμηγορία ήταν βαριά: Διάσπαση προσοχής, υπερνενεργητικότητα και μια ανησυχητική τάση για χονδροειδείς φάρσες σε συμμαθητές και δασκάλους, ιδίως δε σε πειράματα χημείας που κατέληγαν σε ανεξέλεγκτες εκρήξεις.
Στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, ο δάσκαλος των εικαστικών το συνόψισε με μελανά χρώματα: «Από πλευράς εικαστικών καθυστερημένος. Κατά τα λοιπά η συμπεριφορά του βλακώδης». Ο αντίστοιχος δάσκαλος της μουσικής σημείωνε στον έλεγχο της προόδου του: «Έχει μεγάλες δυνατότητες, αλλά θα πρέπει να περιορίσει την τάση του για αυτοπροβολή».  
Τα ντραμς του φάνηκαν πιο εύκολα από την τρομπέτα, αυτό είναι σίγουρο. Ξεκίνησε να παίρνει μαθήματα ντραμς από τον Carlo Little, τον ντράμερ του Alex Sutch για 10 σελίνια την ώρα και τα πρωϊνά έκανε δουλειές του ποδαριού. Η jazz, οι surf ήχοι του Dick Dale, οι Beach Boys και το rhythm & blues τον είχαν πείσει ότι ο προορισμός του ήταν πάνω στη σκηνή. Ίνδαλμά του ο Gene Crupa, το ανεξάντλητο στυλ του οποίου πάσχιζε να μιμηθεί.
Τον Απρίλιο του ’64 σκάει μύτη στην οντισιόν των Who με ένα κοστούμι καροτί κόκκινο και τα μαλλιά βαμμένα ασορτί. Κάθεται πίσω απ’ τα ντραμς και παίζει τόσο δυνατά το “Road Runner” που σχεδόν τα κάνει κομμάτια. «Τί είπαμε ότι κάνεις την επόμενη Δευτέρα;» τον ρωτάει ο Roger Daltrey. Κατάλαβε στο λεπτό ότι έχει πάρει τη δουλειά.


Μαζί τους θα ηχογραφήσει μερικά από τα μεγαλύτερα κομμάτια στη ροκ ιστορία. Τα δυομισάλεπτα οργισμένα single (“I Can’t Explain”, “My Generation”, “Substitude”, “The Kids Are Alright”, “Happy Jack”, “I Can See For Miles”) θα δώσουν σύντομα στη θέση τους σε πολύπλοκα concept, που απαιτούσαν παίξιμο ισάξια ιδιοφυές με το μουσικό περιεχόμενό τους. Και κείνος, μια ακατανίκητη μπάλα από ενέργεια, έσπαζε μπότες, διέλυε τομ και χαστούκιζε πιατίνια με το μένος που έχει ένας απόβλητος για τη ζωή και τις ευκαιρίες που εκείνη προσπάθησε να του στερήσει. Στο μεταξύ, τα σετ από τύμπανα γίνονταν μεγαλύτερα, τα ναρκωτικά περισσότερα και τα υψίπεδα της κραιπάλης όλο και ψηλώτερα.
Έπαιζε ντραμς σα να σολάρει διαρκώς. Δεν ακολουθoύσε, κυνηγούσε τη μουσική σύνθεση κατά πόδας, ενέδρευε, την άρπαζε και της έμπηγε ενέσεις αδρεναλίνης την κατάλληλη στιγμή. Επιχειρήθηκε να «αναλυθεί» και να αντιγραφεί, αλλά μάταια. Ήταν ακατάταχτος, αμετάφραστος με τεχνικούς όρους, sui  generis. Ποιός δεν έχει τα χέρια και τα πόδια του να ενεργοποιούνται κατά μαγικό τρόπο στα εκτροχιασμένα ρολλαρίσματά του, ποιός δεν έχει νιώσει τις κλωτσιές στα σωθικά στο “Baba O’ Riley”, το ξεσάλωμα στο “Young Man’s Blues”, τα εντατικά περάσματά του στο “Dreaming From The Waist”. Ποιός δεν έχει προσέξει την αρρωστημένη φωνή του uncle Ernie ή την σαρδόνια ερμηνεία του στο Quadrophenia ως “Bellboy” ;


Οι εξωμουσικές επιδόσεις του εν μονίμω αφασία Keith ξεπέρασαν και τον ίδιο το μύθο. Εξώφυλλα περιοδικών, παρανοϊκές impromptu τηλεοπτικές εμφανίσεις, σμπαράλιασμα δωματίων ξενοδοχείων, Ρόλλς Ρόϋς μέσα στις πισίνες, τουαλέτες που ανατινάζονταν, διαγωνισμοί πιώματος μέχρις αναισθησίας, παρτούζες, μεταμφιέσεις και φάρσες σε δημόσια θέα είναι ελάχιστα απ΄αυτά που έχει επιλέξει η ροκ σημειολογία για να μην χάσει και η ίδια το μπούσουλα.  
Η εκτός ελέγχου πορεία του δεν ήταν χωρίς απώλειες. Τον Ιανουάριο του ’70 μετά από ένα ακόμη απύθμενο μεθύσι του Moon και της κουστωδίας του, εκείνος κατά λάθος παρέσυρε τον σωφέρ και σωματοφύλακά του κάτω απ΄τις ρόδες μιας Bentley (κάτι που τον στοίχειωνε μέχρι το τέλος φρικτά, παρά το ότι ο θάνατος τελικά θεωρήθηκε «ατύχημα»). Παντρεμένος από το ’66 με την Kim Kerrigan όταν εκείνη έμεινε έγκυος, έγινε πατέρας ενός κοριτσιού από στα 20 του, αλλά έκτοτε υπήρξε το αντιπρότυπο συζυγικής συμπεριφοράς, με αποτέλεσμα να διαλύσει το γάμο του πάνω που το συγκρότημα γινόταν παγκόσμια γνωστό.
Το 1975, καταρρέει στη σκηνή και το παίξιμό του υποφέρει. Λογικό, καθώς χρειάζεται για πρωϊνό ένα μπουκάλι σαμπάνια, άλλο ένα Courvoisier και μια χούφτα αμφεταμίνες. Αποσύρεται στο Malibu του L.A. με την 20χρονη Σουηδέζα μοντέλα Annette Walter – Lax και προσπαθεί να ισιώσει.


Όμως η αφθονία του ροκ τρόπου ζωής και η αέναη ανάγκη του Moon για να τραβά την προσοχή δεν ήταν η καλύτερη βάση για την οποιαδήποτε εκλογίκευση. Καθώς μπήκε το ’78, το παρουσιαστικό του θύμιζε πενηντάρη, η ικανότητά του να παίξει για πάνω από μισή ώρα μειωνόταν, άσθμα και τρέμουλο είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Αλλά ο Moon, διαρκώς ένας απασφαλισμένος κλόουν, ζούσε για να βρίσκεται με παρέα, να κάνει πλάκες, να πίνει μέχρι λιποθυμίας. Για τα υπόλοιπα θα έβρισκε χρόνο.
Τον Αύγουστο του ’78 κυκλοφόρησε το καινούριο άλμπουμ των Who, το “Who Are You”, μια προσπάθεια του Pete Townshend να προηγηθεί της εποχής του με εκτεταμένη χρήση συνθεσάϊζερ. Σε δύο απ΄αυτά, ο Moon δυσκολεύτηκε τρομερά να ηχογραφήσει τα ντραμς. Σε ένα (“Music Must Change”) δεν τα κατάφερε καθόλου. Στη φωτογραφία του εξωφύλλου, τον έβαλαν να κaθίσει σε μια καρέκλα, για να μη φαίνεται η κοιλιά μεσήλικα που είχε φτιάξει μέσα σε τρία χρόνια.  
Το βράδυ της 6^ης Σεπτεμβρίου του 1978 τον βρήκε, ως συνήθως, έτοιμο για μια σειρά από κοσμικές εξόδους με την Annette. Έπαιρνε συνταγογραφημένα ηρεμηστικά heminervin, σε μια ακόμη αυτοσχέδια απόπειρα να ελέγξει τη χρήση αλκοόλ και κοκαίνης.



Παρακολούθησε την αβάν-πρεμιέρ της βιογραφίας του “Buddy Holly” στο Odeon του Λονδίνου, καλεσμένος του Paul McCartney και μετά έκανε την στάνταρ περιοδεία του στα μπαρ. Χάπια και σκόνες του προσφέρονταν άμα τη εμφανίσει. Γύρω στις τέσσερις επέστρεψε με την Annette στο διαμέρισμά του στην Curzon Square, έβαλε να δει μια ταινία και της ζήτησε να του φτιάξει το αγαπημένο του πιάτο, αρνίσιες κοτολέτες. Πήρε κι άλλα χάπια και προσπάθησε να κοιμηθεί.
Το επόμενο απόγευμα, η Annette διαπίστωσε ότι εκείνος είχε ξεμείνει μπρούμυτα στο κρεββάτι χωρίς ν’ ανασαίνει. Τα νέα ταξίδεψαν σε μερικές ώρες από τον μάνατζερ Bill Curbishley στο υπόλοιπο γκρουπ. Ο John Entwistle έδινε εκείνη την ώρα μια συνέντευξη για το καινούριο άλμπουμ. Ανέκαθεν διαβόητος για την μέχρις αναισθησίας ψυχραιμία του, προσπάθησε να συγκρατηθεί. Όταν όμως ρωτήθηκε για το πότε θα ξεκινήσουν την καινούρια περιοδεία, ξέσπασε σε κλάμματα. Ο Keith Moon ήταν νεκρός.
Στο στομάχι του βρέθηκαν 32 χάπια συν ικανές δόσεις από ουσίες για να προκαλέσουν μια νομοτελειακή ανακοπή. Ήταν μέχρι το τέλος ένα παιδί. Κι έφυγε πριν το καταλάβει και χωρίς να το καταλάβει, στα 32.   
Ο Pete Townshend, δεν μπορεί να κρύψει ένα δάκρυ κι ένα χαμόγελο. «Είχε βαρύνει. Το ήξερε. Δεν μπορούσε πια να παίξει όπως πριν και γι΄αυτό δεν μπορούσαμε να προγραμματίσουμε και περιοδεία. Όταν γράφαμε το “Who Are You” τον έβλεπα να πασχίζει, να ιδρώνει, να αγκομαχά. Ήταν λυπηρό. Κι όμως, εκείνος με κοίταζε καλά – καλά, έβγαζε τα ακουστικά και μου έλεγε με το μάτι να γυαλίζει : “…Ol roit, but still, I’m the best… the best… the best “Keith Moon type” drummer, in the whole world !”».


Παναγιώτης Παπαϊωάννου