19 Μαρτίου, πρωί. Καθώς ανεβαίνω για σχολείο, μπροστά απ’ τις εφημερίδες που κρέμονται στα περίπτερα της πλατείας, βλέπω κόσμο. Έχουν απ’ έξω κάτι μπλόκια για γράμματα. Τόσο παχιά γράμματα σε πρωτοσέλιδους τίτλους έχω δει μόνο στο «ΦΩΣ των ΣΠΟΡ», όταν κερδίσαμε τον Άγιαξ. Άντε και στα «ΝΕΑ», όταν έγινε ο σεισμός του ’81.

«ΦΟΒΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ». «ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ». «ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΠΥΡ». Πλησιάζω. Πρόσωπα ανήσυχα, παππούδες που μιλάνε για «κωλοτουρκαλάδες», εργάτες οικοδομής αξύριστοι, κάτι σκαστοί από γραφεία, κοπανατζήδες δικοί μας της πρώτης ώρας. Διαβάζω :  
«Το τουρκικό ερευνητικό πλοίο «Πίρι Ρέϊς» βγήκε από τον όρμο Κέφαλος της Ίμβρου, πέρασε τη Λήμνο, τη Σαμοθράκη και τη Θάσο και βρέθηκε δώδεκα ναυτικά μίλια από τις ακτές του Άθω, συνοδευόμενο από ένα τουρκικό  αντιτορπιλικό  και μια κανονιοφόρο».
Λες να γίνει κανά σκηνικό;
«Πάντως εμάς φαντάρους δε μας παίρνουνε. Αφού ’μαστε ανήλικοι, ρε μ@λάκες», πετάει ο Θόδωρας, σπρώχνοντας τα Μάρλμπορο στην κωλότσεπη. Ο τύπος δεν έχει τσάντα, ποτέ, κουβαλάει χύμα παραμάσχαλα τα βιβλία της ημέρας κι ένα τσαλακωμένο μπλε τετράδιο. Πολύ άνετο τον βλέπω. Έχουμε μόλις πάρει βαθμούς δευτέρου τριμήνου και είναι από κείνα τα υπέροχα κενά διαστήματα που ξέρεις ότι δεν πρέπει να διαβάσεις μία, αφού τα διαγωνίσματα θα αργήσουν να ξαναπέσουν.  
  Στο σχολείο πάντως βλέπεις κάποια αδιόρατη παγωμάρα. Στα διαλείμματα οι πιο χαβαλέδες μιλάνε για «πόλεμο με τους Τούρκους» πετώντα ενδιάμεσα χοντράδες απ’ τα «Κουφώματα». Οι πιο ψύχραιμοι, για το πώς θα χάσουνε καμιά ώρα παραπάνω μπαίνοντας κι αυτοί στις πρόβες για την παρέλαση – η συμμετοχή προαιρετική. Η Μαίρη από την άλλη, η επονομαζόμενη και «κυνικιά» φυσάει καπνό στον αέρα και διαβεβαιώνει : «πάντως εγώ κάλτσες δεν πλέκω για κανέναν σας, μ@λάκες».
Και οι διμοιρία χεβυμεταλλάδων, ως συνήθως, προσπαθούμε να βρούμε μια λογική απέναντι στο παράδοξο ενδεχόμενο ενός πολεμικού επεισοδίου. Με τα μέσα που διαθέτουμε.
«Πες ότι σε πάνε στο μέτωπο. Πες, ρε παιδί μου. Και ότι μπορείς να πάρεις μια κασσέτα με αντιπολεμικά κομμάτια, έτσι για να μην τρελλαθείς. Τί θα έβαζες μέσα;».
«Εξηντάρα ή ενενηντάρα;».
«Εξηντάρα, βαριά η ενενηντάρα για γουώκμαν».
Μετά από σκέψη ο Γιάννης χύνει το πρώτο αίμα:
«Άνετα Accept το Russian Roulette, με την ωρολογιακή βόμβα να ξεκινάει, να σε κρατάει στην τσίτα».
To  συγκεκριμένο δίσκο τον έχουμε αποθεώσει συλλογικά. Μεγάλο κρίμα που διαλύονται, απ’ ό,τι ακούμε, οι Accept.
“What a lie to say I'm immortal - What a lie to sell me your fame - Where is God when I'm buried - Does he stop this bloody game?”.
 
 
«Δεν ξεκινάει τέτοια κασσέτα με άλλο κομμάτι από το “The Trooper”, να είσαστε σοβαροί».
«Όχι, ρε. Πρώτον, δεν θέλω να γίνω ήρωας και να φάω μπαταριά στην πρώτη γραμμή – έτσι δεν καταλήγει; Δεύτερον, δεν είμαι ούτε άγγλος, ούτε ρώσος, δε με νοιάζουνε τα εσωτερικά τους».
«Ναι, είπαμε αντιπολεμικά, όχι εμβατήρια», επιβεβαιώνει ο Σπύρος.
«Ozzy. “Thank God For The Bomb”. Τί; Είναι ειρωνικό. Δεν είναι;»
«Δεν ξέρω, για δώσε βάση: “War is just another game - tailor made for the insane - but make a threat of their Annihilation - And nobody wants to play - If that's the only thing that - keeps the peace - then thank god for the bomb”. Δηλαδή, τρέλλα, λέει ο πόλεμος, αλλά άμα είναι να νικήσουμε, αμόλα τη βόμπα και  όλα λαμπόγιαλο. Κρυφοπολεμοκάπηλο».
«Απορρίπτεται κι ο Ozzy». 
«Οι Maiden έχουν πολλά κινηματογραφικά, αλλά θέση δεν παίρνουν. “Aces High”, “Where Eagles Dare”», δογματίζει ο Παρασκευάς, μελετητής των Maiden από τριετίας.
«“For Whom The Bell Tolls” Metallica, κομματάρα. Για πολύ άγχος».
Το “Chemichal Warfare” από Slayer το πετάει ο Μιχάλης, αλλά ξέρει, είναι ένα κακόγουστο αστείο. Δε θέλουμε να θυσιάσουμε τη μουσική μας στη φρίκη του πολέμου. Να αντισταθούμε σ’ αυτήν θέλουμε.
“Peace Sells!” πετάγεται ο Νίκος. Αυτό μάλιστα.

 
Ο αναβρασμός τις επόμενες μέρες συνεχίζεται. Ανήμερα την 25^η Μαρτίου, ο Αντρέας, μετά την στρατιωτική παρέλαση, δηλώνει ότι «δεν θα ανεχθούμε παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, κι αν χρειαστεί, θα αντιδράσουμε». Ο Τουργκούτ Οζάλ, ο μελαμψός στούμπος με μουστάκι αστυνομικού απ’ το «Εξπρές του Μεσονυκτίου» που στην πραγματική ζωή παίζει με επιτυχία το ρόλο του τούρκου πρωθυπουργού, βρίσκεται, λέει, στην Αμερική και αναρρώνει από εγχείριση ανοιχτής καρδιάς. Από κει δηλώνει ότι «αν η Ελλάδα συνεχίσει να παραβιάζει τη συνθήκη της Βέρνης θα δημιουργήσει στον εαυτό της μεγάλο πονοκέφαλο».
Το ίδιο απόγευμα, το έθνος περιμένει ένα σημάδι, από κάπου πιο βόρεια και δυτικά. Η Εθνική παίζει στο Άμστερνταμ με την Ολλανδία, προκριματικά του Euro της Γερμανίας. Αυτοί με όλο τον Άγιαξ και τη Φέγενορντ μέσα. Θα αντέξουμε;
Μετά τον καθιερωμένο οικογενειακό μπακαλιάρο, οι προμαχώνες στήνονται στο λίβινγκ ρουμ του θείου Νίκου. Θεολόγης Παπαδόπουλος, Αποστολάκης, Μανωλάς, Μίχος, Βαμβακούλας, Μητρόπουλος, Αντωνίου, Κωφίδης, Μπονόβας, Αναστόπουλος και Σαραβάκος.
Αρχές δευτέρου ημιχρόνου, κι ενώ είμαστε 0-0, ο Μπονόβας πίσω απ’ τη σέντρα εκτελεί ένα φάουλ ξαφνικά και βρίσκει ψηλοκρεμαστά το Σαραβάκο, που φεύγει με τον Κούμαν να μην μπορεί να πιστέψει πώς του ξέφυγε. Σκάβει αστραπιαία και κρεμάει τον Βαν Μπρόϊκελεν που βγαίνει του σκοτωμού. Έκρηξη εθνικής ανάτασης, 1-0 !. Ο κρεμανταλάς ο Βαν Μπάστεν, σκέτος φονιάς, το καρφώνει μετά από ένα κόρνερ, μ΄ένα διαγώνο τυφλό σουτ. Εμείς, αυτοθυσιακό κατενάτσιο μέχρι το τελικό σφύριγμα και παίρνουμε το “Χ”. Δε μασάμε, ούτε από Ολλανδούς, ούτε από Τούρκους, ούτε από τίποτα.
Την Πέμπτη, 26 Μαρτίου, το πράμα αγριεύει και πάλι. Μόλις έχω γυρίσει απ’ το σχολείο και πέφτει στην ΕΡΤ έκτακτο δελτίο.
Ο Χατζάρας, με τη φράντζα βιαστικά χτενισμένη, κοιτάει αγχωμένος τα χαρτιά του και κλεφτά την οθόνη. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας ανακοινώνει ότι θα βγει στο Αιγαίο το «Σισμίκ», πλοίο που αντίθετα από το «Πίρι Ρέϊς», είναι εξοπλισμένο με ειδικά μηχανήματα για πραγματοποίηση ερευνών στην υφαλοκριπίδα. Το δρομολόγιό του, λέει, έχει ανακοινωθεί επίσημα από τους Τούρκους. Περνάει μέσα από Σαμοθράκη – Ίμβρο – Λήμνο – Τένεδο και βρίσκεται μέσα σε ελληνικά νερά. «Έχει αναγγελθεί γενική κινητοποίηση όλων των ενόπλων δυνάμεων». Η Μαρία Χούκλη ανακοινώνει στο βραδυνό δελτίο ότι ο Αντρέας συγκαλεί υπουργικό συμβούλιο και ο Υπουργός Εξωτερικών Κάρολος Παπούλιας συναντιέται με τον Βούλγαρο πρόεδρο, τον Ζίβκοβ και του λέει ότι ο στρατός μας θα μετακινηθεί προς τα ανατολικά.
Ο Υφυπουργός ο Καψής ανακοινώνει στον Αμερικάνο πρέσβη ότι η αμερικάνικη βάση στη Νέα Μάκρη κλείνει, «για λόγους εθνικής ασφαλείας». Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Η σκιά του Άρη, όχι του Γκάλη, του κανονικού θεού του πολέμου πέφτει βαριά. Εφιαλτική. Τό’ χω σκεφτεί και ’γω να το προτείνω εκείνο το τρομακτικό κομμάτι για να μπει στην φανταστική μας κασσέττα, αλλά το αποφεύγω. “…cause I am Mars, The God Of War, and I will cut you down”.
Η λιακάδα στο προαύλιο κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει μακριά τις άσχημες σκέψεις. Στην τάξη όλη τη βδομάδα κανείς δε θέλει να συζητάει ανοιχτά το ενδεχόμενο πολέμου. Μόνο στα βιβλία τα έχουμε διαβάσει αυτά. Όμως η στρογγυλή –όρθια- τράπεζα του διαλείμματος για το αντιπολεμικό compilation συνεχίζεται ακάθεκτη σε κάθε διάλειμμα. Με τα πολλά, συνειδητοποιούμε δύο πράγματα. Ότι κανένας μας δε θέλει να πολεμήσει και ότι η μουσική που ακούμε δεν έχει και πολλά, εδώ που τα λέμε, «αντιπολεμικά μηνύματα». Παρ’ όλα αυτά ο Σπύρος επισημαίνει το προφανές: ο Gary Moore με το “Out In The Fields” έχει θέση σε μια τέτοια κασσέττα. Εγκρίνεται παμψηφεί. Συνειρμικά έρχεται και το “Holy War”, από Thin Lizzy. Το αν θα έμπαινε η studio εκτέλεση, ή η πιο γεμάτη από το “Life”, συμφωνούμε ότι θα είχε να κάνει με το χώρο που θά ’μενε σε κάθε πλευρά.
 

 
Το μεσημέρι της Παρασκευής, 27, μας διώχνουν περιέργως δυό ώρες πιο νωρίς. Στο μεσημεριανό δελτίο ο Χούντας, δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω απ’ τα πατομπούκαλα, δείχνει επί ποδός. Έχει συγκληθεί, λέει, ΚΥΣΕΑ και υπουργικό συμβούλιο. «Να ακούσουμε τις δηλώσεις του κου Πρωθυπουργού». Ο Αντρέας βγαίνει από το συμβούλιο και απαντάει στους πανικόβλητους ρεπόρτερ τονίζοντας κάθε λέξη με μικρές δυσοίωνες παύσεις:
«Εμείς θα παρεμποδίσουμε αυτήν ακριβώς τη δραστηριότητα. Το ‘παρεμποδίσουμε’ όχι με λόγια φυσικά, γιατί δεν παρεμποδίζεται με λόγια».
Δεν είναι δυνατόν να συμβεί σε μας. Τα βιβλία της ιστορίας του σχολείου, τα λευκώματα με τις ηρωϊκές περιγραφές και τις γκραβούρες, με τους αξύριστους αποστεωμένους ήρωες του ’40 να εφορμούν με τις ξιφολόγχες, οι επισκέψεις με το σχολείο σε πολεμικά μουσεία, περνάνε  μπροστά απ’ τα μάτια μου όλο το απόγευμα. Η μοίρα θα το θελήσει να γίνουμε και μεις αριθμοί σε μια στατιστική στήλη απωλειών πολέμου; Θα γίνουμε άμαχος πληθυσμός; Γιατί; Δεν προλάβαμε ακόμη να ζήσουμε.
Βραδάκι βγαίνουμε με τα παιδιά. Στην είσοδο της πολυκατοικίας του Κώστα, που έχουμε φτάσει εγώ με το Σωτήρη, ένας τριαντάρης ένοικος ανεβαίνει με τα πόδια στον πρώτο, ενώ εμείς περιμένουμε να κατέβει το ασανσέρ για να ανέβουμε στον τρίτο. Βλέπει το Σωτήρη, ντυμένο με στολή παραλλαγής, μπότες και αμπέχωνο, δεν είδε ο άνθρωπος τη μπλούζα “Destruction / Eternal Devastation” και τη ζώνη με τις σφαίρες στη μέση, μπερδεύτηκε. Ενώ έχει περάσει από μπροστά μας κι ανεβαίνει το πρώτο – δεύτερο σκαλοπάτι, γυρνάει απότομα το κεφάλι, ανήσυχος, απορημένος. Βλέπει καλύτερα ότι πρόκειται για ανήλικο μέταλλο κι όχι για επιστρατευμένο επιλοχία και ξεφυσάει. «Έλα ρε αδερφέ! Σε είδα με τα στρατιωτικά και χέστηκα. Λέω, πάει, μας την πέσανε οι Τούρκοι». Γελάμε, αλλά όχι με την καρδιά μας.
Συζητάμε με τα παιδιά όλο το βράδυ. Παντού ακούμε ότι ο στόλος είναι «με το δάχτυλο στη σκανδάλη».
Στρατά από παντού κινητοποιούνται. Τα σούπερ μάρκετ έχουν αδειάσει. Καταβροχθίζουμε τα καθιερωμένα πιττόγυρα εν μέσω αφύσικου σκεπτικισμού. Μήπως δεν είναι αυτή η εθιμική μας απόλαυση τόσο δεδομένη; Ξενυχτάω διαβάζοντας ολόκληρο το «Τάγμα 5,25» του Διονύση Χαριτόπουλου. Ας είμαι έτοιμος να βρω την έμπνευση από κει που δεν το περιμένω.
Δεν ξέρεις τί γίνεται, λέω.
Στο μυαλό κλωθογυρνάει η ανατριχιαστική εκτέλεση του “War Pigs” από το “Live Evil”. Σηκώνομαι μέσα στη νύχτα και βάζω με τ’ ακουστικά τη δεύτερη πλευρά. Στο εξώφυλλο, το πιο τρομακτικό εξώφυλλο που έχω στη δισκοθήκη μου, όλοι οι τρόμοι αναδύονται από μια αχανή μαύρη θάλασσα. Σα νά’ ναι σημάδι ότι ο όλεθρος έρχεται από το Αιγαίο. Ο Iommi κάνει τα ριφ να ακούγονται βορβορώδη, βασανιστικά, πηχτό σκοτάδι. Ο Geezer βαράει ένα μπάσο κουρδισμένο έτσι κακόβουλα σίγουρα από κάποιον roadie – φάντασμα. Ο Dio ουρλιάζει απεγνωσμένος, ικέτης, ακούγεται να πέφτει στην άβυσσο (“OhlordyeaαΑΑΑΗ!”).
 
“Politicians hide themselves away - They only started the war - Why should they go out to fight? They leave that role to the poor, yeah…”.
   
Στο εσώφυλλο, οι φωτογραφίες των Sabbath προβάλλουν απόκοσμες, μέσα από τις τρύπες που ανοίγονται σ’ ένα καμμένο και λερωμένο με αίμα περιτύλιγμα. Τον πόλεμο δεν τον διαλέγεις. Τον διαλέγουν άλλοι για σένα. Συνήθως αυτοί που σε φέραν εκεί. Έτσι συνέβαινε από παλιά και όχι μόνον εδώ. Όμως τότε ο κόσμος δεν ήξερε, δεν μπορούσε να καταλάβει. Και κυρίως πεινούσε. Τον χόρταιναν οι βαριές ιδέες και τα διανοήματα της αυτοθυσίας. Σήμερα όμως, ποιός θα σκεφτεί να παρατήσει τη βολή του; Κάποτε πολεμούσαν σώμα με σώμα, ο ένας δίπλα στον άλλο. Σήμερα είναι αρκετός κι ένας Έξοσετ για να γίνουν εκατοντάδες αθώοι ναύτες κομμάτια. Παιδιά δύο χρόνια πιο μεγάλα, που χωρίς να το διαλέξουν ήρθε η σειρά τους να υπηρετήσουν. Παιδιά που κι αυτά θα θέλουνε να ζήσουνε, να ξενυχτήσουνε, κάποια να πάνε στη συναυλία των Maiden, αν ποτέ γίνει δηλαδή. Δεν θα τους μνημονεύσει ποτέ κανείς. Όλη τη νύχτα της Παρασκευής, οι σκέψεις μ’ έχουνε κολλήσει στα σκοινιά.
30 Μαρτίου. Δύο δύσκολες ημέρες και πολλά πρωτοσέλιδα μετά, ο Οζάλ σπευσμένα επιστρέφει από την Αμερική.
Κάνει μια στάση στο Λονδίνο. Το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών αποφασίζει να παραγγείλει στο Σισμίκ να αγκυροβολήσει στην Ίμβρο και να μην μπει καθόλου στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Το μαύρο σύννεφο έχει ως εκ θαύματος διαλυθεί.
«Τους κάναμε να κλάσουνε πατάτες, τους κωλότουρκους», θριαμβολογεί ο Κωστής, ένα καδρόνι απ΄το Β1, πού’χει πατέρα Ταξίαρχο και δηλώνει συνδρομητής του περιοδικού «Αμυντικά Θέματα». «Ναι, μ@λ@κ@, θα πήγαινες εσύ στην πρώτη γραμμή να μας σώσεις», πάει να τον φέρει στα ίσα ο Σωτήρης. «Εγώ, ρε, τουλάχιστον θα πήγαινε να κάνω το καθήκον μου ! Εσύ εντωμεταξύ τί θα πήγαινες να κάνεις; Να μαζέψεις τις καπότες του Τομ Αράγια;». Πέφτει γέλιο. Αυτή τη φορά με την καρδιά μας.
Δε θα γίνει στραβή. Δε θα γνωρίσει η γενιά μας πόλεμο. Όλα εντάξει. Αύριο θα είναι μια ηλιόλουστη μέρα.
Ας μη γεμίσει ποτέ αυτή η παλιοκασσέτα.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου