«O David έχει πει διάφορα, έχω διαβάσει τα περισσότερα. Ότι τό’ γραψε δήθεν ο ίδιος, τότε που ο γάμος με την πρώτη του γυναίκα διαλύθηκε. Ότι δήθεν γράφτηκε πάνω σ’ ένα καράβι που πήγαινε για Βενεζουέλα – αυτό το τελευταίο πάντα μ’ εντυπωσιάζει.
Η αλήθεια είναι ότι το κομμάτι υπήρχε μέσα σ’ ένα demo στο παλιό μου σπίτι στο Buckinghamshire. Ξεκινούσε με το στίχο “Idon’tknowwhereI' mgoing”, είχαμε το ρεφραίν κι ένα ριφ όλο κι όλο.
Είχε ξεμείνει από τις ηχογραφήσεις του προηγούμενου δίσκου μας, του “ComeAn’ GetIt”. Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το επόμενο lp στα RockCityStudiosτου Shepperton, προσπαθήσαμε να το ηχογραφήσουμε κανονικά για πρώτη φορά. Η μουσική του πήρε την τελική της μορφή στα sessionsτου ClearwellCastle, εκεί που ολοκληρώθηκaν και υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Με το που το άκουσε, ο Davidπήρε την κασσέτα με την ηχογράφηση κι εξαφανίστηκε. Σε μια ώρα επέστρεψε στο στούντιο με τους στίχους». Ο Bernie Marsden ανακαλώντας πώς το κομμάτι κατέληξε στο “Saints And Sinners”, το τελευταίο άλμπουμ της αμιγώς "βρετανικής" περιόδου των Whitesnake, διαβεβαιώνει ότι η εποχή εκείνη δεν ήταν καθόλου εύκολη για τους μουσικούς που το είχαν ηχογραφήσει. Όταν στις 15 Νοεμβρίου του ’82 το “Here I Go Again” κυκλοφόρησε ως το πρώτο single του καινούριου άλμπουμ (UK#34), μόνον ο ίδιος και ο John Lord δεν είχαν απολυθεί από τον Coverdale. Και κείνοι είχαν παραμείνει μετά από ειδικές έμμισθες συμφωνίες, προκειμένου να εκπληρωθεί συμβατικά η περιοδεία, που ολοκληρώθηκε με μια headline εμφάνιση στο Donington τον Αύγουστο του ’83. «Η αλήθεια είναι ότι η αρχική εκτέλεση θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Θυμάμαι ότι ζητούσα από τον MickyMoodyλίγη βοήθεια για τη γέφυρα του κομματιού. Όμως εκείνος προτιμούσε να βλέπει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Αν είχε δώσει ένα ενενηντάλεπτο απ’ το χρόνο του σε μένα κι όχι στην Chelsea, το όνομά του θα βρισκόταν στα creditsκαι σήμερα θα είχε αρκετό χρήμα για ν’ αγοράσει ολόκληρη την αγαπημένη του ομάδα».
Ο BernieMarsden τουλάχιστον εξασφάλισε για πάντα το όνομά του στα credits (Coverdale/Marsden). Κανείς πάντως στα τέλη του 1982 δεν μπορούσε να προβλέψει την έκταση της επιτυχίας του “Here I Go Again”, πέντε χρόνια μετά. Πώς όμως έφθασε να συμβεί κάτι τέτοιο; Πώς το μισοψημένο, ηρωϊκό blues rock στόρυ για το να μην το βάζεις κάτω που άνοιγε τη δεύτερη πλευρά του “Saints And Sinners” έφτασε να γίνει ένας στυλιστικός κολοφώνας, ένας αγέραστος παιάνας συνδεδεμένος άρρηκτα με το απόγειο της δεκαετίας του ’80; «Θέλετε την αλήθεια, ή ψάχνετε για ένα ακόμη παραμύθι; Την αλήθεια, έτσι; Είναι πολύπλοκη και μάλλον δυσάρεστη», λέει ο Marty Callner, o άνθρωπος που οπτικοποίησε την νεώτερη εκδοχή του τραγουδιού, την πασίγνωστη. «To 1984, όταν ο AhmetErtegun, ο πρόεδρος της Atlanticμε προσέλαβε, μου είπε: “Έχω τρεις μπάντες. Διάλεξε να κάνεις το βίντεο κλιπ σε μία απ’ αυτές. Η μία είναι από την Αριζόνα, λέγονται Zebra. Η άλλη από την Αυστραλία, οι INXS. Και υπάρχει και αυτή η περίεργη barbandπου ντύνονται σαν τραβεστί, που δεν ξέρω τί να τους κάνω”. Διάλεξα την τρίτη. Ήταν οι TwistedSisterκαι το βίντεο ήταν το ‘We’reNotGonnaTakeIt”. Από τότε και για 12-13 χρόνια το τηλέφωνό μου δε σταμάτησε ποτέ να χτυπάει. Δούλεψα με τα μεγαλύτερα μουσικά ονόματα, τη χρυσή εποχή του MTV. Όταν συνάντησα τον DavidCoverdale στο εστιατόριο του MondrianHotelτου L.A. στο πρώτο επαγγελματικό δείπνο της γνωριμίας μας, είχε στο πορτοφόλι του μόνο 5 δολλάρια κι ένα προφυλακτικό. “Ντρέπομαι”, μου είπε, “αλλά θα πρέπει να πληρώσεις εσύ το λογαριασμό, είμαι απένταρος”. Τριγυρνούσε μ’ ένα αυτοκίνητο με ληγμένη ασφάλεια, έμενε στο ξενοδοχείο στη SunsetBoulevardκαι δεν μπορούσε να κάνει check out, γιατί έπρεπε πρώτα να πληρώσει. Ζούσε από διαφημιστικά jingleπου γύριζε για ηχοσυστήματα. Μου έλεγε πραγματικά στεναχωρημένος, “Ma-aa-ty, whatamigoingtodo?”. Τον συμπάθησα. Ήταν όμως ακόμη η αρχή».
Πώς έφθασε στο ίδιο τραπέζι ο Coverdale με τον Callner και γιατί; Τις τελείες ενώνει ο JohnKalodner, ο περίφημος Α&R γκουρού της Geffen Records από το 1980, ο άνθρωπος που το ’84 είχε με δική του σύσταση εντάξει στο εταιρικό ρόστερ τους Whitesnake: «Οι περισσότεροι σήμερα με θυμούνται από τους Aerosmith, τη Cher και άλλους καλλιτέχνες, των οποίων την καρριέρα είχα κατά καιρούς υπ’ ευθύνη μου. Ο DavidGeffenμου είχε μεγάλη εμπιστοσύνη. Όταν αναλάμβανα έναν καλλιτέχνη, δεν θα υπήρχε τομέας που να μη μου επιτρέπεται να εμπλακώ. Διάλεγα τον ήχο, τον παραγωγό, τα κομμάτια, το tracklist, είχα λόγο για το image, τα εξώφυλλα, τα πάντα. Tον Coverdaleτον ήξερα σαν όνομα, ήταν μια από τις μεγαλύτερες ροκ φωνές των ’70s. Όμως για την αμερικάνικη αγορά ήταν στην ουσία ένας άγνωστος. Όταν ανέλαβα να αναμορφώσω την καρριέρα του, είχε δίπλα του ένα αρκετά πετυχημένο, αλλά πολύ μέτριο κατά τη γνώμη μου, συγκρότημα. Είχα γνωρίσει έναν κιθαρίστα, τον JohnSykes. Ο τρόπος που έπαιζε, που τραγουδούσε και το lookτου, με έπεισαν ότι πρέπει να τον βάλω δίπλα στον Coverdale για να γράψουν τον επόμενο δίσκο των Whitesnake. Έτσι και έγινε. Είχε πρώτα επανηχογραφήσει κάποια μέρη για το “SlideItIn”, κάνοντάς το να ακούγεται σαφώς πιο μοντέρνο. Θυμάμαι ότι απεχθανόταν τα blues. Toεπόμενο βήμα ήταν να μπορέσει να συνεργαστεί συνθετικά με τον Coverdale. Tαξίδεψαν την Άνοιξη του ’85 στη Νότια Γαλλία για να ξεκινήσουν να γράφουν μαζί.
«Επέστρεψαν στο L.A. και μπήκαν στο στούντιο. Οι ηχογραφήσεις πήγαιναν καλά. Παραγωγό είχα βάλει τον MikeStone, με τον οποίο είχα συνεργαστεί πολύ επιτυχημένα στο παρελθόν. Όμως προέκυψε το προβλημα με τη φωνή του Coverdaleκαι το πρόγραμμα πήγε πολύ πίσω. Υπέφερε από κάποια μόλυνση. Του βρήκα τον JoeSugerman, τον καλύτερο ρινοχειρούργο στον κόσμο. Η επέμβαση πήγε καλά, αλλά θα έπρεπε να ακολουθήσει ένα πολύμηνο πρόγραμμα αποθεραπείας. Ο Sykesστο μεταξύ επεδίωκε να πετύχει έναν πολύ συγκεκριμένο κιθαριστικό ήχο και τελικά τα κατάφερε, συνεργαζόμενος στενά με τον MikeStone και με τον ηχολήπτη του, τον άγνωστο τότε BobRock. Όμως είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόμονος. Έφτασε στ’ αυτιά του Coverdaleότι ο Sykes είχε πετάξει και κάτι για «άλλον τραγουδιστή» και εκεί ήρθε το τέλος. Ο Coverdaleεπέμεινε να απολυθούν και οι δύο, Sykesκαι Stone. Δεν ήρθαν ποτέ μεταξύ τους σε facetofaceαντιπαράθεση.
Απλώς οCoverdaleπαράγγειλε να μην τους επιτραπεί ξανά η είσοδος στα στούντιο. Έφερα τότε τον RonNevison, επίσης εγνωσμένο παραγωγό, για να μπορέσει να ηχογραφήσει τα φωνητικά του πάνω στα κομμάτια. Δεν τα κατάφερε. Του βρήκα ειδικούς coachγια τη φωνή, θεραπευτές που εφάρμοζαν ολιστικές μεθόδους, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, τίποτε. Ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν θέμα προσωπικής ανασφάλειας. Δεν μπορούσε να τραγουδήσει χωρίς τον παραγωγό που ήξερε, τονMartinBirch. Στο μεταξύ, η GeffenRecordsείχε αρχίσει να δυσανασχετεί. Ο καλλιτέχνης μου επί δύο χρόνια δεν μπορούσε να τους παραδώσει ένα καινούριο προϊόν, ενώ τους κόστιζε ένα κάρο χρήμα, όλο και περισσότερο καθώς περνούσε ο καιρός. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι μπορεί να χάσω και τη δουλειά μου ακόμη. Ήταν την ίδια εποχή που προσπαθούσα με τη βοήθεια του TimCollinsνα κρατήσω τους Aerosmithμακριά από τα ναρκωτικά για να γράψουν καινούριο δίσκο. Είχα πολύ καιρό να παρουσιάσω ένα hitστην εταιρία. Η EMI, που ήταν υπεύθυνη για την παγκόσμια διανομή της Geffenείχε αρχίσει να κλωτσάει κι αυτή. Τελικά, τον Αύγουστο του ’86, με τη βοήθεια του MikeClinkοCoverdaleμπήκε στο στούντιο και ολοκλήρωσε τα φωνητικά. Και έκανε πράγματι πολύ καλή δουλειά».
Ο ίδιος ο DavidCoverdale, με το γνώριμο πλέον ύφος πρώην κόμη από τα Midlands, μιλάει αργά και με στόμφο, διαλέγοντας προσεκτικά τις λέξεις, κάτι που πείθει ότι έχει προμελετήσει άριστα την δική του εκδοχή: «Ήταν ένα άλμπουμ το οποίο είτε θα με έφτιαχνε ή θα με κατέστρεφε εντελώς. Ήμουν ήδη χρεωμένος 3 εκατομμύρια δολλάρια απέναντι στην εταιρία. Ήταν χρέη που είχαν να κάνουν με τον δημιουργικό και τεχνικό τομέα της δουλειάς. Πληρωμές στούντιο, κόστη μουσικών, δαπάνες όλες σχετιζόμενες με το δίσκο. Και κάθε μέρα που περνούσε χρεωνόμουν περισσότερο».
JohnKalodner : «Δεν υπήρχε περίπτωση η GeffenRecordsκαι ειδικά ο διευθυντής της DavidRosenblattνα πληρώσει σεντ για να γυριστεί κάποιο βίντεο για το άλμπουμ, ακόμη κι όταν όλα είχαν ετοιμαστεί και το άλμπουμ προγραμματιστεί για επίσημη κυκλοφορία. Στις αρχές του ’87, συγκέντρωσα ο ίδιος κάποια χρήματα και έφερα τον Coverdaleσε επαφή με τον MartyCallner».
MaryCallner: «Στη Geffenείχαν χολωθεί άσχημα με τονCoverdale. Φτάνει πια μ’ αυτόν τον ξοφλημένο, έλεγε ο Rosenblatt. Κάντε ό,τι νομίζετε με το υλικό που έχετε, δεν ενδιαφερόμαστε. Δεν πληρώνουμε δεκάρα παραπάνω. Δούλευα πολύ με τον managerHowardKauffmann κι κείνος με τον JohnKalodner. Τον Coverdale, όπως είπα, στην πρώτη μας επαφή τον συμπάθησα. Συν ότι μου άρεσε το κομμάτι για το οποίο προοριζόταν το βίντεο. Λεγόταν “StillOfTheNight”. Του είπα ότι αποφάσισα να βάλω προσωπικά 35.000 δολλάρια – δες το σαν δάνειο του είπα- και να γυρίσω το βίντεο κλιπ με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα. Ο κύριος Coverdaleδεν είχε μπάντα. Είχε και πάλι απολύσει όλους τους μουσικούς που έπαιζαν στις ηχογραφήσεις. Τηλεφώνησα λοιπόν στον Kalodnerκι εκείνος έκανε αυτό που ήξερε να κάνει, καλύτερα ίσως από τον καθένα. Του βρήκε μια ολόκληρη μπάντα. Για πρώτη φορά οι τέσσερις μουσικοί και ο Coverdaleσυναντήθηκαν στο πλατώ για το γύρισμα του βίντεο κλιπ για το “StillOfTheNight”. Όταν τέλειωσα το γύρισμα, είχα στα χέρια μου υλικό από πέντε τύπους που απλώς ποζάρανε ο καθένας όπως ήθελε, δεν ήταν μπάντα, δεν είχαν καμία χημεία μεταξύ τους. Δε γίνεται τίποτα έτσι, σκέφτηκα. Χρειαζόμασταν κάτι διαφορετικό, ένα διαφορετικό επίπεδο. Μόλις είδα το κορίτσι του Coverdale, ήμουν σίγουρος ότι το βρήκα».
Cut. To «κορίτσι» είχε στην πραγματικότητα μπει στο σκηνικό αρκετό καιρό πριν, χωρίς να το ξέρει.
TawnyKitaen: «Γνώριζα καλά τη ροκ ν’ ρολ σκηνή του L.A.. Ήμουν αρκετά χρόνια με τον PeteAngelus, τον μάνατζερ των VanHalen. Είχα μεγαλώσει μαζί με τον αγαπημένο μου RobinCrosby, τα είχαμε από το Γυμνάσιο. Μια μέρα, έτρωγα με μια φίλη μου στο LeDomeτου L.A.. Μου λέει “κοίτα με τρόπο πίσω σου”. Ήξερε ότι μου άρεσαν οι άντρες με μακριά μαλλιά.
Ήταν ο Davidπου έτρωγε μ’ έναν φίλο του. Καθώς έβγαινα από το restroom, ο φίλος του με πλησίασε και με ρώτησε αν θα ήθελα η φίλη μου κι εγώ να καθήσουμε μαζί τους για ένα ποτό. Δεν πίνω ποτέ, οπότε αρνήθηκα ευγενικά. Λίγα μέτρα παρακάτω, καθώς επέστρεφα στο τραπέζι μου, ήρθε προς το μέρος μου ο David. Φορούσε κοστούμι και λεπτή γραββάτα και με ρώτησε αν θα ήθελα να μου προσφέρει ένα φλυτζάνι τσάϊ. Εκείνος βέβαια ήταν “ohmygoodness”, όμως ήταν ο όλος τρόπος προσέγγισης που θεώρησα ιδιαίτερα ευγενή και κολακευτικό.
Το ίδιο βράδυ, προσφέρθηκε να με γυρίσει στο σπίτι μου. Στο δρόμο όμως το αυτοκίνητό του έμεινε και χρειάστηκε να το σπρώξει για να το βγάλει από το δρόμο. Δεν τον ήξερα καθόλου. Είχε αρχίσει ήδη να μου μιλάει για ένα δίσκο που είχε κάνει ή ήθελε να κάνει, κάτι τέτοιο. Μου έβαλε μια κασσέτα με κάτι demo. “Τέλεια!”, έλεγα από μέσα μου, “Τα κατάφερα πάλι! Άλλος ένας τύπος που νομίζει ότι θα γίνει ροκ σταρ ! Άλλος ένας που θέλει να μοιραστεί μαζί μου τα φοβερά όνειρά του που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Ό,τι και να συμβεί μεταξύ μας, δεν πρόκειται να κρατήσει”. Κι όμως, η σχέση μας εξελίχθηκε σοβαρά.
Ένα βράδυ, πήγαμε με τον Davidστο σπίτι του MartyCallner. Εκείνος, μόλις με είδε, μου είπε: “Ω, Θεέ μου, είσαι αυτή”. «Και ποιά είναι αυτή;», ρώτησα έκπληκτη. “Θέλω εσύ να παίξεις στο βίντεο κλιπ”, μου είπε. Είχα κάνει μέχρι τότε μερικές ταινίες. Η τηλεόραση πίστευα ότι θα ήταν πισωγύρισμα στην καρριέρα μου. Δεν ήμουν σίγουρη. Όμως ήμουν ερωτευμένη με τον Davidκαι τελικά δέχθηκα».
MaryCallner: «Ο Coverdale δέχθηκε να του δανείσω τα χρήματα για το βίντεο, δεν είχε και άλλη επιλογή. Γυρίσαμε τις σκηνές με την TawnyKitaen ξεχωριστά και τις βάλαμε ένθετες στις σκηνές με τις πόζες της μπάντας να παίζει. Το στοιχείο του σεξ διαπέρασε όλο το βίντεο. Στο προτελευταίο πλάνο ο David την αρπάζει και τη φιλάει με πάθος και μετά τον συλλαμβάνει η “SexPolice”. Ήταν μαζί αρκετό καιρό ως ζευγάρι, οπότε ήταν εύκολο και για τους δύο. Έδειξα το έτοιμο βίντεο σε μερικούς ανθρώπους - κλειδιά. Ο PhilCarson, ο άνθρωπος που ήταν πίσω από τους LedZeppelin, συνεργαζόταν τότε με τον SamKeiser, που διηύθυνε το MTV. “Οι LedZeppelinθα σκότωναν για να είχαν ένα τέτοιο βίντεο”, είπε. “Θα το κάνω το πιο hotβίντεο της εβδομάδας”. Ξεκίνησε από μερικές προβολές σε μεταμεσονύχτια ζώνη, όμως αμέσως η ζήτηση των τηλεθεατών ήταν τεράστια».
JohnKalodner: «Στα βίντεο επέλεγα πάντα να έχω τους καλύτερους. Τους καλύτερους σκηνοθέτες. Τους καλύτερους μακιγιέρ. Τους καλύτερους τεχνικούς φωτισμών. Τους καλύτερους κομμωτές. Μόνο τους καλύτερους».
Στην Geffen, ανακουφισμένοι από το ενδιαφέρον του κοινού για το βίντεο, έδωσαν το πράσινο φως για άλλα δύο, εξακολουθώντας όμως να μην θέλουν να τα χρηματοδοτήσουν. Έτσι, μέσα σε δύο μέρες, ο Marty Callner γύρισε τα “Is This Love” και “Here I Go Again”, back to back, προσπαθώντας να πείσει συνεργεία και τεχνικούς να μην ξεστήσουν καν τα μηχανήματα, ώστε να αποφύγει τυχόν υπερωρίες που θα έριχναν έξω το μπάτζετ. Το “Is This Love” προοριζόταν να είναι η «μεγάλη επιτυχία», βασιμένο σ΄ένα story έλξης – άπωσης μεταξύ Coverdale και Kitaen. Έμενε περίπου μία μέρα για το τρίτο κλιπ.
MaryCallner: «ΟCoverdale–δεν ξέρω πώς- ήρθε στο γύρισμα με μια λευκή Jaguar. Είχα κι εγώ μια, ίδιο μοντέλο, δικιά μου. “Βάλτε τις δίπλα και να πάρουμε μερικές πόζες με την Tawny”, φώναξα βιαστικά στο συνεργείο. Στη δουλειά μου κάνω εξαντλητικές προετοιμασίες. Όταν όμως τα έχω όλα έτοιμα, για το τί τελικά θα δείξω σ’ ένα κλιπ τεσσάρων λεπτών, ακολουθώ το ένστικτό μου. Είδα την κίνησή της, ήταν πολύ φυσική. Ζήτησα όμως να μου φέρουν μια κανονική χορογράφο. Την καλύτερη».
TawnyKitaen : «Είχα κάνει κάποια μαθήματα χορού μικρή, αλλά δεν ήμουν ποτέ χορεύτρια, ούτε φυσικά και στρίππερ. Ο Μάρτυ μου έφερε την PaulaAbdul, το μεγαλύτερο όνομα στη χορογραφία. Μόλις με είδε να κάνω τα σπαγγάτο πάνω στα δύο ενωμένα καπώ, γύρισε και του είπε: “Δε βλέπεις Μάρτυ; Τί να της δείξω; Δε με χρειάζεται” κι έφυγε. Για τις φιγούρες αυτοσχεδίασα επί τόπου».
MaryCallner:«Πήραμε τις πόζες με τηνTawny να κάνει κατακόρυφο και σπαγγάτο πάνω στο καπώ και γεμίσαμε το χρόνο με πλάνα του David και της Tawny μέσα στη λευκή Jag εν κινήσει. Ταίριαζαν πολύ ο ένας με τον άλλο, οπτικά. Περίπου έξι μήνες μετά και ενώ το βίντεο κλιπ έπαιζε συνέχεια στο MTV, κάποιος μου είπε ότι σε μια από τις σκηνές που η Tawny κάθεται στο παράθυρο του συνοδηγού, φαίνεται το στήθος της, για κλάσματα του δευτερολέπτου. Σκεφθείτε πόσες φορές το έβλεπαν και το ξανάβλεπαν με βουλιμία εκατομμύρια ζευγάρια μάτια κάθε μέρα. Ποτέ δεν ήθελα να τραβήξω ένα κλιπ στα άκρα, μόνο για να προκαλέσω. Ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε αντιδράσεις, θα έστρεφε ένα μέρος του κόσμου εναντίον του καλλιτέχνη, με αντίκτυπο και στη δική μου δουλειά. Εξάλλου, ένας καλός σκηνοθέτης μπορεί να δημιουργήσει αισθησιακή ατμόσφαιρα δείχνοντας λιγώτερα.Προσπαθούσα πάντα να έχω στο νου μου την αισθητική των μεσοδυτικών πολιτειών. Αν αρέσει ένα κλιπ στο Οχάϊο, το πιθανότερο είναι ότι θα αρέσει σε όλη τη χώρα. Εντόπισα το καρέ και έβαλα ένα διακριτικό μαύρο ¨απαγορευτικό". Αργότερα, το αφαίρεσα. Κανείς δεν το παρατήρησε».
Το κομμάτι στριμώχτηκε τέταρτο στην αμερικανικη έκδοση του βινυλίου, μετά την κόλαση από ριφ του “Still Of The Night”. Ξεκινά με μια ψευδοσυμφωνική στρώση από κήμπορντς να υπογραμμίζει έναν από τους πιο επιδραστικούς στιχουργικούς μονολόγους στην ποπ ιστορία. “I don't know where I'm going - But, I sure know where I've been
Hanging on the promises – And in songs of yesterday
An' I've made up my mind - I ain' t wasting no more time
But, here I go again Here I go again Though I keep searching for an answer - I never seem to find what I'm looking for
Oh Lord, I pray - You give me strength to carry on,
'Cause I know what it means - To walk along the lonely street of dreams…”
Την ίδια ώρα, στο κλιπ, η Kitaen σαν ιέρεια ουρανοκατέβατη από άλλη διάσταση, αναδεικνύεται μέσα από τον ξηρό πάγο να ισορροπεί πάνω στις Jaguar, σε υπαίθριο πάρκινγκ ουρανοξύστη του L.A..
Ο αεικίνητος ινδιάνος Tommy Aldridge στριφιγυρνά τις μπαγκέτες και πάνω που η μουσική εκρήγνυται, μια επίδειξη αρσενικών μοντέλων – ροκ σταρ εισβάλλει στην οθόνη φωτισμένη ιδανικά πάνω σε μια τεράστια σκηνή. Στο ενδιάμεσο, η Τζάγκουαρ περνά ένα φαινομενικά ατέλειωτο τούνελ.
Η Kitaen, μεταξύ συνοδηγού και εκπαραθύρωσης κάνει διάφορα μπρεθτέϊκινγκ σχέδια μέσα σ΄ ένα κυπαρισσί μεταξένιο φόρεμα που ψοφάει να αποχωριστεί την κάτοχό της και ο Coverdale στο τέλος δεν βρίσκει κανένα λόγο ν’ αντέξει περισσότερο και γέρνει στο πίσω κάθισμα να της την πέσει. Αυτοκίνητο, γυναίκα, ροκ και σεξ. Μια γυναίκα μέσα σ’ ένα τέτοιο αυτοκίνητο που θέλει να κάνει σεξ. Ένας ροκ σταρ που οδηγεί το αυτοκίνητο και που θελει κι αυτός να κάνει σεξ με τη γυναίκα. Μέσα στο αυτοκίνητο. Χωρίς καλά – καλά να σταματήσει να οδηγεί. Μια οπτικοποίηση ηδονισμού. Μια φαντασίωση από τα πιο ακριβά υλικά.
JohnKalodner: «Από τότε που άκουσα την αυθεντική εκτέλεση, παιγμένη από εκείνη την πολύ φτωχή – για να το πω κομψά- μπάντα, ήμουν πεπεισμένος ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι φτιαγμένο για Νο 1. Όταν ολόκληρο το άλμπουμ ήταν έτοιμο να δοθεί στο εργοστάσιο για κοπή, άρχισα να επιμένω να ολοκληρώσουμε την επανηχογράφησή του και να μπει κι αυτό στο δίσκο. Όμως ο Coverdaleαρνιόταν έντονα. Πίστευε ότι θα ήταν «εκπόρνευση του αυθεντικού». Τελικά τον έπεισα. Μάλιστα πρότεινα μια μικρή αλλαγή στο στίχο που ήταν αναγκαία. To “like a hobo”, πουεύκολαθαακουγόταν από το ραδιόφωνο σαν“like a homo", έγινε “like a drifter (I was born to walk alone)”».
To λιτό και εύστοχο σόλο κιθάρας ανήκει στον Ολλανδό Adrian Vandenberg, που μόλις είχε επιστρατευθεί για να καλύψει το ρόλο του ξανθού κιθαριστικού εξαπτέρυγου του τραγουδιστή. Ενώ το βίντεο – κλιπ βρισκόταν στην κορυφή του rotation σε MTV Ευρώπης και Αμερικής, άρχισε να ακούγεται και μια νέα μίξη του “Here I Go Again”. Διαφορετική από αυτή του άλμπουμ, ειδικά σχεδιασμένη για να ταιριάζει στα playlist του αμερικάνικου ραδιοφώνου. Χωρίς την «ήπια» εισαγωγή, με υπολογισμένα δεύτερα φωνητικά από τον Tοmmy Funderburk να εξωθούν σε singalong μέχρι τελικής πτώσεως και κιθάρες ενορχηστρωμένες από τον Dan Huff. Όλα αυτά ώθησαν το single στο να φτάσει στην κορυφή του Billboard στις 15 Οκτωβρίου 1987. Στην πάντα κρυπτοaμερικανόφιλη αλλά υπεροπτική Βρετανία θα έφτανε 9 θέσεις πιο κάτω (UK#9, 28/11/87). Coverdale και Kitaen έγιναν για έναν τουλάχιστον χρόνο το βασιλικό ζευγάρι του ροκ ν’ ρολ. Τα εξώφυλλα, οι συνεντεύξεις και η υπερέκθεση σε όλο της το μεγαλείο. Και οι δύο το απόλαυσαν μέχρι το τέρμα, υποκύπτοντας τελικά και οι ίδιοι στην ισχύ της εικόνας τους.
Στις 4 Αυγούστου του '88 και ενώ η μπάντα βρισκόταν σε περιοδεία, εκείνος της πρότεινε να παντρευτούν. Aπό κει, άρχισαν αργά αλλά σταθερά οι παρενέργειες. Ανεπαίσθητες στην αρχή, διογκούμενες όμως στη συνέχεια, όσο το χρήμα και η αναγνωρισιμότητα άρχισαν να παίζουν το βάρβαρο παιχνίδι της αποκάλυψης του αποθέματος εγωπάθειας όσων αυτά βαφτίζουν πρωταγωνιστές.
Η Kitaen άρχισε να διεκδικεί ρόλο στις αποφάσεις που αφορούσαν την καρριέρα του Coverdale, όπως το ποιό γραφείο μάνατζερ θα εκπροσωπούσε στο εξής τους Whitesnake. Ο Kalodner άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η μέχρι τότε αναγνωρίσιμη για τον διακοσμητικό της ρόλο στο “Bachelor Party” στάρλετ έκρυβε μέσα της μια σκληρόπετση Yoko Ono, έτοιμη να επιτελέσει το έργο της καταστροφής ενός «δικού του» καλλιτέχνη, που ο ίσιος είχε επιλέξει, στηρίξει, διασώσει και "φτιάξει". Ο δε Coverdale, έχοντας πιστέψει απολύτως το hype περί “Led Zeppelin των ’80s” – έτσι τον έστεφε ο τύπος - απολάμβανε μια μονοκρατορία : Στα 37 του δε χρειαζόταν πια να εξαρτάται από τίποτε που να θυμίζει το ταπεινό «βρετανικό» παρελθόν του. Ούτε κοινό, ούτε blues credentials, ούτε δυσκοίλιοι κριτικοί. Είχε πράγματι «ξεκινήσει από την αρχή». Όμως υποτιμούσε το μεγαλύτερο πρόβλημά του: μεταχειριζόταν διαρκώς τους μουσικούς του συνεργάτες ως πληβείους, την ώρα που ήταν αδύνατο να βρει έναν δεύτερο John Sykes. O MartyCallner, αποφασισμένος να «πει την αλήθεια», θυμάται πώς το δίδυμο Coverdale - Kitaen αντιμετώπισε και τον ίδιο. «Είχαν πια παντρευτεί και ήταν και οι δυό διάσημοι. To “HereIGoAgain” είχε γίνει Νο 1, το “IsThisLove” είχε φτάσει μέχρι το Νο 2, ήδη οι Whitesnakeέπαιζαν σαν πρώτο όνομα σε αίθουσες των 18.000 θέσεων και κάθε βδομάδα το άλμπουμ πουλούσε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Γράφτηκε μάλιστα στον τύπο ότι ο ίδιος ο Coverdaleέδωσε σε κάθε μέλος της μπάντας σαν bonus 400.000 δολλάρια. Μια μέρα, μου τηλεφωνεί ο Daveκαι μου λέει: “Θέλουμε με τηνTawnyνα φέρουμε σε σένα και την Elizaτο δώρο σας. Λέω στη γυναίκα μου: προφανώς, έφτασε η ώρα να μου ξεπληρώσει εκείνες τις 35.000 δολλάρια που του δάνεισα, τώρα που είναι πολυεκατομμυριούχος. Έρχονται λοιπόν και οι δύο, πολύ ευγενείς, κάθονται δίπλα στο τζάκι και μου δίνουν μια μικρή ταμπακιέρα. “Δεν θα την ανοίξεις πριν να φύγουμε”, μου είπαν.
Μετά από τρεις ώρες περίπου, τους ξεπροβοδίσαμε με τη γυναίκα μου και κοιταχτήκαμε με ενθουσιασμό. Πάω στοίχημα ότι μέσα στην ταμπακιέρα θα έχει μια επιταγή, μου λέει. “Πόσα μηδενικά να έχει;" απαντάω. Ξεδιπλώνουμε το πολυτελές χαρτί. Ανοίγουμε την ταμπακιέρα. Μέσα είχε μια φωτογραφία του Davidκαι της Tawny. Κοιτάμε από κάτω, μήπως είχε δεύτερο πάτο ή κάτι κρυμμένο. Τίποτε. Περιττό να πω ότι η ταμπακιέρα κατέληξε στο τζάκι. Αυτό ήταν το δώρο τους. Τίποτε. Στο επόμενο άλμπουμ του, συνεργάστηκα και πάλι με τον David. Αλλά δεν ένιωθα τίποτε πια γι’ αυτόν. Όχι για εκδίκηση, αλλά περισσότερο για να ρεφάρω την κοροϊδία, τον χρέωσα για κάθε βίντεο κλιπ του “SlipOfTheTongue” από 1.000.000 δολλάρια τουλάχιστον». JohnKalodner: «Οι περσόνες που προβάλλουν ο Davidκαι η Tawnyστο βίντεο του “HereIGoAgain”, με τη Τζάγκουαρ και τα συναφή, δεν είναι προϊόν καθοδήγησης. Παίζουν και οι δύο τον εαυτό τους».
Ίσως γι’ αυτό αναδίδουν μια φυσικότητα, έναν αέρα που ενσωμάτωσε την ακατανίκητη ροπή προς τη χλιδή, τη ματαιοδοξία χωρίς ενοχές, την παράδοση στη μέθη της επιτυχίας. Όλα όσα κυνηγούσαν αδηφάγα και οι δύο, ο καθένας με τον τρόπο του. Όλα όσα θεοποιούσε, άλλωστε, η ίδια η εποχή. Παρ’ όλα αυτά, το “HereIGoAgain ’87” θα παραμείνει ένας ανεξίτηλος ροκ σηματωρός. Όχι μόνο εξαιτίας της δύναμης που προέκυψε από την οπτικοποίησή του, αλλά κυρίως για την αμεσότητα και τη συναισθηματική φόδρα των στίχων του, που ταιριάζει σε όλες τις ηλικίες και όλες τις εποχές και που μέσα σε τεσσεράμισυ λεπτά οδηγούν τον ακροατή σε ανασυγκρότηση, παραδοχή και τέλος σ’ έναν πείσμονα, σκληροπυρηνικό αυτοπροσδιορισμό. “I'm just another heart in need of rescue - Waiting on love's sweet charity
An' I'm gonna hold on - For the rest of my days,
'Cause I know what it means - To walk along the lonely street of dreams”.
Το μαρτυρούν τα εκατομμύρια θεατών και ακροατών ανά τον κόσμο που ψηλώνουν και εξίστανται κάθε φορά που ακούγεται, ακόμη κι από τα ηχεία του συνοικιακού σούπερ - μάρκετ. Κάθε φορά που παίζεται επί σκηνής, με τον ξεπεσμένο λόρδο Coverdale να υψώνει τη βάση απ’ το μικρόφωνο, να βγάζει όση φωνή του έχει απομείνει και μας θυμίζει το δικό του και το δικό μας δικαίωμα να μαχόμαστε για να ξεπερνάμε, το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι μπορούμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας, επειδή γνωρίζουμε από πού κρατάμε και τί δρόμο έχουμε κάνει για να φτάσουμε ως εδώ.
Υ.Γ. 1: Ο David Coverdale συνέχισε να παίζει σε κάθε συναυλία του το "Here I Go Again”. Δεν επανέλαβε ποτέ την επιτυχία και τον ήχο του «1987». Δεν ξαναμίλησε ποτέ με τον John Sykes.
Υ.Γ. 2: Ο John Kalodner έχει αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία από το 2006, αφού πρώτα υπήρξε υπεύθυνος μιας σειρά από θριαμβευτικές επιστροφές καλλιτεχνών όπως οι Aerosmith, η Cher, o Santana, οι Heart, οι Chicago και οι Black Crowes. Πιστεύει ότι αν δεν είχε «μπει στη μέση η Kitaen» και αν «ο Coverdale είχε δίπλα του τον John Sykes», θα είχε φτάσει τα επίπεδα πωλήσεων του Bon Jovi και των Aerosmith.
Υ.Γ. 3: O Marty Callner έχει σκηνοθετήσει εκατοντάδες κλιπ, με όλα τα μεγάλα ονόματα της μουσικής, από την Chaka Khan και τους Scorpions ως την Diana Ross και την Britney Spears. Έχει προταθεί 20 φορές για βραβείο Emmy, κερδίζοντας τις 2. Εξακολουθεί να θεωρεί ότι τους Whitesnake τους διέλυσε η μεγαλομανία του Coverdale.
Y.Γ. 4: Η Tawny Kitaen δεν κατάφερε να κάνει ποτέ κινηματογραφική καρριέρα, σάρωνε όμως διαχρονικά τα βραβεία τύπου “Best Babe in a Video Αward”, ενώ εμφανίστηκε σε εκατοντάδες talk show, διαφημιστικά και τηλεοπτικές εκπομπές, όπου συχνά της ζητούσαν να κάνει το σπαγγάτο. Σήμερα, είναι μια έξοχη διαφήμιση σιλικόνης, που συχνά της ζητούν να μιλήσει για τις παλιές καλές μέρες της χλιδής.
Χώρισε με τον Coverdale το 1991 («Κράτησα το σπίτι στο Μάλιμπου και εκείνος το σπίτι στην λίμνη Tahoe - Έγιναν όλα πολιτισμένα»). Εξακολουθεί να πιστεύει ότι «oDavidκάποια στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσει την αλήθεια: ότι εγώ έκανα τη μπάντα να ξεχωρίσει ανάμεσα από τις δεκάδες hairmetalμπάντες της εποχής εκείνης στο L.A.” . Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 έκανε στροφή στην καρριέρα της. Άρχισε να ενδιαφέρεται για τα σπορ.
Αφού αποκάλυψε ότι διατηρούσε επί χρόνια σχέση με τον O.J. Simpson, το 1997 παντρεύτηκε τον παίκτη του baseball Chuck Finley. Τον Απρίλιο του 2002 η Tawny συνελήφθη για άσκηση ενδοοικογενειακής βίας. Τον χτυπούσε μ’ ένα μυτερό τακούνι, την ώρα που εκείνος οδηγούσε.