Saturday
20Apr
Τροπική βροχή δέρνει τους φοίνικες. Υγρασία διαβρωτική απ' το ανοιχτό παράθυρο. Η Jessie μ’ ένα κόκκινο ολόσωμο μαγιώ σε κορμί που παίρνει κεφάλια, ανακαθισμένη πάνω στο κρεββάτι, με βλέμμα στο χάος.
Σε απόσταση αναπνοής, ο «κακός» Jake με γουρλωμένο μάτι, κουπ λεγεωνάριου, μαύρο φανελλάκι και σλιπ, έτοιμος να την κατασπαράξει ο αλητήριος. Κυνήγι μιας Πόρσε από μια Φερράρι, ναοί Αζτέκων, ηλιόλουστοι λόφοι της Καλιφόρνια, σκηνές από προπόνηση ομάδας ράγκμπυ, μια μάσκα αρχαίας θεότητας του Μέχικο, που απ’ το άνοιγμα του στόματός της αποκαλύπτεται να τραγουδάει ο Phil Collins.Ο οποίος, με φόντο μια νέον βροχή, μπλε και κόκκινη, σε κοιτάει ίσια στα μάτια και φέρνει σε πέρας το άσμα ηρωϊκό τε και τεθλιμμένο, στεκάμενος στο κέντρο ενός ιριδίζοντος τριγώνου. Ερωτικού και ως εκ τούτου, σκαληνού, άλυτου.
Στο ρόλο του «καλού» ο Terry Brogan, το αργόστροφο λεβεντολουζέρι με σετ κοιλιακών που στέλνει ημιλυπόθυμο όλον τον θηλυκό πληθυσμό ηλικιακού φάσματος 14 και άνω. Κι όμως, είναι σχεδόν αδύνατο να τον αδικήσεις. Ποιός δε θά’ θελε ν΄αφεθεί σε παραδείσιο νησί επ’ αόριστον, με μια Jessie ολοδική του, εύθραυστη, παραδομένη, έτοιμη για όλα;
Η Jessie έχει αυτό το κάτι που σου κόβει την ανάσα, που σε κάνει να ματαιώνεις τις κουβέντες σου, τις κάνει να μη μοιάζουν και τόσο καλές για να καταπιαστούν με ο,τιδήποτε. Είναι η Rachel Ward, το όνομά της το ξέρουμε καλά, καθώς είναι ίδια που παίζει στη μίνι σειρά «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας». Και είναι σίγουρο, όσο κι αν αυτός ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν δείχνει λίγο μελάτος, ότι, όντως, «ακόμα και παπά κολάζει».
Μετά τα δύο πρώτα προσωπικά του άλμπουμ και την επανενεργοποίηση των γεμάτων κήμπορντς και ποπ μελωδίες, ασσορτί με τη νέα δεκαετία, Genesis, το όνομα του Phil Collins έχει αρχίσει ν’ ακούγεται ολοένα και πιο συχνά. Δεν είναι πια ο ντράμερ που έγινε «κατ’ ανάγκην τραγουδιστής» στη θέση του Peter Gabriel. Παρά το μεσήλικο, ακίνδυνο ως ξενερουά και πρωίμως αλωπεκίζον παρουσιαστικό του, έχει αρχίσει να σημειώνει ζήτηση.
«Το Δεκέμβριο του ’82, κατά τη διάρκεια της πρώτης σόλο περιοδείας μου, ο Taylor Hackford παίρνει το αεροπλάνο κι έρχεται να με συναντήσε, για δουλειά, όπως είπε, στο Chicago».
O 38χρονος σκηνοθέτης έχει σημειώσει λίγους μήνες νωρίτερα την πρώτη μεγάλη του επιτυχία. Πρόκειται για το καθ’ ημάς «Ιπτάμενος και Τζέντελμαν», μια από τις πιο εμπορικές και πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς, με τους Richard Gere και Debra Winger σ’ ένα παλιομοδίτικο ερωτικό μελό με λευκές ατσαλάκωτες στολές, καψώνια από άγριους λοχίες και χοροεσπερίδες όπου μωροφιλόδοξες επαρχιοπούλες κεντράρουνε ποιόν από τους προπαιδευομένους αξιωματικούς του πολεμικού ναυτικού των Η.Π.Α. θα τυλίξουν.
Αυτός ο Hackford, λοιπόν, είναι που συναντά τον Phil Collins στη σουίτα του τελευταίου στο Sheraton. Του βάζει στο video μια κασσέτα, με τα πρώτα γυρίσματα της επόμενης ταινίας που έχει αναλάβει. Έχει τίτλο “Against All Odds”. Θα είναι, τον ενημερώνει, ένα νέο-νουάρ με στοιχεία από ερωτικό δράμα. «Θέλω να γράψεις το τραγούδι που θα γίνει το θέμα του φιλμ» τον προειδοποιεί ο Hackford. Ένα τραγούδι απ’ αυτά που θα παίζεται παντού, που τη φωνή του καλλιτέχνη θα την αναγνωρίζουν όλοι.
Ο Phil, χωρίς να έχει δει καν το σενάριο ή να ζητήσει περισσότερες πληροφορίες, του λέει ότι είναι μέσα.
«Του είπα ότι μου είναι αδύνατο να γράψω κάτι καινούριο όσο βρίσκομαι σε περιοδεία. Με τον πρόγραμμά μου ασφυκτικά πιεσμένο, θυμάμαι ότι έχω ήδη ένα ημιτελές τραγούδι, με τον πρόχειρο τίτλο “How Can You Sit There?”. Άκου το demo, του λέω. Μήπως σου κάνει κάτι σαν αυτό;».
Ο Hackford δηλώνει με την πρώτη ότι «το λατρεύει» και ο Phil Collins, μετά από μια σειρά υπερατλαντικά τηλεφωνήματα, στριμώχνει στο πρόγραμμά του ένα κανονικό session για να φινίρει και ν’ αποτυπώσει το μισοτελειωμένο τρακ. Το πιάνο και η ορχήστρα των εγχόρδων γράφονται στη Νέα Υόρκη. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Phil ηχογραφεί τα ντραμς και τα φωνητικά στο studio Music Grinder στο L.A.. Όλα γίνονται υπό την επίβλεψη του θρυλικού συνθέτη και παραγωγού Arif Mardin. O 52χρονος, τουρκικής καταγωγής, μαέστρος έχει συνεργαστεί με τους πάντες, από Aretha Franklin μέχρι και Queen. Γνωρίζει το πώς να αποσπά από τους καλλιτέχνες που επιβλέπει ερμηνείες μοναδικές, που ωστόσο ακούγονται αβίαστες, ζωντανές, της στιγμής.
«Ήμουν ενθουσιασμένος που θα δούλευα μαζί του. Είχα βάλει μάλιστα με το νου μου πώς θα καταφέρω να τον εντυπωσιάσω. Καταπληκτικός μαέστρος και άνθρωπος. Κατάφερε, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, με ορισμένες ανεπαίσθητες υποδείξεις στην ενορχήστρωση να πάρει από μέσα μου μια πραγματικά δυνατή ερμηνεία».
Ο Phil είχε σχεδόν ολοκληρωμένους τους στίχους, ειδικά το ρεφραίν “take a look at me now”. Ο Hackford, παρών κι αυτός στην ηχογράφηση, του θυμίζει ότι η ταινία λέγεται “Against All Odds”. Ο Phil καταφέρνει να στριμώξει στο ρεφραίν το “And you coming back to me, is against the odds”, για να ταιριάξει. Όμως, ο Hackford επιμένει : πρέπει να υπάρχει στίχος ακριβώς ίδιος με τον τίτλο της ταινίας. “Against A L L Odds”, όχι κάτι παραπλήσιο, αλλιώς «το κοινό θα μπερδευτεί».
Ο σκηνοθέτης μένει παραπάνω από ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα. Το single θα κυκλοφορήσει μέσα στο Μάρτιο του ’84, ταυτόχρονα με την πρεμιέρα του φιλμ στην Αμερική. Σύντομα ξεπερνά σε εμβέλεια την ταινία, την οποία, πάντως, από το καλοκαίρι και μετά ρυμουλκεί, οδηγώντας την να κόψει πάνω από 20 εκατομμύρια εισιτήρια στα αμερικάνικα σινεμά. Θα γίνει το πρώτο κομμάτι στην καρριέρα του Phil Collins που θα πατήσει το Νο 1 του Billboard (US#1, 21/4/84). Στη Βρετανία θα στερηθεί την κορυφή επί τρεις συνεχόμενες εβδομάδες, πρώτα από το “Hello” του Lionel Ritchie κι έπειτα από το “The Reflex” των Duran Duran (UΚ#2, 28/4 – 12/5/84). Συνολικά, θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο να καθιερώσει τον πρώην ντράμερ και μετέπειτα τραγουδιστή και ηγέτη των Genesis όχι μόνον ως έναν ποπ σταρ, αλλά και ως έναν συνθέτη που μπορεί να αποκρυσταλλώσει την αρσενική συναισθηματική τρικυμία. Παρά το σε πρώτη ακρόαση ανώδυνο, αλλά με υποδόρια δύναμη, φαλσέττο του.
Το σημείο που το κομμάτι ακούγεται στην ταινία είναι και αυτό καταλυτικό. Όσο άδοξο κι αν μοιάζει στα χαρτιά το να ακούγεται «η επιτυχία» ενώ ρολλάρουν τα γράμματα του τέλους, ο Hackfordεπινόησε κάτι που απροσδόκητα επισφραγίζει τη συναισθηματική φόρτιση του φιλμ.
Η Jessie – Rachel Ward στέκει σε απόσταση δεκάδων μέτρων από τον Terry - Jeff Bridgesκαι τον κοιτάει σιωπηλή. Δεν μπορεί να τον πλησιάσει, πρέπει να τον ξεχάσει για πάντα. Eκείνη συγκρατεί τα δάκρυά της, χαμογελάει πικρά, περνά από τα μάτια της ολόκληρη τη σύντομη ιστορία του παράφορου, ολετήριου έρωτά τους, μην βγάζοντας λέξη. Αποφεύγοντας τον φακό για ενάμισυ λεπτό, φιξάροντάς του μόνο μια τελευταία, απέραντη, ματιά, ενώ ο Phil Collins εξηγεί πόσο αβυσσαλέο είναι κείνο το “empty space”, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ξέρουν ότι δε θα ξανασυναντηθούν, που ο κοινός τους χρόνος στη ζωή τέλειωσε, από παράγοντες έξω απ' την επιθυμία τους.
H όλη ταινία δεν υπολείπεται σε ένταση. Θαυμάσια φωτογραφία – μεγάλο μέρος της με φυσικό φωτισμό - νευρώδες σενάριο, εξωτικά τοπία, εναλλαγή διαθέσεων, μουσικά θέματα από τον Michael Colombier, ατμοσφαιρικά τρακ από ονόματα όπως η Stevie Nicks, o Paul Rutherford και ο Peter Gabriel – τί ειρωνεία, οι τρεις Genesis σόλο, στο ίδιο σάουντρακ - και ηθοποιοί στην ακμή τους, να δίνουν ζωή σε μια σειρά από αρχετυπικούς χαρακτήρες: η ατίθαση πλούσια κόρη με το σκοτεινό παρελθόν, ο αδίστακτος μπούκι, ο πουλημένος δικηγόρος, η θαμπωμένη από το ποδοσφαιρικό είδωλο γραμματέας, ο αμοραλιστής προπονητής, οι διεφθαρμένοι μεγιστάνες, οι πολιτικοί με το γλοιώδες, ψεύτικο χαμόγελο.
Το ημερολόγιο έγραφε 1984. Τότε που η έννοια «τραγούδι στο Νο 1 της Αμερικής» σήμαινε για τον καλλιτέχνη που το κατάφερνε αιώνια δόξα και εισιτήριο χλιδής. Τότε που το aquanet έκανε τις κώμες επικολυρικές, οι εξαπτέρυγες βάτες τα σακκάκια τετραγωνισμένα, δυσθεώρητα και οι ερωτικές μπαλλάντες τα συναισθήματα υπερμεγέθη, μεστά, φορτωμένα προσδοκίες.
“How can I just let you walk away – just let you leave without a trace – when I’m standing taking every breath with you – you’re the only one who really knew me at all”.
“Για ποιό λόγο αυτοί οι στίχοι και αυτό το τραγούδι να σημαίνουν τόσα πολλά; Αν θα έπρεπε οπωσδήποτε να το αναλύσω, θα έλεγα ότι είναι ένα πετυχημένο κομμάτι χωρισμού, με ενσυναίσθηση, γι’ αυτό και με οικουμενικό άγγιγμα. Ο κόσμος απεχθάνεται τους χωρισμούς, όμως λατρεύει τα τραγούδια που μιλάνε για χωρισμούς.
Το “Against All Odds” πετυχαίνει να δείξει πώς είναι να νιώθεις με την καρδιά ραγισμένη. Είναι από τα κομμάτια που πολύ συχνά, όπως μου εξομολογούνται, βοήθησε ανθρώπους να ξεπεράσουν μια βαριά ερωτική απώλεια».
Γι’ αυτή την απήχηση υπεύθυνη είναι κατά κύριο λόγο η ερμηνεία του πρώην «ντράμερ – τραγουδιστή» : εύστοχη, χωρίς μασκαρέματα, αληθινή. Χάρις την προσωπικότητα του Arif Mardin και την καλή φόρμα του Phil στο studio, όλη αυτή η ένταση, ο σπαραγμός, πήρε σάρκα και οστά, διπλωμένος σε μια λιτή, αλλά εμφατική ενορχήστρωση.
«Το είχα γράψει μερικά χρόνια νωρίτερα, πάνω που τα προβλήματά μου με την Andy βρίσκονταν στο χειρώτερό τους σημείο, όμως εκείνη τη μέρα που έστεκα στο booth της ηχογράφησης δε θυμάμαι να με βοήθησε η απογοήτευση και το άγχος για το πώς εξέφρασα τα συναισθήματά μου. Πλέον, τραγουδώντας το επί τόσα χρόνια πάνω στη σκηνή, θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι με γυρνά πίσω σε άσχημες μνήμες και συναισθήματα. Συνήθως προσπαθώ να πετύχω σωστά τις νότες, κι αυτό είν’ όλο». Andy φώναζε o Phil την πρώτη του σύζυγο, Andrea Bertorelli. Αυτή που μαζί της πέρασε τα ‘70sκαι την γεμάτη σκαμπανέβασμα περίοδο των Genesis. Αυτήν που του χάρισε έναν γιο και που εκείνος υιοθέτησε την δική της κόρη, από άλλο πατέρα. Αυτήν, για την οποία είχε γράψει και το “In The Air Tonight”.
Η μπαλάντα έκανε τεράστια επιτυχία και στα μέρη μας. Παρ’ ότι κάτι μήνες παλιό, μπήκε στην περίφημη συλλογή από επιτυχίες «Χρυσός Διπλός», λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ’84.
Σχεδόν έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του, το “Against All Odds” θα δρέψει και τις χρυσοποίκιλτες δάφνες της βιομηχανίας του θεάματος. Στις 26 Φεβρουαρίου του ’85, στο Shrine Auditorium του L.A., ο Phil Collins κερδίζει μ’ αυτό - από τους συνυποψήφιους Kenny Loggins, Stevie Wonder, John Waite και Lionel Ritchie - το βραβείο Grammy στην κατηγορία “Best Pop Vocal Performance, Male”. Στις 25 Μαρτίου του ’85, στην τελετή των 57ων Βραβείων Όσκαρ, το τραγούδι είναι υποψήφιο στην κατηγορία «Πρωτότυπου τραγουδιού από ταινία» αναμετρώμενο με τους ίδιους συνυποψηφίους, που έχουν κι αυτοί top-ten επιτυχίες που ακούγονται στα φιλμ “Ghostbusters”, “Footloose” και “Woman In Red”.
Αυτή τη φορά, ο Phil Collins θα χάσει το αγαλματίδιο από το “I Just Called To Say I Love You” του Stevie Wonder, όμως ελάχιστα τον απασχολεί. Έχει γράψει κι ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει τη μεγαλύτερή του δισκογραφική επιτυχία, το άλμπουμ “No Jacket Required” και σε μερικούς μήνες έχει δηλώσει πρόθυμος να παίξει στη μεγαλύτερη συναυλία όλων των εποχών, το “Live Aid”.
Ένα από τα κομμάτια, θα το παίξει μόνο με φωνή και πιάνο, μπροστά σε πάνω από 100.000 ζευγάρια μάτια και περίπου μισό δισεκατομμύριο ακόμη που τον παρακολουθούν ζωντανά σε δορυφορική μετάδοση. Πάει κάπως έτσι και το θυμόμαστε όλοι, ακόμη και σήμερα.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Στο ρόλο του «καλού» ο Terry Brogan, το αργόστροφο λεβεντολουζέρι με σετ κοιλιακών που στέλνει ημιλυπόθυμο όλον τον θηλυκό πληθυσμό ηλικιακού φάσματος 14 και άνω. Κι όμως, είναι σχεδόν αδύνατο να τον αδικήσεις. Ποιός δε θά’ θελε ν΄αφεθεί σε παραδείσιο νησί επ’ αόριστον, με μια Jessie ολοδική του, εύθραυστη, παραδομένη, έτοιμη για όλα;
Η Jessie έχει αυτό το κάτι που σου κόβει την ανάσα, που σε κάνει να ματαιώνεις τις κουβέντες σου, τις κάνει να μη μοιάζουν και τόσο καλές για να καταπιαστούν με ο,τιδήποτε. Είναι η Rachel Ward, το όνομά της το ξέρουμε καλά, καθώς είναι ίδια που παίζει στη μίνι σειρά «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας». Και είναι σίγουρο, όσο κι αν αυτός ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν δείχνει λίγο μελάτος, ότι, όντως, «ακόμα και παπά κολάζει».
Μετά τα δύο πρώτα προσωπικά του άλμπουμ και την επανενεργοποίηση των γεμάτων κήμπορντς και ποπ μελωδίες, ασσορτί με τη νέα δεκαετία, Genesis, το όνομα του Phil Collins έχει αρχίσει ν’ ακούγεται ολοένα και πιο συχνά. Δεν είναι πια ο ντράμερ που έγινε «κατ’ ανάγκην τραγουδιστής» στη θέση του Peter Gabriel. Παρά το μεσήλικο, ακίνδυνο ως ξενερουά και πρωίμως αλωπεκίζον παρουσιαστικό του, έχει αρχίσει να σημειώνει ζήτηση.
«Το Δεκέμβριο του ’82, κατά τη διάρκεια της πρώτης σόλο περιοδείας μου, ο Taylor Hackford παίρνει το αεροπλάνο κι έρχεται να με συναντήσε, για δουλειά, όπως είπε, στο Chicago».
O 38χρονος σκηνοθέτης έχει σημειώσει λίγους μήνες νωρίτερα την πρώτη μεγάλη του επιτυχία. Πρόκειται για το καθ’ ημάς «Ιπτάμενος και Τζέντελμαν», μια από τις πιο εμπορικές και πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς, με τους Richard Gere και Debra Winger σ’ ένα παλιομοδίτικο ερωτικό μελό με λευκές ατσαλάκωτες στολές, καψώνια από άγριους λοχίες και χοροεσπερίδες όπου μωροφιλόδοξες επαρχιοπούλες κεντράρουνε ποιόν από τους προπαιδευομένους αξιωματικούς του πολεμικού ναυτικού των Η.Π.Α. θα τυλίξουν.
Αυτός ο Hackford, λοιπόν, είναι που συναντά τον Phil Collins στη σουίτα του τελευταίου στο Sheraton. Του βάζει στο video μια κασσέτα, με τα πρώτα γυρίσματα της επόμενης ταινίας που έχει αναλάβει. Έχει τίτλο “Against All Odds”. Θα είναι, τον ενημερώνει, ένα νέο-νουάρ με στοιχεία από ερωτικό δράμα. «Θέλω να γράψεις το τραγούδι που θα γίνει το θέμα του φιλμ» τον προειδοποιεί ο Hackford. Ένα τραγούδι απ’ αυτά που θα παίζεται παντού, που τη φωνή του καλλιτέχνη θα την αναγνωρίζουν όλοι.
Ο Phil, χωρίς να έχει δει καν το σενάριο ή να ζητήσει περισσότερες πληροφορίες, του λέει ότι είναι μέσα.
«Του είπα ότι μου είναι αδύνατο να γράψω κάτι καινούριο όσο βρίσκομαι σε περιοδεία. Με τον πρόγραμμά μου ασφυκτικά πιεσμένο, θυμάμαι ότι έχω ήδη ένα ημιτελές τραγούδι, με τον πρόχειρο τίτλο “How Can You Sit There?”. Άκου το demo, του λέω. Μήπως σου κάνει κάτι σαν αυτό;».
Ο Hackford δηλώνει με την πρώτη ότι «το λατρεύει» και ο Phil Collins, μετά από μια σειρά υπερατλαντικά τηλεφωνήματα, στριμώχνει στο πρόγραμμά του ένα κανονικό session για να φινίρει και ν’ αποτυπώσει το μισοτελειωμένο τρακ. Το πιάνο και η ορχήστρα των εγχόρδων γράφονται στη Νέα Υόρκη. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Phil ηχογραφεί τα ντραμς και τα φωνητικά στο studio Music Grinder στο L.A.. Όλα γίνονται υπό την επίβλεψη του θρυλικού συνθέτη και παραγωγού Arif Mardin. O 52χρονος, τουρκικής καταγωγής, μαέστρος έχει συνεργαστεί με τους πάντες, από Aretha Franklin μέχρι και Queen. Γνωρίζει το πώς να αποσπά από τους καλλιτέχνες που επιβλέπει ερμηνείες μοναδικές, που ωστόσο ακούγονται αβίαστες, ζωντανές, της στιγμής.
«Ήμουν ενθουσιασμένος που θα δούλευα μαζί του. Είχα βάλει μάλιστα με το νου μου πώς θα καταφέρω να τον εντυπωσιάσω. Καταπληκτικός μαέστρος και άνθρωπος. Κατάφερε, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, με ορισμένες ανεπαίσθητες υποδείξεις στην ενορχήστρωση να πάρει από μέσα μου μια πραγματικά δυνατή ερμηνεία».
Ο Phil είχε σχεδόν ολοκληρωμένους τους στίχους, ειδικά το ρεφραίν “take a look at me now”. Ο Hackford, παρών κι αυτός στην ηχογράφηση, του θυμίζει ότι η ταινία λέγεται “Against All Odds”. Ο Phil καταφέρνει να στριμώξει στο ρεφραίν το “And you coming back to me, is against the odds”, για να ταιριάξει. Όμως, ο Hackford επιμένει : πρέπει να υπάρχει στίχος ακριβώς ίδιος με τον τίτλο της ταινίας. “Against A L L Odds”, όχι κάτι παραπλήσιο, αλλιώς «το κοινό θα μπερδευτεί».
Ο σκηνοθέτης μένει παραπάνω από ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα. Το single θα κυκλοφορήσει μέσα στο Μάρτιο του ’84, ταυτόχρονα με την πρεμιέρα του φιλμ στην Αμερική. Σύντομα ξεπερνά σε εμβέλεια την ταινία, την οποία, πάντως, από το καλοκαίρι και μετά ρυμουλκεί, οδηγώντας την να κόψει πάνω από 20 εκατομμύρια εισιτήρια στα αμερικάνικα σινεμά. Θα γίνει το πρώτο κομμάτι στην καρριέρα του Phil Collins που θα πατήσει το Νο 1 του Billboard (US#1, 21/4/84). Στη Βρετανία θα στερηθεί την κορυφή επί τρεις συνεχόμενες εβδομάδες, πρώτα από το “Hello” του Lionel Ritchie κι έπειτα από το “The Reflex” των Duran Duran (UΚ#2, 28/4 – 12/5/84). Συνολικά, θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο να καθιερώσει τον πρώην ντράμερ και μετέπειτα τραγουδιστή και ηγέτη των Genesis όχι μόνον ως έναν ποπ σταρ, αλλά και ως έναν συνθέτη που μπορεί να αποκρυσταλλώσει την αρσενική συναισθηματική τρικυμία. Παρά το σε πρώτη ακρόαση ανώδυνο, αλλά με υποδόρια δύναμη, φαλσέττο του.
Το σημείο που το κομμάτι ακούγεται στην ταινία είναι και αυτό καταλυτικό. Όσο άδοξο κι αν μοιάζει στα χαρτιά το να ακούγεται «η επιτυχία» ενώ ρολλάρουν τα γράμματα του τέλους, ο Hackfordεπινόησε κάτι που απροσδόκητα επισφραγίζει τη συναισθηματική φόρτιση του φιλμ.
Η Jessie – Rachel Ward στέκει σε απόσταση δεκάδων μέτρων από τον Terry - Jeff Bridgesκαι τον κοιτάει σιωπηλή. Δεν μπορεί να τον πλησιάσει, πρέπει να τον ξεχάσει για πάντα. Eκείνη συγκρατεί τα δάκρυά της, χαμογελάει πικρά, περνά από τα μάτια της ολόκληρη τη σύντομη ιστορία του παράφορου, ολετήριου έρωτά τους, μην βγάζοντας λέξη. Αποφεύγοντας τον φακό για ενάμισυ λεπτό, φιξάροντάς του μόνο μια τελευταία, απέραντη, ματιά, ενώ ο Phil Collins εξηγεί πόσο αβυσσαλέο είναι κείνο το “empty space”, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ξέρουν ότι δε θα ξανασυναντηθούν, που ο κοινός τους χρόνος στη ζωή τέλειωσε, από παράγοντες έξω απ' την επιθυμία τους.
H όλη ταινία δεν υπολείπεται σε ένταση. Θαυμάσια φωτογραφία – μεγάλο μέρος της με φυσικό φωτισμό - νευρώδες σενάριο, εξωτικά τοπία, εναλλαγή διαθέσεων, μουσικά θέματα από τον Michael Colombier, ατμοσφαιρικά τρακ από ονόματα όπως η Stevie Nicks, o Paul Rutherford και ο Peter Gabriel – τί ειρωνεία, οι τρεις Genesis σόλο, στο ίδιο σάουντρακ - και ηθοποιοί στην ακμή τους, να δίνουν ζωή σε μια σειρά από αρχετυπικούς χαρακτήρες: η ατίθαση πλούσια κόρη με το σκοτεινό παρελθόν, ο αδίστακτος μπούκι, ο πουλημένος δικηγόρος, η θαμπωμένη από το ποδοσφαιρικό είδωλο γραμματέας, ο αμοραλιστής προπονητής, οι διεφθαρμένοι μεγιστάνες, οι πολιτικοί με το γλοιώδες, ψεύτικο χαμόγελο.
Το ημερολόγιο έγραφε 1984. Τότε που η έννοια «τραγούδι στο Νο 1 της Αμερικής» σήμαινε για τον καλλιτέχνη που το κατάφερνε αιώνια δόξα και εισιτήριο χλιδής. Τότε που το aquanet έκανε τις κώμες επικολυρικές, οι εξαπτέρυγες βάτες τα σακκάκια τετραγωνισμένα, δυσθεώρητα και οι ερωτικές μπαλλάντες τα συναισθήματα υπερμεγέθη, μεστά, φορτωμένα προσδοκίες.
“How can I just let you walk away – just let you leave without a trace – when I’m standing taking every breath with you – you’re the only one who really knew me at all”.
“Για ποιό λόγο αυτοί οι στίχοι και αυτό το τραγούδι να σημαίνουν τόσα πολλά; Αν θα έπρεπε οπωσδήποτε να το αναλύσω, θα έλεγα ότι είναι ένα πετυχημένο κομμάτι χωρισμού, με ενσυναίσθηση, γι’ αυτό και με οικουμενικό άγγιγμα. Ο κόσμος απεχθάνεται τους χωρισμούς, όμως λατρεύει τα τραγούδια που μιλάνε για χωρισμούς.
Το “Against All Odds” πετυχαίνει να δείξει πώς είναι να νιώθεις με την καρδιά ραγισμένη. Είναι από τα κομμάτια που πολύ συχνά, όπως μου εξομολογούνται, βοήθησε ανθρώπους να ξεπεράσουν μια βαριά ερωτική απώλεια».
Γι’ αυτή την απήχηση υπεύθυνη είναι κατά κύριο λόγο η ερμηνεία του πρώην «ντράμερ – τραγουδιστή» : εύστοχη, χωρίς μασκαρέματα, αληθινή. Χάρις την προσωπικότητα του Arif Mardin και την καλή φόρμα του Phil στο studio, όλη αυτή η ένταση, ο σπαραγμός, πήρε σάρκα και οστά, διπλωμένος σε μια λιτή, αλλά εμφατική ενορχήστρωση.
«Το είχα γράψει μερικά χρόνια νωρίτερα, πάνω που τα προβλήματά μου με την Andy βρίσκονταν στο χειρώτερό τους σημείο, όμως εκείνη τη μέρα που έστεκα στο booth της ηχογράφησης δε θυμάμαι να με βοήθησε η απογοήτευση και το άγχος για το πώς εξέφρασα τα συναισθήματά μου. Πλέον, τραγουδώντας το επί τόσα χρόνια πάνω στη σκηνή, θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι με γυρνά πίσω σε άσχημες μνήμες και συναισθήματα. Συνήθως προσπαθώ να πετύχω σωστά τις νότες, κι αυτό είν’ όλο». Andy φώναζε o Phil την πρώτη του σύζυγο, Andrea Bertorelli. Αυτή που μαζί της πέρασε τα ‘70sκαι την γεμάτη σκαμπανέβασμα περίοδο των Genesis. Αυτήν που του χάρισε έναν γιο και που εκείνος υιοθέτησε την δική της κόρη, από άλλο πατέρα. Αυτήν, για την οποία είχε γράψει και το “In The Air Tonight”.
Η μπαλάντα έκανε τεράστια επιτυχία και στα μέρη μας. Παρ’ ότι κάτι μήνες παλιό, μπήκε στην περίφημη συλλογή από επιτυχίες «Χρυσός Διπλός», λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ’84.
Σχεδόν έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του, το “Against All Odds” θα δρέψει και τις χρυσοποίκιλτες δάφνες της βιομηχανίας του θεάματος. Στις 26 Φεβρουαρίου του ’85, στο Shrine Auditorium του L.A., ο Phil Collins κερδίζει μ’ αυτό - από τους συνυποψήφιους Kenny Loggins, Stevie Wonder, John Waite και Lionel Ritchie - το βραβείο Grammy στην κατηγορία “Best Pop Vocal Performance, Male”. Στις 25 Μαρτίου του ’85, στην τελετή των 57ων Βραβείων Όσκαρ, το τραγούδι είναι υποψήφιο στην κατηγορία «Πρωτότυπου τραγουδιού από ταινία» αναμετρώμενο με τους ίδιους συνυποψηφίους, που έχουν κι αυτοί top-ten επιτυχίες που ακούγονται στα φιλμ “Ghostbusters”, “Footloose” και “Woman In Red”.
Αυτή τη φορά, ο Phil Collins θα χάσει το αγαλματίδιο από το “I Just Called To Say I Love You” του Stevie Wonder, όμως ελάχιστα τον απασχολεί. Έχει γράψει κι ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει τη μεγαλύτερή του δισκογραφική επιτυχία, το άλμπουμ “No Jacket Required” και σε μερικούς μήνες έχει δηλώσει πρόθυμος να παίξει στη μεγαλύτερη συναυλία όλων των εποχών, το “Live Aid”.
Ένα από τα κομμάτια, θα το παίξει μόνο με φωνή και πιάνο, μπροστά σε πάνω από 100.000 ζευγάρια μάτια και περίπου μισό δισεκατομμύριο ακόμη που τον παρακολουθούν ζωντανά σε δορυφορική μετάδοση. Πάει κάπως έτσι και το θυμόμαστε όλοι, ακόμη και σήμερα.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
// Τελευταία Νέα
-
Pink Floyd: Οι Λunatics στην οπτικοακουστική μεταφορά του “Animals”
Την Παρασκευή 24 Μαΐου , το Κύτταρο, θα πλημμυρίσει από...
-
Vinyl Market 26-27-28 Απριλίου 2024
Το Vinyl Market το μεγάλο event της πόλης επιστρέφει με πασχαλι...
-
-
Eagles: Εξαιρετική box set κυκλοφορία
Οι Eagles γιορτάζουν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους...
-
Οι James σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τον Σεπτέμβριο
Οι James έρχονται ξανά στη χώρα μας επιβεβαιώνοντας τη σχ...
-
David Lee Roth: Ακούστε το ολοκαίνουργιο τραγούδι
O σπουδαίος frontman David Lee Roth κυκλοφορεί νέο τραγούδι....
-
Mike Tramp (White Lion): Ακούστε το νέο τραγούδι
O Mike Tramp (White Lion) κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα το "Mand ...
