Twisted Sister : Come Out And Play, μια φωτιά που δε λέει να σβήσει.
Saturday

6Mar

Σάββατο 1η Μαρτίου του '86, παραμονή του Ασώτου, θά' ναι δέκα και κάτι το βράδυ. Βλέπουμε οικογενειακώς το "Καλιτεχνικό Καφενείο", την εκπομπή που παρουσιάζει ο Κώστας Φέρρης («εκείνος ο μαλλιάς ο σκηνοθέτης» που λέει απαξιωτικά κι ο μαθηματικός μας ο Μπαράκωστας, φτυστός ρωμαίος εκαντόνταρχος απ΄το Αστερίξ – το όνομα Μαλαπέρδιους μοιάζει φτιαγμένο για την πάρτη του). Χτυπάει το κουδούνι.
Ανύποπτη η μάνα σηκώνεται και πάει προς την εξώπορτα. Ενάμισυ δευτερόλεπτο υψίφωνης έκπληξης αργότερα, η πόρτα της κουζίνας ανοίγει και μπουκάρουνε μέσα τρία τραβέλια. Μιλάμε για περούκες Μπέτυ Μίντλερ, γυαλιά φωτο-γκρέϋ σε σχήμα καρδιάς, κραγιόν βαλμένο σαν του αχτένιστου απ’ τους Κιουρ, ρουζ σαν του Τζούμα στα «Βαποράκια», διχτυωτά καλσόν και μάτια βαμμένα σα νά’χουνε φάει μπουκέτα απ΄τον Ιβάν τον Ντράγκο αυτοπροσώπως.
Εν μέσω γελαστών αλαλαγμών, τους αναγνωρίζω. Κώστας, Τεό και Σωτήρης, πού’ χουνε βγει παγανιά για χοντρές πλάκες: επίσκεψη στα πάρτυ μασκέ που κάνουν τα φροντιστήρια, από την παραλία ως ψηλά στον παλιό συνοικισμό των προσφύγων, χτύπημα en passant όλης της σειράς απ’ τα κουδούνια των πολυκατοικιών, διάλειμμα με κάλαντα Γουίρ νοτ γκόννα τέϊκ ιτ και ροπαλοπόλεμο στην πλατεία απέναντι απ’ το αστυνομικό τμήμα («Τι-μήμα;» που αναρωτιέται κι ο Διαμαντόπουλος το «Μάθε Παιδί μου Γράμματα»), σκετσάκια «βοηθάτε, με σκοτώνουνε» (ο ένας κάτω κι άλλοι με τα ρόπαλα να τον δέρνουνε) επί τούτου για να μείνουνε παγωτό ανύποπτοι περαστικοί, τέτοια. Λες κι ο Dee Snider σήκωσε το καπάκι του υπονόμου και μαζί με τον A.J. Pero και τον Eddie Ojeda πεταχτήκανε μέχρι την κουζίνα μας. Ο συνειρμός είναι αυτόματος. Αυτό έχει απ’ έξω το "Come Out And Play”, ο καινούριος δίσκος των Twisted Sister που δεν έχει κλείσει ακόμη βδομάδα στα χέρια μου.
Δεν είναι εύκολο να βάλεις δίπλα στη σειρά δίσκων των Maiden οποιονδήποτε των Twisted Sister. Οι βαριοί οι μεταλλάδες τους είχανε για φτύσιμο. «Εμπορικοί», «χαβαλέδες», «για αμερικανάκια». Οι δυό τρία χρόνια μεγαλύτεροι ροκάδες, επίσης ροκάδες.
«Τί μαλακίες πας κι ακούς, ρε νιάνιαρο;». Είναι κι αυτό το μακιζιάζ ρε παιδί μου, άντε να εξηγείς τώρα στον άλλον. Μπέρδεμα. Είναι ένα, πιθανόν το πιο βασικό, από τα διλήμματα που ανέδειξε η μεγάλη τους επιτυχία. Πώς γίνεται ν΄ακούς τύπους που ντύνονται σα τον Ζανό Ντανιά στο Μουλέν Ρουζ και γκαρίζουνε σα λιμενεργάτες; Από την άλλη, τί heavy metal είν΄αυτό, άμα πρέπει υποχρεωτικά να μασκαρευτείς; Κι όμως. Κομμάτια σαν το “Burn In Hell”, το “Shoot ‘Em Down”, το “Destroyer” σε κουνάνε γερά, σε ταράζουνε. Τα διλήμματα τά’χω προς το παρόν επιτυχώς καταχωνιάσει, καθώς το “Come Out And Play”, εισαγωγής, αμερικάνικη εκτύπωση, με το εξώφυλλο ν’ ανοίγει και τον Dee Snider να ξεπηδά τρισδιάστατος απ’ το καπάκι του υπονόμου είναι ήδη στριμωγμένο στη δισκοθήκη.
Rewind, δέκα μήνες πιο πίσω. Με το “Stay Hungry” ακόμη να προσθέτει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα στα τρία εκατομμύρια που έχει γράψει το κοντέρ μόνο στην Αμερική, οι Twisted Sister, στην πραγματικότητα ο Dee Snider, ο τραγουδιστής και άτυπος ηγέτης τους, ο άνθρωπος που ήρθε το ’76 σε μια μπάντα που κοπιάριζε το γκλαμ στήσιμο των New York Dolls και με την επιμονή του τους μεταμόρφωσε σε πρώτη ατραξιόν μετά από σκληρά χρόνια στα καταγώγια της Νέας Υόρκης, αποφασίζουν να βγάλουν μια βιντεοκασσέτα. Θα περιέχει μια ολόκληρη συναυλία τους, από το San Bernardino της Καλιφόρνια τον Ιούνιο του ’84, πάνω πού’χε κυκλοφορήσει το “Stay Hungry”, αλλά και τα περιζήτητα πλέον βίντεο κλιπ που τους έχουν εκτινάξει σε διασημότητα “We’re Not Gonna Take It”,  “I Wanna Rock” και “The Price”.
Συγχρόνως, ο Snider προετοιμάζει ένα καινούριο οπτικοακουστικό οπλοστάσιο. Αυτό που θ’ αποτελέσει το δίσκο που θα καθιερώσει το συγκρότημα στην πρώτη θέση ανάμεσα στους σούπερ σταρ του καιρού του, αδιακρίτως μουσικού είδους.
Ξεκινούν να γυρίζουν, πάλι με σκηνοθέτη τον Marty Callner, δύο καινούρια βίντεο κλιπ.
«To “Leader Of The Pack” ήταν το πρώτο. Ήμουν απολύτως βέβαιος ότι ήταν το κατάλληλο κομμάτι για να σπάσει τα σύνορα που μας χώριζαν από το επίπεδο επιτυχίας ονομάτων όπως ο Springsteen ή ο Prince. Ο Marty με άφησε να γράψω εγώ το σενάριο. Δεν είχα ιδέα πώς να το κάνω, αλλά αυτό δε με σταμάτησε ποτέ στη ζωή μου. Θα έβρισκα τρόπο να τα καταφέρω».
Το κομμάτι των Shangri-Las, περιγράφει μέσα από έναν έξυπνο διάλογο τον έρωτα μιας αθώας νεαρής για τον σκληρό αρχηγό της αγέλης μηχανόβιων ρόκερ. Έρωτας που καταλήγει σε τραγικό θάνατο από ατύχημα με τη μηχανή, ένα έξοχο δείγμα της εφηβοκεντρικής στιχουργίας της δεκαετίας του ‘60, που είχε φτάσει στην κορυφή των singles του Billboard το φθινόπωρο του 1964.
Ήταν πράγματι μια από τις διασκευές που οι Sister έπαιζαν στις ατέλειωτες νύχτες των club. Tο ’82 μάλιστα το είχαν ηχογραφήσει για να συμπεριληφθεί στον πρώτο τους δίσκο, εκείνον που κυκλοφόρησε από την άσημη αγγλική Secret Records, τελικά όμως είχε μείνει απ’ έξω. Στο μυαλό του Snider η ανανεωμένη επανεκτέλεση του “Leader Of The Pack” θα γινόταν η ιδανική σύνδεση του παρελθόντος τους με το μέλλον. Το οποίο, έτσι όπως το’ βλεπε μετά τοn εμπορικό θρίαμβο του “Stay Hungry”, ήταν το να κατακτήσουν το ευρύ κοινό.



Ο Bob Goldthwait, που όλος ο κόσμος αναγνωρίζει από την «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή» στο ρόλο του ψυχάκια Zed McGlunk, κάνει τον μαγαζάτορα του παντοπωλείου, μέσα το οποίο η νεαρή καθωσπρέπει καστανομάλλα φαν των Sister ονειροπολεί. Ο Dee ζωντανεύει από αφίσα στον τοίχο της. Όλη η μπάντα easy riders, με τσόπερ. Ένα ατύχημα. Όμως η καστανομάλλα σώζεται, ανεβαίνει στην τσόππερ του Dee και όλα θαύμα.
Η επιλογή του παραγωγού είναι το επόμενο ζήτημα. Θεωρώντας ότι ο Tom Werman «λέπτυνε» τον ήχο τους στο “Stay Hungry”, ο Snider απευθύνεται στον πασίγνωστο Bob Ezrin (Alice Cooper, Kiss, Pink Floyd, μεταξύ άλλων).
Εκείνος στην αρχή προφορικά δέχεται, όμως η πρώτη ψυχρολουσία για τον Snider έρχεται όταν ο Ezrin υπαναχωρεί, αφ’ ότου άκουσε τα demo με το καινούριο υλικό. Χωρίς να χάνει καιρό, o Snider απευθύνεται στη δεύτερη επιλογή του, τον Γερμανό Dieter Dierks, που έχει συνδέσει το όνομά του με τους Scorpions και -μέσα στο ’85- με τους Accept.
Η δουλειά σύντομα ξεκινά, πρώτα στο στούντιο Hit Factory της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια στο Record Plant του Λος Άντζελες.
17 και 18 Σεπτεμβρίου του ’85 στο στούντιο του διάσημου ροκ φωτογράφου Mark Weiss, γωνία 10 West και 33ης οδού στη Νέα Υόρκη, θα γίνει η φωτογράφηση για το εξώφυλλο του καινοιύριου δίσκου. Ο Weiss, υπεύθυνος και για την περιπετειώδη φωτογράφηση του Snider με το κόκκαλο με το ωμό κρέας για το “Stay Hungry”, με τη βοήθεια του επίσης καλλιτέχνη πατέρα του, έχει ετοιμάσει μια στρογγυλή μεταλλική καταπακτή βάρους 450 κιλών με σχεδιασμένο πάνω της το λογότυπο των Twisted Sister. Δεν πρόκειται για ψεύτικη κατασκευή, όπως συνήθως είναι τα σκηνικά του Hollywood.
Η επιμονή του Snider για κάτι πρωτότυπο, έχει οδηγήσει τον Weiss να τοποθετήσει την καταπακτή υπονόμου πάνω σ’ ένα κομμάτι πραγματικής ασφάλτου δρόμου με αυθεντικό πάχος 8x8 ίντσες. Από κει θα βγει ο Snider, μοστράροντας την αποκρουστική του γκριμάτσα, σαν αγρίμι έτοιμο να ορμήσει. Στην αίσθηση θα συνεισφέρει και η εικόνα των δύο μπροστινών του δοντιών του τραγουδιστή: τα έχει επί τούτου τροχίσει, ώστε να μοιάζουν πράγματι με ενός αρπακτικού.



Η σκέψη για το πανάκριβο pop-up εξώφυλλο έχει έρθει στον Snider μαζί με τον τίτλο του δίσκου. Είναι μια αξέχαστη ατάκα από την ταινία του Walter Hill “The Warriors”, που είχε παιχτεί στις αίθουσες τo ’79, αποκτώντας στο μεταξύ φανατικούς φίλους. Την απευθύνει ο αρχηγός της συμμορίας των «κακών», ο ψυχάκιας Λούθερ (τον υποδύεται ο συνηθισμένος σε ρόλους νευρωτικών Ντέϊβιντ Πάτρικ Κέλλυ), προς τη συμμορία των «Μαχητών» που έχει αρχηγό τον «Κύκνο» (ο «καλός» Μάικλ Μπεκ), έχοντας περάσει στα δάχτυλά του άδεια μπουκάλια κόκα-κόλα, τα οποία ανατριχιαστικά τσουγκρίζει, καλώντας τους «Μαχητές» να βγουν από τις κρυψώνες τους και «Να παίξουν».
Η ιδέα μιας «συμμορίας της Νέας Υόρκης» ταιριάζει γάντι στο μυαλό του Dee Snider για τους Twisted Sister.
Ζητά να προσληφθεί ένα κορυφαίο τημ από graffiti artists, το οποίο αναλαμβάνει να ζωγραφίσει έναν πραγματικό τοίχο του Bronx με το λογότυπο των Twisted Sister και τα ονόματα του καθενός από τα μέλη, με προσωποιημένη γραφή.
Με σκοπό, φυσικά, να φωτογραφηθεί η μπάντα από τον Mark Weiss μπροστά απ’ αυτόν τον τοίχο, καθώς ο Snider θέλει το οπισθόφυλλο να είναι αυθεντικό, κι όχι να μπούν οι ανθρώπινες φιγούρες με κολλάζ. Το ίδιο τημ σχεδιάζει και τα κοστούμια του κάθε μέλους για την επερχόμενη περιοδεία καθώς και ολόκληρο το stage set.
Δυο μέρες μόνο κρατά το βάψιμο και ο σχεδιασμός του τοίχου, σε σημείο πραγματικές συμμορίες να αρχίσουν να παρενοχλούν τους γραφίστες, επιδιώκοντας να διώξουν τους ανεπιθύμητους από τα επιμερισμένα με το νόμο της σιδηρογροθιάς και του baseball bat χωράφια τους. Το εγχείρημα ολοκληρώνεται άρον – άρον εν μέσω κανονικών πλακωμάτων από αντίπαλες συμμορίες.
Στις 28 Σεπτεμβρίου του '85, ο Dee Snider, χωρίς make up αλλά με τζην τζάκετ με κομμένα τα μανίκια, μπότες, και γυαλιά φώτο-γκρέϋ, εμφανίζεται μπροστά σε μια δυσκοίλια επιτροπή της Αμερικανικού Κονγκρέσσου.
Οι Twisted Sister έχουν συμπεριληφθεί στην λίστα με τους «βρωμερούς 15», μουσικούς ιδίως του heavy metal που έχουν μπει στο στόχαστρο της οργάνωσης PMRC (Parents Music Resource Center). Κλήθηκε μαζί με τον Frank Zappa και τον John Denver να καταθέσει ως μάρτυρας σε μια προκαταρκτική έρευνα –ένα είδος δημόσιου διαλόγου μεταξύ ανησυχούντων γεορυσιαστών, στελεχών της μουσικής βιομηχανίας και μουσικών, για το αν πρέπει ή όχι να μπαίνουν «ετικέττες» πάνω στα μουσικά άλμπουμ που θα κρίνεται από μια επιτροπή ότι περιέχουν «προσβλητικό» ή «επικίνδυνο» για τους ανηλίκους περιεχόμενο.
Κατά τη διάρκεια της τριαντάλεπτης παρουσίας του, ο Snider είναι εκεί για να υπερασπιστεί την ελευθερία του λόγου και της καλλιτεχνικής έκφρασης. Διαβάζει με συναίσθηση της ιστορικότητας της στιγμής την τοποθέτησή του από ένα κομμάτι χαρτί που βγάζει διπλωμενο απ’ την κωλότσεπη και απαντά αποστομωτικά στις προκλητικές ερωτήσεις του Al Gore, συζύγου της Tipper Gore, που στην ουσία έχει φτιάξει την PMRC για να αβαντάρει την πολιτική καρριέρα του άντρα της.
«Το τραγούδι “Under The Blade” αναφέρεται στον τρόμο που προκάλεσε στον κιθαρίστα της μπάντας μου Eddie Ojeda μια επικείμενη χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση πολύποδα απ’ το λαιμό. Αν η κυρία Gore είχε στο μυαλό της το σαδομαζοχισμό, τότε γι’ αυτό τον βρήκε τους στίχους μου».
Μπορεί με τη στάση του αυτή να επεδίωκε ν’ ανακηρυχθεί άτυπος κυβερνητικός εκπρόσωπος του απανταχού διωκομένου heavy metal, όμως κάτι του διέφυγε: μαζί με τις φονταμενταλιστικές γελοιότητες της PMRC διέλυσε και την αύρα κινδύνου που συνόδευε το δικό του συγκρότημα από το ξεκίνημά του. Η φράση που θάμπωσε για τα καλά τα μεταλλικά διαπιστευτήρια του αρχηγού των Twisted Sister ήταν:
«Eίμαι 30 χρόνων, οικογενειάρχης, έχω έναν γιο που σήμερα είναι τριών και –είτε το πιστεύετε, είτε όχι- δεν έχω καπνίσει, πιεί ούτε κάνει ναρκωτικά ποτέ στη ζωή μου».


Τον Οκτώβριο του ’85 το βίντεο κλιπ του "Leader Of The Pack" ξεκινά να προβάλλεται από το MTV. Δεν έχει τίποτε άγριο, προσβλητικό ή απαγορευμένο, προσφέρει περισσότερη νοσταλγία παρά εξέγερση, έστω παραστατική. Στριμωγμένο ανάμεσα σε δεκάδες ποπ και ροκ επιτυχίες, δυσκολεύεται πάρα πολύ να ξεχωρίσει και τελικά δεν τα καταφέρνει (US#53, 11/1/86 & UK#47, 25/1/86).
«Ήταν το μοναδικό βίντεο κλιπ στο οποίο δε θα μας έδειχνε να παίζουμε. Σε όλα τ’ άλλα, καταλήγαμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να κάνουμε αυτό που ξέραμε να κάνουμε καλύτερα. Να ροκάρουμε. Σ΄αυτό το κλιπ όμως, χωρίς να θέλω να προσπαθήσω να ερμηνεύσω τί υποσυνείδητα μπορεί να συνέβαινε στο μυαλό μου, προσπάθησα να φτιάξω κάτι ευρύ, που να αφορά τους πάντες. Όμως, το μοναδικό πράγμα που έπρεπε να παραμείνουν οι Twisted Sister είναι heavy metal rockers.
Τελεία. Μεγάλο λάθος μου. Οφείλω να το παραδεχτώ».

«Ας είμαστε ειλικρινείς. Ήμουν στην πισίνα του αξίας ενός εκατομμυρίου δολλαρίων σπιτιού μου, έπαιρνα ήλιο και έπρεπε να γράψω το επόμενο τραγούδι για την εφηβική εξέγερση. Δε γινόταν να μου έρθει ούτε λέξη, γιατί είναι απλό: ποτέ δεν ήμουν πιο ευτυχισμένος».



«Το γύρισμα του δεύτερου κλιπ προέκυψε υπερβολικά ακριβό και απίστευτα πολύπλοκο. Η αρχική μου ιδέα ήταν να έχω ως κεντρικό ήρωα έναν νεαρό δάσκαλο που δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους μαθητές του μέσα στην τάξη. Νιώθοντας ότι τα παιδιά μέσα στην τάξη τον περιφρονούν απόλυτα –όπως πράγματι αισθάνονται πολλοί δάσκαλοι, ακόμη και νεαροί σε ηλικία- μια μέρα που καταφεύγει στην αίθουσα ξεκούρασης των καθηγητών, βρίσκει παρηγοριά στο να βάλει στο walkman του ν’ ακούσει το αγαπημένο του συγκρότημα, τους Twisted Sister. Ναι, ασφαλώς και μου πέρασε από το μυαλό ότι ενώ στο I Wanna Rock ο δάσκαλος ήταν ο κακός, εδώ έβαζα στη θέση του «κακού» τους μαθητές. Έτσι όπως το έβλεπα, η μουσική μας ήταν φτιαγμένη για να έχει μαζική απήχηση και αυτός ήταν ένας τρόπος να περάσω το μήνυμα ότι κακός και καλός πορεί να είναι οποιοσδήποτε. Άλλο ένα επεισόδιο στην τηλεοπτική σειρά «Τα Μεγαλύτερα Λάθη του Dee Snider».
To στόρυ έδειχνε τον απογοητευμένο δάσκαλο –πάλι ο κωμικός Bob Goldthwait με την ψυχωτική του μανιέρα- ν’ αποκοιμιέται στην αίθουσα των καθηγητών και μέσα στο όνειρό του, ο ίδιος ξυπνάει κι έχει γίνει ο Dee Snider, ένας διπλανός του δάσκαλος ο Alice Cooper και οι συνάδελφοί τους δάσκαλοι τα υπόλοιπα μέλη των Twisted Sister. Όταν βγαίνουν έξω από την αίθουσα των καθηγητών με έκπληξη διαπιστώνουν ότι ολόκληρο το γυμνάσιο έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα “Zombie High”, με τους παραμορφωμένους μαθητές να τους καταδιώκουν παντού.
Το σενάριο, πάλι μια ιδέα του Snider, έδειχνε καλό στα χαρτιά, παρά τις προφανείς ομοιότητες με το “Thriller” του Michael Jackson. Η υλοποίησή της όμως αποδείχθηκε ένας εφιάλτης. Πέρα από το να βρεθεί ένα πραγματικό κτιριακό συγκρότημα σχολείου, να βαφτεί και διαμορφωθεί κατάλληλα, χρειάζονταν και πολυάριθμοι κομπάρσοι, πρόθυμοι να μακιγιαριστούν κατάλληλα ως ζόμπι και ακολουθώντας τις οδηγίες του Marty Callner να γεμίσουν την σχολική αίθουσα, τους διαδρόμους, το γυμναστήριο, την καφετέρια. Και αν για το πολυδάπανο έργο του μακιγιάζ ο Snider επέμεινε να προσληφθεί ο καλύτερος, ο Tom Savini - υπεύθυνος τις επόμενες δεκαετίες για τα ειδικά εφέ σε ταινίες όπως τα “Dusk Till Dawn” και “Planet Terror”, είναι ο δάσκαλος που κάθεται δίπλα στον Goldthwait και μεταμορφώνεται σε Alice Cooper- το πρώτο σημάδι ότι η απήχηση των Twisted Sister είχε σημειώσει απρόσμενα μεγάλη κάμψη ήρθε αφ΄ότου δημοσιεύθηκαν οι αγγελίες για τους κομπάρσους.
Όταν είχαν ζητήσει με αγγελία κομπάρσους για το βίντεο κλιπ του “I Wanna Rock”, έναν χρόνο πριν, εμφανίστηκαν τόσοι φανς που χρειάστηκε στις οντισιόν να καλέσουν την αστυνομία να τους βάλει σε τάξη. «Λοιπόν, πώς πήγε;» ρωτά τον Callner ο Snider, την επομένη από την προγραμματισμένη πρώτη μέρα διαλογής των κομπάρσων. «Δεν εμφανίστηκε ψυχή», του απαντά ο σκηνοθέτης, «αλλά μην ανησυχείς, μπορούμε να προσλάβουμε».
«”Μα, τί συνέβη;”, αναρωτήθηκα. Είχα δει τις διαφημίσεις, είχα ακούσει τις ανακοινώσεις στο ραδιόφωνο. Τί σημαίνει “δεν εμφανίστηκε κανείς”; Υποτίμησα τη σημασία που είχε αυτό το τόσο ξεκάθαρα απογοητευτικό γεγονός και προχώρησα στο σχέδιό μου».
Πέρα από το βίντεο κλιπ για το κομμάτι "Be Chrool To Your Scuel", το οποίο γυρίστηκε και σε extended version με εκατοντάδες έμμισθους κομπάρσους, ο Snider είχε ακόμη πιο μεγαλεπήβολα σχέδια. Θέλοντας να δώσει στο τραγούδι την ευρύτατη δυνατή απήχηση «σε όλες τις φυλές του ροκ», προσκάλεσε να παίξουν σ΄αυτό ο Billy Joel στο πιάνο –όργανο αδιανόητο στη μέχρι τότε δισκογραφία πέντε τύπων ντυμένων σαν τραβέλια που έκαναν όνομα επειδή παίζαν like mother@ck@rz”- o Brian Seltzer των Stray Cats για το ροκαμπίλυ σόλο στην κιθάρα, ο τεράστιος Clarence Clemons από την E-Street Band για μια γερή δόση από σόλο σαξόφωνο και το περίφημο κουαρτέτο των Uptown Horns στα πνευστά. Όλοι αυτοί, συν το διπλάρωμα του Dee με τον ακόμη εθισμένο και ξεγραμμένο από τη μουσική βιομηχανία Alice Cooper στα φωνητικά, ενώ θα έπρεπε ν’ αποδώσουν έναν μικρό ύμνο, κατέληξαν σ’ ένα πεζό ροκενρολάκι της σειράς. Μόνο που στο κλιπ, ακόμη και η ρηχή μουσική του φλέβα, επισκιάζεται από τα πνιγηρά, ελάχιστα ελκυστικά γκρο πλαν των ζόμπι-μαθητών.



Βίντεο κλιπ με εκατοντάδες κομπάρσους, δημοφιλείς ηθοποιοί γκεστ, ειδικά εφέ, γκράφιτι, κοστούμια, ειδικά σχεδιασμένο εξώφυλλο, εξπέρ φωτογράφος, μουσικοί γκεστ πρώτου μεγέθους σε ένα τραγούδι, καινούριος παραγωγός. Πού βρέθηκαν τα λεφτά για όλα αυτά; Κατά τη συνήθη πρακτική, η WEA προκατέβαλε τη δαπάνη για τα βίντεο, οι διανομείς της βιντεοκασσέτας “Stay Hungry Live” που σχεδιάστηκε να προηγηθεί στην κυκλοφορία έβαλαν κι αυτοί προκαταβολές έναντι των προσδοκωμένων πωλήσεων. Ο κυριώτερος όμως χρηματοδοτικός πόρος προήλθε από τη μεγαλύτερη προκαταβολή που είχε δοθεί μέχρι τότε σε μπάντα από μια εταιρία προώθησης προϊόντων με brand name, το γνωστό merchandising).
Την Winterland Productions από το San Francisco, την κορυφαία εταιρία merchandising στη βιομηχανία του ροκ. Όλο το χρήμα στην ουσία συνιστούσε δανεισμό που έπρεπε με τις εισπράξεις από το επερχόμενο άλμπουμ να αποπληρωθεί.
Η Winterland γνώριζε ότι ο καινούριος δίσκος θα προωθηθεί από την πρώτη παγκόσμια περιοδεία των Twisted Sister, στην οποία έχει επενδυθεί μια τεράστια παραγωγή. Οι άνθρωποί της λοιπόν προτείνουν λοιπόν ν’ αναλάβουν εξ ολοκλήρου την εκμετάλλευση του προωθητικού υλικού – t-shirt, αξεσουάρ, έντυπο υλικό, διαφήμιση – και σε αντάλλαγμα να προκαταβάλλουν στους Twisted Sister ένα εκατομμύριο δολλάρια «έναντι των μελλοντικών κερδών».
«Οι δικηγόροι τους επέμειναν να υπογράψουμε τα συμβόλαια εγγυώμενοι την αποπληρωμή όχι μόνον ως εταιρική οντότητα, αλλά και προσωπικά ο καθένας μας. Μας κατέστησαν, δηλαδή, και προσωπικά υπέγγυους για την επιστροφή της προκαταβολής, σε περίπτωση που το πράγμα δεν πήγαινε καλά. Βέβαια, δεν έβλεπα ούτε μια περίπτωση στο δισεκατομμύριο ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί. Ωστόσο, δε νομίζω ότι κανένας μάνατζερ ή δικηγόρος θα ήταν ποτέ σωστό να επιτρέψει στον πελάτη του να υπογράψει κάτι τέτοιο».
Με πρωτοβουλία του Dee Snider τα χρήματα αυτά πέφτουν σχεδόν εξ ολοκλήρου στην παραγωγή. Εκεί προκύπτει και το πρώτο μεγάλο σχίσμα, καθώς οι υπόλοιποι τέσσερις διαμαρτύρονται. Μετά από 10, 12, ακόμη και 14 χρόνια στα βρωμερά κλαμπ του Long Island, αν όχι τώρα, πότε θα βουτήξουν και λίγο στο μέλι τα δάχτυλα; Όλοι τους έχουν καβατζώσει τα τριάντα. Αν όχι τώρα, πότε; Ειδικά ο Mark “Animal” Mendoza φτάνει στο σημείο να έρθει μούρη με μούρη με τον Snider, απειλώντας τον ότι θα είναι προσωπικά υπεύθυνος για ό,τι τους συμβεί από κει και μετά. Ο J.J. French έχει κι αυτός τις αμφιβολίες του, όμως γρήγορα κάμπτονται. Δύσκολα μπορούν να τα βάλουν με τον άνθρωπο του οποίου οι επιλογές τους έχουν κάνει διάσημους.
Οι προπαραγγελίες του δίσκου αρχικά δείχνουν ελπιδοφόρες.  Όταν όμως στις 9 Νοεμβρίου του '85, το “Come Out And Play” κυκλοφορεί σε παγκόσμια διανομή, το για τα καλά εθισμένο στις καταναλωτικές πλάνες αγοραστικό κοινό, αποδεικνύεται αδυσώπητο.
Η σκληροπυρηνική βάση των Twisted Sister –μικρό μέγεθος για να καθορίσει την επιτυχία ενός δίσκου- αντιδρά αμφίθυμα στην επί σειρά μηνών υπερέκθεση του αρχηγού Snider σε talk show, διαφημίσεις, ακόμη και στο Κονγκρέσσο. Την ίδια στιγμή, το κύριο μέρος του ευεπηρέαστου νεαρού κοινού προτιμά να καταθέσει σε άλλα μουσικά γλυκίσματα το βδομαδιάτικό του.
Ειδικά οι Αμερικανοί τηνέϊτζερ κλίνουν προς όσους παραμένουν «κακά παιδιά». Motley Crue και Ratt μπαίνουν στο top-10 του Billboard και περιοδεύουν με επιτυχία, οι πρώτοι με το “Theater Of Pain”, οι δεύτεροι με το “Invasion Of Your Privacy”, άλμπουμ που κι αυτά, όπως το “Come Out And Play”, καλούνται να ακολουθήσουν τα επιτυχημένα δισκογραφήματα που τους έβαλαν στο χάρτη, “Shout At The Devil” και “Out Of The Cellar” αντίστοιχα. Mόνο που, Crue και Ratt, ανεξάρτητα από την ποιότητα των δίσκων τους, φαίνεται από την αρχή ότι κι οι δύο θα τα καταφέρουν.



Κατά κάποιον ανεξήγητο λόγο -πιθανότατα επειδή αυτή τη φορά δεν ηχογραφεί στα δικά του στούντιο, στην Κολωνία- η παραγωγή του Dieter Dierks ακούγεται πραγματικά επίπεδη, στερώντας από τα τραγούδια την αιχμή.
Ακόμη πιο προφανές λάθος είναι το setlist. Το ομώνυμο κομμάτι ξεκινά το δίσκο με fade in υπερβολικά αργό, κάνοντας τον ακροατή να ξοδέψει μερικά κρίσιμα δευτερόλεπτα διερωτώμενος αν το στερεοφωνικό του έχει κάποιο πρόβλημα.
Υπόδειγμα ατυχούς μίξης, η κραυγή του Dee ακούγεται αφύσικα, ενοχλητικά δυνατά, χαλώντας την αντίστιξη της εισαγωγής (“Twi-sted Sis-t-rrr … Comeout and playeeee…”) με το μπάσιμο του ταχύτατου, αλλά τόσο συμπαγούς που στερείται εντελώς δόνησης “Come Out And Play”.
Το “Leader Of The Pack” με τον αέρα του αναγνωρίσιμου, λειτουργεί, όμως το “You Want What We Got” είναι ελαφρύ νερωμένο και το ακυρώνει. Τα δύο πειστικώτερα heavy κομμάτια "The Fire Still Burns" και "Kill Or Be Killed", έχουν στριμωχτεί στο τέλος της κάθε πλευράς, με αμέσως πιο πριν, τέταρτα, τα υπό άλλες συνθήκες υποψήφια single "I Believe In Rock N' Roll" και "Looking Out For #1". Το σκοτεινό μικροέπος "King Of The Fools" μένει έξω από το δίσκο και περιέχεται μόνο στην κασσέττα, ως bonus track. Χωρίς σπουδαίο ρεφραίν, σαν στομωμένη από συναισθηματικό hangover και η μπαλλάντα "I Believe In You".
«Έναν μόλις χρόνο μετά την επιτυχία του "Stay Hungry", είχαμε γίνει ένα κακόγουστο αστείο και ο μόνος που δεν το είχε πάρει είδηση ήμουν εγώ», θα πει αργότερα ο Dee Snider. «Το κακό είχε ξεκινήσει από κείνη τη συναυλία του Amarillo Civic Center στο Texas, μια Κυριακή Οκτωβρίου του ’84. Κάποια μητέρα που συνόδευσε τον 9χρονο γιο της στη συναυλία μας, υπέβαλε μήνυση εναντίον μου επειδή με άκουσε να λέω πάνω στη σκηνή “suck my dick”. Αμέσως μετά τη συναυλία με συνέλαβαν για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Πλήρωσα 75 δολλάρια πρόστιμο και βγήκα, όμως, δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι η καταδίωξή μας, για όλα όσα κάναμε, κυρίως για όλα όσα χωρίς δεύτερη σκέψη έλεγα και έκανα εγώ ο ίδιος, είχε ήδη ξεκινήσει. Είχα ενοχλήσει πολύ κόσμο και κυρίως τους λάθος ανθρώπους, χωρίς να το καταλάβω».
Η κατάσταση γίνεται ραγδαία χειρότερη μέσα σε μερικές μόνον εβδομάδες, από τη στιγμή που η πανάκριβηCome Out and Play Tour” στην Αμερική αντιμετωπίζει αδιανόητα μικρή ζήτηση στην προπώληση των εισιτηρίων. Οι Dokken που έχουν επιλεγεί για support βλέπουν το δικό τους δίσκο, Under Lock and Key” που κυκλοφόρησε την ίδια μέρα με αυτόν των Sister να γίνεται πρώτα χρυσός και γρήγορα πλατινένιος, ενώ η επίδοση του “Come Out And Play στα τσαρτ είναι απογοητευτική (UK#95, 14/12/85, US#53, 1/2/86).
Βλέποντας τη χιονοστιβάδα των χρεών να έρχεται καταπάνω του, ο Snider ανακοινώνει ότι «εκτάκτως» πρέπει να χειρουργηθεί στις φωνητικές χορδές και ακυρώνει ολόκληρη την υπόλοιπη αμερικανική περιοδεία.
«Αν είσαι στον τρίτο δίσκο σου με πολυεθνική και δεν τα έχεις καταφέρει, τότε είναι βέβαιο ότι τα χρέη θ’ αρχίσουν να σε στραγγαλίζουν. Ο πρώτος σου πλατινένιος δίσκος, μεταφράζεται στο ότι απλώς μπορείς να καλύψεις όλα τα έξοδα που θα σου παρουσιάσει ότι έκανε για χάρη σου η δισκογραφική εταιρία. Το αν, από κει και πέρα, θα καταφέρεις να βγάλεις χρήμα για σένα, είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση».
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, το MTV μπήγει πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή, απαγορεύοντας την προβολή του “Be Chrool to Your Scuel”, που έχει κοστίσει τόσες χιλιάδες δολλάρια μόνο και μόνο για να γυριστεί. Μήπως κάποιος μέσα από τη βιομηχανία τους εκδικείται για την αλαζονεία του frontman; Μήπως η PMRC έχει δάκτυλο ανάμεσα στους διοργανωτές συναυλιών; Μήπως οι ετικέτες που τελικά ψηφίζεται να μπορούν να χρησιμοποιηθούν πάνω στους δίσκους έδωσαν το μήνυμα στο κοινό ότι το «σύστημα νίκησε;».
Απαντώντας στην εντελώς απροσδόκητη ακύρωση της αμερικάνικης περιοδείας, η Atlantic Records αναστέλλει με συνοπτικές διαδικασίες τη χρηματοδότηση και εγκαταλείπει τη διανομή του δίσκου στην τύχη του. Θα γίνει το πρώτο μουσικό άλμπουμ του οποίου η παραγωγή σε compact disc –το νέο και πολυδιαφημιζόμενο μέσο- θα ανακοινωθεί ότι «κόβεται», ως ασύμφορη.
Το καινούριο άλμπουμ των Twisted Sister, ούτε δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του, για την εταιρία που το κυκλοφορεί είναι επισήμως νεκρό.  
Aπομένει το ήδη προγραμματισμένο σκέλος της ευρωπαϊκής περιοδείας, που πλέον είναι επιτακτική ανάγκη να φέρει όσο περισσότερα έσοδα γίνεται, έστω για ν’ απομειωθεί το υπέρογκο χρέος, για το οποίο είναι υπέγγυα και ατομικά τα μέλη του συγκροτήματος. Αν και οι δεκάδες αγωγές για διαφυγόντα κέρδη που κοινοποιούνται σωρηδόν στα γραφεία των μάνατζερ της μπάντας από διοργανωτές και τοπικούς ατζέντηδες των μισών ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής δεν επιτρέπουν ελπίδες για το αν θα μπορέσουν οι Twisted Sister ως επιχειρηματική οντότητα να ορθοποδήσoυν.
Η Ευρωπαϊκή περιοδεία είναι σχετικά πετυχημένη και το άλμπουμ σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες πάει ίσως και καλύτερα από το “Stay Hungry”, όμως το να πηγαίνουν καλά οι πωλήσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, ισοδυναμεί απλώς με το να είναι, λ.χ., ο δίσκος πρώτος σε πωλήσεις στην πολιτεία της Georgia. Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Γαλλία, Φινλανδία, Βρετανία, σε καμία περίπτωση τα κουκιά του ταμείου δεν φτάνουν για να περιορίσουν την χαοτική τρύπα που έχει δημιουργήσει η αποτυχία στην Αμερική. Ακόμη και στην βρετανική αγορά, εκεί που για πρώτη φορά οι Twisted Sister αναδείχθηκαν το ’82, οι δύο sold out συναυλίες στο Hammersmith του Λονδίνου 24 και 25 Μαρτίου του ’86 δεν είναι αρκετές.
Το “Come Out And Play” μπαίνει στα βρετανικά τσαρτς μόνο για μια εβδομάδα, στο Νο 95.




Οι τελευταίες ημερομηνίες της ευρωπαϊκής περιοδείας είναι στο Palazzo Dello Sport της Bologna στις 23 Ιουνίου 1986 με support τους Motorhead.
«Εμείς οι αμερικάνοι δεν είχαμε ιδέα για το πόσο αντίθετοι είναι οι ευρωπαίοι στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Το ότι βομβαρδίσαμε τον Καντάφι δεν το έβλεπαν καθόλου σαν μια εθνική νίκη, όπως εμείς. Το να απέχεις δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα από έναν πόλεμο είναι αλλιώς από το να απέχεις μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα. Οι βόμβες στη Λιβύη ήταν γι’ αυτούς σα να μπήκαμε και να τους χαλάσαμε την πίσω τους αυλή. Μάθαμε ότι στην Ιταλία, πριν εμείς φτάσουμε εμείς εκεί, το κοινό είχε υποδεχτεί με ροχάλες κάποιες άλλες αμερικάνικες μπάντες που είχαν προγραμματίσει να εμφανιστούν εκεί.  Οπότε, αναγκαστήκαμε να κυκλοφορούμε με μια διμοιρία σωματοφύλακες γύρω μας, όπου κι αν πηγαίναμε.
Η περιοδεία ολοκληρώθηκε σε κλίμα καχυποψίας και με τα μέλη της μπάντας να μη μου μιλάνε καν».

Το φιλόδοξο, άνισο και μάλλον φτιαγμένο με πολλές δεύτερες σκέψεις κατά νουν Come Out and Playπαρέμεινε στα δισκογραφικά χρονικά σαν το υπόδειγμα του πώς μπορεί η απότομη αναγνώριση να θολώσει το καλλιτεχνικό κριτήριο μιας ροκ μπάντας και να οδηγήσει αυτούς που οργανώνουν την καθιέρωσή της σε λανθασμένες επιλογές και εμπορικά καταστροφικές αποφάσεις. Και κυρίως, του πώς η υπερέκθεση αποξενώνει από τις προσδοκίες του πυρήνα των φανς, αυτών που σε τελική ανάλυση υποστήριξαν την μπάντα και της έδωσαν την ώθηση να γίνει μια υπολογίσιμη δύναμη.
«Για κάθε Eric Clapton και U2 που αντέχουν στο χρόνο, υπάρχουν εκατό μπάντες σαν κι εμάς που για να τα καταφέρουν μία φορά δίνουν τα πάντα, επί χρόνια, συνέχεια. Μόνο και μόνο για ν’ ανακαλύψουν ότι αφού τα έχουν καταφέρει, δεν έχει μείνει τίποτε πλέον να πουν, τους έχει στερέψει η πείνα να διεκδικήσουν. Σ΄εκείνο το σημείο είναι που αρχίζει η πραγματική δυσκολία, μια δυσκολία που ποτέ πριν δεν είχε περάσει ούτε από το δικό μας μυαλό».
Για όλους εμάς που τις Απόκριες εκείνες του 1986 με δισταγμό βάζαμε το δίσκο δίπλα στους Maiden και τους Motorhead, παρέμεινε το αδικαίωτο, αδικημένο άλμπουμ των Twisted Sister, το οποίο τους βύθισε, την ίδια ώρα που το heavy metal άρχιζε την επέλασή του στο mainstream. Ωστόσο, δεκάδες Απόκριες και Halloween αργότερα, το ίδιο το άλμπουμ, στέκεται στην ακρόασή του αρκετά καλύτερα απ’ ότι σε πρώτο χρόνο, ιδίως χάρις τη δύναμη ορισμένων από τα τραγούδια του.
Fast Forward.
27 Ιουλίου του 2005, Rockwave Festival, Μαλακάσσα, με headliners του επανασυνδεδεμένους Twisted Sister. Αμέσως μετά από μια υπερηχητική εκτέλεση του “You Can’t Stop Rock ‘N’ Roll”, o διοπτροφόρος J.J. French στέκεται μπροστά από το μικρόφωνο και λέει:
«Μας ρωτάνε πολλές φορές γιατί μπάντες όπως εμείς, ο Dio, ή οι Anthrax ή οι Motorhead είμαστε σήμερα πιο δημοφιλείς απ’ ό,τι είκοσι χρόνια πίσω. Νομίζω ότι ξέρω την απάντηση. Γιατί οι περισσότερες καινούριες μπάντες αυτό που κάνουν συνέχεια είναι να γαμοκλαίγονται και να παραπονιούνται για την γαμοζωή τους, ενώ εμείς πάντα ήμασταν εδώ για να το γιορτάσουμε – Αυτή είναι η διαφορά ! Η ζωή μου είναι χάλια, η γυναίκα μου είναι χάλια, η δουλειά μου είναι χάλια, η μάνα μου είναι χάλια. Αν είναι τόσο γαμοκαταθλιπτικό, πάρε το γαμημένο δίσκο σου και τράβα να δεις κανέναν ψυχίατρο, αλλά σταμάτα να καταθλίβεις τον κόσμο!
Το επόμενο κομμάτι είναι από το δίσκο
Come Out And Play”. Είναι για το λόγο που συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε, για το λόγο που ο Dio κι οι Anthrax κάνουν κι αυτοί το ίδιο. Για το λόγο που θέλουμε να έρθουμε να ξαναπαίξουμε για σας. Λέγεται “The Fire Still Burns !”».  
Ο Dee αγέραστος, αεικίνητος, με τις ξασπρισμένες μπούκλες να του σκεπάζουν το πρόσωπο -το βαμμένο κανονικά με τα χρώματα της μάχης- κραδαίνει τη φούξια βάση του μικροφώνου και τα δίνει όλα. Ο επιβλητικός Animal Mendoza δέρνει το μπάσο μπουνιές ανελέητες, όπως παλιά. ο A.J. Pero πίσω απ’ τα τύμπανα ακούγεται θριαμβευτικός. Oι J.J. French και Eddie “Fingers” Ojeda, με τα χρόνια να έχουν περάσει από πάνω τους σκληρά, δε λένε να το βάλουν κάτω. Συγκλίνουν τις δυό τους Gibson και παίζουν την αρμονία.
Ενός τραγουδιού που χωμένο εκεί στο τέλος της πρώτης πλευράς, δεν παύει να θυμίζει πώς, αυτή η μουσική είναι δω για να υπενθυμίζει πώς οι έσχατοι έσονται πρώτοι.

                               
Παναγιώτης Παπαϊωάννου