Ozzy Osbourne: Kαλεντάρι Παραφροσύνης, est. 1981
Monday

22Nov

Ozzy Osbourne: Kαλεντάρι Παραφροσύνης, est. 1981

Δημοσιεύθηκε από:

22/11/2021

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

2592
Με το “Blizzard Of Ozz” να σημειώνει επιτυχία στους καταλόγους της Βρετανίας και τη ζήτηση στο συναυλιακό κύκλωμα να αυξάνεται, μέρα με τη μέρα, η Άνοιξη του 1981 βρίσκει τον Ozzy Osbourne και τα τρία μέλη της μπάντας του –Randy Rhoads, Bob Daisley, Lee Kerslake να εχουν ήδη ετοιμάσει, μέσα σε τρεις βδομάδες ένα δεύτερο άλμπουμ, ηχογραφημένο κι αυτό στα Ridge Farm Studios του δυτικού Sussex, υπό την επίβλεψη του βολικού Max Norman.
Στη βιασύνη της για φρέσκο προϊόν και αναζητώντας απεγνωσμένα να καπαρώσει τη μπάντα του Ozzy, αποσπώντας την από τη σφαίρα επιρροής της οικογένειας μάνατζερ μέσα στην οποία είχε μεγαλώσει, η Sharon Arden αρχίζει μια σειρά από κατάπτυστα επεισόδια χειραγώγησης. Αρχικά, με το υλικό ηχογραφημένο στο σύνολό του, κοιτάει να ξεμπερδεύει από τον άνθρωπο που ένωσε το μουσικό υλικό, τον βασικό τραγουδοποιό.
Πολλά μουσικά και στιχουργικά μέρη κι του δεύτερου δίσκου, ακόμη και ολόκληρα κομμάτια, βασίζονται σε ιδέες του Bob Daisley - για την νομική ακρίβεια, ιδέες που έχουν παρακρατηθεί από την εργοδότιδα Jet Records του Don Arden, χωρίς φυσικά ο 31χρονος Αυστραλός μπασίστας να έχει συμφωνήσει, χωρίς να έχει υπογράψει συμβόλαιο και χωρίς, φυσικά, να έχει πάρει δεκάρα για τα συνθετικά και εκτελεστικά δικαιώματα.
«Οι στίχοι και οι τίτλοι των τραγουδιών ήταν σχεδόν όλοι δικοί μου. Ταίριαξα τις μελωδίες του Ozzy και τα φωνήματά του με τα κατάλληλα λόγια, ενώ μαζί με τον Randy, ο οποίος ήταν γεμάτος ιδέες ενορχηστρώσαμε το υλικό με βάση το τί ήταν λογικό και αναμενόμενο. Ευτυχώς είχα κρατήσει demo από όλα τα δοκιμαστικά, τις πρόβες και τις τροποποιήσεις», θυμάται ο Daisley.
Με κλεισμένη μια  εκτεταμένη «παγκόσμια» περιοδεία, η Sharon κάνει ό,τι μπορεί για να διώξει τον 34χρονο με παρουσιαστικό μεσήλικα Lee Kerslake και να φέρει τον φίλο της, Tommy Aldridge στα τύμπανα. O Daisley κοντράρει. Θεωρεί ότι η εμπειρία του Kerslake και το μεταξύ τους δέσιμο δεν πρέπει να χαλάσει. Τον Απρίλιο του ’81 η Sharon θα τους διώξει και τους δύο, φέρνοντας πράγματι τον 31χρονο Aldridge στα τύμπανα και –με το δίαυλο που είχε ανοίξει με τους Quiet Riot o Dana Strum- τον 30χρονο Ruzy Sarzo στο μπάσο. Μάλιστα οι δυό τους συμμετέχουν στις φωτογραφήσεις για τον καινούριο δίσκο και αναφέρονται ότι έπαιξαν εκείνοι στα καινούρια τραγούδια.
O δίσκος ξεκινά με το σαρωτικό “Over The Mountain”. Ο στιβαρός ρυθμός των Daisley και Kerslake με αρπαγμένο από πάνω του ένα riff στο καλούπι του “Symptom Of The Universe”, από το οποίο ξεπροβάλλει ένα εκτυφλωτικό σόλο του Randy, αποσαφηνίζει με το πρώτο άκουσμα ότι η ηχογράφηση είναι ανώτερη, οι ήχοι πιο ραφιναρισμένοι, η μίξη πεντακάθαρη. Συνεχίζει με το απογειωτικό “Flying High Again”, μια ιδέα του Randy απ’ την εποχή των Quiet Riot, με χορταστικές κιθάρες, ρυθμό που πάει κουτσό στο ένα πόδι και τρέχει στο ρεφραίν και φωνητικά γεμάτα παραμόρφωση που αποπροσανατολίζουν.
Ακολουθεί η μπαλάντα - μανιφέστο “You Can’t Kill Rock N’ Roll” με άφθονη κιθαριστική φωτοσκίαση και ανεβαστικό ρεφραίν.


Το βαρέως πάσχον “Believer” κλείνει την πρώτη πλευρά. Μπορεί εδώ να μην υπάρχει ένα δεύτερο “Crazy Train”, όμως είναι φανερό ότι οι προσδοκίες που γέννησε ο προηγούμενος δίσκος, το “Blizzard Of Ozz”, καρποφορούν. Ένας ήχος ευλύγιστος, μελωδικός, με πικρά, σκοτεινά λόγια εκφραζόμενα από την αμέσως αναγνωρίσιμη θρηνητική φωνή. Είναι το heavy metal του μέλλοντος. Με την κιθάρα του Randy Rhoads να κυριαρχεί, δίνοντας με κάθε άρπισμα και κάθε σόλο αυτοτελείς λόγους να προσέξει κανείς τα κομμάτια της δεύτερης πλευράς, όπως το σχεδόν Μπητλικό “Tonight” και το μυστηριώδες “SA.T.O.”.
Μέχρι το ομώνυμο, που κλείνει το δίσκο. Ένα Φάντασμα της Όπερας χωρίς όμορφη σοπράνο, με πρωταγωνιστή έναν μοναχικό παράφρονα, κυνηγημένο από εφιάλτες, φοβίες, σκιές που ξεπροβάλλουν από τις γωνιές του μυαλού και κατεργάζονται την αυτοκαταστροφή του.
«Άρρωστο μυαλό και πνεύμα
Ψέμματα μου λέει ο κθρέφτης
Μήπως με κάποιον με μπερδεύω
Αυτόν που ζει πίσω απ΄τη ματιά μου;
Άραγε  θα δραπετεύσει απ΄την ψυχή μου;
Ή θα ζει μέσα μου για πάντα
Άραγε από μέσα μου πάει να βγει
Ή μήπως να εισχωρήσει προσπαθεί;»

Ένας εξάλεπτος εφιάλτης χωρίς λύση, με ψευδο-οπερατικά δεύτερα φωνητικά και πλήρη ανάπτυξη του μουσικού θέματος μέσα από μια προσεκτικά οικοδομημένη κιθαριστική φαντασμαγορία.
Ο Randy Rhoads σε μια από τις πιο εκτελεστικά απαιτητικές στιγμές του. Δυστυχέστατα, την τελευταία.



Ο δίσκος “Diary Of A Madman”, κυκλοφορεί στις 7 Νοεμβρίου του 1981 (UK#14, 14/11/81), τρεις μέρες μετά το ξεκίνημα της περιοδείας από τη Δυτική Γερμανία, σαν support στους Saxon. Η οποία, όμως, θα αναβληθεί απροσδόκητα γρήγορα. Στις 13 ο Ozzy, σκοτωμένος με την επί 10 χρόνια σύζυγό του Thelma, με την οποία έχει ήδη δύο ανήλικα παιδιά τα οποία δεν βλέπει σχεδόν ποτέ, παραλαμβάνει ένα πάκο δικαστικά έγγραφα που αφορούν διαζύγιο, περιουσιακές διαφορές και διατροφή. Ο εύθραυστος ψυχισμός του καταρρέει. Μια σειρά aπό ευρωπαϊκές εμφανίσεις αναβάλλονται και εσπευσμένα, με ενέργειες της Sharon, o Οzzy εισάγεται σε ειδικό κατάστημα ψυχικής υγείας. 
29 Νοεμβρίου η περιοδεία ξεκινά καπως σπασμωδικά με τρεις εμφανίσεις σε Bristol, Cardiff και Liverpool. Όμως και πάλι, ο Ozzy δε στέκει καθόλου καλά. Ολόκληρος σχεδόν ο Δεκέμβριος περνά με πρόβες και οργάνωση της πολυαναμενόμενης αμερικανικής περιοδείας. Το συγκρότημα είναι δεμένο και με την προσθήκη του πολύπειρου Don Airey στα πλήκτρα ακούγεται έτοιμο για το μεγάλο άλμα. Θα έχει πίσω του μια σκηνική παραγωγή πάνοπλη από εφέ: Το αντίγραφο ενός μεσαιωνικού κάστρου με επιβλητική σκάλα και θεόρατες σκοτεινές πύλες.
Τα ντραμς του Aldridge βρίσκονται υπερυψωμένα σε βάθρο, σαν σε πολεμίστρα, ο Ozzy μπορεί να σκαρφαλώνει δεκαπέντε μέτρα ψηλά για να τραγουδήσει τα encore πάνω σ’ ένα γιγάντιο μηχανικό χέρι που τον κρατά στην παλάμη του. Ψευδοκοστούμια εποχής ράβονται ειδικά για τη μπάντα, ένας roadie εμφανίζεται με στολή δήμιου (με κουκούλα και τα τοιαύτα) ενώ τριγυρνά στη σκηνή κι ένας νάνος, στον οποίο ο Ozzy για ευνόητα μικρόψυχους λόγους έχει κολλήσει το προσωνύμο “Ronnie” (σπόντα γιa τον R.J. Dio που τον έχει αντικαταστησει στους Black Sabbath). Θα τον κρεμούσαν ψηλά στην αψίδα πίσω απ’ τα τύμπανα, κατά προτίμηση όταν έπαιζαν το “Diary Of A Madman” ή το “Goodbye To Romance” και κείνος θα έκανε ότι τίναζε χέρια και πόδια, σπαρταρώντας στον αέρα. Όλα ήταν έτοιμα για γραφτεί το ημερολόγια μιας σειράς από παραστάσεις εσκεμμένης νοσηρότητας, αντάξιας αυτής που αποπνέει ο κοκϊνομανής, αλκοολικός και μισότρελος πρωταγωνιστής τους. Αυτός για τον οποίο το διαφημιστικό τημ περί την Sharon Arden έχει πλέον εφεύρει το προσωνύμιο «Ο Πρίγκηπας του Σκότους».


Βοηθά και το καθόλα μακάβριο εξώφυλλο του δίσκου: Αναμαλλιασμένος σα την θειά της μιας από τις μάγισσες του Ήστγουηκ, με τη μούρη βαμμένη στο αίμα, σαρδόνιο μορφασμό και το μάτι να γυαλίζει ο τρελλός κοιτάει το φακό με τα χέρια ανοιχτά σε μια απόπειρα χειρονομίας «καλώς τονα, τώρα θα σου μουντάρω».
Πίσω του, όλα τα αξεσουάρ που κάνουν οποιονδήποτε δυσανεκτικό στο ροκ να βγάζει φλύκταινες: Αναμμένα κεριά, μαύρη γάτα, αράχνες, κρανίο, σκοτωμένο περιστέρι, πάπυρος με άγνωστη γραφή και τεράστιος ανάποδος σταυρός στον τούχο της μουντής, υποφωτισμένης σοφίτας.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ένα ανήλικο αγόρι με κούρεμα Ντέμιαν, να μορφάζει αναλογα. Ο δε τίτλος, γραμμένος με κείνα τα κόκκινα γράμματα με κίτρινο περίγραμμα που είχαν τα γκραν γκινιόλ έργα με τον Πήτερ Κάσινγκ και τον Κρίστοφερ Λη τη δεκαετία του ’60. Κινδυνώδη σύμβολα και ξεδιάντροπα απωθητικό γούστο σφιχταγκαλιασμένα, μια οπτική ψυχρολουσία.
Το άλμπουμ γίνεται γρήγορα ξεπερνά το ένα εκατομμύριο πωλήσεις στην Αμερική (US#16, 19 Δεκεμβρίου ‘81) –το δεύτερο σε λίγους μήνες- και οι συναυλίες γίνονται η μία μετά την άλλη sold out. Καθώς ξεκινά το 1982, ο Randy Rhoads ανακηρύσσεται «Καλύτερος Νέος Κιθαρίστας» από το περιοδικό “Guitar Player” και «Καλύτερος Κιθαρίστας» από την εβδομαδιαία μουσική βίβλο της Βρετανίας, το “Sounds”. Όμως, καθώς η καθημερινότητα μιας περιοδείας τέτοιου βεληνεκούς είναι ιλιγγιώδης, φθοροποιός κι ευτελίζει τα πάντα στο διάβα της, νιώθει αποξενωμένος, παγιδευμένος, τετριμμένος, ανήμπορος.


20 Ιανουαρίου του ’82 στο Demoins της Iowa. Κάποιος πετάει πάνω στη σκηνή μια ζωντανή νυχτερίδα. Ο Ozzy, συνηθισμένος από τα κάθε λογής ψόφια, έμβια ή εξαρχής άψυχα που πετιούνται πάνω του, την αρπάζει και της κόβει το κεφάλι με τα δόντια και κείνη τον δαγκώνει στην προσπάθειά της να ξεφύγει.
«Νόμισα ότι είναι ψεύτικο, πλαστικό ή κάτι τέτοιο. Όταν έβαλα το κεφάλι της στο στόμα μου άρχισε να φτερουγίζει, αλλά ήταν πολύ αργά».
Ο Randy κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του. Ο Οzzy ξεκινά αντιλυσσικές ενέσεις για το δάγκωμα και ανεβαίνει κάθε βράδυ στη σκηνή λιώμα. Speedball, βότκα, κοκαίνη, χάπια, η σειρά απρόβλεπτη. Οι τσακωμοί του με τη Sharon έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο βίαιοι και απρόβλεπτοι. Βρισίδια εκτοξεύονται, τασάκια και φιάλες φτηνού κρασιού συντρίβονται σε τοίχους. Αηδία.
Πάνω στη σκηνή, όλη η ένταση μετουσιώνεται σε μια εξωφρενική, γεμάτη ενέργεια παράσταση. Ο Aldridge πληθωρικός, ο Sarzo αεικίνητος, ο Randy να γεμίζει ηλεκτρικές εκκενώσεις την αίθουσα, κάθε βράδυ σα νά’ ναι η τελευταία. Στις 24 Ιανουαρίου στο Rosemont του Illinois, καθώς ο Randy σολάρει στο “Suicide Solution” ο Ozzy τον πιάνει και τον σηκώνει στα χέρια απ’ τον καβάλο, σαν αρσιβαρίστας, σ’ ένα στιγμιότυπο που απαθανατίζει ο φωτογράφος Paul Natkin και κανείς δε φαντάζεται τότε ότι δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ.
Ο παραλογισμός του Ozzy δεν αργεί να στραφεί και προς τον στωϊκό του κιθαρίστα. Του δίνει στα νεύρα που αποκόπτεται από την υπόλοιπη μπάντα μετά τη συναυλία, τον χλευάζει γιατί είναι αχώριστος με την ισπανική του κιθάρα («όλο κάνεις εξάσκηση, σα δεκάχρονο με κείνο το παιχνιδάκι με τις νάϋλον χορδές»).
Σε κάθε πόλη, ο Randy ψάχνει δασκάλους της κλασσικής και παίρνει ταχύρρυθμα μαθήματα θεωρίας, 2-3 ώρες κάθε μέρα. Το ποτήρι ξεχειλίζει όταν τον πληροφορούν ότι το επόμενο άλμπουμ η Jet θέλει να είναι ένα διπλό live μόνο με διασκευές των Sabbath. Κάθε βράδυ, ο Ozzy κλείνει με ενκόρ τα “Children Of The Grave”, “Iron Man” και “Paranoid”.
O Randy τα απεχθάνεται.



Αρχές Φεβρουαρίου του ’82 θα το πει στον Ozzy κατάμουτρα. Θα ηχογραφήσει αυτόν το live δίσκο και μετά θα φύγει απ’ το συγκρότημα. Θέλει να επιστρέψει στο Burbank, να διδάξει  στο UCLA, να πάρει το master του και να γράψει τις δικές του συνθέσεις κλασσικής μουσικής. Έχει ήδη μιλήσει με τον Jon Stix, τον διευθυντή του περιοδικού “Guitar World” για να τον συστήσει στον πιανίστα Jean Luc Ponty, ενώ ο Ritchie Polodor, ο πρώην κιθαρίστας των Steppenwolf που έχει στο μεταξύ γίνει ένας αξιοσέβαστος κιθαρίστας κλασσικής, τον περιμένει για κάποια session μαζί του.
Ο Ozzy παθαίνει παράκρουση.
«Απολύεστε όλοι!
Ειδικά εσύ, αχάριστο βρωμοκούραδο!» ουρλιάζει και μπροστά σε όλα τα μέλη της μπάντας και της κουστωδίας, του χώνει μια μεθυσμένη γροθιά στα γεμάτα. Λίγες μέρες αργότερα, σε μέρα διαλείμματος από τις υποχρεώσεις της περιοδείας, ένας μεθυσμένος Ozzy πλησιάζει με μεταμέλεια τον Sarzo: «Πήγαινε βρες το φίλο σου και πες του ότι θα κάνει τεράστιο λάθος.  Σε λίγο καιρό θα έχει τόσα λεφτά που θα μπορεί να αγοράσει όχι μόνο μια μουσική σχολή, αλλά ολόκληρο το πανεπιστήμιο!».
Στις 19 Φεβρουαρίου το καραβάνι φτάνει στο Άλαμο. Η Sharon κρύβει όλα τα ρούχα του Ozzy για να μην μπορεί να βγει από το ξενοδοχείο για να προμηθευτεί ναρκωτικά. Εκείνος φοράει μια δική της μπλούζα, ένα γυναικείο παντελόνι και ψάθινο καπέλο και βγαίνει στην πόλη μαζί με δύο δημοσιογράφους που διψάνε για αποκλειστικές στιγμές με τον «σχιζοφρενή θεό του χέβυ μέταλ». Ξαφνικά νιώθει ότι θέλει να κατουρήσει. Τα κατεβάζει και ανακουφίζεται στο μαρμάρινο μνημείο της πόλης, στο ιερό τέμενος των Τεξανών που έπεσαν το 1836, υπερασπίζοντας το οχυρό τους ενάντια στο στρατό του  Μεξικάνου στρατηγού Σάντα Άννα. Τον συλλαμβάνουν πριν καν το καταλάβει και τον πετάνε στη φυλακή για μερικές ώρες, πριν καταβληθεί μια παχυλή εγγύηση. Οι αρχές του Texas ανακοινώνουν ότι είναι ανεπιθύμητος στην πολιτεία τους για τα δέκα επόμενα χρόνια. Μ’ όλη την αποστροφή και την απογοήτευση ο Randy νιώθει ότι απόφασή του είναι σωστή.
Το ίνδαλμά του, ο Mick Ronson δε θα ανεχόταν ποτέ κάτι τέτοιο, όσο έπαιζε με τον David Bowie. O Alice Cooper, ναι, ήταν κι αυτός ναρκομανής και αλκοολικός, αλλά δεν έφτασε ποτέ στο σημείο να αμαυρώσει ιερά και όσια μέσα στη μαστούρα του. Δεν έχει να φοβάται πλέον τίποτε. Τα έχει δει όλα. Η περιοδεία θα τελειώσει και θα γυρίσει στις σπουδές του. Τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει γνώμη στον Randy Rhoads.


Ώσπου έφτασε εκείνη η αποφράδα 18η του Μαρτίου, καθ’ οδόν προς το Orlando της Florida, η βόλτα της τελευταίας στιγμής για «ξεμούδιασμα» με το ελικοφόρο, η σύγκρουση με το λεωφορείο και ο τραγικός θάνατός του.
Καταραμένο από τη γέννησή του, το βουτηγμένο στην αγνωμοσύνη, την απάτη, την ατυχία και τη μοναδικότητα “Diary Of A Madman” έμελλε να μείνει για πάντα το ύστατο δείγμα για τη δεξιότητα, το ύφος και την πολυδιάστατη τεχνοτροπία του αδικοχαμένου κιθαρίστα. Σε κάθε ακρόαση, γενιές μεταλλάδων μπορούν να ορκιστούν ότι αφουγκράζονται το πνεύμα του ν’ αναπνέει στα κενά ανάμεσα στις νότες.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου