The Romantics: (Secrets that you keep, when you’re) Talking In Your Sleep
Friday

28Jan

The Romantics: (Secrets that you keep, when you’re) Talking In Your Sleep

Δημοσιεύθηκε από:

28/01/2022

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

2763
Σάββατο 28 Iανουαρίου 1984. Ένα καινούργιο κομμάτι, κάποιων Romantics κοντεύει να μας σπάσει τ’ άλατα και να μας κάνει να σηκωθούμε "να χορέψουμε", στην πρώτη λαχειοφόρο χοροεσπερίδα της χρονιάς στην Disco “My Fair”.
Με χάρη ανάλογη του τελευταίου, του πίσω – πίσω στο βίντεο κλιπ, ζόμπι απ' το "Θρίλλερ".
Το Σάββατο εκείνο, κατά σύμπτωση, το ίδιο κομμάτι βρίσκεται δύο θέσεις πιο κάτω από την κορυφή του Hot-100 σε ολόκληρο Billboard (US#3, 28/1/84). Θα παραμείνει εκεί για τέσσερις συνεχόμενες εβδομάδες, μην κατορθώνοντας να υπερκεράσει τους γεροντάρες Yes του “Owner Of A Lonely Heart” και επί τρεις εβδομάδες τους θιέμουσχώραμε Culture Club με το “Karma Chameleon”, που εναλλάσσονται στην πιο ψηλή θέση. Στις 18 Φεβρουαρίου θα τους προσπεράσει το “Joanna” των Kool & The Gang και την ίδια μέρα, το καινούριο των Van Halen, το “Jump”, θα τους ρίξει στο Νο 5.
Βρισκόμαστε στο κατώφλι του «έτους μηδέν» για την ποπ μουσική ολόκληρης της δεκαετίας.  Michael Jackson, Prince, Police και Cindy Lauper την ξεκίνησαν, Μadonna, Duran Duran και Wham θα την τελείωναν. Το βίντεο – κλιπ του τραγουδιού, ένα νεωτερισμός μπόνους εκείνη την εποχή («κοίτα που ο δίσκος έχει και την “ταινία” του») σύντομα θα το δούμε στο αφιέρωμα που κάνει το «Μουσικόραμα» για τα τραγούδια της χρονιάς. Ανάμεσα σε “Billy Jean”, “Undercover Of The Night”, “Baby Jane”, “Where Is My Man” και “Every Breath You Take”, το “Talking In Your Sleep” είναι ένα τετράλεπτο που ξεχωρίζει. Ιδίως, γιατί πέρα από τ’ ότι κάνει κατευθείαν τα πόδια να χτυπάνε το πάτωμα, ταίζει, με το κουτάλι να στάζει, τα πεινασμένα μάτια μας με νέον, βινύλιο και ηδυπάθεια.
Μια απρόσωπη θεά βγάζει τακούνια, πετά -με την πλάτη στην κάμερα- το σουτιέν και φορά το νυχτικό της. Οι Romantics αναδύονται μπροστά στην κάμερα σαν αρσενικές μπάρμπι, μαυροντυμένοι με δερματίνη. Βρίσκονται σε μυστηριώδη υπόγα, όπου καθώς ο φακός ανοίγει, βλέπουμε παρατεταγμένη όχι μόνον την θεά, κοιμωμένη με κλειστά μάτια, αλλά και δεκάδες άλλες εφάμιλλες της, όρθιες σαν μανεκέν βιτρίνας, φορώντας κι αυτές τα νυχτικά τους. Απόκοσμα ακίνητες, η καθεμιά με τα μάτια της κλειστά στο δικό της όνειρο, άλλη με το αρκουδάκι της αγκαλιά, άλλη με ζαρτιέρες, άλλη Μαίρυλιν κανονική.
Η μπάντα παίρνει θέση στο ταπεινό βάθρο της ημιφωτισμένης υπόγας, που φέρνει σε αίθουσα σινεμά χωρίς καρέκλες τυλιγμένο στο εσωτερικό μιας τεράστιας σακούλας σκουπιδιών, κι αρπάζεται από το ίδιο της το γκρουβ. Και οι τέσσερις με ροκαμπίλυ καούκες -υπερπαραγωγή συνοικιακού κομμωτηρίου στη βάρδια της μαθητευόμενης- πάνω – κάτω μαύρα, στενά τζάκετ, παντελόνια σωλήνες και μποτικά. Ο τραγουδιστής με την ελάχιστα δικαιολογήσιμη αύρα του μοναδικού γκόμενου του πάρτυ, ο ντράμμερ με το μαλλί ανατιναγμένου αχινού και τη φάτσα νταή από μεταλυκειακό, ο κιθαρίστας ίδιος με τον τυπά απ’ το «Τρελλό Θηριοτροφείο» -όχι τον Τιμ Μάθεσον, τον άλλον, τον ξενέρωτο, που παίζει στο «Ίνδαλμα της Πόλης»- κι ο μπασίστας, μ’ ένα ξεκούμπωτο μπεζ πουκάμισο από μέσα, λεπτός σα στέκα, ο πιο μετρημένος, να την βρίσκει με το μαλακό γκάζι που βάζει στο κουπλέ.



Το ακαταμάχητα διαβρωτικό ρεφραίν, σα μια λούπα που δε θες να τελειώσει ποτέ, καθώς κουδουνίζουν γύρω του κάτι κρυστάλλινες κιθάρες λέει: "I hear the secrets that you keep - When you're talking in your sleep". Ο τραγουδιστής μάλιστα, προσεγγίζει στο τέλος τη θεά της αρχής και της το ψιθυρίζει στ΄αυτί – χωρίς εκείνη να πάρει πρέφα. Αφού κοιμάται.
«Το προηγούμενο βράδυ είχαμε μια συναυλία εκτος πολιτείας κι επιστρέψαμε στο Ντητρόϊτ με το αεροπλάνο αργά μέσα στη νύχτα. Με το που φτάνουμε στο ξενοδοχείο, μας λένε στις 6 το πρωί πρέπει να είστε στο στούντιο, γυρίζετε ένα βίντεο κλιπ. Πήγαμε σχεδόν άϋπνοι.»
O 43χρονος Matt Leonetti, φωτογράφος και κινηματογραφιστής σε blockbuster όπως το “Fast Times At Ridgemont High” και η ταινία τρόμου “Poltergeist” είναι ο σκηνοθέτης όλης εκείνης της vamp γιορτής, με τις κοιμισμένες κούκλες, τις καούκες και τα τέσσερα μούτρα τα ντυμένα ομοιόμορφα με κείνα τα μαύρα γυαλιστερά συνολάκια.  
Rewind.
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70, η μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης σφύζει από νέο αίμα. Στο club CBGB παίζουν Ramones, Patti Smith, Blondie, Television, Talking Heads, The Cramps.
H disco κυριαρχούσε και τα fm ήταν πακτωμένα με soft rock κονσερβαρισμένο στη δυτική ακτή. Ανάμεσά τους, όχι απλώς γεωγραφικά, ο ήχος του Detroit. Από το ξεκίνημά τους οι Romantics δεν κρύβουν την αγάπη τους για τη γκαράζ σκηνή της πόλης τους, που έχει γεννήσει Mitch Ryder & Detroit Wheels, ΜC5, Amboy Dukes, Stooges, Grand Funk Railroad, Bob Seger. Μεγαλωμένοι στη μεγαλούπολη που έδρευσε και μεγαλούργησε η θρυλική δισκογραφική Motown Records, στην οποία έχει δισκογραφηθεί η μισή και παραπάνω ιστορία του blues και της soul και αναθρεμμένοι με τον μουσικό πακτωλό που τη δεκαετία του ’60 εκπέμπει το αμερικάνικο ραδιόφωνο, ανακατεύουν στον ήχο τους rhythm & blues, doo-wop και βρετανική εισβολή, Chuck Berry με Yardbirds, Four Tops με Kinks. Μοιάζουν, είναι και δεν το κρύβουν, ένα ρετρό μουσικό όχημα, που κινείται και δρα με το νεύρο μετεφήβων.
Τεσσάρων, τουλάχστον συγκεκριμένων μετεφήβων, γεννημένων στο Detroit, ανάμεσα σε ’52 και ’54.
Του Wolodymyr Palamarchuk, γιου Ουκρανών μεταναστών, που προκειμένου να μπορούν να θυμούνται τ΄όνομά του και να ξεχνούν το ελαφρύ του ψεύδισμα, το καλλώπισε σε Wally Palmar (πρώτη φωνή & ρυθμική κιθάρα). Του Mike Skill, κιθαρίστα, που μετά από ενάμισυ χρόνο αποστασιοποίησης, επέστρεψε το ’83 στους Romantics αναλαμβάνοντας το μπάσο, στη θεση του Rich Cole.
Του ψηλέα ντράμερ Jimmy Marinos, που μαζί με τον συμμαθητή του από το γυμνάσιο Skill ήταν εκείνοι που τα ξεκίνησαν όλα, ξεπεζεύοντας το ’76 στη Νέα Υόρκη κι επιλέγοντας τους υπόλοιπους στην πορεία. Kαθώς και του νεοφερμένου, επίσης γηγενή του Detroit και λίγο μικρότερού τους Coz Canler – αυτού που έμοιαζε με τον πρωταγωνιστή στο «Ίνδαλμα της Πόλης»- στη σόλο κιθάρα.
Ο 35χρονος Pete Solley, που είχε αναλάβει την παραγωγή στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, το 1980 απ’ όπου και η επιτυχία “What I Like About You” που τους έβλε στο χάρτη, έχει επιστρέψει στην παραγωγή.



Μέλος διάφορων progressive rock σχημάτων, μεταξύ των οποίων και των Procol Harum στα τελειώματά τους, τον Λονδρέζο θυμούνται οι περισσότεροι από τη συμμετοχή του στα πλήκτρα στο πρώτο άλμπουμ των Whitesnake το ’78. Πέντε χρόνια αργότερα, βγάζοντας το ψωμί του σαν παραγωγός τηλεοπτικών jingle, δεν έχει ξεχάσει την τέχνη της παραγωγής, απεναντίας την έχει εξελίξει. Σ΄ένα τοπίο όπου κυριαρχεί η χορευτική ποπ και τα συνθεσάίζερ οι Romantics χρειάζονται την αμεσότητα των δύο πρώτων δίσκων, με καλύτερα κομμάτια. Μετά το ντεμπούτο, ο ήχος τους έδεχνε να παλαντζάρει ανάμεσα σε new wave και πεπαλαιωμένη ποπ, με σκόρπιες πανκ/γκαράζ αγριάδες που απλώς μπέρδευαν το κοινό.
Ο Pete Solley ήξερε αυτή τη φορά τί έπρεπε να κάνει. Τους έβαλε στα Criteria Studios του Μαϊάμι, εκεί που έχουν ηχογραφήσει από τον Eric Clapton και την Aretha Franklin ως τον James Brown και για δύο μήνες τους έδωσε το κίνητρο να αποστάξουν τον καλύτερο εαυτό τους.
«Είχαμε ηχογραφήσει ολόκληρο το δίσκο, το “In Heat” και ο Pete ήθελε από μας ένα τελευταίο κομμάτι. Έτσι, μπήκαμε ξανά κι οι τέσσερις στο στούντο και βάλαμε κάτω ό,τι ιδέες μας είχαν απομείνει. Την μπασογραμμή την είχα σκαρφιστεί τον ενάμισυ χρόνο που έλειψα από την μπάντα, λόγω καλλιτεχνικών διαφωνιών - για τα ομοιόμορφα ρούχα, τη μουσική, τέτοια», θυμάται ο Mike Skill.
Ήταν μια μπασογραμμή που θυμιζε αρκετά τον θρυλικό James Jamerson, τον μαύρο μπασίστα που, κατά σύμπτωση, στις 2 Αυγούστου το καλοκαίρι του ’83 πέθανε στον ύπνο του από καρδιά, μόλις στα 47. Είχε παίξει σέσσιον σε εκατοντάδες επιτυχίες της Motown, χωρίς ποτέ ν’ αναφέρεται στα credits το όνομά του. Ο ιδιος κι ο ντράμμερ Benny Benjamin είχαν ονομαστεί από τους μουσικούς που μπαινοέβγαιναν στα στούντιο της Motown “The Funk Brothers”. Ένα αθόρυβο δυναμό από την Καλιφόρνια, τόσο καθοριστικό για τον ήχο του Ντητρόϊτ με τον οποίο οι Romantics είχαν μεγαλώσει.
Ηχογραφούν λοιπόν το συμπληρωματικό αυτό, τελευταίο τραγούδι, ένα ξεπέταγμα της τελευταίας στιγμής. Βάζοντας ο καθένας κι από μια δική του πινελιά κομμάτι πάνω στη στιβαρή, χορευτική μπασογραμμή του Mike Skill. Ο Palmar τη βελούδινη soul φωνή, ο Cαnler την κρυστάλλινη φράση της κιθάρας στο ρεφραίν, ο Marinos τα μανιακά τύμπανα στα γυρίσματα ανάμεσα σε κουπλέ και ρεφραίν. Το αυτί του Solley κάτι είχε ακούσει εκεί μέσα.
Και όχι μόνο το δικό του.
«Προβάρουμε το κομμάτι, το ηχογραφούμε, το τελειώνουμε, όλα έτοιμα. Πακετάρουμε για να φύγουμε. Είχε μείνει στο στούντιο τελευταίος ένας επιστάτης, που σκούπιζε με τη μάπα τους διαδρόμους. Καθώς βγαίνουμε, μας λέει: “Πάντως, παιδιά, πένα θα σας πω, να ξέρετε. Είμαι ‘δω μέσα πολλά χρόνια. Έχω δει μερικούς απ’ τους καλύτερους και ποτέ δεν πέφτω έξω. Αυτό ‘δω το κομμάτι που μόλις γράψατε”, λέει, δείχνοντας με τον αντίχειρα το μόνιτορ μέσα απ΄όπου ακουγόταν στο διάδρομο το τί παίζαμε εμείς μέσα στο στούντιο, “αυτό θα είναι η μεγαλύτερή σας επιτυχία”. Και συνέχισε να σκουπίζει. «Να’σαι καλά, σ’ ευχαριστούμε», είπαμε βαριεστημένα και φύγαμε. Πού να φανταζόμασταν τί θ΄ακολουθήσει».
Στο “In Heat” η μπάντα πράγματι είναι ηχογραφημένη με την ακρίβεια και τη ζωντάνια του ντεμπούτου, σε μια σειρά από κομμάτια που παρασύρουν στο πέρασμά τους τον ακροατή, με μια ειδική ποιότητα: η ακρόασή τους αφαιρεί το χωροχρόμο ως προϋποτιθέμενο.Τί ακούς;
Μια power pop μπάντα του 1993;
Ένα σύνολο 17χρονων που παίζουν διασκευές από ακυκλοφόρητα γκαράζ κλάσσικς;
Αρένα ροκ από μπάντα που ανοίγει για τους Stones το 1982; 
Όλα αυτά μαζί, σε μια ταχύρρυθμη, μεθυστική περαντζάδα, που σε παίρνει μαζί της με το που σπάει το φύσημα της κασέτας από το “Rock You Up”. Ένα αδυσώπητο footstomper με πρώτη φωνή από τον ντράμμερ Jimmy Marinos, φυσαρμόνικα από τον Wally Palmar και τη μπάντα λοκαρισμένη σ΄ένα πρωτόγονα διεισδυτικό ρυθμό. Κι ακολουθούν το “Do Me Anyway You Wanna” με μια ιδέα από Beach Boys στα φωνητικά, “Got Me Where You Want Me” σκαρωμένο πάνω στο ριφ του Summertime Blues, πάλι με τον αλητήριο ντράμμερ στην πρώτη φωνή και αυτό που θα γίνει την Άνοιξη του ’84 το  δεύτερο hit του δίσκου “One In A Million” (US#37, 7/4/84), ένα ποπ διαμαντάκι που ιππεύει το ζωηρό backbeat του Marinos.



Το υπερ-hit “Talking In Your Sleep” έρχεται ν’ ανοίξει τη δεύτερη πλευρά, δείγμα του ότι η μπάντα ήθελε να σερβίρει πρώτα το δικό της μενού και μετά να γίνει αρεστή. Κι ακολουθούν το “Open Up Your Door” επίσης με πρώτη φωνή (και ουρλιαχτό) από τον Marinos και φωνητικές αρμονίες με τον ενθουσιασμό των Cheap Trick και το παροτρυντικό, ίσια για το ψητό, “Love Me To The Max”, εθιστικό σλόγκαν high school μπάντας που προβάρει σε γυμναστήριο μπροστά από την ομάδα των τσηρλήντερ.
Τα “Diggin’ On You” και “I’M Hip” λες και είναι τα λιγώτερο πετυχημένα τραγουδάκια της ίδιας μπάντας που πάντως διατηρεί το νεύρο της καθώς συνεχίζει να βαράει παίζοντας «ό,τι ξέρουνε». Η διασκευή στο “Shake A Tailfeather” των Five Du-Tones μπορεί να μην προσθέτει όντως τίποτε στην αρχετυπική των Blues Brothers, όμως τί να κάνουμε; Έτσι είναι οι γυμνασιακές μπάντες, αφήνουν τα «γνωστά» για το encore, όποιο κι αν είναι το ακροατήριο.



Fast Forward.
Το “In Heat” θα μπει στο top-20 του Billboard (US#14, 18/2/84), σε μια πορεία 36 εβδομάδων στα charts και θα γίνει πλατινένιο. Η μπάντα θα περιοδεύσει με Cheap Trick, Kinks και The Cars, όμως σύντομα θα ανακύψουν τα γνώριμα στην ιστορία του ροκ-εν-ρολ ζητήματα: «Το μάνατζμεντ μας κλέβει, τα δικαιώματα δε μοιράζονται δίκαια, βαρέθηκα να βλέπω τη φάτσα σου» και τα λοιπά. O Jimmy Marinos τα βροντάει και η δικαστική διαμάχη ανάμεσα σε μπάντα και μάνατζμεντ τους βάζει στον δισκογραφικό πάγο μέχρι το 1996. 2003.
Οι Romantics δε θα διαλύσουν ποτέ. Ο άξονας των Wally Palmar – Mike Skill (ο λεπτοκαμωμενος με το μπάσο με το μπεζ πουκάμισο), πάχυναν, πούρεψαν, έβαψαν μαλλιά, έχασαν οκτάβες, όμως συνέχισαν να περιοδεύουν, μάλιστα μαζί με τον Rich Cole τον αρχικό τους μπασίστα και διάφορους ντράμερ (κανείς εκ των οποίων βέβαια δεν είχε την στόφα και την προσωπικότητα του Jimmy Marinos), καλεσμένοι σε φεστιβάλ, μικρά και μεγαλύτερα event, ρετρό ανασκοπήσεις, συνεντεύξεις και αφιερώματα. Παίζοντας κάθε φορά εκείνο το «πρόσθετο τραγουδάκι» της τελευταίας στιγμής.
Το οποίο έχει διασκευαστεί, λουπαριστεί, τικ-τοκαριστεί, μπει σε μυριάδες ταινίες, σειρές, σίτ-κομ και διαφημίσεις και ακόμη και σήμερα, ακόμη και σε κάποιον που δεν περπατούσε ακόμη ή και δεν είχε γεννηθεί καν όταν έπαιζαν ακόμη στην Άλφα Εθνική οι Άλμπερτσεν - Παραπραστανίτης - Δοντάς, καταφέρνει με το πού ακούγεται να του «σπάει τ’ άλατα» και να τον σηκώνει να χορέψει.
Re-play.


Παναγιώτης Παπαϊωάννου