Το 1985 ξεκινά με τον 34χρονο ντράμμερ από το δυτικό Λονδίνο πανταχού παρόντα στο διεθνές μουσικό στερέωμα. Το τραγούδι του “Against All Odds” από την ομώνυμη ταινία του Taylor Hackford έχει φθάσει στο Νο 1 από τον προηγούμενο Απρίλιο, ταυτιζόμενο μ’ εκείνο το ανίερο κινηματογραφικό τρίγωνο μεταξύ Jeff Bridges, James Woods και της αλλοπρόσαλλης όσο και εκθαμβωτικής Rachel Ward.

Ο Phil Collins έχει ολοκληρώσει μια πολύ επιτυχημένη περιοδεία με τους Genesis. Έχει αναλάβει και ολοκληρώσει την παραγωγή στο νέο άλμπουμ του Eric Clapton “Behind The Sun”. Έχει ήδη κάνει παραγωγή στο 2ο προσωπικό άλμπουμ του συνομηλίκου του Philip Bailey, του ενός από τους δύο τραγουδιστές των Earth Wind & Fire, το “Chinese Wall”. Μάλιστα, έχει γράψει μαζί του κι ένα κομμάτι που κυκλοφορούν σε σινγκλ ως ντουέτο.
Έντεκα βδομάδες αργότερα το ντουέτο των δύο Phil, “Easy Lover” θα φτάσει στο Νο 2 του Hot-100, μην μπορώντας να εκθρονίσει το μεγαθήριο "I Want To Know What Love Is" των Foreigner.
Δεν έχει καμία σημασία, καθώς με το απόλυτα εθιστικό, ρέον στυλάκι του, το φαλσέτο του Bailey και το ακαριαία αναγνωρίσιμο διαπεραστικό λαρύγγισμα του Collins, το κομμάτι θα γίνει τεράστια επιτυχία παγκοσμίως. Καλύπτοντας με την πανοραμική παραγωγή τα πάντα μεταξύ ποπ, λάϊτ ροκ, σόουλ και φανκ, διαχέεται στις αισθήσεις και χτυπάει φλέβα με τον συνδυασμό αισιόδοξης μελωδίας με τζαρτζάρισμα στο στίχο ("she'll never change, so leave it, believe it").
Μια μόλις εβδομάδα αργότερα (9/2), το “Sussudio” ένα χορευτικό electro-funk μ’ ένα βαρύ συνθετικό παλμό στην βάση του (ωστόσο και πραγματικά πνευστά) φτάνει στο Νο 12 των Βρετανικών τσαρτ. Είναι ο προάγγελος του τρίτου του δίσκου.
«Μέσα στο ’84 κατέγραφα τις ιδέες που είχα ανάμεσα στις διάφορες υποχρεώσεις μου σε demo. Είχα μια εικόνα για το πού θέλω να το πάω. Δε ήθελα να παραμένω παραπάνω κλεισμένος σ’ αυτό το κουτί με τα ερωτικά τραγούδια στο οποίο ο ίδιος έφερα κι έκλεισα τον εαυτό μου. Θα κάνω, είπα, ένα χορευτικό δίσκο. Ή τουλάχιστον έναν δίσκο με μερικά χορευτικά κομμάτια».
«Προγραμματίζω το drum machine και αρχίζω να αυτοσχεδιάζω με κάτι φωνήματα, συλλαβές πάνω στο beat. H ρυθμική φράση “Su-su-sudio” βγαίνει από το πουθενά. Μου φαίνεται ότι ταιριάζει, οπότε προσωρινά την κρατάω και δουλεύω στίχους γύρω γύρω. Δίνω το ντέμο στον David Frank των The System, ένα νεοϋορκέζικο synth – pop ντουέτο και του λέω να φτιάξει απ’ αυτό που ακούει ένα μοντέρνο χορευτικό κομμάτι».
«Όμως η συνήθεια δεν είναι εύκολο να μπει στην άκρη. Γράφω τελικά και αρκετά συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια. “Inside Out”, “One More Night”, “Doesn’t Anybody Stay Together Anymore”. Αυτό το τελευταίο μου βγήκε σαν απάντηση στον χωρισμό του Eric και της Patti, αλλά και αρκετών άλλων φίλων μου. Εγώ πάντως τότε ήμουν ήσυχος και σταθερός με την Jill.
Δεν ήθελα να ξαναπεράσω τραυματικές καταστάσεις».
Το “Sussudio” είναι το ένα από τα τέσσερα uptempo κομμάτια που ο Phil έχει κατά νου ότι θα κάνουν τον δίσκο εξωστρεφή στα πρώτα στάδια παραγωγής του άλμπουμ, μαζί με τα “Who Said I Would”, “Only You And I Know” και “I Don’t Wanna Know”.
Το στίγμα των προθέσεών του αποτυπώνεται πιο πετυχημένα πιθανόν στο τελευταίο. Ο Phil δίνει στο κοινό ένα ακόμη από τα χαρακτηριστικά του δείγματα διαχυτικής power pop αισιοδοξίας, σε απόλυτο συγχρονισμό με τον αποθεούμενο ατομικισμό της εποχής. Στις βλέψεις, στις σκέψεις, στις σχέσεις: «Κλάψε όσο θες μωρό μου, τό’χα δει να’ρχεται και τώρα πια, άντε γειά, είναι αργά».  
Στις 27 Φεβρουαρίου 1985 κερδίζει το βραβείο Grammy για την καλύτερη Ανδρική Ποπ Φωνητική Ερμηνεία για το “Against All Odds”.
Εντάξει, όμως αυτό μετράει ήδη έναν χρόνο δισκογραφικής ζωής. Πώς θα λέγεται και πώς θα δείχνει, τέλος πάντως αυτός ο καινούριος δίσκος;
«Ήμασταν με την Jill διακοπές στο Caneel Bay του St. John στις Παρθένες Νήσους. Πάμε για φαγητό στο υπαίθριο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Περιμέναμε στην είσοδο μια τεράστια ουρά κι όταν καθώς έφθανε η σειρά μας ο μαιτρ απευθύνεται σε μένα και μ’ επίσημο ύφος λέει : “Να ενημερώσω τον κύριο, ότι για να περάσετε εντός, ο κύριος χρειάζεται σακκάκι”».
«Δεν έχω σακκάκι ρε φίλε. Είμαι διακοπές. Στην Καραϊβική». 
Από το ζευγάρι που ήταν ακριβώς μπροστά από μας, γυρίζει προς το μέρος μου ο άντρας και μου σηκώνει το φρύδι με συνενοχή: “Απαιτείται Σακκάκι”. Τον έλεγαν Ρούμπεν Άνταμς, ήταν γιατρός από το Ντάλλας του Τέξας και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φράση του, ούτε την αξιαγάπητη σύζυγό του Λίνταλυν».
Περίπου την ίδια εποχή, ενώ βρισκόμουν στην περιοδεία του Robert Plant για το “Principle Of Moments” μέναμε με τη μπάντα στο ξενοδοχείο Ambassador East στο Σικάγο. O Robert φορούσε ένα εξωφρενικά φανταχτερό, ωστόσο casual σακκάκι, κι εγώ ένα ολοκαίνουργιο δερμάτινο τζάκετ και τζην παντελόνι. Πάμε να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ του ξενοδοχείου και o μπάρμαν με κοιτάει και με το ίδιο επίσημο ύφος μου λέει : «ο κύριος χρειάζεται να φορά σακκάκι».
«Μα φοράω !»
«Κανονικό σακκάκι, κύριε. Όχι …δερμάτινο».
O Plant ήταν ντυμένος μ’ ένα σακκάκι σαν του Κόκο του κλόουν και δεν έτρεχε τίποτε. Το δικό μου όμως, όσο ακριβό και ντηζαϊνάτο κι αν ήταν, δεν περνούσε τα καθωσπρέπει κριτήρια. Αυτή η σνομπαρία, ο καθωσπρεπισμός, τον οποίο ανέκαθεν απεχθανόνουν, έμοιαζε να ξεφυτρώνει παντού. Κάπως έτσι η φράση «Δεν Απαιτείται Σακκάκι» έφτασε να μ’ εκφράζει. Κι όχι μόνον τον διάλεξα για τίτλο στον καινούριο μου δίσκο, αλλά άρχισε να εκπροσωπεί και τη στάση μου γενικώτερα».  Κατά τη διάρκεια του αμερικάνικου σκέλους της περιοδείας μου, η ιστορία με το ξενοδοχείο Ambassador μου ‘βγαινε διαρκώς στις συνεντεύξεις μου. Στον Letterman, στον Johnny Carson. Την άκουσαν όλοι. Ώσπου κάποια στιγμή λαμβάνω μια επιστολή από τον ίδιο τον διευθυντή του Ambassador East. “Παρακαλούμε να σταματήσετε να μιλάτε για τους ενδυματολογικούς μας κώδικες. Μπορείτε να μας επισκεφθείτε όποτε θέλετε, φορώντας ό,τι θέλετε, μόνο παρακαλούμε σταματήστε να μιλάτε γι’ αυτούς”. Και μου στέλνουν μάλιστα δώρο ένα σακκάκι που ήταν σα να τού’χουν πετάξει ακανόνιστα πάνω του κουβάδες από όλα τα χρώματα. Εδώ που τα λέμε, μάλλον στον Robert θα ταίριαζε».
 
Ο καινούριος δίσκος “No Jacket Required” γραμμένος ολόκληρος από τον Collins, με παραγωγό ακόμη μια φορά τον στενό του συνεργάτη Hugh Padgham κυκλοφορεί στις 28 Ιανουαρίου 1985. Κατά την αναμενόμενη παράδοση έχει στο εξώφυλλο ένα απαθές, αν όχι αποφασιστικό, en face του Collins, περιλουσμένο από ένα βαθύ πορτοκαλί φως, με το γαλαντόμο κούτελο ν’ αυλακώνεται από χοντρές σταλαγματιές ιδρώτα. Δυσεντερία; Κόπωση; Απροθυμία να προσχωρήσει στο τέταρτο ντους της ημέρας;
Στις 2 Μαρτίου 1985 ανεβαίνει στην κορυφή των Βρετανικών τσαρτ όπου θα παραμείνει για ολόκληρο εκείνον τον Μάρτιο με τις πέντε Παρασκευές (2/3 – 30/3/85) και δεν θα πέσει από τα 100 πρώτα μέχρι και τα τέλη Νοεμβρίου 1986. Θα γίνει το δεύτερο πιο             εμπορικό άλμπουμ της χρονιάς στην Βρετανία πίσω από το “Brothers In Arms” των Dire Straits.
Στις 11 Μαρτίου το “Easy Lover” γίνεται χρυσό, με πιστοποιούμενες πωλήσεις πάνω από μισό εκατομμύριο στις Η.Π.Α., ενώ στις 23 θα ανέβει στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ όπου και θα παραμείνει για τέσσερις συνεχόμενες εβδομάδες (ως τις 13/4).
 Στις 13 Μαρτίου ο Phil θα πάρει το το βραβείο Ivor Novello για την ερμηνεία του στο “Against All Odds”, ενώ στις 30 Μαρτίου το “One More Night”, εύθραστο, παρακλητικό και πνιγηρά ρομαντικό, με το απαραίτητο σόλο σαξόφωνο2, θα βρεθεί στην κορυφή των singles του Billboard για την πρώτη του από τις δύο συνεχόμενες εβδομάδες (στην Βρετανία θα φτάσει μέχρι το UK#4, 27/4/85).
Την ίδια μέρα, το “No Jacket Required” ξεκινά την πρώτη από τις επτά εβδομάδες θριαμβευτικής παραμονής στο Νο 1 των άλμπουμ του Billboard.
Phil Collins παντού.  
«Η αλήθεια είναι ότι για τρία χρόνια συνέχεια δεν είχα καθήσει καθόλου. Με λέγανε εργασιομανή, όμως η πραγματικότητα δεν ήταν έτσι. Πρώτον, δεν θεωρούσα ότι η επιτυχία κρατάει για πάντα. Ωραία, το “No Jacket” είναι στο Νο 1, αλλά πόσο θα κρατήσει. Ένιωθα ότι δεν έπρεπε να ξεγελιέμαι. Και δεύτερον, δεν σταματούσα να δουλεύω καθόλου γιατί πολύ απλά μου πρότειναν διαρκώς πράγματα στα οποία ήταν αδύνατον να αρνηθώ. Δεν έκανα παραγωγή στουτς Duran Duran ούτε ντουέτο με τον Boy George, ή τουρνέ με την Cyndi Lauper. Δεν κυνηγούσα άλλη μια εμφάνιση στο Top Of The Pops ούτε άλλο έναν μηδενικό στο ποσό που σωρευόταν στους τραπεζικούς μου λογαριασμούς μου. O Robert, o Eric, o Philip, o John, η Frida, όλοι ήταν καλλιτέχνες με τους οποίους είχα μεγαλώσει, ήμουν φαν τους – άσε που όλοι δείχνουν cool μέσα σ’ ένα γούνινο παλτό».
Η περιοδεία για τον καινούριο δίσκο που έχει ξεκινήσει από τις 11 Φεβρουαρίου από το Theatre Royal του Nόττινγχαμ και θα μετρήσει ογδόντα τρεις εμφανίσεις μέσα σε πέντε μήνες, με αποκορύφωμα 3 συνεχόμενες βραδιές στο Universal Amphitheatre του Λος Άντζελες και 2 στο Madison Square Garden. Η μπάντα περιλαμβάνει 12 άτομα επί σκηνής και τo σετ κατά κανόνα ξεκινά με “Only You And I Know”, με τα πνευστά, τις δεύτερες φωνές και τους ανεβασμένους παλμούς.
Στις 6 Ιουλίου το “Sussudio” θα γίνει το τρίτο κατά σειρά Νο1 τραγούδι του μέσα σε έξι μήνες, όμως η κορύφωση θα έρθει μια εβδομάδα αργότερα.
Την ανεξίτηλη 13^η Ιουλίου 1985, στην μεγαλύτερη συναυλία όλων των εποχών, το “Live Aid”, την ημέρα “when the whole world rocked”, θα γίνει ο μόνος καλλιτέχνης που θα παίξει στο Λονδίνο, στο Wembley -έχοντας στο πλάϊ του τον Sting- τα “Against All Odds”, “In the Air Tonight” και “Long Way To Go” και στη συνέχεια, θα πάρει το Κονκόρντ και κάτι ώρες αργότερα θα προσγειωθεί το σούρουπο για να ξαναπαίξει στο πιάνο, τσαλακωμένος και κάθιδρος, τα δύο πρώτα σ’ ένα ασφυκτικά γεμάτο JFK.
O πλέον απροσδόκητος σταρ της απέραντης αυτής μουσικής ημέρας, ανάμεσα από τα τέράστια ονόματα τραγουδιστών, ερμηνευτών, συγκροτημάτων, σταρ και θρύλων της εποχής του ροκ θα γίνει, λοιπόν, ένας ντράμμερ. Ο ίδιος ο Phil, θα παίξει ως δεύτερος ντράμμερ μαζί με την μπάντα του Eric Clapton, καθώς και στην πολυαναμενόμενη επανασύνδεση των τριών Led Zeppelin πάνω στη σκηνή, πάλι ως ένας από τους δύο ντράμμερ, πριν πει τα δικά του κομμάτια.


Στις 24 Αυγούστου 1985 το “Τake Me Home” θα σταματήσει στο νο 19 των Βρετανικών τσαρτ, ενώ στις 13 Σεπτεμβρίου στα 2^α MTV Music Awards το “Easy Lover” θα βραβευθεί ως «Καλύτερη Συνολική Ερμηνεία».
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1985 είναι η σειρά του “Don’t Lose My Number” να μπει στο τοπ-5 του Billboard (US#4). Τα κούφια τύμπανα, η κινηματογραφική ζεύξη της κιθάρας του Stuermer με τα αχνά πλήκτρα και η ερμηνεία μεταξύ αγωνίας, προσμονής και βελούδινων ξεσπασμάτων, αποδίδουν ένα πυκνό σενάριο σε μια ταινία που δεν έχει γυριστεί ποτέ, όμως ποιος νοιάζεται όταν έχει το βίντεο κλιπ;
Λίγες μέρες αργότερα, ο πρόεδρος της Atlantic Records πείθει τον Collins να τραγουδήσει ντουέτο με την Marylin Martin το κομμάτι “Separate Lives”. Γραμμένο από τον Stephen Bishop το ’82 προορίζεται να γίνει το love theme της δεύτερης συνεχόμενης μετά το “Against All Odds” ταινίας του Taylor Hackford. Ένα ψυχροπολεμικό δράμα που διαδρματίζεται λίγο – πολύ σε παρόντα χρόνο, στην οποία θα πρωταγωνιστεί ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ και έχει τίτλο “White Nights”.
Στις 30 Νοεμβρίου του 1985 το “Separate Lives” θα γίνει το πέμπτο Νο 1 του Collins μέσα στη χρονιά (UK#4, 14/12/85) – τα περισσότερα από κάθε άλλον καλλιτέχνη.  Όμως η επιτυχία του δίσκου δεν λέει να τελειώσει.
Καθώς το “Miami Vice” (στο πρώτο θρυλικό επεισόδιο του οποίου, πίσω στον Σεπτέμβριο του ’84, έχει εντυπωθεί σε εκατομμύρια ζευγάρια μάτια η αξέχαστη σκηνή με τη Φερράρι, το νυχτερινό Μαϊάμι και το “In The Air Tonight”) συνεχίζει να κάνει θραύση, στις 13 Δεκεμβρίου 1985  ο ίδιος ο Phil θα εμφανιστεί στο επεισόδιο της σειράς «Phil o κομπιναδόρος», σ’ έναν ρόλο που ο σκηνοθέτης John Nicolella του ανακοινώνει ότι έχει γραφτεί ειδικά γι’ αυτόν.
«Εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ο ρόλος του κομπιναδόρου, που σκαρφίζεται τα πάντα για βγάλει μεροκάματο ήταν  εν μέρει και η εικόνα που κάποιθοι μέσα στη μουσικη΄βιομηχανία για μένα».
Στις 10 Φεβρουαρίου του 1986 ο Phil θα βραβευθεί ως ο «Βρετανός Καλλιτέχνης της Χρονιάς» και το “No Jacket Required” το «Καλύτερο Βρετανικό Άλμπουμ» στα πέμπτα BRIT Awards. 14 βράδια αργότερα, στην 28^η ετήσια τεελτή των Grammy θα πάρει τα βραβεία για το «Καλύτερη Ποπ Ανδρική Ερμηνεία», «Παραγωγού της Χρονιάς» και του «Άλμππουμ της Χρονιάς».
Τον Απρίλιο του ’86 το “Easy Lover” θα πάρει το Βραβείο Ivor Novello για την «Πιο Πολυπαιγμένη Σύνθεση», ενώ στις 10 Μαίου το σε στυλ “Biko” του Peter Gabriel διθυραμβικό, με πυρετώδη τύμπανα “Take Me Home”, που έχει ακουστεί και στο επεισόδιο του Miami Vice “Prodigal Son” στις 27 Σεπτεμβρίου 1985 θα μπει κι αυτό στο τοπ -10 (US#7). Στο διαρκείας δύο ωρών εκείνο επεισόδιο, το πρώτο της δεύτερης σαιζόν, Crokett και Tubbs βρίσκονται τόσο στην Κολομβία όσο στην Νέα Υόρκη, για ν’ ανακαλύψουν (αφού, φυσικά, στο μεταξύ κι οι δύο έχουν εμπλακεί σε ευφήμερες ερωτικές ιστορίες)ότι πίσω από την διακίνηση ναρκωτικών και διάφορους μελαμψούς εκτελεστές με ημιαυτόματα βρίσκεται μια ισχυρή τράπεζα και το τραγούδι φέρνει μια λυτρωτική κλιμάκωση καθώς οι δύο ντετέκτιβ γλυτώνουν την τελευταία στιγμή και καταφέρνουν να πάρουν την πτήση για την βάση τους, το Μαϊάμι.
Στις 9 Μαίου 1986, η δεύτερη σαιζόν της σειράς τελειώνει θριαμβευτικά με το επεισόδιο “Sons And Lovers”, όπου ο ντετέκτιβ Tubbs, αναγκάζεται να δει την Αντζελίνα, παράφορη σχέση του, την κόρη του ναρκοβαρώνου Καλντερόν, να ανατινάζεται μαζί με το παιδί που του έχει χαρίσει σ’ ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο. Το απολύτως στοιχειωτικό “Long Way To Go”, ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια του “No Jacket”, με τα δεύτερα φωνητικά του Sting και του Peter Gabriel, αποκτά κι αυτό την οπτική του απεικόνιση.


Στις 20 Ιουνίου του ’86 ο Phil θα συμμετάσχει στο τέταρτο ετήσιο φεστιβάλ “Prince’s Trust Rock Gala” μαζί με τους Paul McCartney, Elton John, Tina Turner, Dire Straits και άλλους που διεξάγεται στο Wembley.
Μέσα στο φθινόπωρο αναλαμβάνει να κάνει παραγωγή για δεύτερη φορά στον έξι χρόνια μεγαλύτερό του, πλήρως αποτοξινωμένο, Eric Clapton και γίνεται με ευχαρίστηση μέλος της μπάντας του που θα το ηχογραφήσει και θα το υποστηρίξει σε μια παγκόσμια περιοδεία.
Είναι αποδεδειγμένο ότι την τριετία ’84 με ’86 ο Phil Collins έφτασε πολύ κοντά στο να μοιάζει με τον αχώνευτο, βαρετό ξερόλα του πάρτυ που κανείς δεν θυμάται ποιος τον κάλεσε. Η καραφλοχαίτη, το παιδικά άτακτο χαμόγελο και το χύμα σουλούπι του έμοιαζαν να μην έχουν καμία τύχη δίπλα στους υπερκομψευόμενους σούπερ σταρ της εποχής, ενώ αυτή η διαπεραστική, ανυποχώρητα συναισθηματική φωνή του επιβλήθηκε ως σταθερά μέσα από ραδιοκύματα, μικρή, μεγάλη οθόνη και MTV, ακριβώς την εποχή που κυκλοφορούσαν τα πλέον επιδραστικά σε εμπορική απήχηση άλμπουμ στην ιστορία της ποπ μουσικής.
Οπωσδήποτε έπαιξε ρόλο η διαθεσιμότητά του, όπως και η ετοιμότητα να συνθέσει με απλά υλικά τραγούδια που μπορούσαν να προσκαλέσουν τον ακροατή να ταυτιστεί ακίνδυνα, χωρίς παρωπίδες και σοφιστικέ αιμορροίδες με το ευφορικό κλίμα της χρονικής στιγμής. Και ναι, μπορεί ο εσώτερος στιχουργός του να αντλούσε από την δεκτικότητά του να λέει εύκολα ναι, να πείθεται να «αγαπά για πάντα» και να υποπίπτει σε όλα τα συναφή λάθη με τις γυναίκες (τρία διαζύγια, τρεις πολύχρονες σχέσεις, πέντε παιδιά και 81 εκατομμύρια δολλάρια συνολικά σε συναινετικά διαζύγια μέσα σε 40 χρόνια το αποδεικνύουν), όμως αυτό που εισέφερε διαρκώς ήταν τα τραγούδια και η ερμηνεία του σε δεκάδες τμήματα του συλλογικού σάουντρακ εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στα χρόνια, ξεκινώντας στην ουσία από εκείνη την τριετία.
Θέλουμε δεν θέλουμε, στη δεκαετία του ’80, ιδίως από την «τριετία Phil Collins» και ύστερα η κινηματογραφική διάσταση της μουσικής και η συνέργεια οπτικού πολιτισμού και εκβιομηχάνισης άφησε μια τόσο πλούσια παρακαταθήκη στη δημοφιλή μουσική, ώστε τις επόμενες δεκαετίες να μην μπορεί αντικειμενικά να επαναληφθεί. Ελάχιστα μουσικά έργα μπορούν να συγκινήσουν οικουμενικά για πολύ χρόνο, τόσους πολλούς και να τους κάνει να τα κουβαλούν μαζί τους για τόσο πολύ.
Με την απόσταση δεκαετιών από την κορύφωση αυτής του της πορείας, οι περισσότεροι απ’ όσους διατηρούν σήμερα ή μέσα στα χρόνια ανέπτυξαν εχθρικά αντισώματα απέναντι στην φωνή ή το ύφος των τραγουδιών του, συνήθως είναι αυτοί που τους διαφεύγει ότι η αποσαφηνισμένη μουσική φόρμα της δεκαετίας του ’80 δεν είναι μόνον υπεύθυνη για την αποστείρωση μουσικών τάσεων και ιδεών, αλλά και η άθραυστη κάψουλα διατήρησης της διαχρονικότητάς τους. Και τί έχει άραγε περισσότερη σημασία, σ’ ένα Σατώ Μουτόν-Ρόθτσιλντ του ’73, το χρώμα της φιάλης ή το πώς μπορεί αυτή να συμβάλει στο να διατηρηθεί το περιεχόμενό της;

Παναγιώτης Παπαϊωάννου