«Οι Στραγγαλιστές τά’ χουνε πει όλα». Ο Αργύρης, φανατικός βάζελος, μίξη Σαραβάκου και Τζώνυ Θεοδωρίδη, κρατάει στα χέρια του την κασσέττα με το καινούριο των Stranglers και ξεροβήχει. Μαλακία να καταπίνεις τον καπνό απ’ τα μαλακά τα Μάλμπορα....>>

Tέλη Μαίου 1971. Ο Κηθ Ρίτσαρντς σωφάρει τη βαριά Μπέντλεϋ, ως συνήθως φτιαγμένος. Του έχει καρφωθεί να φτάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται στο σπίτι της Ανίτα Πάλλενμπεργκ στο Χάρροου στην άλλη άκρη του Λονδίνου, εκεί που η καλή του έχει αποσυρθεί για να καθαρίσει από την ηρωίνη «μόνη της», σύμφωνα με τη διαχρονικά ακράδαντη πεποίθηση περί αυτοδιαχείρισης των εθισμένων. ...>>

Καλοκαίρι του 1982. Το πρώτο άλμπουμ του Robert Plant ως σόλο καλλιτέχνη, το “Pictures At Eleven” κάνει μια ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία, μπαίνοντας στα τοπ-5 Βρετανίας και Αμερικής (UK#2, 10 & 17/7/82, US#5, 7/8/82). ...>>

Έχει μπει Σεπτέμβριος του ’86, λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία. Χαζεύω τις σκουριασμένες προθήκες με τα περιοδικά στο περίπτερο πού’ ναι κοντά στο τουριστικό του Φλοίσβου. Ξεδιαλέγω το “Heavy Metal”, τεύχος Σεπτεμβρίου. Απ΄έξω οι Motorhead, οι τρεις φιγούρες τους κομμένες σε κολλάζ πάνω σ΄έναν ξεκάρφωτο λαχανί φόντο. ...>>

19 Μαρτίου, πρωί. Καθώς ανεβαίνω για σχολείο, μπροστά απ’ τις εφημερίδες που κρέμονται στα περίπτερα της πλατείας, βλέπω κόσμο. Έχουν απ’ έξω κάτι μπλόκια για γράμματα. Τόσο παχιά γράμματα σε πρωτοσέλιδους τίτλους έχω δει μόνο στο «ΦΩΣ των ΣΠΟΡ», όταν κερδίσαμε τον Άγιαξ. Άντε και στα «ΝΕΑ», όταν έγινε ο σεισμός του ’81. ...>>

Κυριακή 2 Οκτωβρίου του ‘83. To οικογενειακό SIMCA 1301 του ’73 στο χρώμα του χρυσού κουβαλά τρεις εφήβους κι έναν έκτης δημοτικού σε μονοήμερη εκδρομή στο Χολαργό...>>

Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου 1986. Πρώτη Λυκείου, είμαστε απογευματινοί. Ακόμα συζητάμε στα διαλείμματα το χθεσινό αγώνα που έδειξε εκτάκτως η ΕΡΤ-1 για τους 16 του Κυπέλλου στο Ο.Α.Κ.Α., Ολυμπιακός – Ηρακλής. Από 0-1 με το φάουλ του Χατζηπαναγή, κάνουμε μέσα σε 24 λεπτά μια συγκλονιστική ανατροπή με 3-1. ...>>

Χτυπημένος κατά τη διάρκεια της επιδημίας του ’49 από το μικρόβιο της πολυομυελίτιδας στα επτά του χρόνια, ο γιος ενός (πρώην μποξέρ και μετέπειτα) οδηγού λεωφορείου και μιας ιατρικής επισκέπτριας, Ίαν Ντιούρυ θά’ λεγε κανείς ότι ξεκίνησε τη ζωή του σαν ένα υποδειγματικά άτυχο παιδί της γεννιάς του ’40....>>

Η ταινία είχε βγει το καλοκαίρι του “Live Aid”, καταμεσίς στην εφηβική μας νιρβάνα. Πάνω που ξεκινούσε η δεύτερης τετραετίας της «Αλλαγής», γεμάτη κοριτσάκια με λουλουδικά και τάματα για «Ακόμα Καλύτερες Μέρες». Είχε τον αρκούντως γλιστερό τίτλο «Το Μπαράκι του Σαν Έλμο» (κατά το «Λιονταράκια του Κυρ- Ηλία» και δεν ήταν παρά μια ύπουλη δοσάρα ρηγκανογενούς ήθους, απ’ αυτές που καταναλώναμε αχόρταγα, σαν τα σακκουλάκια «Τσακίρις» στα θερινά σινεμά. ...>>

Το να θυμάσαι το διψασμένο ψάξιμο στις λεπτομέρειες ενός εξώφυλλου αποκαλύπτει την ηλικία σου. Το πόσο εύκολα και συχνά έρχεσαι ν' ανακαλείς αυτή την αίσθηση, δείχνει το πόσο βαθιά είναι τα σημάδια που έχει αφήσει η εποχή των ροκ εξωφύλλων πάνω σου....>>