Τετάρτη, 11 Ιουνίου 1980. Οι διακοπές της Τετάρτης προς Πέμπτη Δημοτικού ξεκινούν μετά το τελευταίο τετράωρο σχολείου, το μεσημέρι του Σαββάτου. Πατριδογνωσία, Ανθολόγιο, Ιστορία, Θρησκευτικά και μετά τρεις μήνες καλοκαίρι....>>

«Θα παραμείνω αυτό που ήμουν πάντα. Ο πιτσιρίκος που πήρε την τρομπέτα του, άκουσε τον πρώτο ροκ ν΄ρολ δίσκο του και είπε: ''Μια μέρα θα παίζω και 'γω έτσι''. Ο πιτσιρίκος που ανέβηκε στην κορυφή ενός ουρανοξύστη σαράντα ορόφων στη Νέα Υόρκη, ενώ ήταν μόλις δεκατριών χρόνων, καθώς προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει κάποιον να ακούσει τη μουσική του. Που κοίταξε από ψηλά την βυθισμένη σε λήθαργο μεγαλούπολη και μονολόγησε: ''Κάποια μέρα θα μάθετε όλοι σας για μένα''»....>>

Κάθε φορά που μπαίνει ο Μάϊος, έτσι και για κάποιο λάθος λόγο περάσω μέρα μεσημέρι απ' αυτό το τσιμεντένιο χωνευτήρι της Ομόνοιας, λίγα δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να πάθω το παβλοφικό timewarp. Στέκομαι στη γωνία Αγίου Κωνσταντίνου, εκεί που ήταν ο «Μπακάκος». Με βλέπω ψαρωμένο και να προσπαθώ να θυμηθώ. Από πού είπαμε πάμε για το "Happening";...>>

6 Δεκεμβρίου του 2013. Οι περαστικοί από κείνο το λιθόστρωτο στενό δρομάκι του Αχιχίκ, του ορεινού θερέτρου νότια της Γκουανταλαχάρα, με τη θέα στη λίμνη Τσαπάλα, σταματούσαν την πορεία τους και ένευαν με βουβή θλίψη μπροστά στο δυσάρεστο θέαμα. Οι άνδρες της ιατροδικαστικής υπηρεσίας μετέφεραν έξω από ένα πολυτελές λιθόκτιστο διαμέρισμα το άψυχο σώμα μιας κατοίκου της περιοχής....>>

Είτε το θέλουμε είτε όχι, η εισαγωγή του "Carmira Burana" θα φέρνει στο μυαλό, σαν ανέκδοτο βιντεοκασσέτας τώρα πια, τις προεκλογικές συγκεντρώσεις των μέσων της δεκαετίας του '80, με τις πανοραμικές λαοθάλασσες από πράσινα σημαιάκια, τις επικές τιποτολογίες που έτερπαν πλήθη αμνοεριφίων και τις συγκρούσεις μεταξύ πράσινων και γαλάζιων καφενείων....>>

«Δε γινόταν να συνεχίσω να παίζω μουσική έτσι. Δίπλα σε ηλίθιους που έπαιζαν καλύτερα με το σεσουάρ παρά με τις κιθάρες τους Για ένα κοινό που ενδιαφερόταν μόνο να δει πόσο μακρύ είναι το πουλί μου. Είχε φθάσει το τέλος. Ή θα αυτοκτονούσα, ή κάτι έπρεπε να αλλάξει δραστικά στη ζωή μου». ...>>

Η σκηνή μέσα από την οθόνη μιας παχιάς JVC, καρφωμένης ψηλά στη γωνία, στο πατάρι της καφετέριας. Κάτι σαν απόπειρα ευρυγώνιου εφέ. Εισαγωγή σαν ήχος ατίθασου αέρα σ' ερημιά. Από μακριά μπαίνει στο πλάνο μια ξέσκεπη Φορντ Θάντερμπερντ του '60. Στο τιμόνι τύπος αμέρικαν μπόϋ, με γωνιώδες πρόσωπο, φαρδύ κούτελο, ξανθό μαλλί ελαφρώς ανεμοδαρμένο και αδιαπέραστα ρέϊμπαν. Σωφάρει υπό εκτυφλωτική λιακάδα, κάπως απεγνωσμένα, σε αυτοκινητόδρομους και λαγκάδια. Υπόκρουση από συνθεσάϊζερ διαχέεται γύρω από το ατμοσφαιρικό μπάσο, με συνοδεία ένα γεμάτο υπαινιγμούς κιθαριστικό περίγραμμα. Μελωδία κρύσταλλο, φωνή άμεση, που αρπάζει την προσοχή. ...>>

Αναδιπλούμενες θέσεις, ντυμένες μ' ένα ψευτοβελούδινο μπορντώ. Αίθουσα σχεδόν άδεια. Πλαστικό κατηφορικό δάπεδο, υγρασία Δεκεμβρίου κι ανεπαίσθητη μυρωδιά από πατατάκια. Σάββατο, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του '86, απογευματινή προβολή στο «ΣΙΝΕ ΑΠΟΛΛΩΝ». ...>>

«Καθόμουν σ΄ένα μικρό καφέ ακριβώς απέναντι από τα στούντιο. Θεέ μου, πόσο άθλια ένιωθα. Ήμουν έτοιμος να πάρω το πρώτο τραίνο και να γυρίσω σπίτι. Είχα τρομερό άγχος. Δεν είχα τη δύναμη ούτε να περάσω το δρόμο και να πάω απέναντι, στην ακρόαση. Έλεγα, δεν έχω καμία πιθανότητα να πάρω τη δουλειά. Αυτοί οι τύποι δεν με ξέρουν καθόλου. ...>>

Δεκέμβριος '85... Ακούμε δίσκους στο στέρεο του κολλητού μου του Διονύση, στο σαλόνι του σπιτιού του. Ανάμεσα σε Santana, Gary Moore, Zeppelin και μικρές δόσεις «Παρφέ Ντ' Αμούρ», βγάζει έναν δίσκο με ένα χρώμα ξεφτιλέ ροζ (πολύ αργότερα έμαθα ότι το λένε «φούξια»), που έχει απ΄ έξω ένα πιτσιρικά ντυμένο «καμπόϋ», σε μια πόζα βγαλμένη λες απο κείνο αναγνωστικό του Δημοτικού....>>