Η ιστορία τους ξεκινά μεταξύ των ροκ μουσικών Guy Bailey (ιδρυτής των The Quierboys) και τη Ρωσίδα ποιήτρια Irina D. Η Irina, έδινε το θεματικό υλικό των στίχων και ο Bailey έγραφε τη μουσική για αυτά τα ποιήματα.
Με αυτό τον τρόπο, ξεκίνησε το project των Thirsty  και το σχέδιο του αυτό άρχισαν να το συμπληρώνουν μουσικοί με σκοπό αυτά τα τραγούδια να δουν το φως της δημοσιότητας.
Έτσι φτάνουμε να βλέπουμε τον Guy Bailey, να βρίσκεται στη θέση του τραγουδιστή και κιθαρίστα, την Irina D. να γράφει τους στίχους, τον Simon Hanson στα τύμπανα / percussion (Death In Vegas, Squeeze), τον Crhis Johnstone στο μπάσο και στα πλήκτρα (The Quireboys) ώ σαν συμπληρωματικά μέλη / guest συναντάμε τους Lynne Jackaman στα backing vocals (Siant Jude), τον Jack Johnstone στο βιολί και τον Sean MacGloin στην φυσαρμόνικα.
Η πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια, λέγεται “Albatross” και αποτελείται από έντεκα συνθέσεις. Τη μουσική την έχει γράψει όλη ο Guy Bailey, εκτός από τα “Say It Aint So Joe” και “Patriotic Little Trash” την οποία έγραψε ο Chris Johnstone. Οι στίχοι είναι όλοι της Irina D., εκτός από το “Say It Ain’t So Joe” που τους έγραψε ο Johnstone.
Η παραγωγή του, η μίξη και το mastering, έγιναν στα Engine Room από τον Chris Kimsey, με την ηχογράφηση και τη δουλειά του μηχανικού ήχου να τα αναλαμβάνει ο ίδιος ο Guy Bailey.
  Έχοντας πλέον προλογίσει τα προηγούμενα, ήρθε η ώρα να δούμε την ουσία του “Albatross”. Ξεκινώντας, θα πω ότι με μάγεψε και κατάφερε να κερδίσει από την πρώτη ακρόαση, η οποία ήταν καθαρά μουσικά, μια θέση ανάμεσα στα υποψήφια καλύτερα album του τρέχοντος έτους.  Είχα αρχίσει να ανησυχώ λίγο γιατί φέτος, δύσκολα θα μαζευτεί η προσωπική μου λίστα διότι δεν εντόπισα και πολλά από αυτά που άκουσα να διεκδικούν κάτι τέτοιο.  Αφήνω τον ενθουσιασμό μου και σας μεταφέρω αυτά που με κερδίσανε.
Η παραγωγή του είναι αυτή που αρμόζει σε ένα τέτοιο δίσκο. Ούτε υπερβολικά γυαλίσματα ούτε πολλά στοιχεία παλαιικού τύπου. Η συνταγή της επιτυχίας του, βρίσκεται κάπου στη μέση.
Το στυλ που ακολουθούν δεν είναι metal, ανήκει καθαρά στο κομμάτι της καθαρόαιμης rock και των παρακλαδίων της. Καταφέρνουν να έχουν ένα συνδυασμό από πολλά σχήματα παλιάς κοπής, εκμοντερνίζοντας τον ήχο τους όσο χρειάζεται.
 Συνεπώς, θα δούμε στοιχεία από The Beatles, The Rolling Stones, Lou Reed, David Bowie, Andy Warhol, Velvet Underground, Bob Dylan μέχρι και Pink Floyd. Το θετικότερο όμως είναι ότι δεν τους αντιγράφουν, αλλά δανείζονται στοιχεία που τους θυμίζουν σε διάσπαρτα σημεία, κρατώντας παράλληλα τη δική τους ταυτότητα. Επομένως, μουσικά, το θετικό πρόσημο, λάμπει για τα καλά. 
Στο θεματικό τους στοιχείο τώρα, το κομμάτι των στίχων δηλαδή. Οι εμπνεύσεις και οι θεματικές τους επιλογές είναι και αυτές φοβερές, αφήνοντας τον ακροατή να απολαύσει έναν τέτοιο δίσκο.
Επιλεκτικά, θα σταθώ σε κάποια με πιο έντονο ύφος, με έναρξη το το.. ..εναρκτήριο ‘The Albratross”. Η έμπνευσή του προέρχεται από τον Άγγλο ποιητή Samuel Taylor Coleridge’s και σίγουρα τον ξέρουμε μέσα από το “Rhyme Of The Ancient Mariner” που οι πασίγνωστοι Iron Maiden, στο ομότιτλο κομμάτι τους από το “Powerslave” του 1984 τον μνημόνευσαν. Το ίδιο ποίημα συναντάμε και εδώ, αλλά στις σκοτεινότερες στιγμές του.  Το επόμενο τραγούδι είναι το “Orlando”, όπου ο χαρακτήρας με το ίδιο όνομα, είναι ένας άνθρωπος 300 ετών και φαντάζει τη πιθανότητα να αλλάζει φύλο με την δημιουργό του Virginia Woolf και να γίνονται ένα και το ίδιο πρόσωπο. Στο “Cosmic Aphrodite” δεν θα συναντήσουμε ένα τέτοιο διαφορετικό φαινόμενο, αλλά θα δούμε ένα εξίσου περίεργο, δηλαδή το θρήνο ενός αστροναύτη που είναι προσαραγμένος στον ωκεάνιο πλανήτη διαβίωσης Solaris (όπως έντονα απεικονίζεται και στη ταινία του Tarkovsky), για την απώλεια της φανταστικής συζύγου του. Το “Chaos” αναγνωρίζει έναν χαρακτήρα που ανεξήγητα είχε μείνει εκτός  τους αρχικού σχεδίου από του “Pilgrims Progress” του John Bunyan. Διάφορα τέτοια «καμμένα» και μη αξιοπερίεργα και ιδιαίτερα θέματα θα τα δούμε να κάνουνε παρέλαση μέσα σε αυτό το άλμπουμ.
Συνοψίζοντας, από όποια πλευρά και να το δεις το “Albatross” είναι ένα διαμάντι για το είδος του. Τόσο μουσικά όσο και η εναλλακτικότητα των ποιητικών στίχων προσφέρουν το κάτι επιπλέον.
 
Γιώργος Βαλιμίτης