«Δε γινόταν να συνεχίσω να παίζω μουσική έτσι. Δίπλα σε ηλίθιους που έπαιζαν καλύτερα με το σεσουάρ παρά με τις κιθάρες τους Για ένα κοινό που ενδιαφερόταν μόνο να δει πόσο μακρύ είναι το πουλί μου. Είχε φθάσει το τέλος. Ή θα αυτοκτονούσα, ή κάτι έπρεπε να αλλάξει δραστικά στη ζωή μου». ...>>

«Ένα ήταν το μεγάλο λάθος σε ολόκληρη την καριέρα μου», θα πει το 2019 στο ντοκυμανταίρ με θέμα την καριέρα του, ο 88χρονος Clive Davis, ο επικεφαλής του δισκογραφικού κολοσσού της Columbia/CBS, ο μόνος μη μουσικός που έχει ενταχθεί στο Rock ’N’ Roll Hall Of Fame. ...>>

«1978, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όλα για μένα είχαν τελειώσει. Το δισκογραφικό μου συμβόλαιο έληγε και ο μάνατζερ μου το είχε πει ευγενικά, αλλά ξεκάθαρα: με αποδέσμευε από το πελατολόγιό του. Ήθελα να φτάσω από το Λονδίνο στο σπίτι μου στο Middlesbrough, αλλά η εταιρία δεν μου πλήρωνε ούτε το εισιτήριο του τραίνου. Άδεια οδήγησης, δεν είχα, μου είχε αφαιρεθεί. Από κουταμάρες της νεότητας....>>

Καμία επιτυχία δεν έρχεται τυχαία. Ή, τουλάχιστον, έτσι ήταν ο κανόνας κάποτε. Τότε που οι μουσικοί δεν ήταν μόνον οπτικά βοηθήματα για να βιώνουν τα εκατομμύρια των καταναλωτών τις φαντασιώσεις τους. Ούτε ήταν τίποτε χωρίς παρελθόν προκαστασκευασμένες ρέπλικες, στοιχισμένες με το μουσικό I.Q. μιας δεδομένης εποχής. Να πώς έφτασε, ας πούμε, ο Steve Winwood στο “Back In The High Life”. Τον προγούμενο αιώνα. ...>>

Όπως καθένα από αυτά τα ροκ άλμπουμ που θα ακούγεται για γενιές και μάλιστα απνευστί, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο του κομμάτι, έτσι κι αυτό έχει τη μαγεία του, τις συνταγές, τα μυστικά και τα απόκρυφά του. Για να αναφερθείς σ΄αυτό πρέπει να υπάρχει λόγος....>>

Η στήλη αγγελιών επιγραφόταν «Musicians Wanted». Βρισκόταν σε στήλη πληρωμένων καταχωρήσεων στην εφημερίδα “Melody Maker” και υπήρξε για τρεις περίπου δεκαετίες η κύρια αφορμή για τη συνάντηση χιλιάδων μουσικών και τη δημιουργία ακόμη περισσότερων συγκροτημάτων στο νησί. Όποιος νεαρός Jeff Beck αναζητούσε έναν νέο Roger Daltrey ή έναν αφανή John Bonham για να επανδρώσει το μουσικό του όχημα, έστελνε στην εφημερίδα τη δική του αγγελία. ...>>

Οι εξεταστικές κάποτε ήταν ωραία φάση. Περίοδοι κατ’ ανάγκην εντατικές, ένας μήνας πάνω – κάτω, για να μαζέψεις τα σπασμένα απ’ τα δυό εξάμηνα πού’χουν προηγηθεί. Να στρώσεις το μυαλό, να το σιδερώσεις, να το ρίξεις στις σελίδες, να δικαιολογήσεις και λίγο το τί μυαλό κουβαλάς με τον παλιομοδίτικο τρόπο. ...>>

Προς το τέλος του 1979, ο Paul McCartney ρωτήθηκε από το ΝΜΕ να πει ποιό ξεχωρίζει ως το «καλύτερο τραγούδι της χρονιάς». Διάλεξε το “The Logical Song” των Supertramp, από το άλμπουμ “Breakfast In America”, Είχε κυκλοφορήσει τον προηγούμενο Απρίλιο και σε μια πορεία 21 εβδομάδων είχε φθάσει στο Νο 6 του Billboard στις 16 Ιουνίου, ενώ την επόμενη εβδομάδα στο Νο 7 των βρετανικών τσαρτς....>>

Μέσα της πρώτης προεδρίας Ρήγκαν στο Buckhead της Atlanta. Είναι Πέμπτη, δυόμισυ μετά τα μεσάνυχτα στo “Hedgen’s”, μια λέσχη με πάλκο για ζωντανή μουσική, απ' αυτές που θά’ θελαν σ΄ένα κανονικό κοσμοπολίτικο οδηγό πόλης να κατατάσσονται στα “men’s clubs”. ...>>

Ξεκινά μ’ ένα ριφ από επτά νότες που καλλιεργεί την προσδοκία για μια συνέχεια γεμάτη ηλεκτρισμό. Πάνω που αφήνει τον ακροατή να πάρει ανάσα, έρχεται, διεισδυτική και απεγνωσμένη, μια κραυγή ανορίωτου έρωτα :...>>