Tuple: "Welcome to Hell"

20/11/2021

Κατηγορία: Κριτικές

1398

Από τη μία ο τίτλος από την άλλη το ολίγον τι, παράταιρο εξώφυλλο του δίσκου δεν κίνησαν άμεσα τις μελωδικές μου κεραίες. Όταν όμως άκουσα το εκθαμβωτικό "Hiding in Plain" σε διαδικτυακό σταθμό "μπήκα στην πρίζα" και αναζήτησα τον δίσκο και μετά την παραλαβή του με χαρά τον παρουσιάζω!

 

Όπως φαίνεται, ο TUPLE είναι το είδος του καλλιτέχνη ηχογράφησης που, όταν ξυπνά σε οποιαδήποτε πλευρά του κρεβατιού του το πρωί μετά την ανάπαυσή του, δεν πρόκειται ποτέ να είναι ακριβώς η λάθος πλευρά. Σε κάθε περίπτωση, έχει μια ασυνήθιστη περιουσία για την σύνθεση τραγουδιών που σίγουρα είναι προς εξέταση λόγω της μοναδικής  αξίας αυτού του άλμπουμ και της δυναμικής μουσικότητας του δίσκου. Ο ήχος της κιθάρας είναι παρόμοιος με τους καλυτέρους του Glam Rock και του New Wave  της δεκαετίας του '80, αλλά υπακούει σε μια λογική αίσθηση της ταυτότητάς του μετά από μια αλλαγή στη μουσική  γεύση που μπορεί ή όχι να λειτουργεί προς όφελος των/του TUPLE.
Οι QUEEN, ο SAMMY HAGAR, οι RUSH, οι CINDERELLA, οι EUROPE, οι POISON, οι EXTREME και οι HANOI ROCKS άκμασαν, σχεδόν μόνοι τους, με ένα μουσικό ανάστημα βασισμένο στους frontman που επικαλούνταν τη φιλοδοξία, παρά την αίσθηση της θεοποίησης μόνο για τον  τραγουδιστή σχεδόν. Όλα τα όργανα που θα περίμενε κανείς να είναι παρόντα είναι σίγουρα εκεί, τα πλήκτρα περιλαμβάνονται πλουσιοπάροχα και χωρίς σταγόνα χαμένου ταλέντου των μουσικών απογειώνονται όλες οι συνθέσεις.
Οι θαυμαστές του δεύτερου μισού της καριέρας  των VAN HALEN, OZZY OSBOURNE, ALICE COOPER και SAXON θα εντυπωσιαστούν εύλογα από τα φωνητικά που έχουν την πρώτη γραμμή των πτυχών που έχουν προτεραιότητα, ή τη σύνθεση τραγουδιών, για αυτήν την πράξη. Τα σόλο λάμπουν ακόμα κι αν είναι ως επί το πλείστον συμβατικά, αλλά δεν υπάρχει καμία προσπάθεια εδώ οι/ο TUPLE να είναι κάτι που δεν είναι. Είναι προφανές ότι ο καλλιτέχνης και το συγκρότημα που τον πλαισιώνει είναι έτοιμο  να αρπάξει τα δώρα του, εξ ου και το αίσθημα της υπέρβασης στο οποίο καλείται κανείς από την ελπίδα και τη φιλοδοξία που οι TUPLE συμβολίζουν με το πνεύμα στις εναρμονίσεις και τους στίχους τους.
Τα φωνητικά θυμίζουν σε κάποιους τον Biff Byford (SAXON), ακόμη και τον DAVE HILL (του συγκροτήματος NWOBHM, DEMON) σε κάποιο βαθμό και επί το μελωδικότερον, καθώς ο τραγουδιστής παντρεύει τη μαγεία της μουσικής με πειθαρχία και χάρη, ανεξάρτητα από το θέμα της στιχολογίας.



Τα "1-2-3-4 GO" και "Pride" είναι μεσαίου ρυθμού, αλλά έχουν μια αίσθηση συναρπαστικού δράματος, μέσα στον πιασάρικο ρυθμό και αυτό κρατά τους ακροατές ελκύοντας τους  μετά από μια συμπερίληψη τραγουδιών που οδηγούν σε περισσότερα από εννέα κομμάτια, συμπεριλαμβανομένου ενός σχετικά ζοφερού ντουέτο στο "Survive" με τη Miss Noora Louhimo, σε ένα κομμάτι που μπορεί να ακούγεται περίεργο σε κάποιους μόνο επειδή διαφέρει από τα προηγούμενα κομμάτια και μπορεί να δώσει την εντύπωση ότι μπορεί να είναι βγαλμένο από άλλο άλμπουμ, (ως είναι ένα bonus κομμάτι). Εκεί  που η εύπλαστη φωνή της Noora Louhimo  συμπλέει με αυτήν του Tuple και  το απογειώνει στην "στρατόσφαιρα του μελωδικού παραδείσου" παρμένο από τα "σεντούκια" όλων των συγκροτημάτων που προαναφέρθηκαν ως επιρροές της μπάντας. Τραγουδάρα παρεμπιπτόντως!!!
Όταν το άλμπουμ φτάσει στο "Silver", τότε θα συναντήσουμε αυτό που μπορεί να είναι το πιο "προοδευτικό" κομμάτι του άλμπουμ καθώς διαρκεί σε επτά λεπτά και κρατάει διακριτικά ένα κερί στο "Animal Magnetism" (SCORPIONS).
Η φωνή του TUPLE μπορεί να αλλάξει ελαφρώς για να ταιριάζει με τους στίχους, αλλά ποτέ δεν το αφήνει και γεμίζει κάθε κομμάτι σαν ένα διευρυνόμενο φως που προετοιμάζεται για απεραντοσύνη κάθε φορά που κάποιο κομμάτι αφήνει έντονο  το σημάδι του μέσα από την ποικιλία των σόλο της  κιθάρας και των  πλουσιοπάροχων αλλά όχι γλυκερών πλήκτρων.
Η εκρηκτική σύνθεση "Stay" προσφέρει απλά μελωδικό  rock πλημμυρισμένο με πλήκτρα, εξαιρετικό κιθαριστικό  συνθετικό υλικό βουτηγμένο στο πνεύμα '80s.
Το "Not Enough to Love Me" που η εύπλαστη φωνή του Tuple το απογειώνει στην "στρατόσφαιρα του μελωδικού παραδείσου" παρμένο από τα "σεντούκια" όλων των συγκροτημάτων που προαναφέρθηκαν ως επιρροές της μπάντας. 
Στο "Hiding in Plain" ο TUPLE δημιουργεί ακόμη ένα AOR "διαμάντι" με ακόμη μία σύνθεση με πανέμορφα πλήκτρα, μελωδικές κιθάρες σε συνδυασμό την καθάρια – κρυστάλλινη φωνή του καλλιτέχνη’ το τέλειο μουσικό, μελωδικότατο αμάλγαμα.
Το "So Damn Cruel" με την  φωνή του Tuple να  αναδεικνύει πραγματικά το τραγούδι και τα μουσικομελωδικά "άγκιστρα" να θυμίζουν μέρες 80ς  και να ξυπνούν αναμνήσεις από χρόνια που όλα φάνταζαν απλούστερα. Τραγούδι που σίγουρα θα κέρδιζε χρόνο στο μουσικό κανάλι MTV όταν έπαιζε πραγματική μουσική και όχι τις σημερινές σαβούρες (αλήθεια υπάρχει ακόμη; το βλέπει κάποιος;;)
Για το "Lies Grow Lies" σημειώνω ότι πρόκειται για  μία σύνθεση εξαιρετικού δείγματος  hard rock με ωραιότατες κιθαριστικές φράσεις.
Είναι για την παρουσία αυτού του τελευταίου κομματιού, του "Silver", που υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να αναμένεται ακόμη πιο μεγαλειώδης σύνθεση σε μελλοντικές κυκλοφορίες. Είναι επίσης λόγω των δονήσεων που μας ταξιδεύουν με μία "επουράνια" επτάλεπτη μπαλάντα που τόσο εκφραστικά ερμηνεύει ο καλλιτέχνης.
 Στο ομώνυμο κομμάτι "Welcome to Hell" (ακούγεται σαν την ορχηστρική μουσική από το soundtrack του ROCKY IV) που ο TUPLE δημιουργεί μία σύνθεση  πιασάρικη, έτοιμη να ακουστεί και να τραγουδηθεί από κόσμο ξέφρενα ροκάδικη ειδικά στα απογειωτικά σολάρισματα και τα πανώρια πλήκτρα.
Όπως καταλαβαίνετε πραγματικά ευχαριστήθηκα κάθε στιγμή του δευτερότοκου  μουσικού δημιουργήματος του  Tuple.
100% κλασικό μελωδικό  Rock/AOR στα καλύτερα του και πλήρως "βαπτισμένο στα νάματα των 80’ς", που τόσο αρεσκόμαστε στην προσπάθεια που ιχνηλατεί το rocktime.gr.
 Με όλες αυτές τις ευκολομνημόνευτες / πιασάρικες μελωδίες  να παραμένουν στο μυαλό και τα αυτιά μετά το πρώτο άκουσμα του δίσκου… θέλετε κι άλλα;; Δεν περιγράφω άλλο!!
 
Νότης "Hiding in Plain" Γκιλλανίδης




// Old Time Rock

// Live Favorites