// Rocktime Groups

Wikkid Starr: "Δεν φοβόμαστε να δοκιμάσουμε νέα πράγματα"

// To Be A Rock And Not To Roll

Jim Morrison & The Doors : "L.A. Woman", "Last Words", "Out"

// Golden Years

Όταν ο Eric Burdon τραγούδησε Rolling Stones, AC/DC και Bee Gees!

Αρχική » Κριτικές

Smith Kotzen: Smith/Kotzen

19/12/2021

Κατηγορία: Κριτικές

1191

Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι -κακώς- τον μια ταξη μεγαλύτερό μου ως γεννημένο το Φεβρουάριο του '70 Ritchie Kotzen τον είχα υποτιμήσει (είναι κι αυτό το άδοξο πέρασμα του από τους Poison).

Από την άλλη, ο δεκατρία χρόνια μεγαλύτερός του Αdrian Smith είναι αδυναμία μου διαχρονική (ανήκα μέχρι και στην άτυπη φυλή των "έφυγε και τελειώσανε οι Maiden, γύρισε κι αναγεννήθηκαν").
Οι δυό τους, ενώνοντας δύο - τρεις γενιές εκατομμυρίων ομοιοπαθών, για τους οποίους ο bluesαρισμένος hard rock ήχος αποτελεί μηχανισμό ανάνηψης από τις στραβές και holy grail γεμάτο μέχρι πάνω με ωραίες στιγμές, κυκλoφόρησαν τον παλιακό δίσκο της χρονιάς, στις 26/3/2021.
Πρώτη γεύση ήταν το "Scars", ένα σκληρό blues με τις κιθάρες να τρυπάνε το συλλογικό ψυχισμό της παγκόσμιας αγέλης που ζει και αναπνέει με τον ήχο αυτόν. Καπάκι δημοσιοποιήθηκε το “Running” μια ξεγυρισμένη κομματάρα, σχεδόν αδύνατο να αντισταθείς και να μην το παίξεις στο καπάκι πολλές φορές. Τονωτικό, λυτρωτικό, κοχονάτο.
Κατ’ εμέ το κομμάτι της χρονιάς.

To δέσιμο μεταξύ των δύο είναι απολαυστικό, οι φωνές τους τραχιές και ανθρώπινες υπογραμμίζουν ότι το πρότζεκτ υτό είναι καθαρά έργο αγάπης. Σ’ ένα δίσκο που ακούγεται –επιτέλους- ολόκληρος, υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν περισσότερο Smith (μ.α. “Taking My Chances”,), άλλες στις οποίες ο Kotzen παίρνει, ή μάλλον παραλαμβάνει από τον μουσικό του συνδαιτημόνα, τον πρώτο ρόλο (μ.α. τα “Some People”, “I Wanna Stay”) στο χαρακτήρα του τραγουδιού, ενώ σε άλλες όπως το “Solar Fire” και το “You Don’t Know Me”, συναποδίδουν μια σπάνια σύζευξη νοοτροπίας και γούστου, θυμίζοντας Deep Purple, Wishbone Ash, Humble Pie, πολλά ωραία πράματα μαζί.
Kαι οι δύο τύποι αυτοί έχουν την αίσθηση ότι πρώτα πρέπει να πηγαίνει το τραγούδι και μετά να αφήνουν τις κιθάρες τους να το απογειώσουν. Ένας δίσκος δύο τραγουδοποιών που γουστάρουν με την ψυχή τους πώς πάνω στη στέρεα δομή της σύνθεσης μπορεί ο ήχος της κιθάρας του καθενός ν’ απλώνει το συναισθηματικό τους φορτίο, που αποδεικνύεται σε κάθε στιγμή του δίσκου θαυμαστά συγγενές και καρποφόρο.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου