Joe Bonamassa: "Time Clocks"
24/12/2021
939
Σαν ακροατής και όχι σαν μουσικός (ευτυχώς για την τέχνη, δεν κατάφερα να ευδοκιμήσω σαν μουσικός) ανέκαθεν είχα στο μυαλό μου, ότι οι ροκ κιθαρίστες χωρίζονται σε δύο μεγάλα στρατόπεδα. Σ’ αυτούς που η κιθάρα είναι προέκταση της ψυχής τους και σ’ εκείνους που η εξάχορδη βασίλισσα γίνεται προέκταση των χεριών τους.
Υπάρχουν και κάποιοι σπάνιοι βέβαια που κατάφεραν να συνδυάσουν τις δύο σχολές και να μας προσφέρουν ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΥΣ μουσικούς ύμνους, οι οποίοι συνδυάζουν το συναίσθημα και την συνθετική δεινότητα με τη δεξιοτεχνία και το καινοτόμο παίξιμο… Gary Moore, Frank Marino, Michael Schenker κλπ κλπ κλπ.
Όλ’ αυτά βέβαια τα συναντήσαμε πίσω στις χρυσές δεκαετίες για το ροκ των 60’s, 70’s και 80’s. Τότε που οι μουσικοί αντλούσαν την έμπνευση τους στα υπόγεια γκαράζ και ημιλιπόθυμοι από τις καταχρήσεις στα πεζοδρόμια. Σήμερα οι μουσικοί εμπνέονται μπροστά στην οθόνη ενός κομπιούτερ, με αποτέλεσμα να συναίσθημα να πλαστικοποιείται και να φυλακίζεται μέσα στην κατάρα της τελειότητας.
Πόσοι σημερινοί κιθαρίστες μπορούν να βάλουν το όνομα τους δίπλα στους ήρωες της εξάχορδης εκείνων των ανεπανάληπτων δεκαετιών;
Ο Joe Bonamassa είναι αναμφίβολα ένας από τους ελάχιστους σημερινούς κιθαρίστες, που θα γινόταν guitar hero και πριν από 30 χρόνια!!!
Έχει καταφέρει με την συνέπεια και την ποιότητα των – πολλών είναι αλήθεια – μουσικών του έργων να οικοδομήσει μια αξιοζήλευτη καριέρα, που ΚΑΝΕΝΑΣ σημερινός κιθαρίστας δεν μπορεί να ανταγωνιστεί.
15ο αισίως προσωπικό άλμπουμ για τον Αμερικάνο blues rock hero και ο κορεσμός δεν λέει να τον αγγίξει.
Ειλικρινά εκπλήσσομαι πως είναι δυνατόν ένας τύπος, οποίος τα τελευταία 20 χρόνια έχει κυκλοφορήσει γύρω στις 30 δουλειές, να καταφέρνει να έχει τόση συνθετική έμπνευση (για την κιθαριστική του μαεστρία, δεν τίθεται καν ζήτημα).
Πάμε στο δια ταύτατο "Time Clocks' μόλις ένα χρόνο μετά τον επίσης υπέροχο προκάτοχο του "Royal Tea". Το ύφος του "Time Clocks' είναι σαφώς πιο hard rock σε σχέση με το "Royal Tea" και αυτή η επιλογή το κάνει πιο προσβάσιμο σε ευρύτερες μάζες.
Το άλμπουμ ξεκινά με το ΥΠΕΡΟΧΟ "Notches", το οποίο κυκλοφόρησε ως πρώτο single. Ένας blues/country ύμνος στο ύφος του Bonamassa.
Ένα riff ποτισμένο με παλαιωμένο κρασί και γυναικεία backing vocals να προσδίδουν ερωτικό βάθος.
Ακολουθεί το "The Heart That Never Waits" στο ίδιο ύφος με το "Notches" αλλά σε πιο classic blues φόρμες. Το ομώνυμο Time Rocks είναι αυτό που λέει ο τίτλος του.
Μου θύμισε τις ΠΑΛΙΕΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ (Keep the faith) εποχές των Bon Jovi. Διότι ο Bonamassa ΕΚΤΟΣ από φοβερός κιθαρίστας, είναι και ένας εξαιρετικός τραγουδιστής.
Το "Questions And Answers" επιστρέφει στις blues νόρμες. Αν και όχι το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, δεν το λες και filler. Και τώρα αρχίζουν τα όμορφα!!!
Ακολουθεί μια τριάδα τραγουδιών που απογειώνουν συνθετικά το άλμπουμ. Στο "Mind’s Eye" η ερμηνεία του Bonamassa είναι πιο συναισθηματική από ποτέ.
Σβήνεις τα φώτα, ανάβεις κεριά, βάζεις λίγο κρασί και απολαμβάνεις την ΜΟΝΑΞΙΑ σου. Ακολουθεί το "Curtain Call". Μάλλον το αγαπημένο μου τραγούδι του άλμπουμ. Οι επιρροές από το 70’s hard rock των Led Zeppelin, των Rush και των Deep Purple προσθέτουν πινελιές έμπνευσης και ποιότητας στον ενορχηστρωτικό ορυμαγδό της σύνθεσης. Συναίσθημα, δεξιοτεχνία και ενορχηστρώσεις συνδυάζονται ΑΡΜΟΝΙΚΑ και μας προσφέρουν ένα 7λεπτο ΕΠΟΣ. Θα χώραγε άνετα σε κάποιο Black Country Communion άλμπουμ, μην γράψω τίποτα πιο βαρύ.
"The Loyal Kind" το οποίο συνυπογράφει ο Bernie Madsen είναι ένας early Whitesnake ύμνος, από εκείνους που το «1987» έβαλε μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της μουσικής ιστορίας της ΑΜ του David Coverdale, αλλά εμείς αναπολούμε νοσταλγικά και λίγο μελαγχολικά.
Το άλμπουμ κλείνει με τα "Hanging on a Loser" και "Known Unknowns", δύο ακόμα πολύ όμορφα blues κομμάτια και μας αφήνει μια πολύ γλυκιά επίγευση για όσα ακούσαμε στα 56:46 μουσικής πανδαισίας που μας πρόσφερε ο Joe Bonamassa.
Συνήθως δεν ακούω κάποιο άλμπουμ πολλές και συνεχόμενες φορές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (δηλαδή των ελάχιστων καλλιτεχνών που είμαι κολλημένος).
Με το "Time Clocks" «κόλλησα» για τα καλά. Κι επειδή ακολουθεί εορταστική ραστώνη, το προτείνω ανεπιφύλακτα ως μουσική παρέα, δίπλα σε λαμπάκια, εκλεκτό κρασί και πάνω απ’ όλα καλή παρέα.
Όλ’ αυτά βέβαια τα συναντήσαμε πίσω στις χρυσές δεκαετίες για το ροκ των 60’s, 70’s και 80’s. Τότε που οι μουσικοί αντλούσαν την έμπνευση τους στα υπόγεια γκαράζ και ημιλιπόθυμοι από τις καταχρήσεις στα πεζοδρόμια. Σήμερα οι μουσικοί εμπνέονται μπροστά στην οθόνη ενός κομπιούτερ, με αποτέλεσμα να συναίσθημα να πλαστικοποιείται και να φυλακίζεται μέσα στην κατάρα της τελειότητας.
Πόσοι σημερινοί κιθαρίστες μπορούν να βάλουν το όνομα τους δίπλα στους ήρωες της εξάχορδης εκείνων των ανεπανάληπτων δεκαετιών;
Ο Joe Bonamassa είναι αναμφίβολα ένας από τους ελάχιστους σημερινούς κιθαρίστες, που θα γινόταν guitar hero και πριν από 30 χρόνια!!!
Έχει καταφέρει με την συνέπεια και την ποιότητα των – πολλών είναι αλήθεια – μουσικών του έργων να οικοδομήσει μια αξιοζήλευτη καριέρα, που ΚΑΝΕΝΑΣ σημερινός κιθαρίστας δεν μπορεί να ανταγωνιστεί.
15ο αισίως προσωπικό άλμπουμ για τον Αμερικάνο blues rock hero και ο κορεσμός δεν λέει να τον αγγίξει.
Ειλικρινά εκπλήσσομαι πως είναι δυνατόν ένας τύπος, οποίος τα τελευταία 20 χρόνια έχει κυκλοφορήσει γύρω στις 30 δουλειές, να καταφέρνει να έχει τόση συνθετική έμπνευση (για την κιθαριστική του μαεστρία, δεν τίθεται καν ζήτημα).
Πάμε στο δια ταύτατο "Time Clocks' μόλις ένα χρόνο μετά τον επίσης υπέροχο προκάτοχο του "Royal Tea". Το ύφος του "Time Clocks' είναι σαφώς πιο hard rock σε σχέση με το "Royal Tea" και αυτή η επιλογή το κάνει πιο προσβάσιμο σε ευρύτερες μάζες.
Το άλμπουμ ξεκινά με το ΥΠΕΡΟΧΟ "Notches", το οποίο κυκλοφόρησε ως πρώτο single. Ένας blues/country ύμνος στο ύφος του Bonamassa.
Ένα riff ποτισμένο με παλαιωμένο κρασί και γυναικεία backing vocals να προσδίδουν ερωτικό βάθος.
Ακολουθεί το "The Heart That Never Waits" στο ίδιο ύφος με το "Notches" αλλά σε πιο classic blues φόρμες. Το ομώνυμο Time Rocks είναι αυτό που λέει ο τίτλος του.
Μου θύμισε τις ΠΑΛΙΕΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ (Keep the faith) εποχές των Bon Jovi. Διότι ο Bonamassa ΕΚΤΟΣ από φοβερός κιθαρίστας, είναι και ένας εξαιρετικός τραγουδιστής.
Το "Questions And Answers" επιστρέφει στις blues νόρμες. Αν και όχι το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, δεν το λες και filler. Και τώρα αρχίζουν τα όμορφα!!!
Ακολουθεί μια τριάδα τραγουδιών που απογειώνουν συνθετικά το άλμπουμ. Στο "Mind’s Eye" η ερμηνεία του Bonamassa είναι πιο συναισθηματική από ποτέ.
Σβήνεις τα φώτα, ανάβεις κεριά, βάζεις λίγο κρασί και απολαμβάνεις την ΜΟΝΑΞΙΑ σου. Ακολουθεί το "Curtain Call". Μάλλον το αγαπημένο μου τραγούδι του άλμπουμ. Οι επιρροές από το 70’s hard rock των Led Zeppelin, των Rush και των Deep Purple προσθέτουν πινελιές έμπνευσης και ποιότητας στον ενορχηστρωτικό ορυμαγδό της σύνθεσης. Συναίσθημα, δεξιοτεχνία και ενορχηστρώσεις συνδυάζονται ΑΡΜΟΝΙΚΑ και μας προσφέρουν ένα 7λεπτο ΕΠΟΣ. Θα χώραγε άνετα σε κάποιο Black Country Communion άλμπουμ, μην γράψω τίποτα πιο βαρύ.
"The Loyal Kind" το οποίο συνυπογράφει ο Bernie Madsen είναι ένας early Whitesnake ύμνος, από εκείνους που το «1987» έβαλε μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της μουσικής ιστορίας της ΑΜ του David Coverdale, αλλά εμείς αναπολούμε νοσταλγικά και λίγο μελαγχολικά.
Το άλμπουμ κλείνει με τα "Hanging on a Loser" και "Known Unknowns", δύο ακόμα πολύ όμορφα blues κομμάτια και μας αφήνει μια πολύ γλυκιά επίγευση για όσα ακούσαμε στα 56:46 μουσικής πανδαισίας που μας πρόσφερε ο Joe Bonamassa.
Συνήθως δεν ακούω κάποιο άλμπουμ πολλές και συνεχόμενες φορές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (δηλαδή των ελάχιστων καλλιτεχνών που είμαι κολλημένος).
Με το "Time Clocks" «κόλλησα» για τα καλά. Κι επειδή ακολουθεί εορταστική ραστώνη, το προτείνω ανεπιφύλακτα ως μουσική παρέα, δίπλα σε λαμπάκια, εκλεκτό κρασί και πάνω απ’ όλα καλή παρέα.
Αριστοτέλης Βασιλάκης
// Τελευταία Νέα
-
-
-
-
-
Ozzy: Νέο τραγούδι με την συμμετοχή του Jeff Beck
Mε νέο τραγούδι και δίσκο επιστρέφει ο Ozzy Osbourne....
-
-
Οι θρυλικοί Jethro Tull σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για δύο μοναδικές εμφανίσεις
Οι ιστορικοί ύμνοι των Βρετανών, θα ηχήσουν για άλλη μι...
