Πρώτον, υπήρχαν τα κιτρινόμαυρα ριγέ ρούχα της σκηνής και το γεγονός ότι μια μπάντα πέταξε Βίβλους στο κοινό ήταν επίσης μάλλον ασυνήθιστο. Υπολογισμένες ή όχι, και οι δύο ενέργειες έδωσαν κάποια προσοχή στους Stryper. Αλλά αυτό που δύσκολα  ξεχνιέται είναι το γεγονός πως το κουαρτέτο δεν χρειαζόταν όλες αυτές τις ενέργειες, επειδή τα μέλη της μπάντας είχαν πολλά να προσφέρουν μουσικά με άλμπουμ όπως το "Soldiers Under Command" και το "To Hell With the Devil". Ωστόσο, η ζείδωρος ροή του συγκροτήματος σιγά σιγά έφθινε  και το 1993 τελικά χώρισαν οι δρόμοι τους.
Το 2005 οι Stryper επέστρεψαν με το "Reborn" και στην πραγματικότητα η δεύτερη εποχή του συγκροτήματος ήταν πιο εκτεταμένη και ίσως δημιουργικά ποιοτικότερη  από την πρώτη φάση. Κυκλοφόρησαν συνολικά οκτώ δίσκους και τώρα με το "The Final Battle" σίγουρα  ο νέος δίσκος θα  λάβει "ουράνιες ευλογίες"...
Οι Stryper κάνουν ό,τι κάνουν καλύτερα – καλοφτιαγμένο μελωδικό μέταλ που πηγαίνει κατευθείαν στο μυαλό και την καρδιά από πρώτη φορά που το ακούς. Το κουαρτέτο δεν εκπλήσσει πραγματικά με καινοτόμες στιγμές. Μάλλον, είναι η παράδοση που γυαλίζεται σε μια νέα λάμψη.
Η δουλειά για το νέο άλμπουμ έγινε κάτω από όχι και τόσο εύκολες συνθήκες, αφού ο Oz Fox έπρεπε να πολεμήσει έναν όγκο στον εγκέφαλο ενώ ο Michael Sweet είχε προβλήματα με αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Δεδομένου ότι όλα αυτά έγιναν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μπορεί κανείς να μιλήσει για πραγματικές μάχες που πέρασε τόσο το συγκρότημα όσο και τα μέλη του συγκροτήματος.
Αλλά τώρα στο "The Final Battle". Το άλμπουμ έχει τις ρίζες του στο μελωδικό μέταλ της δεκαετίας του '80 και σε αυτόν τον δίσκο οι βιρτουόζοι μουσικοί αναβιώνουν αυτή την περίοδο. Τραγούδια όπως το "Same Old Story" είναι τέλειοι εκπρόσωποι ενός είδους που είχε την πρώτη του κορύφωση πριν από 30 χρόνια. Αυτό περιλαμβάνει επίσης το παιχνιδιάρικο "Heart & Soul" που επίσης ενσωματώνει τα μπλουζ σε ένα απογειωτικό δημιούργημα  τεσσάρων λεπτών που είναι πασπαλισμένο με αυτά τα κατατεθέντα Sweet φωνητικά.και το γρήγορο "Rise to the Call".
Οι ρυθμοί  επιβραδύνονται με το "No Rest fort he Wicked", ένα τραγούδι όπου το συγκρότημα μειώνει τον "καλπασμό"  του με μια ατμόσφαιρα blues-y με "ύφος Glenn Hughes" και οι Stryper είναι σε θέση να αναδείξει πραγματικά τα μπλουζ όταν χρειάζεται. Είναι μια ωραία αλλαγή ρυθμού στη μέση του δίσκου προτού το mainstream επανέλθει με το "Till Death Do Us Part", αφού το "Near" έχει ήδη προκαλέσει με επιτυχία τα συναισθήματα μας καθώς έχει  έχει μια πλούσια πληρότητα στα όργανα που αναμιγνύονται με πλούσια φωνητικά.
Μια κλασική μπαλάντα Stryper για ένα συγκρότημα που έχει έναν αρκετά εκτενή κατάλογο με "αστρικές" μπαλάντες. Έχει προηγηθεί πριν όλα αυτά  ένα "μπαμ" με το "Transgressor" και μια χαρακτηριστική κραυγή του Michael Sweet πάνω από την βαθιά ξεχωριστή κιθάρα του Oz Fox. Αυτός ο τόνος είναι όλη η μουσική των  Stryper, ο λόγος που αγάπησα και δέθηκα με την μπάντα από τα εφηβικά μου χρόνια και τον έχουμε ακούσει σε κάθε δίσκο από την αρχή. Ο Perry Richardson και ο Robert Sweet έχουν πολύ χώρο στη μίξη με το rhythm section να παρέχει τη "ραχοκοκαλιά" για να δουλέψουν οι Fox και Michael.
Ο Sweet, ωστόσο, εξακολουθεί να βρίσκεται στο επίκεντρο με την απόλυτη φωνητική του απόδοση που με κάνει να σταματήσω πολλές φορές την παρουσίαση που κάμω και να ακούω με δέος.
Επιστρέφοντας στον Perry Richardson, το μπάσο του είναι προεξέχον και μπλέκεται τέλεια με την υπόλοιπη μουσική.
Το "See No Evil, Hear No Evil", είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσε εύκολα να ήταν σε οποιονδήποτε από τους πρώτους δίσκους.
Οι "vintage" Stryper είναι εδώ καθώς παράγουν ένα τραγούδι που σίγουρα θα είναι το αγαπημένο των θαυμαστών στη ζωντανή εκπομπή των ραδιοφωνικών σταθμών.