Η ίδια η μπάντα υιοθέτησε και ένα image που ισορροπούσε περίεργα μεταξύ σάτιρας και πανηγυρικού tribute στο rock των '80s. Έτσι οι αρχικές εντυπώσεις για τους Nestor μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικές ανάμεσα στο κοινό του μελωδικού ήχου.  Παραδόξως το "Kids in Ghost Town" έτυχε επανέκδοσης (!) μετά από ένα μόλις χρόνο με μερικά νέα αξιόλογα tracks, πράγμα που μαρτυρούσε ότι οι Nestor έχουν καλή "κάβα" από ποιοτικές συνθέσεις, δεδομένου ότι η μπάντα υποτίθεται ότι ξεκίνησε σαν εφηβικό project αλλά τελεσφόρησε όταν τα μέλη της έπιασαν τη μέση ηλικία.
Εξού και η σχεδόν αποκλειστική θεματολογία των lyrics από την εφηβική περίοδό τους που μπορεί να αναγκάσουν τον ακροατή να αναφωνήσει την καθαρευουσιάνικη ατάκα αδιαφορίας του Στέφανου Χίου όπως μας τη δείχνουν οι editors του Luben στα videaκια τους.
Το πολυαναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ τους ξεκινά πάντως με το "We come alive" ακριβώς όπως τους θυμόμαστε: γρήγορο tempo, ισχυρές κιθάρες και δυνατό ευκολομνημόνευτο signature chorus, στοιχεία που υπάρχουν σε πληθώρα και στη νέα προσπάθεια. Ακολουθεί το ίδιο εντυπωσιακά το "Teenage rebel" που δίνει το όνομά του και στο άλμπουμ. Εδώ η ατμόσφαιρα είναι περισσότερο (ίσως υπερβολικά;) νοσταλγική και μας πάει απευθείας στο μελωδικο hard rock των '80s με τα ρεφρέν που γίνονται συνθήματα και τα κιθαριστικά solos που απογειώνουν τη διάθεση.
Η συνέχεια ανήκει στο πανέμορφο mid-tempo "Last to know", πιστό απόγονο του αμερικάνικου Westcoast ήχου αλλά και με έντονα Def Leppard-ικα ρυθμικά μέρη.
Φτάνοντας στο "Victorious" ακούμε την καλύτερη στιγμή του άλμπουμ: έναν λαμπερό, αψεγάδιαστο AOR ύμνο, από το βασικό riff, το σεμιναριακό chorus μέχρι το υπέροχο bridge και το solo που ακολουθεί. Το "Caroline" που έπεται είναι μια εξίσου απολαυστικά μελωδική σύνθεση που απομακρύνεται κάπως από την τυπική νοσταλγική ατμόσφαιρα του ήχου των Nestor και ταιριάζει περισσότερο στον πιο σύγχρονο AOR ήχο. 
Το "The one that got away" είναι μια αξιοπρεπέστατη μπαλάντα με ατόφιο ραδιοφωνικό '80s χρώμα χωρίς κάτι ιδιαίτερο βέβαια αλλά μια χαρά κατάλληλη για να φτιάξει την ανάλογη ατμόσφαιρα όταν τη θέλουμε. Το "Addicted to your love" είναι ένα επίσης ευχάριστο κομμάτι, αλλά χωρίς κάποια ιδιαιτερότητα που σε κάνει να το θυμάσαι.
Το '21" είναι ένα γρήγορο τζαμάρισμα στο οποίο οι Nestor δείχνουν τις τιμημένες Scandic rock ρίζες τους με το μυαλό του ακροατή να πηγαίνει σε πρώιμους Europe και Yngwie Malmsteen.
Στο "σοβαρό" "Unchain my heart" υπάρχει ίσως το καλύτερο κιθαριστικό σόλο του άλμπουμ ενώ το ρεφρέν θα θυμίσει σε κάποιους Talisman ή/και Treat. To άλμπουμ κλείνει ήρεμα με την piano driven μπαλάντα "Daughter" και εξαιρετική ερμηνεία του τραγουδιστή Tobias Gustafsson.
Είτε είστε ταγμένοι στο melodic rock είτε απλά το συμπαθείτε, το "Teenage Rebel" είναι για εσάς (παμ) που λέει και η διαφήμιση ο…"Σκορπιός".
Οι Nestor και στο 2^ο άλμπουμ τους γράφουν συνθέσεις υψηλού επιπέδου που ενίοτε ξεσηκώνουν, παίζουν με όρεξη και προσέχουν ιδιαίτερα την παραγωγή. Ίσως αυτά οφείλονται στο ότι είναι πραγματική μπάντα και όχι σκαρφισμένο project από το μυαλό του γνωστού Ιταλού μεγαλοπαράγοντα. Γι αυτό και αξίζουν την επένδυση μας και σε ένα CDάκι και γιατί όχι και σε ένα εισιτήριο για το live τους αν τους πετύχετε κάπου στην Ευρώπη.