Thursday
7Jul
Scorpions, Alice Cooper - Rock Believer tour 2022, Athens (Live Report)
Δημοσιεύθηκε από:
07/07/2022
2214
Επετειακά: πριν 27 χρόνια και συγκεκριμένα στις 19 Ιουλίου του 1990, ο θρυλικός Alice Cooper επισκέφτηκε την Αθήνα για μια συναυλία.
Το event έλαβε χώρα στο στάδιο του Παναθηναϊκού(στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας). Το 2022 συμπληρώνονται 50 χρόνια από την κυκλοφορία του "School’s Out", του απόλυτου ροκ ύμνου για τον εορτασμό του τέλους της σχολικής χρονιάς και τη "βουτιά στο καλοκαίρι". Μισό αιώνα αργότερα ακούσαμε την φωνή αυτού του ύμνου, Alice Cooper, να τον ερμηνεύει στην προχτεσινή συναυλία.
Στις 19 Ιουλίου του 1990, ο Alice Cooper έρχεται στην Ελλάδα και παρουσιάζει το άλμπουμ του, που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα με την ονομασία "Trash". Σε συνέντευξή του είχε δώσει εξήγηση για την ονομασία.
"Οι μπάτσοι φέρονται στα παιδιά σαν να είναι σκουπίδια. Το ίδιο και οι δάσκαλοι στο σχολείο, στο σπίτι. Τα ναρκωτικά είναι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η ζωή είναι πιο δύσκολη, το σεξ είναι πιο δύσκολο. Είναι ένας επικίνδυνος κόσμος, είναι σκουπίδια".
Στο άνοιγμα της συναυλίας θυμάμαι πως είχε πει "Let's trashing now", ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι το live είχε και τηλεοπτική κάλυψη από το MEGA, αφού η έλευσή του στη χώρα μας είχε διαφημιστεί αρκετά με τον Alice τότε να έχει ήδη "χτίσει" το δικό του ελληνικό κοινό. Είχα αναφέρει λίγες μέρες πριν σε φίλους πως χάρηκα διότι την βραδιά του μέγιστου Desmond Child ο μοναδικός που με ικανοποίησε και δυνάμωσε την προσμονή μου για την εμφάνιση του ήταν ο αειθαλής Alice. Για μένα έκλεισαν οι κύκλοι 30 και 40 περίπου χρόνων που πρωτοείδα έκαστον/-ους αντίστοιχα. Συνεπής στην ώρα της εμφάνισης του ο Alice Cooper εμφανίστηκε στις 19.30 με τρεις κιθαρίστες, με την 35χρονη Nita Strauss που παίζει μαζί του από το 2014, να κερδίζει τις εντυπώσεις τόσο εμφανισιακά αλλά κυρίως για τις μουσικές ικανότητες της.
Όσο για την καθαυτό εμφάνιση του Cooper που ενθουσίασε με την άψογη παρουσία του και όλα όσα τόσα χρόνια μας καλοσυνήθισε με αυτό το θεατρικό δρώμενο που παρουσιάζει, όλα ήταν εκεί: το κάστρο, ο σχιζοφρενής δολοφόνος, η μαύρη χήρα (νύφη) που υποδύθηκε η σύζυγος, από το 1976 παρακαλώ, Sheryl Goddard-μπαλαρίνα και χορογράφος 66 χρόνων- , η γκιλοτίνα με τον εικονικό αποκεφαλισμό, το μαστίγιο, φέρετρα, τα βρέφη, ο ζουρλομανδύας, το ημίψηλο, το μαύρο φράκο και όσα έχει παρουσιάσει στο παρελθόν στις theatrale εμφανίσεις του.
Ξεσηκωτικό, σφιχτοδεμένο αλλά και χορταστικό το set list, στην ουσία ένα μικρό best of που ξεκίνησε δυναμικότατα με τα: Feed My Frankenstein, No More Mr. Nice Guy, Hey Stoopid και Bed Of Nails, για να ηρεμήσει το κοινό που συνέχιζε την προσέλευση του, με τα Fallen in Love και Be My Lover για να ακολουθήσουν τα καθηλωτικά διαχρονικά κλασικά "House of Fire, Under My Wheels, I'm Eighteen, He's Back, Poison (μικρός σεισμός στο κοινό), Billion Dollar Babies, He’s Back (The Man Behind the Mask) και Go to Hell" με απόλυτη θεατρικότητα.
Έκλεισε με τα Steven (ντυμένος τον θρυλικό ζουρλομανδύα), I Love the Dead, Escape (με ανάλογες σκηνές στην οθόνη) και το βέβαια το, αγαπημένο όλων και ταιριαστό λόγω εποχής, School's Out σε αρμονικό medley με το Another Brick in the Wall των Pink Floyd που τραγουδήθηκε και ευαρέστησε άπαντες. Θεωρώ πως ήταν η πιο γεμάτη παράσταση του αγέραστου Alice Cooper από τις 6 που παρακολούθησα μέχρι τώρα.. Ο Alice πραγματικά τα "έσπασε" και ήταν αστείρευτος στη σκηνή. Κι ας βγήκε με τον ήλιο στο πρόσωπο του..
Ο δεύτερος κύκλος που ολοκληρώθηκε για μένα ήταν αυτός των Scorpions…από την ιστορική εμφάνιση τους στην Μόσχα για το "Moscow Music Peace Festival του 1989. Οι Scorpions βγήκαν κερδισμένοι, αφού λίγους μήνες αργότερα κυκλοφορούσαν τη μεγαλύτερη επιτυχία, το "Wind of Change", με τους στίχους να αναφέρονται στην δομική καθεστωτική αλλαγή της Ρωσίας που ακούσαμε παραλλαγμένους προς χάρη της Ουκρανίας και ενάντια στην πολιτική της Ρωσίας (πως αλλάζουν οι καιροί)
που είχα την μουσική ευλογία να παρακολουθήσω ως φοιτητής (χωρίς κινητά για φωτό κτλ…) ενώ στην συνέχεια έχοντας ήδη λατρέψει δύο δισκάρες, τα Savage Amusement (1988) και το Crazy World (1990) τους αποθέωσα πλέον στα τέλη Νοέμβρη του 1990,στο Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας, που έκλεισαν το "μουσικό δρώμενο" και έπαιξαν μπροστά σε 18.000 αλαλάζοντες οπαδούς, ύμνους, όπως τα "Tease Me Please Me, Bad Boys Running Coast To Coast, Holiday, Wind Of Change, για να φτάσει η κορύφωση με τα Big City Nights, Rock You Like A Hurricane και Still Loving You". Γιατί σας κουράζω με αναμνήσεις εφηβικές;
Γιατί την ίδια ανατριχίλα αισθάνθηκα προχθές το βράδυ ακούγοντας τους ίδιους "ύμνους" και αρκετούς ακόμη δοσμένους από την μπάντα που λατρεύω. Οι Scorpions μας επισκέφθηκαν την χώρα μας για 27η φορά αφού το Ελληνικό Ρόκ κοινό αμοιβαία τους συναρπάζει.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι και στη προχθεσινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν είπαν πως κάθε φορά που έρχονται στην Ελλάδα "είναι σαν να γυρίζουμε σπίτι μας".
Θυμάμαι πως σε συνέντευξη τύπου που έδωσαν το 2018 στο Μέγαρο Μουσικής, ο αειθαλής και αεικίνητος Rudolf Schenker ανέφερε χαρακτηριστικά πως: "Ήρθαμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, για να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ότι είμαστε εδώ, στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Από μικρό παιδί ο πατέρας μου που ήταν λάτρης της φιλοσοφίας μου δίδαξε τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη αλλά και την αξία μιας χώρας όπως η Ελλάδα".
Οι Scorpions λοιπόν με την στόφα των super star και εκμεταλλευόμενοι κάθε τετραγωνικό της τεράστιας σκηνής και την τεράστια οθόνη που την πλημμύρισαν με απίστευτα γραφικά, έδωσαν μια συναυλία που σε γενικές γραμμές άρεσε στους 30.000 κόσμο .
Πρώτο τραγούδι το "Gas in the Tank" από τον καινούργιο δίσκο για να ακολουθήσουν τα παλιά και κλασικά Make It Real, The Zoo και το διαχρονικό οργανικά παιγμένο, Coast to Coast, τρία ακόμα από το νέο σπουδαίο τους δίσκο, τα Seventh Sun, Peacemaker (με τους αιχμηρούς και συνάμα επίκαιρους στίχους και το Rock Believer) και βέβαια όλες τις μεγάλες επιτυχίες, που όσες φορές να ακούσω οποτεδήποτε πάντοτε ριγώ και ενθουσιάζομαι, τα "Bad Boys Running Wild, Send Me an Angel (αφιερωμένο στον εκλιπόντα Έλληνα promoter τους), Wind of Change (με αλλαγμένους τους στίχους υπέρ της Ουκρανίας με τα χρώματα της χώρας να "βάφουν" το χώρο…), το ξεσηκωτικό Tease Me Please Me, Blackout, Big City Nights για να κλείσουν αποθεούμενοι για πολλοστή φορά τα Still Loving You και Rock You Like a Hurricane".
Ένιωσα απίστευτη χαρά με τα πολλά πιτσιρίκια που πήραν ισχυρά "αντισώματα" από την τοξική μουσική της μόδας που μας περιτριγυρίζει και από την κυρία ετών 78 παρακαλώ με το ανάλογο Scorpions t-shirt που καθόταν μπροστά μας και ο ενθουσιασμός της ήταν έκδηλος. Η μπάντα παρά τα χρονάκια της κάλυψε ολόκληρη τη μεγάλη σκηνή, με τον Meine στα 74 πλέον, που μπορεί να μην κάνει πλέον την εμβληματική πυραμίδα αλλά είναι ο απόλυτος rock star.
Ο συμπατριώτης μας Mikkey Dee με την στιβαρότητα του στα τύμπανα τους έχει προσδώσει άλλη αίσθηση, τα γραφικά στην οθόνη άκρως ενδιαφέροντα και ευρηματικά, συγκινητική η ενθύμηση του Lemmy και του clip Ace Of Spades στον κουλοχέρη ("Rock Believer Jackpot") και οι υπέρλαμπροι αγαπημένοι μου περφόρμερς Rudolf Schenker και Matthias Jabs που παρά τα 73 και 66 αντίστοιχα χρόνια τους, όργωσαν την σκηνή !
Η δε προχτεσινή απόδοση του Κλάους σε κάποια κλασσικά όπως το Blackout, Bad Boys Running Wild και το Big City Nights ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΗ από το Καλλιμάρμαρο πριν ακριβώς 4 χρόνια. Θεωρητικά ίσως και να ήταν πραγματικά η τελευταία τους συναυλία κι ας μην υπάρχει κάποια τέτοια αναφορά. Μακάρι στα 80 του ο Κλάους να τραγουδά ακόμη όπως προχθές.
Στο ύστατο "Goodnight Αθήνα" μου ράγισε η καρδιά, δεν ήθελα να τελειώσει, αφού ξαφνικά απέμεινα στον ορυμαγδό της αποθέωσης που "πλημμύρισε" το στάδιο, να κουβεντιάζω με τον εαυτό μου. Και να αναρωτιέμαι πόσα τέτοιες ακόμη ευωχίες ψυχής, μου απομένουν να βιώσω. Και "χίλιες" να ήταν η απάντηση, δεν μου αρκούν…
Θα ήθελα να κλείσω την παρουσίαση της συναυλίας με τις σκέψεις της καλής μου φίλης Αγγελικής Θ. που με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο και με συγκινούν:
"Εκείνο το στιχάκι που λέει "κι αν μας αντέξει το σκοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα" ;;
Ε, αυτό συμβαίνει και με τις αγαπημένες μας μπάντες.
Αυτό συνέβη στο ΟΑΚΑ.
Alice Cooper, σε επανεκτίμησα στα γεράματα! Σε παραδέχομαι, σου βγάζω το καπέλο!
Όσο για τους Scorpions, συγκίνηση, ευχαριστίες και μια "γλυκιά" μελαγχολία μαζί με ένα "αντίο" στη λατρεμένη μου μπάντα!
Ήταν και θα είναι για πάντα οι Scorpions της καρδιάς μας!
It's only my heart talking.. "
Νότης "I'm Eighteen Rock Believer" Γκιλλανίδης
Στις 19 Ιουλίου του 1990, ο Alice Cooper έρχεται στην Ελλάδα και παρουσιάζει το άλμπουμ του, που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα με την ονομασία "Trash". Σε συνέντευξή του είχε δώσει εξήγηση για την ονομασία.
"Οι μπάτσοι φέρονται στα παιδιά σαν να είναι σκουπίδια. Το ίδιο και οι δάσκαλοι στο σχολείο, στο σπίτι. Τα ναρκωτικά είναι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η ζωή είναι πιο δύσκολη, το σεξ είναι πιο δύσκολο. Είναι ένας επικίνδυνος κόσμος, είναι σκουπίδια".
Στο άνοιγμα της συναυλίας θυμάμαι πως είχε πει "Let's trashing now", ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι το live είχε και τηλεοπτική κάλυψη από το MEGA, αφού η έλευσή του στη χώρα μας είχε διαφημιστεί αρκετά με τον Alice τότε να έχει ήδη "χτίσει" το δικό του ελληνικό κοινό. Είχα αναφέρει λίγες μέρες πριν σε φίλους πως χάρηκα διότι την βραδιά του μέγιστου Desmond Child ο μοναδικός που με ικανοποίησε και δυνάμωσε την προσμονή μου για την εμφάνιση του ήταν ο αειθαλής Alice. Για μένα έκλεισαν οι κύκλοι 30 και 40 περίπου χρόνων που πρωτοείδα έκαστον/-ους αντίστοιχα. Συνεπής στην ώρα της εμφάνισης του ο Alice Cooper εμφανίστηκε στις 19.30 με τρεις κιθαρίστες, με την 35χρονη Nita Strauss που παίζει μαζί του από το 2014, να κερδίζει τις εντυπώσεις τόσο εμφανισιακά αλλά κυρίως για τις μουσικές ικανότητες της.
Όσο για την καθαυτό εμφάνιση του Cooper που ενθουσίασε με την άψογη παρουσία του και όλα όσα τόσα χρόνια μας καλοσυνήθισε με αυτό το θεατρικό δρώμενο που παρουσιάζει, όλα ήταν εκεί: το κάστρο, ο σχιζοφρενής δολοφόνος, η μαύρη χήρα (νύφη) που υποδύθηκε η σύζυγος, από το 1976 παρακαλώ, Sheryl Goddard-μπαλαρίνα και χορογράφος 66 χρόνων- , η γκιλοτίνα με τον εικονικό αποκεφαλισμό, το μαστίγιο, φέρετρα, τα βρέφη, ο ζουρλομανδύας, το ημίψηλο, το μαύρο φράκο και όσα έχει παρουσιάσει στο παρελθόν στις theatrale εμφανίσεις του.
Ξεσηκωτικό, σφιχτοδεμένο αλλά και χορταστικό το set list, στην ουσία ένα μικρό best of που ξεκίνησε δυναμικότατα με τα: Feed My Frankenstein, No More Mr. Nice Guy, Hey Stoopid και Bed Of Nails, για να ηρεμήσει το κοινό που συνέχιζε την προσέλευση του, με τα Fallen in Love και Be My Lover για να ακολουθήσουν τα καθηλωτικά διαχρονικά κλασικά "House of Fire, Under My Wheels, I'm Eighteen, He's Back, Poison (μικρός σεισμός στο κοινό), Billion Dollar Babies, He’s Back (The Man Behind the Mask) και Go to Hell" με απόλυτη θεατρικότητα.
Έκλεισε με τα Steven (ντυμένος τον θρυλικό ζουρλομανδύα), I Love the Dead, Escape (με ανάλογες σκηνές στην οθόνη) και το βέβαια το, αγαπημένο όλων και ταιριαστό λόγω εποχής, School's Out σε αρμονικό medley με το Another Brick in the Wall των Pink Floyd που τραγουδήθηκε και ευαρέστησε άπαντες. Θεωρώ πως ήταν η πιο γεμάτη παράσταση του αγέραστου Alice Cooper από τις 6 που παρακολούθησα μέχρι τώρα.. Ο Alice πραγματικά τα "έσπασε" και ήταν αστείρευτος στη σκηνή. Κι ας βγήκε με τον ήλιο στο πρόσωπο του..
Ο δεύτερος κύκλος που ολοκληρώθηκε για μένα ήταν αυτός των Scorpions…από την ιστορική εμφάνιση τους στην Μόσχα για το "Moscow Music Peace Festival του 1989. Οι Scorpions βγήκαν κερδισμένοι, αφού λίγους μήνες αργότερα κυκλοφορούσαν τη μεγαλύτερη επιτυχία, το "Wind of Change", με τους στίχους να αναφέρονται στην δομική καθεστωτική αλλαγή της Ρωσίας που ακούσαμε παραλλαγμένους προς χάρη της Ουκρανίας και ενάντια στην πολιτική της Ρωσίας (πως αλλάζουν οι καιροί)
που είχα την μουσική ευλογία να παρακολουθήσω ως φοιτητής (χωρίς κινητά για φωτό κτλ…) ενώ στην συνέχεια έχοντας ήδη λατρέψει δύο δισκάρες, τα Savage Amusement (1988) και το Crazy World (1990) τους αποθέωσα πλέον στα τέλη Νοέμβρη του 1990,στο Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας, που έκλεισαν το "μουσικό δρώμενο" και έπαιξαν μπροστά σε 18.000 αλαλάζοντες οπαδούς, ύμνους, όπως τα "Tease Me Please Me, Bad Boys Running Coast To Coast, Holiday, Wind Of Change, για να φτάσει η κορύφωση με τα Big City Nights, Rock You Like A Hurricane και Still Loving You". Γιατί σας κουράζω με αναμνήσεις εφηβικές;
Γιατί την ίδια ανατριχίλα αισθάνθηκα προχθές το βράδυ ακούγοντας τους ίδιους "ύμνους" και αρκετούς ακόμη δοσμένους από την μπάντα που λατρεύω. Οι Scorpions μας επισκέφθηκαν την χώρα μας για 27η φορά αφού το Ελληνικό Ρόκ κοινό αμοιβαία τους συναρπάζει.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι και στη προχθεσινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν είπαν πως κάθε φορά που έρχονται στην Ελλάδα "είναι σαν να γυρίζουμε σπίτι μας".
Θυμάμαι πως σε συνέντευξη τύπου που έδωσαν το 2018 στο Μέγαρο Μουσικής, ο αειθαλής και αεικίνητος Rudolf Schenker ανέφερε χαρακτηριστικά πως: "Ήρθαμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, για να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ότι είμαστε εδώ, στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Από μικρό παιδί ο πατέρας μου που ήταν λάτρης της φιλοσοφίας μου δίδαξε τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη αλλά και την αξία μιας χώρας όπως η Ελλάδα".
Οι Scorpions λοιπόν με την στόφα των super star και εκμεταλλευόμενοι κάθε τετραγωνικό της τεράστιας σκηνής και την τεράστια οθόνη που την πλημμύρισαν με απίστευτα γραφικά, έδωσαν μια συναυλία που σε γενικές γραμμές άρεσε στους 30.000 κόσμο .
Πρώτο τραγούδι το "Gas in the Tank" από τον καινούργιο δίσκο για να ακολουθήσουν τα παλιά και κλασικά Make It Real, The Zoo και το διαχρονικό οργανικά παιγμένο, Coast to Coast, τρία ακόμα από το νέο σπουδαίο τους δίσκο, τα Seventh Sun, Peacemaker (με τους αιχμηρούς και συνάμα επίκαιρους στίχους και το Rock Believer) και βέβαια όλες τις μεγάλες επιτυχίες, που όσες φορές να ακούσω οποτεδήποτε πάντοτε ριγώ και ενθουσιάζομαι, τα "Bad Boys Running Wild, Send Me an Angel (αφιερωμένο στον εκλιπόντα Έλληνα promoter τους), Wind of Change (με αλλαγμένους τους στίχους υπέρ της Ουκρανίας με τα χρώματα της χώρας να "βάφουν" το χώρο…), το ξεσηκωτικό Tease Me Please Me, Blackout, Big City Nights για να κλείσουν αποθεούμενοι για πολλοστή φορά τα Still Loving You και Rock You Like a Hurricane".
Ένιωσα απίστευτη χαρά με τα πολλά πιτσιρίκια που πήραν ισχυρά "αντισώματα" από την τοξική μουσική της μόδας που μας περιτριγυρίζει και από την κυρία ετών 78 παρακαλώ με το ανάλογο Scorpions t-shirt που καθόταν μπροστά μας και ο ενθουσιασμός της ήταν έκδηλος. Η μπάντα παρά τα χρονάκια της κάλυψε ολόκληρη τη μεγάλη σκηνή, με τον Meine στα 74 πλέον, που μπορεί να μην κάνει πλέον την εμβληματική πυραμίδα αλλά είναι ο απόλυτος rock star.
Ο συμπατριώτης μας Mikkey Dee με την στιβαρότητα του στα τύμπανα τους έχει προσδώσει άλλη αίσθηση, τα γραφικά στην οθόνη άκρως ενδιαφέροντα και ευρηματικά, συγκινητική η ενθύμηση του Lemmy και του clip Ace Of Spades στον κουλοχέρη ("Rock Believer Jackpot") και οι υπέρλαμπροι αγαπημένοι μου περφόρμερς Rudolf Schenker και Matthias Jabs που παρά τα 73 και 66 αντίστοιχα χρόνια τους, όργωσαν την σκηνή !
Η δε προχτεσινή απόδοση του Κλάους σε κάποια κλασσικά όπως το Blackout, Bad Boys Running Wild και το Big City Nights ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΗ από το Καλλιμάρμαρο πριν ακριβώς 4 χρόνια. Θεωρητικά ίσως και να ήταν πραγματικά η τελευταία τους συναυλία κι ας μην υπάρχει κάποια τέτοια αναφορά. Μακάρι στα 80 του ο Κλάους να τραγουδά ακόμη όπως προχθές.
Στο ύστατο "Goodnight Αθήνα" μου ράγισε η καρδιά, δεν ήθελα να τελειώσει, αφού ξαφνικά απέμεινα στον ορυμαγδό της αποθέωσης που "πλημμύρισε" το στάδιο, να κουβεντιάζω με τον εαυτό μου. Και να αναρωτιέμαι πόσα τέτοιες ακόμη ευωχίες ψυχής, μου απομένουν να βιώσω. Και "χίλιες" να ήταν η απάντηση, δεν μου αρκούν…
Θα ήθελα να κλείσω την παρουσίαση της συναυλίας με τις σκέψεις της καλής μου φίλης Αγγελικής Θ. που με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο και με συγκινούν:
"Εκείνο το στιχάκι που λέει "κι αν μας αντέξει το σκοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα" ;;
Ε, αυτό συμβαίνει και με τις αγαπημένες μας μπάντες.
Αυτό συνέβη στο ΟΑΚΑ.
Alice Cooper, σε επανεκτίμησα στα γεράματα! Σε παραδέχομαι, σου βγάζω το καπέλο!
Όσο για τους Scorpions, συγκίνηση, ευχαριστίες και μια "γλυκιά" μελαγχολία μαζί με ένα "αντίο" στη λατρεμένη μου μπάντα!
Ήταν και θα είναι για πάντα οι Scorpions της καρδιάς μας!
It's only my heart talking.. "
Νότης "I'm Eighteen Rock Believer" Γκιλλανίδης
// Τελευταία Νέα
-
-
Deep Purple: Ακούστε το ολοκαίνουργιο τραγούδι
Στις 19 Ιουλίου oι θρυλικοί Deep Purple κυκλοφορούν νέο δίσκο...
-
Πέθανε ο κιθαρίστας Robin George
Δυστυχώς έφυγε από την ζωή σε ηλικία 68 ετών ο σπουδαίος...
-
Billy Idol: Ακούστε ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι από την επετειακή έκδοση του "Rebel Yell"
Κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες η επετειακή έκδοση του ...
-
Bernie Tormé:Ενδιαφέρουσα box set κυκλοφορία
O σπουδαίος Ιρλανδός κιθαρίστας Bernie Tormé με προϋπηρεσία...
-
Alcatrazz: Εξαιρετική box set κυκλοφορία
Στις 31 Μαΐου κυκλοφορεί το τετραπλό box set των Alcatrazz με τί...
-
