U2 : “…In the locust wind, comes a Rattle And Hum”
Saturday

20Oct

U2 : “…In the locust wind, comes a Rattle And Hum”

Δημοσιεύθηκε από:

20/10/2018

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

4812
Στην αυγή του 1988, οι U2 βρίσκονται στην κορυφή αυτού που ο καθένας μπορεί να εννοήσει ως παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Το “Joshua Tree” έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 10 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Η περιοδεία τους, μια πυκνή σειρά 111 εμφανίσεων μέσα σε οκτώ περίπου μήνες χωρίς καμία ακύρωση, έχει περάσει από 18 χώρες και ιδωθεί από τουλάχιστον 2 εκατομμύρια θεατών και σημειώσει εισπράξεις που ξεπερνούν – επισήμως - τα 33 εκατομμύρια δολλάρια.
Στις 8 Φεβρουαρίου, στην 7η ετήσια τελετή των BRIT Awards που γίνεται στο Royal Albert Hall του Λονδίνου τους απονέμεται το βραβείο του «Καλύτερου Γκρουπ Διεθνώς». Το πρόσωπο του 28χρονου Bono είναι από τα πλέoν πολυεμφανιζόμενα στον διεθνή μουσικό τύπο. «Ό,τι μαλακία λέω αντιμετωπίζεται σαν κάποια σοβαρή πρόταση, σαν κάτι ύψιστης σημασίας. Μπορώ ν’ ανέβω στη σκηνή, να ξεκουμπωθώ και να τον βγάλω έξω και ο κόσμος θα πιστέψει ότι κάνω μια δημόσια τοποθέτηση για κάποιο θέμα».
Με διαφορά μερικών χρόνων, ο Bono τελεί υπό το σύνδρομο “Joe Strummer”. Όπως και κείνος, το εύκολα ποδηγετούμενο κοινό τον αντιμετωπίζει σαν τον ηγέτη μιας ακαθόριστης ανάγκης για ανατροπή και πρωτοπορία. Στο πρόσωπό του ποικιλία ιδιοτελειών απεικονίζουν το κοινωνικά ευαισθητοποιημένο άλλοθί τους. Greenpeace, Διεθνής Αμνηστία, σώστε τα δάση του Αμαζονίου, αναγνωρίστε τις μαυροντυμένες μανάδες των «Εξαφανισμένων». Μόνο που ο Bono, μετά από 11 μήνες αδιανόητης επιτυχίας, μοιάζει με τον μαθητή που ενώ σε όλη τη χρονιά φωνάζει από το τελευταίο θρανίο έξυπνες, μελετημένες ερωτήσεις, τώρα που ήρθε η ώρα του να σηκωθεί στον πίνακα για να πει το μάθημα από την αρχή ως το τέλος, αποκαλύπτει ότι δεν έχει, ούτε και είχε εξαρχής, τις απαντήσεις. Όσο περισσότερα μαθαίνει, τόσο λιγώτερα καταλαβαίνει ότι γνωρίζει πραγματικά.


Στις 3 Μαρτίου, στην τελετή των 30ων Grammy στο Radio City Music Hall της Νέας Υόρκης, το “Joshua Tree” κερδίζει το βραβείο του «Άλμπουμ της Χρονιάς» και η μπάντα αυτό της «Καλύτερης Ροκ εμφάνισης με φωνητικά από ντουέτο ή γκρουπ».
Τον Απρίλιο οι τέσσερις U2 βρίσκoνται στο Λος Άντζελες δουλεύοντας πάνω σε νέα κομμάτια, επιβλέποντας ταυτόχρονα την παραγωγή ενός documentary για την θριαμβευτική τους αμερικανική περιοδεία της περασμένης χρονιάς. Είναι ένα φιλμ που θα συνδυάζει αποσπάσματα από τις live τους εμφανίσεις με ένα οδοιπορικό στην Αμερική και το οποίο προορίζεται για κανονική προβολή στις κινηματογραφικές αίθουσες ανά τον κόσμο. Ο τίτλος του, παρμένος από έναν στίχο του τραγουδιού “Bullet the Blue Sky”, που χωρίς να είναι από τα πιο γνωστά ή να έχει κυκλοφορήσει σα single, έχει καταστεί επιβλητικό highlight σε κάθε ζωντανή τους εμφάνιση: “Rattle And Hum”.
Το Σεπτέμβριο του ’88, συμμετέχουν με τη διασκευή του “Jesus Christ” στο “Folkways: A Vision Shared”, άλμπουμ φόρο τιμής στους Woody Guthrie και Leadbelly. Bono και Edge συνεισφέρουν φωνητικά και κιθάρες στο δίσκο –  επιστροφή του Roy Orbison που θα έχει τον τίτλο “Mystery Girl”. Στις 16 παίζουν live στον τηλεμαραθώνιο που διεξάγεται για τα θύματα του τυφώνα Gilbert στο Dominion Theater του Λονδίνου τέσσερα από τα κομμάτια του δικού τους καινούριου δίσκου, που ανακοινώνεται ότι θα είναι διπλός. Μaζί τους πάνω στη σκηνή ανεβαίνουν ο Keith Richards και ο Ziggy Marley.
Το πρώτο single από τον επερχόμενο δίσκο κυκλοφορεί στις 26 Σεπτεμβρίου κι έχει τον τίτλο Desire. Ένα stomp αλα Bo Diddley, ακομπανιαρισμένο με φυσαρμόνικα, που γίνεται αμέσως επιτυχία. Στις 8 Οκτωβρίου βρίσκεται ήδη στην πρώτη θέση των βρετανικών τσαρτ, ενώ το ίδιο συμβαίνει μέσα στο μήνα και σε Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Αυστραλία.
To Rattle And Hum κυκλοφορεί στις 10 Οκτωβρίου και στις 22 βρίσκεται κι αυτό στην κορυφή του βρετανικού καταλόγου των άλμπουμ, έχοντας ήδη κάνει ρεκόρ σε προπαραγγελίες. Σε τέσσερις πλευρές βινυλίου περιλαμβάνει εννέα καινούρια στούντιο κομμάτια, έξι ζωντανές ηχογραφήσεις -οι δύο σε διασκευές- και δύο ηχητικά αποσπάσματα μισού λεπτού : το ένα από το ντουέτο πλανόδιων που τριγύριζε στα σοκάκια του Harlem, Sterling Magee και Adam Gussow, το άλλο ένα απόσπασμα από τη θρυλική εμφάνιση του Jimi Hendrix στο Woodstock, τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο παιγμένο με την θρυλική άσπρη στρατοκάστερ.


Τί φρούτο είναι αυτό το διπλό άλμπουμ; Είναι κάτι σαν best of; Είναι live; Είναι συλλογή με διασκευές και συνεργασίες; Στην μακριά σειρά από συνεντεύξεις προώθησης, ο Bono ψάχνει κι αυτός τα λόγια, προσέχοντας να κρατήσει τον πήχη των προσδοκιών χαμηλά: Αν το “Joshua Tree” είναι μια ολόκληρη τοιχογραφία, το “Rattle And Hum” είναι ένας συνοικιακός τοίχος γεμάτος ετερόκλητα graffiti, που κλείνει το δεύτερο κεφάλαιο της καρριέρας τους, όπως το “Live: Under A Blood Fed Sky” τέσσερα χρόνια πριν, έκλεισε το πρώτο.
«Είναι μια συνειδητή απόπειρα να ηχογραφήσουμε κομμάτια με τρόπο άμεσο και με όσο περισσότερο συναίσθημα γίνεται – τίποτα άλλο», προσπαθεί να εξηγήσει ο Edge. Την ώρα που το ζητούμενο στη μουσική βιομηχανία του ’88 μοιάζει να είναι η κατασκευή της υπέρτατης μουσικοχορευτικής εμπειρίας, εύπεπτης, επιθετικά απομνημονεύσιμης, κολακευτικής προς τον υποψήφιο καταναλωτή της, οι U2 πασχίζουν να ξαναβάλουν τον ανθρώπινο παράγοντα μέσα στα τραγούδια. «Δεν ξέρω ποιά άλλη μπάντα θα μάθαινε σε 5 λεπτά τα ακκόρντα του “All Along The Watchtower” και θα’ βγαινε να παίξει μπροστά σε χιλιάδες κόσμο». Σπάζοντας τον άρρητο κανόνα του προσχεδιασμού, πράγματι έκαναν και αυτό.
Δεν είναι όμως μόνο οι διασκευές, είναι και οι καινούριες συνθέσεις που συνειδητά πατούν στα χωράφια θρύλων του παρελθόντος. Bob Dylan, Billy Preston, B.B. King, Elvis, Hendrix, Lennon, τα ίχνη τους στο διπλό βινύλιο του “Rattle And Hum” πανταχού παρόντα. Γιατί οι U2, τους τελευταίους 18 μήνες της μουσικής τους ζωής τους είδαν από κοντά, τους γνώρισαν, περπάτησαν στα μέρη όσων απ’ αυτούς έχουν αναχωρήσει κι ανέβηκαν στη σκηνή μαζί μ’ αυτούς που βρίσκονται ακόμη εδώ.
Adam Clayton: «O λόγος που νιώθουμε άνετα με τη συντροφιά του Dylan, του B.B. King ή του Keith Richards είναι επειδή, εκτός από ζωντανοί θρύλοι, οι άνθρωποι αυτοί κατάφεραν να επιβιώσουν έχοντας στην ψυχή τους πάντα τη μουσική. Ο Dylan, το βλέπεις όταν τον συναντάς, την έχει ακόμη στην καρδιά του. Δεν είναι επειδή θέλουμε να βλέπουν όλοι το όνομά τους γραμμένο στο δίσκο μας. Είναι γιατί, αν τυχόν κάποτε φτάσουμε στο δικό τους επίπεδο, θα θέλαμε να παραμένουμε ερωτευμένοι με τη μουσική, όπως αυτοί».
Τα πάντα γύρω από τους U2 περιβάλλονται τον τελευταίο ενάμιση χρόνο με ακατάσχετο σούσουρο, εύστοχα και άστοχα σχόλια, ηδονοβλεπτικές παρατηρήσεις και μια τάση διόγκωσης κάθε ασήμαντου σημαινομένου – η αναγνωρίσιμη μαζική υστερία που συνοδεύει κάθε νεότευκτη διασημότητα.
Στις 27 Οκτωβρίου, το φιλμ “Rattle And Hum” προβάλλεται για πρώτη φορά στο Δουβλίνο. Είναι σκηνοθετημένο από τον Phil Joanou, τον άνθρωπο που όταν τον προηγούμενο Απρίλιο ξεκίνησε η περιοδεία, είχε πάρει από το μάνατζμεντ μια λευκή εντολή:
«Ακολουθείς τη μπάντα παντού, θα φτιάξουμε ταινία». Με τη μαγεία της μαυρόασπρης φωτογραφίας και την αεικίνητη φορητή κάμερα, η ταινία είναι ένα ντοκυμανταίρ με αδρά στοιχεία road movie που βάζει το θεατή στην πρώτη θέση κολλητά στο πάλκου, αφήνοντας τον μετά ν’ ακολουθήσει το γκρουπ στα παρασκήνια και στις ελεύθερες ώρες του, στα αχανή, πάντα απρόβλεπτα τοπία της vita Americana. Σε μητροπόλεις, στούντιο, ερήμους, οροφές κτιρίων, γύρω, μέσα και μπροστά από χιλιάδες κόσμου. Ένα υλικό που σηκώνει για μερικά λεπτά την κουρτίνα και αφήνει τον fan όσο και γενικά τον μουσικόφιλο να κρυφοκοιτάξει και να συγκρατήσει, μέσα από τα μάτια ενός γκρουπ πρωταγωνιστών το γιατί η Αμερική, η μητέρα του ροκ ν’ ρολ, αποτελεί μια ατέλειωτη πηγή έμπνευσης.



Η ταινία ξεκινά με μια ηλεκτροφόρο εκτέλεση του “Helter Skelter”, όπως και η πρώτη πλευρά του διπλού δίσκου. «Είναι το μοναδικό κομμάτι των Beatles που αρέσει και στους τέσσερίς μας. Ακούγεται άτσαλα πομπώδες, αλλά δεν έχει σημασία. Έχει το λόγο του που βρίσκεται εκεί». O Bono, κόντρα στο διαδεδομένο ρητό του McLuan, έχει στο νου του το μήνυμα που θέλει να δώσει το τραγούδι, όχι τον τρόπο με τον οποίο το μήνυμα τελικά αρθρώνεται.

«Αυτό ακριβώς είναι τούτο το άλμπουμ. Είναι μια συλλογή από στιγμές που διαλέξαμε γιατί καθεμιά της είχε κάτι ξεχωριστό. Όπως το “I Still Haven’t Found What I’M Looking For” με τη γκόσπελ χορωδία. Δεν είχαμε κάνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Ήμασταν στη Νέα Υόρκη, όταν μας στείλανε μια κασσέττα της χορωδίας. Πήγαμε στην εκκλησία που είχε την έδρα της, κάναμε περίπου μια ώρα πρόβα και το ίδιο βράδυ παίξαμε μαζί τους στη σκηνή. Δεν έχουμε αγγίξει το παραμικρό, είναι ό,τι ακούστηκε ζωντανά». 

Η ερωτική λαχτάρα του “Hawkmoon 269” –“like black coffee, like nicotineI need your love- η ηλεκτροακουστική νυχτωδία του “Silver And Gold”, το ευρύ, γεμάτο εικόνες “Heartland” και το “God Part II” είναι χωρίς υπερβολή η καρδιά τόσο της ταινίας όσο και του άλμπουμ. Σπάνια μια μπάντα στην ακμή της αφήνεται να αυτοξεναγηθεί στους ιερούς τόπους των δικών της ειδώλων, αποδίδοντας με απαράμιλλη αμεσότητα τις επιρροές της. Περιποιημένα, αλλά και με ειλικρινές δέος για το πού βρίσκονται. «Ο Elvis δεν έπαιζε στις ταινίες του σαν ένας απλός πωλητής αυτοκινήτων. Έπαιζε σαν ο καλύτερος πωλητής αυτοκινήτων που ξέρει να παίζει και κιθάρα από πάνω», λέει στην κάμερα ο Larry Mullen, αφού περιηγήθηκε την Graceland του ενός και μοναδικού βασιλιά και πόζαρε καβάλα στην αγαπημένη του μοτοσυκλέτα.
Country, soul, rockabilly, blues, οι Ιρλανδοί έχουν πάψει προ πολλού να είναι «το καλύτερο new wave συγκρότημα της Ευρώπης», δεν είναι καν οι νεαροί που πήραν τις ψυχές του Wembley στο Live Aid τρία χρόνια πριν. Είναι οι περήφανοι κομιστές μιας πυκνής περίληψης της αμερικάνικης μουσικής παράδοσης του 20ου αιώνα σε ένα νέο ακροατήριο.
Ορίζοντας με τον δικό τους τρόπο το ροκ ως μια ευρύτατη έννοια, που δεν φοβάται να αγκαλιαστεί με όλες τις άλλες μουσικές, παλιές και καινούριες, πολύπλοκες ή της στιγμής, «βαριές» ή αιθέριες και να τις σφραγίζει με το δικό του ηλεκτρικό σφρίγος. Και συνδετικός ιστός σε όλα τα στιγμιότυπα έρχεται αυτή η φωνή, η φωνή του Bono. Κάθε φθόγγος του ευλύγιστος, γεμάτος από το συναίσθημα του αφηγητή που κατοικεί σε κάθε τραγούδι.

Η μπάντα χαράσσεται αβίαστα στις μνήμες όσων βλέπουν το “Rattle And Hum” στο σινεμά. Άριστα κινηματογραφημένα, τα 20 οπτικά αποσπάσματα από τις συναυλίες τους συναρπάζουν για διαφορετικό λόγο το καθένα. Κάθε σταγόνα ιδρώτα από το πρόσωπο του Bono, κάθε αυθόρμητο groovάρισμα του ψηλολαίμη Clayton, το γεμάτο δύναμη και ακρίβεια παίξιμο του Larry Mullen, οι κιθαριστικές ακροβασίες του μονίμως καπελοφόρου κοτσιδάκια The Edge, περιεκτικές, μεταλλασσόμενες, άλλοτε σήμαντρο, άλλοτε γρανίτης, άλλοτε ψυχεδελικά κινούμενη άμμος.



«Φτιάξαμε αυτή τη μπάντα για να παίζουμε και να γράφουμε μουσική, Κάτι που, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν μια πολύ ηλίθια ιδέα. Οι περισσότεροι που φτιάχνουν μια μπάντα το κάνουν για να πηδήξουν – κάτι αρκετά λογικό. Εμείς είχαμε μια ιδέα που ήταν και εξακολουθεί να παραμένει εκτός μόδας. Να παίξουμε μουσική. Και τώρα, να, αυτό έχουμε να δώσουμε».

Adam Clayton: «Το ταξίδι μας έχει ξεκινήσει πολύ πιο πριν, από το Δουβλίνο, από τη δική μας παραδοσιακή μουσική. Στα ακούσματά μας ήταν πάντα τα τραγούδια των μεταναστών, τα πονεμένα τραγούδια των εργατών που κακοπερνούν. Αυτά κι έφτασαν στην Αμερική κάποια στιγμή από τους επόπτες των αγροτοκαλλιεργητών, που ήταν κυρίως Ιρλανδοί. Εκεί αναμίχθηκε με το blues και το gospel. Όλα αυτά είναι μέρος από το είναι μας. Το άλμπουμ έρχεται από εκεί. Είναι μια επιστροφή στην απλότητα».
Στις 12 Νοεμβρίου 1988 το “Rattle And Hum” φτάνει και στην κορυφή του Billboard Hot 200. Είναι το πρώτο διπλό άλμπουμ μετά το “The River” του Springsteen, οκτώ χρόνια πριν, που καταφέρνει κάτι τέτοιο. Στις 26 Νοεμβρίου, το “Desire” βρίσκεται στο Νο 3 του αμερικάνικου Hot 100. Στις 10 Ιανουαρίου θα πιστοποιηθεί ότι έχει ξεπεράσει τις 500.000 πωλήσεις. Στις 9 Φεβρουαρίου του ’89 μια extended version με υπότιτλο “Hollywood mix” θα ακουστεί και στο επεισόδιο “Fruit Of The Poison Tree” του Miami Vice, που τρέχει την τελευταία του σαιζόν.
The Edge: «Δεν είναι κι άσχημο να μπαίνει στα τσαρτ ένα καθαρό ροκ ν’ ρολ τραγούδι. Αν δεις τί υπάρχει αυτή τη στιγμή στα τσαρτ, πουθενά δε θα βρεις προσωπικότητα. Δε θα βρεις κανονική, δυνατή κιθάρα. Σα μεγάλη μπάντα που είμαστε, έχουμε το χρέος να τη γ@μάμε αυτή την ωραία σειρά των τσαρτς, όσο περισσότερο μπορούμε. Καμιά καινούρια μουσική δεν μου φαίνεται αυτή τη στιγμή ενδιαφέρουσα. Για μένα υπάρχουν μόνο τα παλιά».
Στις 11 Φεβρουαρίου του 1989 το ηχογραφημένο στα θρυλικά Sun Studios του Memphis Angel Of Harlem γίνεται το δεύτερο single από το δίσκο που μπαίνει στο top-20 (US#14 και ήδη UK#9 τον προηγούμενο Δεκέμβριο), ενώ δύο μέρες αργότερα, η μπάντα κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το BRIT Αward του «Καλύτερου Γκρουπ Διεθνώς» στο Λονδίνο. Και οι βραβεύσεις εξακολουθούν. Στις 22 Φεβρουαρίου, στα 31α Grammy, βραβεύονται ως η «Καλύτερη Ροκ εμφάνιση με φωνητικά από ντουέτο ή γκρουπ» για το “Desire” και ως «Καλύτερη Εμφάνιση σε Μουσικό Βίντεο» για το “Where The Streets Have No Name”.

Στις 22 Απριλίου του ’89 το When Love Comes To Town, γραμμένο και παιγμένο μαζί με τον θρυλικό B.B. King γίνεται το τρίτο single που μπαίνει στο βρετανικό top-10 (UΚ#6 και US#68, 29/4). Ο B.B., με πίπα ανά χείρας και τραγιάσκα κάθεται δίπλα στον Bono και επισημαίνει : «Γουστάρω το κομμάτι, έχει σοβαρό στίχο. Είσαι λιγάκι νέος για τέτοιους στίχους, but hey…»
Στις 10 Μαίου γεννιέται η κόρη του Bono, Jordan, ενώ στις 4 Ιουνίου στο Λονδίνο, ο Bono ανεβαίνει στη σκηνή πλάϊ στον Bob Dylan και τραγουδά μαζί του τα “Maggie’s Farm” και “Knockin’ On Heaven’s Door”. 20 μέρες αργότερα, ξεκινά η δεύτερη περιοδεία τους στην Αυστραλία από το Perth. Θα περιλάβει 23 εμφανίσεις και κατά τη διάρκειά της η ατμοσφαιρική μπαλάντα “All I Want Is You”, μ’ ένα έξοχο μαυρόασπρο βίντεο για τον έρωτα ενός νάνου για την ακροβάτρια του τσίρκου, θα γίνει η τέταρτη επιτυχία από το “Rattle And Hum” (UK#4 και US#83).

Στις 6 Αυγούστου ο Adam Clayton συλλαμβάνεται στο υπαίθριο γκαράζ “Blue Light Inn” του Δουβλίνου για κατοχή μαριχουάνας με σκοπό τη διάθεση προς τρίτον. Σε μια ακόμη από τις απροσμέτρητες αφορμές επιβεβαίωσης ότι οι ροκ σταρ τυγχάνουν ασυλίας για πράγματα που κοινοί θνητοί, όπως, ας πούμε, οι fans τους, θα υφίσταντο σκληρό τίμημα, αντί καταδίκης, ο Clayton, κατόπιν αιτήματος της υπεράσπισής του προσφέρει το ποσό των 25.000 λιρών σε «Κέντρο Βοήθειας και Περίθαλψης Γυναικών» του Δουβλίνου και η καρριέρα του συνεχίζει ακάθεκτη. Στις 6 Σεπτεμβρίου η μπάντα μαζί με τον B.B. King βραβεύεται στα 6α MTV Video Music Awards για το “When Love Comes To Town” («Καλύτερο Βίντεο από Φιλμ»).
Στο τέλος του ’89 εξακολουθούν να παραμένουν το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο. Από τον Οκτώβριο του 1980 και το “Boy” έχουν πουλήσει πολύ παραπάνω από 30 εκατομμύρια αντίτυπα της μουσικής τους κι έχουν βρεθεί στο Νο1 σε όλες τις σημαντικές αγορές του πλανήτη, σε πολλές, μάλιστα,  ταυτόχρονα.

Μπορεί ο Bono, ανάμεσα στις πυρετώδεις εκτελέσεις του “Rattle And Hum” να αναφέρει τον Martin Luther King, τις μητέρες των εξαφανισμένων της Αργεντινής και της Χιλής, να βάλλει κατά του Apartheid και να καλεί τα πλήθη σε εγρήγορση προς επίρρωση των στόχων της Greenpeace, όμως, απαθανατισμένος σε μαυρόασπρο φιλμ γίνεται ένα σύμβολο της ανισότητας που επαγγέλλεται ότι τον ενοχλεί. Γίνεται το είδωλο, που με τις δόσεις κοινωνικής ευαισθητοποίησης που σερβίρει, αποτελεί την πιο εύγλωττη απόδειξη ότι «το Σύστημα λειτουργεί». Ότι μπορεί να συμπεριφέρεται και «ανθρώπινα». Η συμμετοχή των U2 σε αλλεπάλληλα φιλανθρωπικά event και σχετικές δισκογραφικές κυκλοφορίες σύντομα θα ξεκινήσουν να γεννούν για πρώτη φορά αμφισβήτηση για τις πραγματικές προθέσεις του «μεγαλύτερου γκρουπ που γέννησε η δεκαετία του ’80».

Όμως, στο τελευταίο τρίμηνο του ’88, οι ίδιοι οι μουσικοί και σταρ U2  κυνηγούν τα άπιαστα μουσικά πνεύματα της Αμερικής, επιχειρώντας κάπως δογματικά να στρέψουν το ενδιαφέρον του ακροατηρίου τους – που διαρκώς μεγαλώνει – όχι στο τί συμβαίνει το 1988, αλλά πίσω στο τί πραγματικά γεννιόταν το 1958.
«Λένε ότι το ροκ ν΄ρολ πέθανε πριν 30 χρόνια και από μια πλευρά, έχουν δίκιο. Η μουσική απ’ παρελθόν που την επισκεπτόμαστε τόσο συχνά, έχει κάτι εύθραυστο, κάτι που δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Κάτι που βρίσκεται στους πρώτους δίσκους του Elvis, σε κάποια άλμπουμ country, στους The Band. Το βρίσκεις πια μόνο σε κάτι άγνωστες μπάντες στη Νέα Ορλεάνη, δεν θα το ακούσεις αυτό στο ραδιόφωνο. Δεν θα μπορούσα καν να προσπαθήσω να το εκφράσω με λόγια, όμως έχω δει ότι άνθρωποι όπως ο Dylan ή ο T- Bone Burnett, έχουν περάσει ολόκληρη τη ζωή τους ψάχνοντάς το, για να το βρουν τελικά στη μουσική. Εμείς; Ίσα που παίρνουμε μια μικρή γεύση απ’ αυτό, τώρα, για πρώτη φορά».
«Ποιός θέλει να παίζει σε στάδια μέχρι το τέλος της ζωής του; Προτιμάμε να παίξουμε μια ακόμη συναυλία στο Marquee. Γιατί τελικά, όλα εκεί καταλήγουν. Να είσαι μέλος μιας μπάντας και να βλέπεις πράγματα να σου συμβαίνουν όταν βρίσκεσαι μαζί με τους άλλους καθώς παίζεις μουσική. Αυτό είναι το σημαντικό. Όχι τα στάδια, οι γιγαντιαίοι προβολείς και να γυρνάς τη χώρα πάνω - κάτω». 
Ακόμη και στην καρδιά της χολλυγουντιανής βαβέλ, ο Bono και οι άλλοι τρεις έψαχναν για την ακατέργαστη αλήθεια, πιστεύοντας ότι παντού υπάρχουν άνθρωποι με μια ιστορία στα χείλη, με μια αλήθεια που να αξίζει να την μοιράσουν παραέξω. Ακόμη κι αν θα χρειαζόταν να μπήξουν τα δάχτυλα στο βρώμικο χώμα, αυτή η αλήθεια είχε για του τέσσερις U2 όλη τη σημασία. Γιατί θα ήταν ικανή, έστω και λίγο, να βάλει τα πράγματα σε σειρά, να δικαιολογήσει όλη τη ματαιότητα και τη φρενίτιδα που τους περιέβαλλε, με ασφυκτικές τάσεις.
Γιατί, είπαμε. Τότε, στα τέλη του ’88, κανείς τους δεν είχε δει την πρώτη κλειστή στροφή, αυτή των τριάντα του χρονών.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου