Sammy Hagar: "I Never Said Goodbye"
Tuesday

2Jul

Sammy Hagar: "I Never Said Goodbye"

Δημοσιεύθηκε από:

02/07/2019

Κατηγορία: Old Time Rock

5436
Στις 23 Ιουνίου του ’87, o 39χρονος Sammy Hagar κυκλοφορεί έναν χρωστούμενο στην Geffen Records προσωπικό δίσκο. Ενάμισυ χρόνο πριν, είχε συμφωνηθεί ότι θα τον ολοκληρώσει και θα τον παραδώσει. Ήταν μέρος ενός πακέτου αποζημίωσης, για την αιφνίδια μεταγραφή του στην WΕΑ, ως μέλος των Van Halen.
Μπήκε στο Hot – 200 του Billboard στις 11 Ιουλίου κι έμεινε εκεί για 23 εβδομάδες. Στις 15 Αυγούστου έκανε το peak της πορείας του στο Νο 14 του καταλόγου των lp, ενώ έναν μήνα αργότερα πιστοποιήθηκε ότι στην Αμερική είχε ήδη γίνει χρυσό. Μέχρι το τέλος της χρονιάς, ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο κόπιες.
Η αρχική ιδέα του Hagar ήταν να ηχογραφήσει ένα live με διάφορους guest, σύντομα όμως εγκαταλείφθηκε. Η δυνατότητα για ένα άλμπουμ με καινούριο υλικό ήταν πιο εφικτή για να ανταποκριθεί στις προθεσμίες της ενδοεταιρικής συμφωνίας. Μέσα σε δέκα μέρες, το άλμπουμ ήταν έτοιμο.
O Jesse Harms που έπαιξε και στο τελευταίο του άλμπουμ ανέλαβε τα πλήκτρα και συνεισέφερε σ’ ένα κομμάτι, ενώ ο David Lauser – μαζί με τον Hagar από το “Standing Hampton” του ’81 κάθισε πίσω από τα τύμπανα, με τον πανέμπειρο Omar Hakim των Weather Report, του Bowie και του George Benson που έτυχε να βρίσκεται στο στούντιο να προσφέρεται να πειράξει με overdubs τα κρουστά στα κομμάτια "Back Into You" και "Hands and Knees”.
Σε μια εξόφθαλμη εμπατή στο κομπόδεμα της Geffen, o Εddie Van Halen παίζει ένα Steinberger μπάσο σε όλα τα κομμάτια, πιστώνεται με την συμπαραγωγή και καταθέτει uncredited ένα finger tapping απ’ αυτά που δύσκολα λαθεύεις ποιός είναι αυτός που ακούς στο "Eagles Fly", το οποίο μάλιστα ήταν και το δεύτερο κατά σειρά single του δίσκου (US#82, 31/10/87). Ο έτερος Halen, Michael Anthony, πιθανόν ο μπασίστας με τα πιο υποτιμημένα δεύτερα φωνητικά στην ιστορία του hard rock, έβαλε κι αυτός ένα χεράκι, χωρίς μάλιστα να γραφτεί το όνομά του πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι, τουλάχιστον ο Eddie Van Halen δεν ήταν η πρώτη φορά που έπιανε το μπάσο σε ηχογράφηση του Hagar. Λίγους μήνες πριν είχε συνοδεύσει τον τραγουδιστή του – και παλιό του ίνδαλμα, ήδη από την εποχή των Montrose – στο να ηχογραφήσει ένα κομμάτι του Giorgio Moroder για την ταινία του Stallone “Over The Top”.


Ο αυθορμητισμός της απόδοσης όλων των συμμετεχόντων έχει πράγματι αποτυπωθεί στα αυλάκια του δίσκου που ηχογραφήθηκε στο A&M Studio με πρόσθετες πινελιές επεξεργασίας στο One On One studioτου L.A., στη γωνιά του κόσμου όπου το καλοκαίρι δεν υποχωρεί σχεδόν ποτέ.
O δίσκος κυκλοφόρησε χωρίς τίτλο, ντυμένος μ’ ένα φουλ καλοκαιρινό εξώφυλλο, με τον Sammy ξυπόλυτο σ’ ένα άλμα με λυγισμένα γόνατα, απόλυτα συντονισμένο με την κόκκινη - γκρενά Kramer του, με φλου φόντο μια απέραντη ακροθαλασσιά, επισκεπή από ένα αχανές σούρουπο. Ήταν ένα κλασσικό take της περίφημης Ann Leibovitz, κορυφαίας καλλιτεχνικής φωτογράφου για όποιον αστέρα οθόνης και πενταγράμμου είχε ξεμυτίσει από τα μέσα του ‘70 και μετά.
Κάτι μήνες αργότερα, μέσω της συμμετοχικής εκπομπής του MTV “Name My Album”, σε μια κλασσική κίνηση τροφοδότησης του ενδιαφέροντος του κοινού για την επικείμενη δεύτερη παρτίδα εκτύπωσης του άλμπουμ, οι φανς κλήθηκαν να στείλουν τις δικές τους ιδέες για  το πώς θα μπορούσε να ονομαστεί ο -ακόμη άτιτλος- δίσκος.
Ύστερα από κλήρωση, κάποιος Kim Musgrove πρότεινε το “I Never Said Goodbye”, που άρεσε και στον Hagar. Παρ’ ότι είε ό,τι μπορούσε να επιθυμήσει στους Van Halen, με το "5150" να έχει γίνει ήδη τρεις φορές πλατινένιο, δεν θα ήταν άσχημα να έκλεινε το μάτι στους δικούς του αφισιονάδος. Δεν τους είπε ποτέ αντίο. Όποτε μάζευε κομμάτια που πιθανόν δεν θα χωρούσαν στους δίσκους των Van Halen, εκείνος θα ήταν έτοιμος να επανακάμψει, μόνο για τους «δικούς του».  
Ενώ, πράγματι, η επόμενη παρτίδα από βινύλια, κασσέττες και cd έφερε πλέον στο εξώφυλλο τον τίτλο “I Never Said Goodbye” και στον Musgrove απονεμήθηκε το βραβείο που είχε ανακοινωθεί στο διαγωνισμό, ένα διήμερo μαζί με τους Van Halen στούντιο 5150, το όνομά του δεν αναφέρθηκε ποτέ στα credits της επόμενης κοπής του άλμπουμ, όπως είχε πλασσάρει η διαφήμιση του MTV. Το χρήμα από τα δικαιώματα είναι υπερβολικά πολλά για έναν φαν που πίστεψε ότι θα είχε το προνόμιο να διαλέξει εκείνος τον τίτλο για έναν δίσκο που θα κυκλοφορούσε για δεκαετίες.
Ως προς το περιεχόμενο, το “When The Hammer Falls” και “What They Gonna Say Now” κινούνται στο γνώριμο στυλ του Hagar, με ψυχωμένα φωνητικά και απλοϊκά rock n’ roll ριφ. "Boys Night Out" και "Back Into You" είναι από τα πιο μεστά, ευδιάθετα A.O.R. κομμάτια της σόλο καρριέρας του επονομαζόμενου "Red Rocker". Το διεκπεραιωτικό αυτό άλμπουμ, χωρίς να διεκδικεί δάφνες υψηλής ποιότητας, ιδίως δίπλα στα blockbuster του hard rock που κυκλοφόρησαν μέσα στο ‘87, όμως είναι ηχογραφημένο άριστα και πετυχαίνει ν΄αποτυπώσει την all american ευφορία που κάθε καλοκαίρι της δεκαετίας του ’80 στον δυτικό κόσμο αποζητούσε να γευτεί, έστω για λίγο. Στο κλιπ του "Hands And Knees", ένα από τα πιο heavy κομμάτια που έχει ηχογραφήσει Hagar, ο ίδιος εμφανίζεται να τζαμάρει με back up μια μπάντα θηλυκών cyborg που έχει δημιουργήσει μέσα από έναν υπολογιστή, αφ’ ότου έχει καλέσει και τους τρεις συμπαίκτες του στους Van Halen, που με διάφορες προφάσεις προτιμούν το άραγμα από το να φτιάξουν μουσική. Μοστράροντας βεβαίως την κόκκινη Hamer με την οποία είχε γράψει ολόκληρο το τελευταίο του προσωπικό άλμπουμ, “Voice Of America”.


Το πιο πετυχημένο με διαφορά κομμάτι προκύπτει, όπως έχει προϋπολογιστεί, το τρίτο της πρώτης πλευράς, "Give To Live". Με τα πλήκτρα του Jesse Harms να φυτεύουν ένα Procol Harum υπόβαθρο – στο οποίο ο Hagar ανέκαθεν έτρεφε αδυναμία, ως μέρος των μουσικών του καταβολών – κι ένα ιδιαίτερα ανεβαστικό κλιπ, σπάει το φράγμα του top-40 (US#23, 29/8/87), επίτευγμα που ο Hagar δεν είχε πετύχει παρά δύο μόνο φορές στην 13χρονη δισκογραφική του καρριέρα.

O με σταθερή ροπή στην καλοπέραση Sammy έκανε μια αρκετά μεγάλη τουρνέ με τηλεοπτικές εμφανίσεις και συνεντεύξεις για να προμοτάρει το δίσκο, καταλήγοντας στη Νέα Υόρκη στο show του David Letterman.


Έκτοτε, τα "Give To Live" και "Eagles Fly" μπήκαν μάλιστα στο live σετ των Van Hagar από το ’88 μέχρι και το ’93, συχνά ως tracks του «ακουστικού» διαλείμματος – απ’ αυτά που αρκετοί είχαν αρχίσει να ενσωματώνουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις λόγω και της μεγάλης επιτυχίας των “unplugged”.
Στην Ελλάδα το lp του Hagar ήταν από τα «χαμένα» σε μομέντουμ δισκογραφήματα, καθώς μας ήρθε προχωρημένο φθινόπωρο του ’87 και μέσα στην υπερπληθώρα των hard rock κυκλοφοριών, δεν κατόρθωσε να συντονιστεί με το καλοκαιρινό mood που αντανακλά. Παρ’ ότι ο Hagar εξακολούθησε να αγνοείται ή και να υποτιμάται στα ευρωπαϊκά μουσική ήθη ως μια ακόμη αβαθής «αμερικανιά», τις δεκαετίες που ακολούθησαν κατόρθωσε να εισχωρήσει στο rock dna μας.
Ξένοιαστος, λάτρης των jam και της τεκίλα και με αγέραστο το λαρύγγι, ο Hagar με κείνο το βιαστικό, απελευθερωμένο από σκιές ανταγωνισμού, “I Never Said Goodbye”, αποτύπωσε την αύρα από το παντοτινό καλοκαίρι της Καλιφόρνια, το εμφιάλωσε στα 45 λεπτά και το άφησε να πλεύσει στο μέλλον, για να υπενθυμίζει ότι το ροκ ν’ ρολ, όσο βιομηχανοποιημένο να υπήρξε, δε θα σταματήσει να σε καλεί ν’ ανοιχτείς, ώστε να δημιουργήσεις ο ίδιος τις ευκαιρίες για να aπολαύσεις. “If you want love, you got to give a little”.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου