Image
Παρουσιάσεις 02-02-2017

Cure: "Concert - The Cure Live"

Της Μαρίας Γεωργιάδου

Το 1984 είναι μια παράξενα δημιουργική χρονιά για τους Cure και ειδικά για τον «εγκέφαλό» τους, τον Robert Smith. Μια παρένθεση εδώ απαραίτητη: Οι Cure είναι ο Robert Smith και μόνο αυτός.

Το γνωστό goth icon που με σήμα κατατεθέν την κιθάρα του, μόνιμη σύντροφο στις μουσικές περιπλανήσεις του και ορμώμενος από ιδιοφυείς καταβολές ήταν (και εξακολουθεί να είναι) ο βασικός συνθέτης, ο στιχουργός, ο ερμηνευτής, το αίμα που κυλάει στις φλέβες των Cure. Τούτο δήλωνε και η συχνή, σχεδόν κάθε χρόνο, αλλαγή του line – up από αυτόν, όταν το πράμα έπαυε να λειτουργεί ομαλά, όταν έτσι απλά τα μέλη δεν ήταν πια φίλοι.
Τη δεδομένη αυτή στιγμή και έχοντας ολοκληρωθεί η μουσική τριλογία που αποτελούσαν τα  άλμπουμ “Seventeen Seconds” (1980), “Faith” (1981) και το άψογα ψυχεδελικά σχεδιασμένο “Pornography” (1982), o Smith βρίσκεται με το ένα πόδι στους Siouxsie & the Banshees συμμετέχοντας ως κιθαρίστας στις δουλειές και τις συναυλίες τους και με το άλλο στους Cure. Υπό τη σκέπη των τελευταίων, αλλά αποτελώντας ουσιαστικά σόλο project, κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1984 το ψυχεδελικού χαρακτήρα, πέμπτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος που τιτλοφορείται “The Top”.
Εν τω μεταξύ η πολύπλευρη δραστηριότητα του Smith του έχει χρεώσει μια εξασθενημένη ψυχοσωματική κατάσταση. Παρόλη την κούραση και τις καταχρήσεις (βλ. ναρκωτικά), μαζί με τα υπόλοιπα μέλη μπαίνει με τα μούτρα στην ομότιτλη περιοδεία που ακολούθησε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα για την προώθηση του άλμπουμ.  
Το “Concert: The Cure Live”, το πρώτο live άλμπουμ του συγκροτήματος, είναι το προϊόν των ηχογραφήσεων από δύο live sessions στο Hammersmith Odeon του Λονδίνου και στην Οξφόρδη στα πλαίσια της “The Top” περιοδείας. Συνήθως τα live albums δεν είναι και πολύ καλή ιδέα.  Μια άποψη που όμως εδώ δεν ισχύει, καθώς ο συγκεκριμένος δίσκος πέτυχε απόλυτα να μετουσιώσει το κλίμα από τη συναυλία, ένα κλίμα καθαρό, σχεδόν «κλινικό», γυμνό από περίτεχνα ηχητικά στολίσματα και άλλες υπερβολές. Συν του ότι έχουμε την καλύτερη set list συνολικά από όλες τις συναυλίες του συγκροτήματος. Κι αυτό δεν είναι ασφαλώς τυχαίο. Αν υπάρχει μία μπάντα με την ικανότητα να συγκεντρώσει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια στη μέχρι τότε καριέρα της, να τα παίξει έτσι για πλάκα live με απαράμιλλο στυλ και ικανότητα και να αποτυπώσει το αποτέλεσμα δισκογραφικά, αυτή είναι οι Cure.
Τα 10 κομμάτια που επιλέχτηκαν από το άλμπουμ “Three Imaginary Boys” και έπειτα, είναι λίγο πολύ γνωστά, ποτέ όμως ξανά δεν παίχτηκαν με τόση δύναμη και τέτοια απαράμιλλη ενέργεια. Η κιθάρα του Smith μουσκεμένη από την ιδιαίτερη τεχνοτροπία του, ο ήχος από την κιθάρα του Porl Thompson όμοιος με εκείνον από μηχανή αεροπλάνου και τα ντραμς του Andy Anderson χτυπώντας ακατάπαυστα παθιασμένα δίνουν τον πρώτο λόγο στη μουσική με τις νότες να σφυροκοπούν στα μηνίγγια μας και να συγκαλύπτουν τρόπο τινά τα εσωτερικά μηνύματα των κομματιών που περνούν αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα.  
 

 Το “Shake Dog Shake” από το “The Top” καταθέτει καθαρή ψυχεδέλεια με ένα ψήγμα χαλαρότητας, ένα συστατικό (η ψυχεδέλεια, όχι η χαλαρότητα!) που κυριαρχεί ούτως ή άλλως στον δίσκο “Pornography”. Ακολουθούν μια δυνατή εκδοχή του “Primary”, σινγκλ του 1981 από το σκοτεινό “Faith” και το εκκωφαντικό “Give Me It” από το “The Top”.
 


Μοναδικά όμως αποδίδεται τo καθοριστικό για τη καλή φήμη των Cure “Forest” από το 1980. Ακούγοντάς το μπαίνουμε σε ένα ηχητικό, οχληρό τούνελ με τις παράξενες εικόνες από ένα δάσος που δεν το διαπερνάνε οι αχτίδες του ήλιου, ίσως στοιχειωμένο, να μας συνοδεύουν. Τα χαρούμενα, ζωηρά χρώματα στα οποία συνήθως καταφεύγουν οι απανταχού καλλιτέχνες όταν αναφέρονται στη φύση, εδώ απλά δεν υπάρχουν, το αντίθετο, μεταδίδεται μια μουντή, ζοφερή διάθεση ενδεικτική της αντισυμβατικής στάσης των Cure στα μέσα των ΄80’s (και όχι μόνο).

 

 


Στο καταιγιστικό αποτέλεσμα συμβάλλουν εξίσου το μελωδικό “10 – 15 Saturday Night” (από το “Three Imaginary Boys”) με αναφορές σε κάποιο μοναχικό Σαββατόβραδο από το παρελθόν του Smith και το περιβόητο, αμφιλεγόμενου τίτλου, “Killing An Arab” με ιδέα δανεισμένη από τον «Ξένο» του Άλμπερτ Καμύ. Στο τελευταίο κομμάτι μάλιστα όταν κυκλοφόρησε το 1978 αυτόματα και απροβλημάτιστα μπήκε η ταμπέλα του ρατσιστικού, χωρίς όμως οι επικριτές του να έχουν καταλάβει τι πραγματικά «ήθελε να πει ο ποιητής». Τη λίστα ολοκληρώνουν τα μεγαθήρια (για όσους γνωρίζουν καταλαβαίνουν τι εννοώ) “One Hundred years” και “The Hanging Garden” και μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή της μελαγχολικής, αγαπημένης των φαν μπαλάντας “Charlotte Sometimes”, ενός non – album single. Ακόμη και το κάπως αδιάφορο σε σχέση με τα υπόλοιπα “The Walk”, από το 1983, έχει ανέβει επίπεδο και ακούγεται διαφορετικά.

Στον δίσκο αυτό τελικά συμπυκνώνεται ο μουσικός χαρακτήρας των Cure όπως είχε διαμορφωθεί έως τα μέσα των ΄80’s αποτελώντας ένα πραγματικό ντοκουμέντο για το συγκρότημα και για ό,τι εκπροσωπούσε μέχρι εκείνη την περίοδο. Επρόκειτο για ένα βαρύ, μετεξελιγμένο και προσαρμοσμένο στις μουσικές αρχές των Cure post-punk ροκ είδος με σμιλεμένες από την ευαισθησία του Smith άκρες. Μέσα από αυτό το πρώτο live άλμπουμ τους τα ακούσματα της μουσικής τους μοιάζουν με τρένο ατμομηχανής που αντί για τη συνηθισμένη, παραδοσιακή βόλτα ταξιδεύει χωρίς φρένα όσους πιστούς προσέλθουν. Για εκείνους που περιμένουν να τους γνωρίσουν μέσα από το “Concert” ή έχουν κατά νου τα χιτς “Just Like Heaven” και “Friday I’m In Love”, ας είναι προετοιμασμένοι για το εντελώς αντίθετο. Ή ακόμη καλύτερα να εξοικειωθούν πρώτα με τις ποικίλες μουσικές διακυμάνσεις και πειραματισμούς του γκρουπ από τα τέλη του ’70 και έπειτα. Και πραγματικά αξίζει τον κόπο να το κάνουν.

 

 

Σημ.: Θερμές ευχαριστίες στον Δημήτρη Πολίτη, μουσικό παραγωγό της ραδιοφωνικής εκπομπής «Σκονισμένο Βινύλιο» του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ξάνθης «Όμορφη Πόλη» (89.9) ( www.radio899.gr )  που μου υπέδειξε το άλμπουμ.
 
Μαρία Γεωργιάδου
 

 

 

Tracklist:

A-Side
 
Shake Dog Shake
Primary
Charlottes Sometimes
The Hanging Garden
Give me it
 
B-Side
The Walk
One Hundred Years
A Forest

 

 

  1. Saturday Night

Killing An Arab

 

 

Extra Tracks (Tape only version) - Curiosity (Killed the Cat): Cure Anomalies

Heroin Face
Boys Don't Cry
Subway Song
At Night
In Your House
The Drowning Man
Other Voices
The Funeral Party
All Mine
Forever (Version)