Η ιστορία των Depeche Mode ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στη χρονική στιγμή της μεγάλης άνθησης της «εύκολης», βασικά προοριζόμενης για διασκέδαση ποπ. Στη δίνη της γενικότερης ευφορίας που παρέσυρε τα πλήθη, ήταν αλήθεια δύσκολο για εκείνους τους μουσικούς που αποζητούσαν έναν πιο ψαγμένο, καινοτόμο τρόπο έκφρασης, να το πετύχουν έχοντας ταυτόχρονα και την αποδοχή του κοινού. Δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε στους Depeche Mode ότι κινήθηκαν σε ενδιαφέροντες, καθόλου εύκολους μουσικούς ορίζοντες επιδεικνύοντας ένα υλικό που αφορούσε σε θέματα, όπως η αυτοκτονία, οι εμμονές, η αμφισβήτηση, η μεταμέλεια και η πίστη, έχοντας παραδόξως αποκτήσει και ένα ευρύ φανατικό κοινό να τους ακολουθεί κατά πόδας. Πιο συγκεκριμένα, επιλέγοντας ως «όχημα» τη συνθ ποπ με απλές μελωδίες μας παρέσυραν σε ταξίδια εσωτερικών αναζητήσεων και περιπλανήσεων σε άλλες διαστάσεις, με κυρίαρχα στοιχεία τον ανθρώπινο πόνο, πληγωμένες καρδιές και βασικά, υπαρξιακά ερωτήματα να περιμένουν να απαντηθούν. Λίγο πολύ δηλαδή στοχεύσεις που απαντώνται στην κλασική, «σοφιστικέ» ροκ και τη κλασική μουσική. Πολύ απλά, η ποπ μουσική των ΄80’s δεν θα ήταν ποτέ η ίδια χωρίς αυτό το συγκρότημα.  
Στο πρώτο line up, το 1980, συναντάμε τον Vince Clarke, τον Martin Gore, τον Andrew Fletcher και τον Dave Gahan. Από το σχήμα αυτό βγήκε το ντεμπούτο άλμπουμ "Speak and Spell". Το 1982 ο Vince Clarke αποχώρησε για να σχηματίσει τους Yazoo με την τραγουδίστρια Alison Moyet, ενώ ο Martin Gore ανέλαβε κυρίως τον ρόλο του συνθέτη. Το κενό μετά από την αποχώρηση του Clarke καλύφθηκε από τον Alan Wilder. Το κουαρτέτο αυτό ήταν οι Depeche Mode από το 1982 έως το 1995.
 
Ξεκινώντας από μία New Romantic βάση, γνωστή ως new wave, κάποια στιγμή άφησαν κατά μέρος τις ποπ αναφορές τους και επεκτάθηκαν στα ομιχλώδη πεδία της underground dance goth σκηνής έχοντας πάντα ως βασικό μέσο τη χρήση ηλεκτρονικών οργάνων. Ενίοτε έφταναν σε έναν πιο σκληρό, «βιομηχανικό» ήχο, ξεκάθαρο σε σινγκλς όπως το “Blasphemous Rumours”, χωρίς πάντως να λείπουν και οι πιο ασφαλείς, εμπορικές επιλογές.
Το 1995 και αφού ο Dave Gahan ολοκλήρωσε το πρόγραμμα αποτοξίνωσης που του χρέωσε αναγκαστικά η εκτεταμένη χρήση ηρωίνης, τα μέλη της μπάντας επανενώθηκαν έτοιμα να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους με την επόμενη δουλειά τους. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει το εξαιρετικά πετυχημένο εμπορικά και με έξυπνες ηλεκτρονικές δομές “Violator” με σινγκλς που ξέρουν και οι πέτρες (“Enjoy the silence”, “Policy of Truth”, “World In My Eyes”, “Personal Jesus”), βρίσκονταν στο peak της καριέρας τους και στα μάτια του κόσμου φάνταζαν μεγάλοι και τρανοί ροκ αστέρες. Ήταν όμως και μια χρονική στιγμή που συνέβαιναν πολλά και διάφορα στη μουσική σκηνή. Ενδεικτικά μόνο αναφέρεται ότι οι Nirvana θεοποιούνταν επαναπροσδιορίζοντας το alternative ροκ και η ηλεκτρονική μουσική πλέον είχε πολλούς εκπροσώπους, με το συγκρότημα Nine Inch Nails να έχει ως βασικό σημείο αναφοράς τους Depeche Mode.
 Aυτονόητα λοιπόν το 1995 ήταν μια χρονική στιγμή με άφθονη πίεση και ανταγωνισμό με ενδεχομένως καταστροφικά αποτελέσματα. Για να αποδώσουν οι Depeche Mode διέφυγαν στην απομόνωση σε στούντιο στην Ισπανία (που φτιάχτηκε ειδικά για το συγκεκριμένο project), καθώς κρίθηκε ότι ήταν η πιο κατάλληλη χώρα σε σχέση με τις θεματικές του άλμπουμ. Οι συνθήκες όμως δεν ήταν τελικά εκείνες που θα έδιναν και την απαραίτητη ώθηση στις εμπνεύσεις τους. Όπως χαρακτηριστικά καταθέτει ο Daniel Miller, ιδρυτής και πρόεδρος της Mute Records, της δισκογραφικής εταιρίας όλων των άλμπουμ των Depeche Mode (εκτός του Delta Machine), του οποίου η σαφής ανάμιξη τον είχε αναγάγει σε αόρατο μέλος τους: «Θυμάμαι το συγκρότημα να καταφτάνει δύο εβδομάδες μετά, αλλά το κλίμα ήταν απαίσιο. Σίγουρα δεν είχαν την κατάλληλη χημεία μεταξύ τους. Ο Martin και ο Fletcher επιδίδονταν στη συνηθισμένη ενασχόληση ενημέρωσης από τα tabloids. O [συμπαραγωγός] Flood πειραματιζόταν με τους ήχους. Ο Alan ήταν στο άλλο δωμάτιο και χτυπώντας τα ντραμς προσπαθούσε να καταλήξει κάπου. Ένας από τους μηχανικούς με τα πόδια πάνω στο γραφείο κοιμόταν. Ο Dave σε δωμάτιο στον πάνω όροφο, με τις κουρτίνες κλειστές, ζωγράφιζε ακατάπαυστα. Η ατμόσφαιρα ήταν νοσηρή και τίποτα ουσιαστικό δεν συνέβαινε. Είχαν έρθει με ιδέες, αλλά δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν τη διαδικασία που θα τους οδηγούσε σε κάποιο αποτέλεσμα ούτε πού ήθελαν να καταλήξουν. Αν και ο δίσκος αναδείχθηκε στον πιο αγαπημένο για ένα μεγάλο μέρος του κοινού, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Από την εμπειρία μας στην Ισπανία δεν κρατήσαμε τελικά κάτι. Στη συνέχεια, το συγκρότημα πήγε στο Hamburg όπου έγινε πιο δημιουργικό, με τις τελικές πινελιές να μπαίνουν από τον ανερχόμενο τότε, ειδικό στις μίξεις Mark Stent».
 
Ευτυχώς όλα τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους όπως έπρεπε, το δημιουργικό άγχος βρήκε τις άκρες του και αισίως στις 22 Μαρτίου 1993 κυκλοφόρησε στη Βρετανία το όγδοο στούντιο άλμπουμ των Depeche Mode, ένα ξεχωριστό δείγμα γραφής που εγκαινίασε τη νέα εποχή του συγκροτήματος. Χρησιμοποιώντας ως αφορμή τα μουσικά δεδομένα της ροκ και grunge των ΄90’s προχώρησαν μερικά βήματα παραπέρα από τον κλασικό, ηλεκτρονικό εαυτό τους καταλήγοντας σε έναν πιο επιθετικό, σκοτεινά ροκ τόνο. Οι ποπ διαθέσεις εγκαταλείφθηκαν για να δώσουν τη θέση τους σε ένα είδος goth rock μέσα από ηλεκτρονικά όργανα. Προς αυτή την κατεύθυνση βρίσκονταν και τα ηχητικά «κόλπα» στα οποία κατέφυγαν ο Alan Wilder και ο συμπαραγωγός Flood, αφήνοντας μια αίσθηση διαφορετική που έδενε όμως απόλυτα με τον κλασικό Depeche Mode χαρακτήρα.