Ήταν το ζεστό απόγευμα του Αυγούστου στην παραλία όταν σκρολάροντας στο κινητό τα μάτια μου δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν και διάβαζα: "Για 5η χρονιά η καρδιά της rock μουσικής χτυπά με κλασσικούς ήχους στο Ηρώδειο από μεγάλους rock stars της παγκόσμιας μουσικής σκηνής!

Η αναγγελία του Classic Rock 5 στο Ηρώδειο το  Σάββατο στις  25 Σεπτεμβρίου  2021 με τις μεγαλύτερες ροκ επιτυχίες των DEEP PURPLE, RAINBOW,QUEEN, SCORPIONS κ.ά.
ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΑΘΗΝΩΝ
Και τις αυθεντικές φωνές των SPECIAL GUESTS :
JOE LYNN TURNER ex Singer Deep Purple – Rainbow και DAVE BICKLER ex Singer Survivor" ήταν αρκετό να τηλεφωνήσω αμέσως και να κλείσω εισιτήρια για το μεγάλο γεγονός!! Ανηφορίζοντας την Ηρώδου Αττικού λοιπόν το Σαββατόβραδο μαζί με εκατοντάδες ακόμη λάτρεις ή απλά φίλους της ροκ μουσικής και καθώς όλοι οι δρόμοι πέριξ είχαν ήδη "πήξει" από τις 7.30μμμ σκεφτόμουν την καρμική σχεδόν σύνδεση μου με τους δυο ήρωες της μουσικής μου νιότης.
Τον Joe Lynn Turner να είναι ο πρώτος τραγουδιστής που πρωτάκουσα 12ετής μόλις στην Deutschlandhalle, του Βερολίνου στην Γερμανία στις  9 Νοεμβρίου του  1982 με τους εμβληματικούς Rainbow  στην εμπορικότερη περίοδο τους και τον μπερεδοφόρο σταρ που θαύμαζα να ερμηνεύει τον ύμνο της εφηβείας Eye Of The Tiger  παρακολουθώντας στον χειμερινό κινηματογράφο της επαρχιακής γενέτειρας μου το έπος Rocky  III στα 1983 να τον παρακολουθώ επί σκηνής στα 1999 στο   Festhalle Durlach της Καρλσρούης  στις  11 Δεκέμβρη…
Ήταν όμως η Κ.Ο.Α και η ηλεκτρική  "μπάντα" που μας υποδέχτηκε με το με το Hurricane 2000 των Scorpions και ξεσήκωσε το ήδη κατάμεστο Ηρώδειο…κατάμεστο από κάθε λογής μουσικόφιλους και μη…
Ήταν η ώρα που προσωπικά και πιστεύω σίγουρα καμιά 20αριά το πολύ περιμέναμε ιδιαίτερα: τον λατρεμένο "θεούλη" DAVE BICKLER.
Για τους φανατικούς, και είμαστε αρκετοί στην Ελλάδα, οι Survivor είναι η μπάντα που μας μύησε στο ατόφιο αμερικανικό aor. O 68χρονος πλέον τραγουδιστής αρκετά μαγκωμένος, διστακτικός παρά την πολύχρονη εμπειρία του επί σκηνής ερμήνευσε και ξεσήκωσε το ακροατήριο μόνο στα ακούσματα από την ταινία με θρυλικό Stallone/Rocky:
Feels like love, Burning heart, Hope μέσα από τον προσωπικό δίσκο "Darklight" του 2018, Caught in The Game, I Can’t Hold Back με αναφορά στον μέγιστο αλλά δυστυχώς αείμνηστο Jimi Jamison για να κλείσει μέσα σε αποθέωση με το  Eye of The Tiger.
Φυσικά οι ολιγάριθμοι οπαδοί της μπάντας τραγουδούσαμε στίχο-στίχο κάθε τραγούδι της μπάντας….ήταν όμως απλά σταγόνα στον ωκεανό της αναμονής να δούμε και να ακούσουμε το ίνδαλμα μας….
 Τη μουσική σκυτάλη ανέλαβε και πάλι η Κ.Ο.Α με τους βιρτουόζους μουσικούς της και απολαύσαμε και πάλι περίτεχνες συνθέσεις των Scorpions όπως τα Crossfire περίτεχνα σμιλευμένο με το  Deadly Sting Suite και τα χιλιοπαιγμένα πλην όμως λατρεμένα του ελληνικού κοινού και όχι μόνο,  He's a Woman She's a Man και Dynamite με το θέατρο  να φωτίζεται ολούθε με πανδαισία χρωματισμών  κιτρινοπρασινομπλέ πραγματικά μαγευτικό...   
Και ήρθε η ώρα, απ’ ό,τι φάνηκε ή μάλλον ακούστηκε με την αποθέωση του κοινού για τον J.L.T. Aυτήν την απόλυτη rock  περσόνα.
Όσο κι αν σκεφτόμουν ότι τον Joe και πριν από πολλούς  μήνες, που είχαμε την χαρά να τον ξαναδούμε στην Αθήνα,  μας απογοήτευσε για μία ακόμη φορά με την επιλογή του ρεπερτορίου του, είμαι σίγουρος πως  είναι πιθανόν να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού οι  rock τραγουδιστές με τόσο πλούσιο παλμαρέ δίσκων (προσωπικών, με μπάντες ή απλά με εμφανίσεις ως guest star).
Τριάντα χρόνια στο σανίδι με περισσότερους από 60 δίσκους να πιστώνονται με το όνομα του. Μας αρέσει είτε όχι ήταν ο μακροβιότερος επιβιώσας τραγουδιστής δίπλα στον ιδιόρρυθμο ''θείο'' μουσικό Blackmore στο όχημα των Rainbow ακολουθώντας τις φωνάρες των Dio(κατά κύριο λόγο…) και του Bonnet. Μετά τη διάλυση των Rainbow εξαιτίας της επανένωσης των Purple έκαμε ένα εξαιρετικό δίσκο.
Μπορεί ο Bolton να έγινε ο αγαπημένος τραγουδιστής των ''σπιτονοικοκυρών'', ο  J.L.T. κατέκτησε τα FM της Αμερικανικής αγοράς με το pop-rock ύφος του, με τα δερμάτινα του, την πλούσια γυαλιστερή περούκα του και την απίστευτη φωνάρα που μπορεί να τραγουδήσει τα απάντα και με τους πάντες. Συνοδεία λοιπόν του κοινού και της ορχήστρας αλλά και δύο εξαιρετικών ερμηνευτριών, φωνητικά, της Άννας Κακολύρη και Ντένιας Λεβέντη τις οποίες βέβαια χαιρέτησε αβρά με χειροφίλημα βεβαίως βεβαίως!
Οι ύμνοι Spotlight Kid, I Surrender, Love Conquers All που το αφιέρωσε στη Λευκορωσίδα  σύζυγο  του η οποία ήταν παρούσα για την 10η επέτειο γάμου τους και με τα κινητά να ανάβουν, Highway Star, Long Live Rock 'n' Roll με συγκινητική  αναφορά στον Ronnie James Dio, Smoke On the Water με τον Dave Bickler να επανεμφανίζεται  στην σκηνή ως συνοδεία φωνητικών. Θα ήταν μέγιστη παράλειψη να μην αναφερθούμε και στους σπουδαίους μουσικούς που απάρτιζαν την Classic Rock’s Electric Band αλλά και τον λαμπρό μαέστρο της βραδιάς: τον Αναστάσιο Συμεωνίδη  (μαέστρος) και τους Κων/νο Δημόπουλο στα πλήκτρα, τον Καλαντζάκο Θοδωρή στην ηλεκτρική κιθάρα, τον συνεπώνυμο του Λουκά στα τύμπανα και τον στιβαρό μπασίστα, παλιοσειρά στον χώρο, Γιώργο Φακανά!
 Οι δε αναφορές του J.L.T.  μοναδικά ατακαδόρικες: ''Καταρχήν είμαι Ιταλός, οπότε όπως λένε: ''una faccia, una razza'', έχουμε το ίδιο πρόσωπο και προερχόμαστε από την ίδια φυλή! Είμαστε αρκετά ίδιοι, είναι το μεσογειακό στοιχείο. Μου αρέσει πολύ να έρχομαι στην Ελλάδα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι, η χώρα… είναι τόσο όμορφα! Το φαγητό είναι εκπληκτικό και ακόμα λατρεύουν τη μουσική, ενώ αυτό που μου φαίνεται σαν το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι παρόλη την οικονομική κρίση, την τρομοκρατία από τις κυβερνήσεις και όλα όσα συμβαίνουν με τις τράπεζες, οι Έλληνες ακόμα ζουν τη ζωή τους και περνούν καλά και δεν τους νοιάζει και τόσο για όλα αυτά… δηλαδή, φυσικά και τους νοιάζει, αλλά δεν τους επηρεάζει στην καθημερινή ζωή και νομίζω ότι αυτό δείχνει ότι έχουν τρομερή δύναμη μέσα τους. Αυτό είναι κάτι καταπληκτικό για αυτόν τον λαό. ''
Έκαμε μεγαλοπρεπώς ρωμαιοκαθολικά τον σταυρό του και ασπάστηκε τον ασημένιο σταυρό που φορά τα τελευταία 15 χρόνια…
Όταν τελείωσε το set του, αποχώρησε από την σκηνή αποθεούμενος.
Η Ορχήστρα και μουσικό συγκρότημα συνέχισε  με ένα Queen medley που σίγουρα ευαρέστησε το κοινό: Who Wants to Live Forever, Bohemian Rhapsody, We Will Rock you, We Are The Champions, Love of My Life και The Show Must Go On.
 Το τέλος της παράστασης έφερε στην σκηνή  Bickler και Turner μαζί να διασκευάζουν το  Painted Black από Rolling Stones με την ικανοποίηση του κόσμου να έκδηλη.
Το συμπέρασμα από όλη την βραδιά, προσωπικά μιλώντας, δεν άλλαξε για όσα πίστευα: με στενοχώησε λίγο  ο J.L.T.  για μία ακόμη φορά με την επιλογή του ρεπερτορίου του και αφετέρου ο Bickler που με άφησε "νηστικό μουσικά".
Μοναδική παρατήρηση: καθώς είχα πάει προετοιμασμένος ότι ΔΕΝ επρόκειτο να ακούσω καμία από τις προσωπικές εξαιρετικές του συνθέσεις του J.L.T. δεν απογοητεύτηκα.
31 χρόνια πέρασαν από τις  ηχογραφήσεις αυτές και ο Joe που έχει λησμονήσει (;;;) τον  AOR ήχο ή τις καλές μελωδικές συνθέσεις με τον Malmsteen και πέρα από τα χρόνια με τους  Rainbow, ποτέ δεν ακουγόταν τόσο μα τόσο εκπληκτικά και άψογα φωνητικά λες και η στουντιακή απόδοση της φωνής του, παρά τα 70 χρόνια του, μας αποζημίωσε όπως άλλωστε και του λατρεμένου Bickler, και όπως είπαμε με τον φίλτατο μελωδικό  συνοδοιπόρο Χρήστο "Guru" Σταμέλο, μας αρκεί που έχουμε τη χαρά να τους βλέπουμε και να τους ακούμε συχνά-πυκνά έστω και σε συνθέσεις ίσως κατώτερες από ό,τι η πλουσιοπάροχη μουσική διαδρομή τους έχει να παρουσιάσει.

Νότης "Stone Cold" "Caught in The Game" Γκιλλανίδης