Είναι το μέτρο της εμπιστοσύνης όχι μόνο για την μπάντα αλλά και για το δίσκο, πέρα από τη δήλωση αυτή, ότι χρειάζεσαι δύο λεπτά για να αντιληφθείς τι περιγράφεται μουσικά. Από την πρώτη στιγμή αιχμαλωτίζεσαι με το "Until I Die", όπου όλα τα όργανα είναι έτοιμα για την ηχητική επίθεση τους…στα αυτιά μας!!
Για να μπουν όλα σε μία τάξη όμως χρειάζεται μία σύντομη ιστορική αναδρομή: πριν δύο χρόνια η ρυθμική γραμμή με τους Colin Parkinson στο μπάσο και τον Phil Beaver στα τύμπανα, δε γνώριζαν ότι θα δένονταν τόσο πολύ μουσικά στο στούντιο. Εκεί λοιπόν δουλέψανε με τον εξαίρετο παραγωγό Chris Kimsey (The Who, The Stones) που αποδείχθηκε καταλύτης στην τελική διαδικασία. Οι 11 συνθέσεις ήταν το αποτέλεσμα της σύνθεσης και ηχογράφησης ζωντανά στο στούντιο.
 
Το παζλ συμπληρώθηκε από έναν εξαιρετικό τραγουδιστή της νεότερης γενιάς τον  Nathan James – που έχοντας δώσει τα διαπιστευτήρια του με τους  Trans-Siberian Orchestra και τον  Uli Jon Roth – αποδείχτηκε "λίρα εκατό" για την μπάντα καθώς παρουσίαζε όλα τα χαρακτηριστικά μοναδικής αυθεντικότητας μεγάλων ερμηνευτών περασμένων  δεκαετιών.
 
Πιο συγκεκριμένα: τα "Breakaway" και το  "High Flying Gypsy" θα μπορούσαν να είναι συνθέσεις από κάποια συλλογή των  Whitesnake …το  "Holy Water" όμως εντυπωσιάζει πραγματικά. Προσθέστε λίγο μπλουζιάρικο, λίγο πιο αργό  σε ύφος παλιών καλών "Free" και έχετε την πραγματική λάμψη των  Inglorious παρούσα. Το "Warning" αναβαθμίζεται σε  "Bad Company" σύνθεση , πραγματικά όμως φρεσκότερη. Προσωπικά αγαπημένο!
 Η δυναμική μπαλάντα είναι παρούσα στο άκουσμα του, "Bleed For You" που καθηλώνει ακόμη και την απόλυτη σύνθεση του  "You’re Mine".
 Η ψυχεδελική μίξη της ομότιτλης σύνθεσης  με τους  Led Zep στην καλύτερη φόρμα τους, βρίσκει την μπάντα να αποτίει φόρο τιμής στα ινδάλματα του παρελθόντος!!
 Διάβασα για τους Inglorious, ότι μοιάζουν και ειδικά λόγω του καταπληκτικού ερμηνευτή τους, με τους Whitesnake, Def Leppard και  Deep Purple συγκεκριμένα περιόδου Coverdale καθώς και  με τους Free, Bad Company Paul Rodgers περιόδου, όπως προανέφερα. Κάποιοι άλλοι μιλούν για Ronnie James Dio συνδυαζόμενη  με την χαρακτηριστική διαπεραστικότητα της φωνής του  Ian Gillan, του David Coverdale την αισθαντικότητα και τις πινελιές του  Bruce Dickinson αλλά και του  Rob Halford. Σίγουρα μία φιλόδοξη μπάντα, ελπίδα για το μέλλον!
Μεταξύ μας, προσωπικά σε αρκετές συνθέσεις μου θύμισε και Γιώργο Γάκη στις χαμηλές αισθαντικές του νότες ή και Chris Cornel.
Οι Inglorious, εάν είμαστε τυχεροί ελπίζω να τους ακούσουμε και να τους δούμε τουλάχιστον μέχρι το  2026.

Νότης Γκιλλανίδης