Τα τραγούδια που απαρτίζουν το έργο αυτό, είναι συνολικά έντεκα. Η σύνθεση της μπάντας εδώ κινείται γύρω από τους Nick Holleman – φωνητικά, τον αρχηγό τους Geoff Thorpe – κιθάρες, Thaen Rasmussen – κιθάρες, Tilen Hudrap – μπάσο και Larry Howe – τύμπανα.
Τι γίνεται όμως με την ουσία του δίσκου; Περίεργοι και διαφορετικοί από ότι συνηθίζει κανείς να ακούει στα αφτιά του. Αυτό είναι ήδη γνωστό. Οι επιρροές τους εδώ και σε σημεία αντιγραφές (πχ έντονες από Iced Earth) είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Το να δείχνεις τις επιρροές σου δεν είναι καθόλου κακό, το να φαίνεται όμως ότι αντιγράφεις κάτι το οποίο έχει ήδη ακουστεί είναι. Άσχετα με το αν αποτελείς εσύ την επιρροή του ή όχι σαν παλαιότερο σχήμα ή επειδή παίζεις στα ίδια μήκη κύματος. Εντόπισα πολλά τέτοια στοιχεία κατά την ακρόασή του πράγμα που το πρώτο αρνητικό πρόσημο έκανε την εμφάνισή του για αρχή. Ακούγοντάς το ξανά και ξανά όμως, παρατηρείς και άλλα θέματα όχι μόνο άσχημα. Στα πολύ θετικά του ανήκει η καταπληκτική κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει, όπως και τα εκπληκτικά σολίδια που κάνουν την εμφάνισή τους στο ενδιάμεσο των τραγουδιών.
 Μεγάλο αρνητικό αποτελεί η παραγωγή του δίσκου όπως και η μη σταθεροποίηση ενός line up. Έλεος πια με το πόσα ονόματα έχουν κάνει παρέλαση από το συγκρότημα, με το μεγαλύτερο αρνητικό να πηγάζει στη μη μόνιμη θέση του τραγουδιστή.
Η δε παραγωγή, σε άλλα κομμάτια, τα τύμπανα παρά είναι μπροστά από τα άλλα όργανα και δε ξεχωρίζεις πολύ εύκολα τι παίζει το κάθε όργανο  ή πχ το μπάσο παραβγαίνει μπροστά σε κάποια άλλα και επίσης παρουσιάζει έντονα σκαμπανεβάσματα τόσο στην ένταση του ήχου ανά κομμάτι όσο και στη μέση των τραγουδιών σαν κάτι να πήγε στραβά στη μίξη του, δε ξέρω. Ιδέες ωραίες υπάρχουν – όχι όμως όλες - και είναι αρκετά καλά δουλεμένες οι περισσότερες από αυτές, παρ’ όλο που φαίνεται σε σημεία το μη δέσιμό τους.
Η παραγωγή όμως το χαντακώνει κατά πολύ. Άνετα θα μπορούσες να το ακούσεις κάποιο βράδυ σε ροκάδικο ή να το αφήσεις να παίζει στο cd player σου κάνοντας παράλληλα κάτι άλλο. Ίσως αν αλλάζανε παραγωγό να έβγαινε το αποτέλεσμα καλύτερο. Επίσης μου περνάει την αίσθηση ότι είναι προϊόν πίεσης χρόνου για κάποιο λόγο, ίσως εξ’ αιτίας του ότι σου δίνει την αίσθηση του βιαστικού.

  Η αλήθεια είναι πως περίμενα μια ανάλογη συνέχεια μετά το “Razorback Killers”, το οποίο είχε σκορπίσει χαμογέλα στις τάξεις του metal και ψιλό απογοητεύτηκα. Ίσως επειδή τα standards μου είχαν ανεβάσει πολύ τον πήχη, δε ξέρω. Καλούτσικος δίσκος, δε συγκαταλέγεται στις κακές στιγμές τους και με τις ακροάσεις τον συνηθίζεις. Αν παραμερίσεις λίγο και τα θέματα της κατά τα άλλα «γυαλισμένης» παραγωγής, λες εντάξει..

Γιώργος Βαλιμίτης