// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

O αδόκητος χαμός του Dusty Hill επανέφερε μοιραία το ερώτημα. Όλοι, λοιπόν, αυτοί οι εναπομένοντες αρχηγοί της φυλής, όπως ο Billy Gibbons, που έχουν πια καβατζάρει τα 70, πόσο εύκολο είναι ακόμη ν’ ασχολούνται και να βγάζουν σε μία εποχή, παγκόσμιας ανασφάλειας, υπαρκτού φόβου και εσχατολαγνείας;

Εδώ έχουμε μια συλλογή από ασκήσεις hard blues ύφους παιγμένες με την χωρίς δεύτερες σκέψεις πώρωση βετεράνων. Μαζί με τον Gibbons, ο 11 χρόνια μικρώτερός του Matt Sorum, o καλιφορνέζος ντράμμερ που όλοι ξέρουν από το πέρασμά του απ΄τους The Cult, τους Guns N’ Roses και τους Velvet Revolver.
Αυτός πρότεινε στον Gibbons να τσεκάρουν ένα στούντιο στην έρημο του Joshua Tree και να ηχογραφήσουν εκεί. Το αποτέλεσμα είναι ένας στην ουσία δίσκος των ZZ TOP χωρίς όμως τον μακαρίτη Hill και τον Beard στα τύμπανα.
Ξεκινά με το γρήγορο “My Lucky Card” με τον Gibbons να πιάνει, φυσικά, το slide. Το κλιπάκι σε φτιάχνει για πολλούς και διάφορου λόγους πριν καν προσέξεις την απλότητα του κομματιού.

Ανάλογο και το απλούστατο –καβλάντα και κάντε στην μπάντα- “She’s On Fire”.
Το “More-More-More” είναι το πρώτο που θυμίζει ZZTOP, ας πούμε εποχής “Pincushion”, με την παραμόρφωση σε κιθάρα και φωνητικά.
Το “Shuffle Step & Slide” είναι ένα φαζαρισμένο ένα Bob Diddley stomp, ενώ το “Vagabond Man” ένα από τις πρώτες νότες καθηλωτικό, υπνωτικό blues, αποχαιρετισμός με την κιθάρα του Gibbons λυμένη, αποστασιοποιημένη από συμβάσεις, ατόφια.

Το “Spanish Fly” ένα ατμοσφαιρικό voodoo blues με ωραία γεμίσματα του Sorum, το μόνο που φτανει τα 4 λεπτά απ΄όλο το δίσκο. Το “West Coast Junkie” είναι από τα ωραία του άλμπουμ, με τα σκαστά τύμπανα και μια ιδέα από Link Wray στην κιθάρα.
Ένα cruiser φτιαγμένο για σάουντρακ road movie, που μεταδίδει το συντονισμό, σε σημείο ν’ ακούς το κροτάλισμα της ουράς του φιδιού και να προσέχεις που πατάν οι μπότες σου.
Το “Stackin’ Bones” είναι μια αφορμή να προσέξεις πώς ακύγεται η βαριά μπαρουτοκαπνισμένη φωνή του Billy μαζί με γυναικεία φωνητικά, αλλά όχι και πολλά παραπάνω.
Το “I Was A Highway” κρατάει τον ακροατή (ή του συνιστά ν΄αλλάξει τασάκι, το πολύ – πολύ) ενώ το “S-G-L-M-B-B-R” ένα hard blues με τα γνωστά λογοπαίγνια του σάτυρου Gibbons (“Some Girls Love My …”) είναι το δεύτερο που θυμίζει τις ασυμβίβαστες εποχές των ZZTOP.
To “Hey baby, que paso” είναι η προέκταση της περσόνας του Gibbons, που και στις συνεντεύξεις ακόμη μιλάει σαν άτυπα πολιτογραφημένος μεξικάνος, ενώ το κλείσιμο με το “Desert High” είναι μεγαλοπρεπές.
Ένα μπουκάλι κανονικό τριπλής απόσταξης bourbon, με την τραχιά φωνή του Billy να κυριαρχεί.
Απάντηση στο ερώτημα της εισαγωγής δεν είναι και τόσο δύσκολο να δοθεί. Όσοι ακροατές έχουν πιάσει μέχρι τώρα την αίσθηση, θ΄ακολουθήσουν το χνάρι του Billy Gibbons, θ’ αφεθούν στην ακρόαση, θα πιστοποιήσουν ότι το blues rock του νότου, στο ευρύ και χαλαρό –αλλά με πώρωση- κλίμα στο οποίο το μοιράζει ο Gibbons θα βοηθήσει, με την ατόφια ξεροκεφαλιά και τη μικρομυθολοφία του (γερά ποτά, άγριες γυναίκες, έρημος και αυτοκίνητα) να υπερβούμε κ α ι αυτή τη συγκυρία.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου