Monday
1Jul
31 Δεκεμβρίου ’94. Ο γάμος Πέτρου στον Άγιο Γεώργιο της Κυψέλης έχει μόλις τελειώσει. Όλα του γάμου δύσκολα, τα στέφανα δανεικά κι η νύφη στον τρίτο μήνα. Ούτε που το πίστευε.
Εκδρομές, γήπεδα, ξενύχτια, συζητήσεις γκόμενες, δέκα ζωές ολόκληρες κολλητοί. Και πήγε και παντρεύτηκε ο μαλάκας.
Ο μουντός ήλιος δύει αμετάπειστος λίγα λεπτά μετά τις πέντε πίσω από τον τρούλο της εκκλησίας και πάει να χαθεί στην ανηφόρα για Ευελπίδων, καθώς ορδές τα σόγια από σκουροντυμένες θείτσες με πόδια σαν πιθάρια περισυλλέγουν μπομπονιέρες.
Έκανε έναν γύρο την πλατεία πριν αποφασίσει αν θα πήγαινε στο σπίτι του Πέτρου για το τραπέζι. Τον κοιτούσε από μακριά στη διάρκεια της τελετής. Όσο και να προσπαθούσε, ήτανε φανερό, τα είχε χαμένα. Το κρύο και τα στολισμένα μπαλκόνια των εξαόροφων τον οδηγούνε αριστερά στην Επτανήσου. Περνάει την Τήνου και την Κεφαλληνίας, παρακολουθώντας τα εμπορικά σιγά σιγά να μαζεύουνε.
Βγαίνει στην οδό Κυψέλης, την καρδιά της γειτονιάς του. Μπαίνει από συνήθεια στο Music Box, την τρύπα των βία είκοσι τετραγωνικών με τους δίσκους και τις κασσέττες λίγο μετά τη γωνία με Αγίου Μελετίου.
Μετά την έφοδο στην αγορά του cd, το Music Box όλο και μαραζώνει. Προσπαθεί να ξεφορτωθεί το στοκ και φέρνει και κανα cd ή κανά ακριβό βινύλιο στους πέντε έξι θαμώνες – συλλέκτες.
Η βιτρίνα, με τα αμμολοφάκια σκόνης και τα τέσσερα ίδια εδώ και χρόνια κιτρινισμένα βινύλια στις τέσσερις άκρες της (Moody Blues το Question Of Balance, Supertramp το Breakfast In America, Dylan το Desire και Stones το Sticky Fingers) έχει στο κέντρο της, κάτω από ένα μίνι Χριστουγεννιάτικο δέντρο, χειρόγραφη με αβανταδόρικη γραφή μακραδορέ μια ανακοίνωση σε χαρτόνι, που του τραβάει την προσοχή: «ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΣΣΕΤΤΕΣ ΜΑΣ 250 ΔΡΧ!!!».
Ο Φώτης που το τρέχει, έχει σήμερα αφήσει στο πόδι του τη Μάρα, τη φοιτήτρια νοσηλευτικής από την Αγριά του Βόλου – τον σκατζάρει πότε - πότε για χαρτζηλίκι. Την χαιρέτησε μ΄ένα νεύμα, χαλάρωσε λίγο το κασκώλ και πήγε κατευθείαν στο ράφι με τις προσφορές. Δεν θα χάλαγε μια κασσέττα την τελευταία μέρα του χρόνου. Ποια όμως; Κάτι που να τον πηγαίνει στα παλιά. Στα τσιμέντα της Γκράβας, με τον Πέτρο. Που πήγε ο μαλάκας και παντρεύτηκε.
Είδε στη ράχη τον τίτλο. Την έπιασε στα χέρια του βγάζοντάς την στα γρήγορα απ’ τις πυκνά ταξινομημένες κασσέττες της προσφοράς, όλες σε τέσσερα ξύλινα ράφια δίπλα στο ταμείο. Η ταινία ασφαλείας δε θα ξεκόλαγε από το πλαστικό κουτί ούτε με καλέμι. Θα πρέπει να βρισκόταν μέσα στο μικροσκοπικό δισκάδικο άθικτη από το «ογδοντατέσσερο».
Τα λόγια ήρθαν΄από μόνα τους, καθώς άπλωσε το χέρι και την άφησε μπροστά στην ελαφρώς έκπληκτη Μάρα. «Αυτήν».
“I want a new drug
One that does what it should
One that won't make me feel too bad
One that won't make me feel too good”
O ήχος της που σημάδεψε την αυγή της δεκαετίας του ’60, να σφύζει από πνευστά και dοo-wop φωνητικά, ανυποχώρητα αισιόδοξος, σφιχτοδεμένος. Φορμουλαρισμένος σε τετράλεπτο κοστούμι ετοιμοπαράδοτο για τα ραδιοκύματα FM, με προορισμό να χτυπήσει κατευθείαν τον θυμικό του στόχο, το υποσυνείδητο μουσικό υλικό πάνω στο οποίο έχουν μεγαλώσει όλες οι ηλικίες ανάμεσα στα 15 και τα 35. Αυτές που έμπαιναν στην εποχή του Ronald του Reagan, με stars in their eyes, πεινασμένες για χρήμα, διψασμένες για λάμψη, πάρτυ κι έρωτα ανύποπτες για παρενέργειες, ενδόμυχα βέβαιη για τα πελονεκτήματα της ομογενοποίησης. Απλά μουσικά υλικά, που ελάχιστους ακροατές μπορούν ν’ απωθήσουν. Αυτό υπήρξε για την Αμερική της δεκαετίας του ’80 ο ήχος των Huey Lewis & the News.
Γεννημένος στις 5 Ιουλίου του 1950 στη Νέα Υόρκη ως Hugh Anthony Cregg ο τρίτος, μεγαλωμένος στην Καλιφόρνια, παιδί προοδευτικών – αλλά από τα 13 του χωρισμένων- γονιών, ο Huey Lewis δεν θέλησε κατά το συγκρουσιακό διαζύγιο των δικών του να διαλέξει με ποιόν θα μείνει (όπως τον προέτρεψε ο δικαστής), γι’ αυτό, «για το καλό του», εξορίστηκε σ’ ένα κλειστό κολλέγιο αρρένων στην Ανατολική Ακτή, 3.000 μίλια μακριά από τον τόπο όπου μεγάλωσε. Αποξένωση και ανάγκη να τα βγάλει πέρα μόνος του τον επισκέπτονται λοιπόν από νωρίς, κι εκείνος ακούει με τις ώρες ραδιόφωνο κι αρχίζει να μαθαίνει φυσαρμόνικα, αφού τα φώτα των κοιτώνων του κολλεγίου σβήνουν από τις οκτώ κάθε βράδυ. Ο μικρός θα αποδειχθεί ανθεκτικός και πείσμων.
Οι ακαδημαϊκές επιδόσεις του δείχνουν υποσχόμενες, καθώς ξεκινά να φοιτά το Πανεπιστήμιο του Cornell, πίσω στη Νέα Υόρκη. Παρά τα αριστεία στα μαθηματικά και τις διακρίσεις στο baseball, ως ανήσυχο all American boy στο κλείσιμο της δεκαετίας του ‘60, θα παρατήσει τις σπουδές και θα γυρίσει ολόκληρη τη χώρα με ωτοστοπ, περνώντας ατέλειωτες ώρες αναμονής σε σταθμούς λεωφορείων και τραίνων και παίζοντας φυσαρμόνικα για να τον επιούσιο. Το καλοκαίρι του Woodstock, στα 19 του, εκείνος θα επιστρέψει στο ηλιόλουστο San Francisco για ν’ ακολουθήσει ολόψυχα το όνειρό του, να γίνει μουσικός. Η συμμετοχή του στο country/ψυχεδελικό σχήμα των Clover θα κρατήσει για μερικά χρόνια, αρκετά για να του φτιάξει κάποια φήμη στους μουσικούς κύκλους του Λονδίνου (όπου οι Clover μετανάστευσαν για να κυκλοφορήσουν δύο άσημους δίσκους), κυρίως για τα εύπλαστα φωνητικά του και την αυτοσχεδιαστική του φυσαρμόνικα (χαρακτηριστική η εμφάνισή του ως “Huey Harp” στο περίφημο “Live And Dangerous” των Thin Lizzy το 1978, μια πρόωρη υποσημείωση καρριέρας που εκθειάστηκε ετεροχρονισμένα). Το σχήμα θα τα παρατήσει, από έλλειψη κατεύθυνσης και επαγγελματισμού και ο Huey, έχοντας καβαντζάρει τα 28, θα επιστρέψει στην δυτική ακτή και θ’ αρχίσει να παίζει ζωντανά σ’ ένα κλαμπάκι του παραθαλάσσιου Corte Madeira στη μέση της Καλιφόρνια, μ’ όλον τον Ειρηνικό μπροστά του.
Εκεί θα γνωριστεί με τα κατοπινά μέλη των The News. Τον βραχύσωμο κιθαρίστα με τη μικροσκοπική χαίτη Chris Hayes. Τον πολυοργανίστα [κιθάρα, πλήκτρα, σαξόφωνο] Johnny Colla. Τον ψηλέα μπασίστα με τις ροκαμπιλάδικές φαβορίτες, τα πέτσινα παντελόνια και το τσιγάρο να κρέμεται απ΄το σφιγμένο του χείλι Mario Cipollina. Τον ξανθό νερντ με τα πατομπούκαλα Bill Gibson που έπαιζε ντραμς και τον κατσαρομάλλη με το πονηρό μάτι Sean Hopper που πασπάτευε ό,τι πλήκτρο υπήρχε εύκαιρο.
Τον Ιούνιο του ’80, το ντεμπούτο άλμπουμ “Huey Lewis & The News” από τη Chrysalis Records, παρ΄ότι δεν θα σημειώσει αξιοσημείωτες πωλήσεις, βοηθά να φτιάξουν όνομα στο κύκλωμα των club της Δυτικής Ακτής. Χρειάζονται οπωσδήποτε μια επιτυχία προκειμένου το δεύτερο άλμπουμ να μην γίνει και το τελευταίο τους.
Το “Picture This”, ολόκληρο σε παραγωγή του Mutt Lange, τους προσφέρει τρεις: “Do you Believe In Love?” (17/4/82, US#7), “Hope You Love Me Like You Say You Do” (US#36, Ιούνιος ’82), “Working For A Livin’’’ (US#41, Σεπτ. ’82). Ο δίσκος γίνεται χρυσός, μένει στο top 200 του Billboard για πάνω από έξι μήνες και η μπάντα αποκτά εμπορική υπόσταση.
Ηχογραφημένο εξ ολοκλήρου στην Καλιφόρνια και σε παραγωγή της ίδιας της μπάντας, το τρίτο άλμπουμ με τίτλο “Sports” θα γίνει ένα δικογραφικό ορόσημο για την μουσική βιομηχανία της δεκαετίας του ‘80. Δεν είναι τα 7 εκατομμύρια αντίτυπα, ούτε τα πέντε single που πότισαν επί έναν ολόκληρο χρόνο το MTV. Είναι ότι μέσα στην εποχή της υπερβολής, των συνθεσάϊζερ, της Madonna και της εύθραυστης ποπ (Duran Duran, Thomson Twins, Culture Club, Frankie Goes To Hollywood), του μαύρου που ήθελε να γίνει λευκός, του Spingsteen που μόλις έχει ξαναγεννηθεί στις U.S. of A., του hard rock από το Sunset Strip, που έχει αρχίσει να υψωνει τις παρδαλές φωνακλάδικες παντιέρες του με Quiet Riot, Motley Crue και Ratt, μέσα στο καλοκαίρι της χρονιάς των Ολυμπιακών του Λος Άντζελες που προμοτάρονταν ως «Οι Αγώνες του Ελεύθερου Κόσμου», έναντι εκείνων της Μόσχας τέσσερα χρόνια πριν, o Huey και οι News σέρβιραν ένα εξ ολοκλήρου αμερικάνικο πιάτο μουσικής απενοχοποίησης, χωρίς προσποίηση και φαντασμαγορία: συγκροτημένο από σπιτικά υλικά, προσδόκιμο ροκ-εν-ρολ απ’ αυτό που πάνω της χτίστηκε το αμερικάνικο όνειρο του καρώ γυρισμένου μανικιοού και του μπλε κολλάρου. Απαραίτητο για τα αγόρια σαν τις σελίδες με αθλητικά στην καθημερινή εφημερίδα. Που λέγονται, πώς αλλιώς, “Sports”.
Το “Sports”, με εξώφυλλο ένα παλιομοδίτικο κολλάζ με τον Huey και το διπλοσάγωνό του σε πρώτο πλάνο, με το σακκάκι στον ώμο κρεμασμένο απ’ τον δείκτη του («Το γυρίσαμε στο “2 Α.Μ. Club” στην Noe Valley στην Καλιφόρνια και την ημέρα της φωτογράφησης είχα ένα βαρύ χανγκόουβερ, ήμουν εντελώς λιώμα») τους έξι της μπάντας σαν παλιοπαρέα με τα ρούχα της δουλειάς σ΄ένα μπαρ με νταρτς, μπιλιάρδο, ποικίλες φιάλες μπύρας και τηλεόραση στην γωνία ψηλά να δείχνει μια φάση από παιχνίδι των San Francisco 49s (την ομάδα του Huey στο λεγόμενο, o θεός να το κάνει, football) κυκλοφορεί τον Οκτώβριο του ’83 και θα αργήσει να πάρει μπρος. Όμως όταν θα πάρει, θα κάνει θραύση, επί έναν ολόκληρο χρόνο, μένοντας συνολικά επί 160 ολόκληρες εβδομάδες στα πρώτα 200 του Billboard.
Ο τίτλος έπαιζε με την διαδεδομένη στην Καλιφόρνια των ‘70s προσφώνηση για τις αντροπαρέες («Μάγκες») και την κυριολεξία του: «Τα Αθλητικά. Στο εξώφυλλο δείχνει πώς οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω είχαν επαφή με τα αθλητικά: μέσα σ’ ένα μπαρ, βλέποντας τηλεόραση».
Κατά σύμπτωση, «Μαγκίτες», αλληλοπροσφωνούνταν «το ογδοντατέσσερο» τα αλάνια στη Γκράβα.
To πρώτο σινγκλ “Heart And Soul” με τον ημιχορευτικό ρετρό ήχο του, τη ρυθμική ροκάρια και το βίντεο κλιπ με τον Huey να κυνηγάει μια καλοβαλμένη ξανθιά σ΄ένα πάρτυ από περίεργα πανκ μούτρα, θα βάλει τον πήχυ ψηλά (US#8, 26/11/83).
Η μπάντα βγαίνει σε περιοδεία, παίζοντας με 38 Special, Johnny Van Zant Band, από το Μάϊο και μετά όντας πρώτο όνομα κι έχοντας support τους Double Trouble του Stevie Ray Vaughan. Ως δεύτερο σινγκλ, τo ακόμη πιο χορευτικό φανκ-ποπ “I Want A New Drug”, με το μπάσο-συνθεσάϊζερ να τονίζει τον ρυθμό γίνεται επίσης μεγάλη επιτυχία (US#6, 24/3/84).
Τα πνευστά του –ενισχυμένα από συνθεσάϊζερ- τα κατέκλεψε λίγους μήνες αργότερα ένα τραγούδι που έμελλε να γίνει από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς. Το “Ghostbusters”, από την ομώνυμη ταινία με Dan Aykroyd και Bill Murray που έσπασε τα ταμεία, με τη φωνή του Ray Parker Jr. θα οδηγήσει σε μια έντονη δικαστική διαμάχη τον Huey και την Columbia Pictures.
Το κομμάτι πάντως του Huey, αν μιλάμε για οικουμενικότητα, στη χώρα μας έχει ως μέτρο επιτυχίας ότι ακούγεται στο «Βασικά Καλησπέρα σας», την καλτ βιντεοταινία με Ψάλτη και Γαρδέλη, γυρισμένη στην ντίσκο “Video”.
«Ασφαλώς και δεν είναι ένα τραγούδι υπέρ των ναρκωτικών. Είναι ένα ερωτικό τραγούδι. Ο αληθινός έρωτας περιέχει και χιούμορ και θυμός και σύγχυση και όλα αυτά τα πράγματα», θα πει ο Huey σε συνέντευξή του στο περιοδικό Hits, στο τεύχος Ιουλίου του ’84.
Ακριβώς τη στιγμή που ο δίσκος “Sports” στρογγυλοκάθεται στο No1 του Billboard (US#1, 30/6/84), το 3ο σινγκλ από το άλμπουμ “The Heart Of Rock N’ Roll”, μια ωδή-travelogue στο διαχρονικό ροκ-εν-ρολ, όπως και να παίζεται, “with a million styles”, από την Ανατολική ως τη Δυτική ακτή, μπαίνει κι αυτό στο top-10 του Hot -100 και δεν λέει να βγει (US#6 από 9/6 ως και 30/6/1984). Στο βίντεο, η μπάντα παίζει vintage μαυρόασπρη και προκαλεί κύματα ενθουσιασμού αλά Monkees ενώ παρεμβάλλονται πλανάκια από Chuck Berry και Elvis.
Ένα μικροσάουντρακ καλοκαιρινής ευεξίας και αθώας ανωριμότητας, το "If This Is It” με τη βοήθεια ενός κλιπ με απέραντες παραλίες, μικρά μπικίνι και φιλιά δίπλα στο κύμα γίνεται το τέταρτο hit single (US#6, 15/9/84).
Beach Βoys ξαναζωντανεμένοι, είκοσι χρόνια μετά. Η ρετρομανία με τα «ανέμελα ’60s» έπαιξε πολύ ως εναλλακτική στα κατεξοχήν δοσμένα στην μουσική νεωτερικότητα ‘80s, ιδίως με άπειρες διασκευές παλιών επιτυχιών. Όμως πίσω από το “If This Is It” υπήρχε ένα αυθεντικό γκρουπ που έπαιζε ρετρό γιατί έτσι ένιωθε, κατορθώνοντας ν’ ακούγεται περιέργως straight και μαγκιώρικη μέσα στην τόση και τέτοιαε έκτασης μουσική υπερβολή της εποχής.
Το ροκ-εν-ρολ ως ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο όλων των τάσεων και όλων των ειδών μουσικής που απευθύνονται σε νιάτα που βράζει το αίμα τους, είναι σε κάθε εποχή δύσκολο να βρεις κάποιον να το αντιπαθεί.
Ο δίσκος με τα 9 κομμάτια (στην ίδια φλέβα και το ίδιο ευχάριστα ακούγονται το γκαζιάρικο “Crack Me Up”, το σλογκανικό “Finally Found A Home”, το πλήρως '50s “Bad Is Bad”, με το “Honly Tonk Blues” να είναι ένα πρόχειρο πειραματάκι πάνω σ’ αυτό που λέει ο τίτλος) λίγο πριν το τέλος της χρονιάς, απέδωσε κι ένα τελευταίο single, το “Walking On A Thin Line” που με την φόρα της επιτυχίας θα μπει κι αυτό στο top-20 (US#18, 8/12/84).
Για τον Huey, τον ψηλέα με το ελαφρύ ψεύδισμα, το ανυπόκριτο χαμόγελο και το φρύδι αλά Τομ Σέλεκ το 1984 θα γίνει η χρονιά της ζωής του. Στα 34 του, με σύστημα και επιμονή στην καρδιά του ροκ-εν-ρολ, την άμεση feelgood αύρα της παρέας που συμπράττει για να κλειδώσει έξω από την ψυχή της τα προβλήματα όλου του υπόλοιπου κόσμου, οδήγησε τους “The News” σε μια από τις πιο ψηλές κορυφές του όρους Rushmore της αμερικάνικης δισκογραφίας. ένα πόστερ πέντε τριαντάρηδων που παίζανε παλιό ροκ-εν-ρολ μέσα σ’ ένα αχανές μουσικό τοπίο από νεωτερικότητες κι εξαλλοσύνες. Η συνέχεια, όλα έτσι έδειχναν, θα ήταν για πάρτη του, αλλά και για τους «Μαγκίτες» του ακόμη καλύτερη.
Ώρα εφτά και τέταρτο, ανηφορίζοντας την Φωκίωνος Νέγρη, με τα φώτα στα διαμερίσματα να πληθαίνουν για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν και τους δρόμους ν’ αδειάζουν, το ίδιο ήθελε να πιστέψει κι ο ίδιος. Το ευχήθηκε μάλιστα από μέσα του για τον Πέτρο, κι ας πήγε ο μαλάκας και παντρεύτηκε. Η συνέχεια, δεν μποερεί, θα είναι καλύτερη. Τί διάολο, σε λίγες ώρες πάμε να φάμε το μισό κι αυτής της δεκαετίας. Μπαίνει το 1995.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Ο μουντός ήλιος δύει αμετάπειστος λίγα λεπτά μετά τις πέντε πίσω από τον τρούλο της εκκλησίας και πάει να χαθεί στην ανηφόρα για Ευελπίδων, καθώς ορδές τα σόγια από σκουροντυμένες θείτσες με πόδια σαν πιθάρια περισυλλέγουν μπομπονιέρες.
Έκανε έναν γύρο την πλατεία πριν αποφασίσει αν θα πήγαινε στο σπίτι του Πέτρου για το τραπέζι. Τον κοιτούσε από μακριά στη διάρκεια της τελετής. Όσο και να προσπαθούσε, ήτανε φανερό, τα είχε χαμένα. Το κρύο και τα στολισμένα μπαλκόνια των εξαόροφων τον οδηγούνε αριστερά στην Επτανήσου. Περνάει την Τήνου και την Κεφαλληνίας, παρακολουθώντας τα εμπορικά σιγά σιγά να μαζεύουνε.
Βγαίνει στην οδό Κυψέλης, την καρδιά της γειτονιάς του. Μπαίνει από συνήθεια στο Music Box, την τρύπα των βία είκοσι τετραγωνικών με τους δίσκους και τις κασσέττες λίγο μετά τη γωνία με Αγίου Μελετίου.
Μετά την έφοδο στην αγορά του cd, το Music Box όλο και μαραζώνει. Προσπαθεί να ξεφορτωθεί το στοκ και φέρνει και κανα cd ή κανά ακριβό βινύλιο στους πέντε έξι θαμώνες – συλλέκτες.
Η βιτρίνα, με τα αμμολοφάκια σκόνης και τα τέσσερα ίδια εδώ και χρόνια κιτρινισμένα βινύλια στις τέσσερις άκρες της (Moody Blues το Question Of Balance, Supertramp το Breakfast In America, Dylan το Desire και Stones το Sticky Fingers) έχει στο κέντρο της, κάτω από ένα μίνι Χριστουγεννιάτικο δέντρο, χειρόγραφη με αβανταδόρικη γραφή μακραδορέ μια ανακοίνωση σε χαρτόνι, που του τραβάει την προσοχή: «ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΣΣΕΤΤΕΣ ΜΑΣ 250 ΔΡΧ!!!».
Ο Φώτης που το τρέχει, έχει σήμερα αφήσει στο πόδι του τη Μάρα, τη φοιτήτρια νοσηλευτικής από την Αγριά του Βόλου – τον σκατζάρει πότε - πότε για χαρτζηλίκι. Την χαιρέτησε μ΄ένα νεύμα, χαλάρωσε λίγο το κασκώλ και πήγε κατευθείαν στο ράφι με τις προσφορές. Δεν θα χάλαγε μια κασσέττα την τελευταία μέρα του χρόνου. Ποια όμως; Κάτι που να τον πηγαίνει στα παλιά. Στα τσιμέντα της Γκράβας, με τον Πέτρο. Που πήγε ο μαλάκας και παντρεύτηκε.
Είδε στη ράχη τον τίτλο. Την έπιασε στα χέρια του βγάζοντάς την στα γρήγορα απ’ τις πυκνά ταξινομημένες κασσέττες της προσφοράς, όλες σε τέσσερα ξύλινα ράφια δίπλα στο ταμείο. Η ταινία ασφαλείας δε θα ξεκόλαγε από το πλαστικό κουτί ούτε με καλέμι. Θα πρέπει να βρισκόταν μέσα στο μικροσκοπικό δισκάδικο άθικτη από το «ογδοντατέσσερο».
Τα λόγια ήρθαν΄από μόνα τους, καθώς άπλωσε το χέρι και την άφησε μπροστά στην ελαφρώς έκπληκτη Μάρα. «Αυτήν».
“I want a new drug
One that does what it should
One that won't make me feel too bad
One that won't make me feel too good”
O ήχος της που σημάδεψε την αυγή της δεκαετίας του ’60, να σφύζει από πνευστά και dοo-wop φωνητικά, ανυποχώρητα αισιόδοξος, σφιχτοδεμένος. Φορμουλαρισμένος σε τετράλεπτο κοστούμι ετοιμοπαράδοτο για τα ραδιοκύματα FM, με προορισμό να χτυπήσει κατευθείαν τον θυμικό του στόχο, το υποσυνείδητο μουσικό υλικό πάνω στο οποίο έχουν μεγαλώσει όλες οι ηλικίες ανάμεσα στα 15 και τα 35. Αυτές που έμπαιναν στην εποχή του Ronald του Reagan, με stars in their eyes, πεινασμένες για χρήμα, διψασμένες για λάμψη, πάρτυ κι έρωτα ανύποπτες για παρενέργειες, ενδόμυχα βέβαιη για τα πελονεκτήματα της ομογενοποίησης. Απλά μουσικά υλικά, που ελάχιστους ακροατές μπορούν ν’ απωθήσουν. Αυτό υπήρξε για την Αμερική της δεκαετίας του ’80 ο ήχος των Huey Lewis & the News.
Γεννημένος στις 5 Ιουλίου του 1950 στη Νέα Υόρκη ως Hugh Anthony Cregg ο τρίτος, μεγαλωμένος στην Καλιφόρνια, παιδί προοδευτικών – αλλά από τα 13 του χωρισμένων- γονιών, ο Huey Lewis δεν θέλησε κατά το συγκρουσιακό διαζύγιο των δικών του να διαλέξει με ποιόν θα μείνει (όπως τον προέτρεψε ο δικαστής), γι’ αυτό, «για το καλό του», εξορίστηκε σ’ ένα κλειστό κολλέγιο αρρένων στην Ανατολική Ακτή, 3.000 μίλια μακριά από τον τόπο όπου μεγάλωσε. Αποξένωση και ανάγκη να τα βγάλει πέρα μόνος του τον επισκέπτονται λοιπόν από νωρίς, κι εκείνος ακούει με τις ώρες ραδιόφωνο κι αρχίζει να μαθαίνει φυσαρμόνικα, αφού τα φώτα των κοιτώνων του κολλεγίου σβήνουν από τις οκτώ κάθε βράδυ. Ο μικρός θα αποδειχθεί ανθεκτικός και πείσμων.
Οι ακαδημαϊκές επιδόσεις του δείχνουν υποσχόμενες, καθώς ξεκινά να φοιτά το Πανεπιστήμιο του Cornell, πίσω στη Νέα Υόρκη. Παρά τα αριστεία στα μαθηματικά και τις διακρίσεις στο baseball, ως ανήσυχο all American boy στο κλείσιμο της δεκαετίας του ‘60, θα παρατήσει τις σπουδές και θα γυρίσει ολόκληρη τη χώρα με ωτοστοπ, περνώντας ατέλειωτες ώρες αναμονής σε σταθμούς λεωφορείων και τραίνων και παίζοντας φυσαρμόνικα για να τον επιούσιο. Το καλοκαίρι του Woodstock, στα 19 του, εκείνος θα επιστρέψει στο ηλιόλουστο San Francisco για ν’ ακολουθήσει ολόψυχα το όνειρό του, να γίνει μουσικός. Η συμμετοχή του στο country/ψυχεδελικό σχήμα των Clover θα κρατήσει για μερικά χρόνια, αρκετά για να του φτιάξει κάποια φήμη στους μουσικούς κύκλους του Λονδίνου (όπου οι Clover μετανάστευσαν για να κυκλοφορήσουν δύο άσημους δίσκους), κυρίως για τα εύπλαστα φωνητικά του και την αυτοσχεδιαστική του φυσαρμόνικα (χαρακτηριστική η εμφάνισή του ως “Huey Harp” στο περίφημο “Live And Dangerous” των Thin Lizzy το 1978, μια πρόωρη υποσημείωση καρριέρας που εκθειάστηκε ετεροχρονισμένα). Το σχήμα θα τα παρατήσει, από έλλειψη κατεύθυνσης και επαγγελματισμού και ο Huey, έχοντας καβαντζάρει τα 28, θα επιστρέψει στην δυτική ακτή και θ’ αρχίσει να παίζει ζωντανά σ’ ένα κλαμπάκι του παραθαλάσσιου Corte Madeira στη μέση της Καλιφόρνια, μ’ όλον τον Ειρηνικό μπροστά του.
Εκεί θα γνωριστεί με τα κατοπινά μέλη των The News. Τον βραχύσωμο κιθαρίστα με τη μικροσκοπική χαίτη Chris Hayes. Τον πολυοργανίστα [κιθάρα, πλήκτρα, σαξόφωνο] Johnny Colla. Τον ψηλέα μπασίστα με τις ροκαμπιλάδικές φαβορίτες, τα πέτσινα παντελόνια και το τσιγάρο να κρέμεται απ΄το σφιγμένο του χείλι Mario Cipollina. Τον ξανθό νερντ με τα πατομπούκαλα Bill Gibson που έπαιζε ντραμς και τον κατσαρομάλλη με το πονηρό μάτι Sean Hopper που πασπάτευε ό,τι πλήκτρο υπήρχε εύκαιρο.
Τον Ιούνιο του ’80, το ντεμπούτο άλμπουμ “Huey Lewis & The News” από τη Chrysalis Records, παρ΄ότι δεν θα σημειώσει αξιοσημείωτες πωλήσεις, βοηθά να φτιάξουν όνομα στο κύκλωμα των club της Δυτικής Ακτής. Χρειάζονται οπωσδήποτε μια επιτυχία προκειμένου το δεύτερο άλμπουμ να μην γίνει και το τελευταίο τους.
Το “Picture This”, ολόκληρο σε παραγωγή του Mutt Lange, τους προσφέρει τρεις: “Do you Believe In Love?” (17/4/82, US#7), “Hope You Love Me Like You Say You Do” (US#36, Ιούνιος ’82), “Working For A Livin’’’ (US#41, Σεπτ. ’82). Ο δίσκος γίνεται χρυσός, μένει στο top 200 του Billboard για πάνω από έξι μήνες και η μπάντα αποκτά εμπορική υπόσταση.
Ηχογραφημένο εξ ολοκλήρου στην Καλιφόρνια και σε παραγωγή της ίδιας της μπάντας, το τρίτο άλμπουμ με τίτλο “Sports” θα γίνει ένα δικογραφικό ορόσημο για την μουσική βιομηχανία της δεκαετίας του ‘80. Δεν είναι τα 7 εκατομμύρια αντίτυπα, ούτε τα πέντε single που πότισαν επί έναν ολόκληρο χρόνο το MTV. Είναι ότι μέσα στην εποχή της υπερβολής, των συνθεσάϊζερ, της Madonna και της εύθραυστης ποπ (Duran Duran, Thomson Twins, Culture Club, Frankie Goes To Hollywood), του μαύρου που ήθελε να γίνει λευκός, του Spingsteen που μόλις έχει ξαναγεννηθεί στις U.S. of A., του hard rock από το Sunset Strip, που έχει αρχίσει να υψωνει τις παρδαλές φωνακλάδικες παντιέρες του με Quiet Riot, Motley Crue και Ratt, μέσα στο καλοκαίρι της χρονιάς των Ολυμπιακών του Λος Άντζελες που προμοτάρονταν ως «Οι Αγώνες του Ελεύθερου Κόσμου», έναντι εκείνων της Μόσχας τέσσερα χρόνια πριν, o Huey και οι News σέρβιραν ένα εξ ολοκλήρου αμερικάνικο πιάτο μουσικής απενοχοποίησης, χωρίς προσποίηση και φαντασμαγορία: συγκροτημένο από σπιτικά υλικά, προσδόκιμο ροκ-εν-ρολ απ’ αυτό που πάνω της χτίστηκε το αμερικάνικο όνειρο του καρώ γυρισμένου μανικιοού και του μπλε κολλάρου. Απαραίτητο για τα αγόρια σαν τις σελίδες με αθλητικά στην καθημερινή εφημερίδα. Που λέγονται, πώς αλλιώς, “Sports”.
Το “Sports”, με εξώφυλλο ένα παλιομοδίτικο κολλάζ με τον Huey και το διπλοσάγωνό του σε πρώτο πλάνο, με το σακκάκι στον ώμο κρεμασμένο απ’ τον δείκτη του («Το γυρίσαμε στο “2 Α.Μ. Club” στην Noe Valley στην Καλιφόρνια και την ημέρα της φωτογράφησης είχα ένα βαρύ χανγκόουβερ, ήμουν εντελώς λιώμα») τους έξι της μπάντας σαν παλιοπαρέα με τα ρούχα της δουλειάς σ΄ένα μπαρ με νταρτς, μπιλιάρδο, ποικίλες φιάλες μπύρας και τηλεόραση στην γωνία ψηλά να δείχνει μια φάση από παιχνίδι των San Francisco 49s (την ομάδα του Huey στο λεγόμενο, o θεός να το κάνει, football) κυκλοφορεί τον Οκτώβριο του ’83 και θα αργήσει να πάρει μπρος. Όμως όταν θα πάρει, θα κάνει θραύση, επί έναν ολόκληρο χρόνο, μένοντας συνολικά επί 160 ολόκληρες εβδομάδες στα πρώτα 200 του Billboard.
Ο τίτλος έπαιζε με την διαδεδομένη στην Καλιφόρνια των ‘70s προσφώνηση για τις αντροπαρέες («Μάγκες») και την κυριολεξία του: «Τα Αθλητικά. Στο εξώφυλλο δείχνει πώς οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω είχαν επαφή με τα αθλητικά: μέσα σ’ ένα μπαρ, βλέποντας τηλεόραση».
Κατά σύμπτωση, «Μαγκίτες», αλληλοπροσφωνούνταν «το ογδοντατέσσερο» τα αλάνια στη Γκράβα.
To πρώτο σινγκλ “Heart And Soul” με τον ημιχορευτικό ρετρό ήχο του, τη ρυθμική ροκάρια και το βίντεο κλιπ με τον Huey να κυνηγάει μια καλοβαλμένη ξανθιά σ΄ένα πάρτυ από περίεργα πανκ μούτρα, θα βάλει τον πήχυ ψηλά (US#8, 26/11/83).
Η μπάντα βγαίνει σε περιοδεία, παίζοντας με 38 Special, Johnny Van Zant Band, από το Μάϊο και μετά όντας πρώτο όνομα κι έχοντας support τους Double Trouble του Stevie Ray Vaughan. Ως δεύτερο σινγκλ, τo ακόμη πιο χορευτικό φανκ-ποπ “I Want A New Drug”, με το μπάσο-συνθεσάϊζερ να τονίζει τον ρυθμό γίνεται επίσης μεγάλη επιτυχία (US#6, 24/3/84).
Τα πνευστά του –ενισχυμένα από συνθεσάϊζερ- τα κατέκλεψε λίγους μήνες αργότερα ένα τραγούδι που έμελλε να γίνει από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς. Το “Ghostbusters”, από την ομώνυμη ταινία με Dan Aykroyd και Bill Murray που έσπασε τα ταμεία, με τη φωνή του Ray Parker Jr. θα οδηγήσει σε μια έντονη δικαστική διαμάχη τον Huey και την Columbia Pictures.
Το κομμάτι πάντως του Huey, αν μιλάμε για οικουμενικότητα, στη χώρα μας έχει ως μέτρο επιτυχίας ότι ακούγεται στο «Βασικά Καλησπέρα σας», την καλτ βιντεοταινία με Ψάλτη και Γαρδέλη, γυρισμένη στην ντίσκο “Video”.
«Ασφαλώς και δεν είναι ένα τραγούδι υπέρ των ναρκωτικών. Είναι ένα ερωτικό τραγούδι. Ο αληθινός έρωτας περιέχει και χιούμορ και θυμός και σύγχυση και όλα αυτά τα πράγματα», θα πει ο Huey σε συνέντευξή του στο περιοδικό Hits, στο τεύχος Ιουλίου του ’84.
Ακριβώς τη στιγμή που ο δίσκος “Sports” στρογγυλοκάθεται στο No1 του Billboard (US#1, 30/6/84), το 3ο σινγκλ από το άλμπουμ “The Heart Of Rock N’ Roll”, μια ωδή-travelogue στο διαχρονικό ροκ-εν-ρολ, όπως και να παίζεται, “with a million styles”, από την Ανατολική ως τη Δυτική ακτή, μπαίνει κι αυτό στο top-10 του Hot -100 και δεν λέει να βγει (US#6 από 9/6 ως και 30/6/1984). Στο βίντεο, η μπάντα παίζει vintage μαυρόασπρη και προκαλεί κύματα ενθουσιασμού αλά Monkees ενώ παρεμβάλλονται πλανάκια από Chuck Berry και Elvis.
Ένα μικροσάουντρακ καλοκαιρινής ευεξίας και αθώας ανωριμότητας, το "If This Is It” με τη βοήθεια ενός κλιπ με απέραντες παραλίες, μικρά μπικίνι και φιλιά δίπλα στο κύμα γίνεται το τέταρτο hit single (US#6, 15/9/84).
Beach Βoys ξαναζωντανεμένοι, είκοσι χρόνια μετά. Η ρετρομανία με τα «ανέμελα ’60s» έπαιξε πολύ ως εναλλακτική στα κατεξοχήν δοσμένα στην μουσική νεωτερικότητα ‘80s, ιδίως με άπειρες διασκευές παλιών επιτυχιών. Όμως πίσω από το “If This Is It” υπήρχε ένα αυθεντικό γκρουπ που έπαιζε ρετρό γιατί έτσι ένιωθε, κατορθώνοντας ν’ ακούγεται περιέργως straight και μαγκιώρικη μέσα στην τόση και τέτοιαε έκτασης μουσική υπερβολή της εποχής.
Το ροκ-εν-ρολ ως ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο όλων των τάσεων και όλων των ειδών μουσικής που απευθύνονται σε νιάτα που βράζει το αίμα τους, είναι σε κάθε εποχή δύσκολο να βρεις κάποιον να το αντιπαθεί.
Ο δίσκος με τα 9 κομμάτια (στην ίδια φλέβα και το ίδιο ευχάριστα ακούγονται το γκαζιάρικο “Crack Me Up”, το σλογκανικό “Finally Found A Home”, το πλήρως '50s “Bad Is Bad”, με το “Honly Tonk Blues” να είναι ένα πρόχειρο πειραματάκι πάνω σ’ αυτό που λέει ο τίτλος) λίγο πριν το τέλος της χρονιάς, απέδωσε κι ένα τελευταίο single, το “Walking On A Thin Line” που με την φόρα της επιτυχίας θα μπει κι αυτό στο top-20 (US#18, 8/12/84).
Για τον Huey, τον ψηλέα με το ελαφρύ ψεύδισμα, το ανυπόκριτο χαμόγελο και το φρύδι αλά Τομ Σέλεκ το 1984 θα γίνει η χρονιά της ζωής του. Στα 34 του, με σύστημα και επιμονή στην καρδιά του ροκ-εν-ρολ, την άμεση feelgood αύρα της παρέας που συμπράττει για να κλειδώσει έξω από την ψυχή της τα προβλήματα όλου του υπόλοιπου κόσμου, οδήγησε τους “The News” σε μια από τις πιο ψηλές κορυφές του όρους Rushmore της αμερικάνικης δισκογραφίας. ένα πόστερ πέντε τριαντάρηδων που παίζανε παλιό ροκ-εν-ρολ μέσα σ’ ένα αχανές μουσικό τοπίο από νεωτερικότητες κι εξαλλοσύνες. Η συνέχεια, όλα έτσι έδειχναν, θα ήταν για πάρτη του, αλλά και για τους «Μαγκίτες» του ακόμη καλύτερη.
Ώρα εφτά και τέταρτο, ανηφορίζοντας την Φωκίωνος Νέγρη, με τα φώτα στα διαμερίσματα να πληθαίνουν για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν και τους δρόμους ν’ αδειάζουν, το ίδιο ήθελε να πιστέψει κι ο ίδιος. Το ευχήθηκε μάλιστα από μέσα του για τον Πέτρο, κι ας πήγε ο μαλάκας και παντρεύτηκε. Η συνέχεια, δεν μποερεί, θα είναι καλύτερη. Τί διάολο, σε λίγες ώρες πάμε να φάμε το μισό κι αυτής της δεκαετίας. Μπαίνει το 1995.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
// Τελευταία Νέα
-
Coldplay: Δείτε το νέο βίντεο κλιπ που γυρίστηκε στο Ηρώδειο
Nέο βίντεο κλιπ για τους Coldplay για την σύνθεση "feelslikeimf...
-
Beth Hart: Απολαύστε το νέο υπέροχο τραγούδι
Νέο τραγούδι για τη Αμερικανίδα τραγουδίστρια Beth Hart. ...
-
Yes: Νέα κυκλοφορία για τους Jon Anderson The Band Geeks (βίντεο)
Στις 23 Αυγούστου η φωνή των Yes, o Jon Anderson κυκλοφορεί νέο δ...
-
Palace: Ακούστε δύο νέα τραγούδια
Νέο άλμπουμ για τους PALACE στις 12 Ιουλίου που θα τιτλοφορ...
-
Tom Morello: Ακούστε το νέο τραγούδι
Nέο τραγούδι κυκλοφορεί ο κιθαρίστας Tom Morello των Rage Against ...
-
UFO: Νέο προσωπικό σχήμα και νέο βίντεο κλιπ από τον τραγουδιστή Phil Mogg
Οι Moggs Motel,είναι η νέα μπάντα του θρυλικού τραγουδιστή τ...
-
Πέθανε ο σπουδαίος παραγωγός Peter Collins
Απεβίωσε σε ηλικία 73 ετών ο σημαντικός παραγωγός Peter Coll...
