Αρνούμενος επί δεκαετίες την επανένωση των Zeppelin, (τελικά ενέδωσε μόνο για κείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη του '07 στο O2 του Wembley), επέλεξε να ακολουθήσει τη σπάνια όσφρησή του για την μουσική ουσία, την οποία βρήκε στη φολκ, το bluegrass, τα blues, την jazz και τις μουσικές της Ανατολής και της Αφρικής, ηχοχρώματα που ανέκαθεν τον συνάρπαζαν.
Η αρχή είχε γίνει με τη μπάντα των Strange Sensation (τον θαυμάσαμε μαζί τους και στα μέρη μας το 2000 και το 2001), συνεχίστηκε με ένα πολύ πετυχημένο άλμπουμ διασκευών ("Dreamland", 2002), άνθισε με το πλούσιο και τολμηρό υλικό του "Mighty ReArranger" (2005) και στεφανώθηκε με το δικαίως πολυπλανιτιένιο "Raising Sand" (2007), ένα χαμηλόφωνο φολκ άλμπουμ ντουέτων με την Alison Krauss, όπου ο Plant έδειξε να ανακαλύπτει με αγαλλίαση την ηλικία του και τις χαρές του μοιράσματος των προβολέων με μια νέα και ταλαντούχα φωνή. Ακολούθησε η ανασύσταση του πρώτου του γκρουπ, αυτή των "Band Of Joy" και το ομώνυμο άλμπουμ, όπου η αναζήτηση κινήθηκε και πάλι σε παραδοσιακές ηλεκτρικά παιγμένες προ-ροκ ν΄ρολ φόρμες.
 
Για το 10ο προσωπικό του άλμπουμ σε 32 χρόνια, το "Lullaby...", o Plant επιστρέφει σε κάποιους από τους Strange Sensation, που με μερικές κρίσιμες προσθήκες τώρα έχουν ονομαστεί "The Sensational Shape Shifters», με τρεις παρουσίες να ξεχωρίζουν εμφατικά μεταξύ τους.
Του ντράμερ Dave Smith με το jazz υπόβαθρο και την ειδικότητα στην προσέγγιση των Αφρικάνικων ρυθμών, του Julden Camara που παίζει μυστήρια μελωδικά μονόχορδα βιολιά και λαούτα και του εφευρετικού πιανίστα John Baggott (προερχόμενου - κι όμως- από την trip-hop σκηνή του Bristol). Οι Justin Adams (μαζί του απ΄το "Mighty ReArranger") και Liam Tyson στις κιθάρες (και άλλα έγχορδα) και τα φωνητικά (παλιός Sensationist, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια) και ο Billy Fuller σε ό,τι έχει να κάνει με μπασογραμμές, συμπληρώνουν μια σπάνια μπάντα. Για μια ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια, ο Plant επιλέγει να μην αξιοποιήσει ιδιαίτερα τις στουντιακές ευχέρειες, προτιμώντας την αδιαμεσολάβητη αίσθηση που δίνουν τα όργανα όταν παίζονται δίπλα σου, σ΄ένα μικρό δωμάτιο.
 
H εισαγωγή του άλμπουμ με το bluegrass του "Little Maggie", του περιπλεγμένου γύρω από ένα γρήγορο ριφ σε banjo, δίνει τον τόνο για έναν άλλο Plant. Απόμακρος, μυστηριώδης, απορροφημένος στο να υπηρετήσει την αυθεντική μελωδία του τραγουδιού, κόσμους ολόκληρους μακριά από τη λεοντή που τρυπάει τον αέρα με τις κραυγές του. Παίζει με την έκφραση, την άρθρωση των μουσικών φθόγγων και οι χαμηλές του έχουν αποκτήσει μια άλλη αισθαντικότητα.
Κι αν το "Rainbow" είναι το προσβάσιμο σινγκλ με το αναγνωρίσιμα μελωδικό άναρθρο σήκωμα του Plant στο κουπλέ (πάνω σ΄ένα ρυθμό που παραπέμπει στα χωρίς κύμβαλα σχήματα των πρώτων lp του Peter Gabriel), ο 66χρονος τραγουδιστής δίνει μαθήματα και στα άλλα, τα πιο «δύσκολα» κομμάτια. Eλισσόμενος ανάμεσα από υπόκωφα κρουστά στο "Turn It Up", οδηγώντας το μυστηριώδες "Up The Hollow Hill", ήπιος και ειλικρινής στο αστραφτερό "House Of Love", με νόημα σε κάθε λέξη στο "A Stolen Kiss" που θυμίζει τις ατμοσφαιρικές όσο και ελλειπτικές παραγωγές του Daniel Lanois. Υπάρχουν απόηχοι του επικού ύφους του "IV" και του "Houses Of the Holy" περασμένες μέσα από ηλεκτρονικά loop ("Pocketful Of Golden"), ενώ στο "Embrace Another Fall" (το οποίο τα γυναικεία φωνητικά στη μέση το στέλνουν σε άλλη διάσταση), φθάνει κανείς να πιστεύει ότι το μόνο που λείπει (;) θα ήταν ένα από τα εκρηκτικά σόλο του Page για να νιώσεις ότι κάπως έτσι θα ακουγόταν σήμερα εκείνο το μεγάλο συγκρότημα, αν ο ίδιος ο Plant είχε τον πρώτο λόγο εδώ και πολλά χρόνια.
 
Εκείνο που αναδεικνύεται περισσότερο στο "Lullaby." είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο Plant την σύνθεση των κομματιών, αρετή του που φαινόταν να μένει πίσω τελευταία, με τα γεμάτα διασκευές άλμπουμ του. Οι στίχοι του επίσης έχουν καταφέρει να βρεί την ισορροπία μεταξύ υπαινιγμού και ευθύτητας, ενώ οι αναφορές του στην αγγλική και κελτική μυθολογία δένουν για πρώτη φορά με τη φυσική του παρουσία. Είναι ένας άγγλος ευγενής με μακρύ παρελθόν, βγαλμένος από τις ιστορίες του Αρθρούρου. Ένας νεαρός γέροντας που, παρ΄ότι μας προειδοποίησε ότι αυτό είναι το τελευταίο του άλμπουμ, πείθει ότι έχει μίλια ακόμη να διανύσει στο μουσικό του ταξίδι.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου