"Πρέπει να το κάνεις αυτό για τον 14χρονο εαυτό  σου". Αυτό ισχύει λίγο πολύ για οτιδήποτε βγάζουν οι John Diva And The Rockets Of Love. Γεννήθηκα το 1970. Αυτό σημαίνει ότι όταν ήμουν 14 χρονών, το glam metal  ήταν τόσο σπουδαίο όσο επρόκειτο να γίνει. Όταν μπορούσες να βάλεις το Headbangers Ball στο MTV (στην πραγματικότητα ξαγρυπνούσα για να το απολαύσω) και να δεις τους αξεπέραστους  Danger Danger να παρουσιάζουν  το "Monkey Business" ή τους λατρεμένους Warrant να τραγουδούν  το καραποζεράδικο "Cherry Pie" ήταν πραγματική μαγεία.
Στη συνέχεια, μερικά χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν δίσκοι από μπάντες όπως οι Trixter και πήγαινα στο δισκάδικο "Just Out"  στη Θάσο (που ήταν το μόνο μέρος όπου μπορούσες να πάρεις δίσκους εισαγωγής) και ξοδεύαμε όσα χρήματα είχαμε για να τους αγοράσουμε.
Ο πρόλογος  που κάνω εδώ είναι πως ήμουν ένα παιδί glam rock (μεταξύ άλλων). Στην πραγματικότητα, την τελευταία μου χρονιά στο Λύκειο όταν οι συνομήλικοι μου είχαν τρελαθεί για τους Nirvana, εγώ αγόραζα Thunder, Little Angels και Def Leppard.
Και μερικές φορές, ακόμα και τώρα, ακούς μια μπάντα, παρόλο που τα γούστα αλλάζουν και όλα αυτά, αλλά εγώ ακούω μια μπάντα  και τον δίσκο της και με μεταφέρει πίσω σε αυτό.
Το "The Big Easy" είναι αυτό το άλμπουμ. Αλλά είναι ένα πολύ συγκεκριμένο είδος άλμπουμ. Δεν έχει ημερομηνία. Είναι κλασικός(για μένα)  ήχος.
Είναι η τρίτη δουλεία του John μετά τα "American Amadeus" του 2021 και το "Mama Said Rock Is Dead". Διάβασα τις παρουσιάσεις των συντακτών στο διαδίκτυο  και εδώ θα τοποθετηθώ: καλό είναι άτομα που δεν ακούνε ένα παρακλάδι μουσικής να μην εκφέρουν γνώμη για αυτό όταν η σχέση τους είναι επιδερμική με αυτό.
Γιατί μπορεί το "The Big Easy" και  ο John να μην ανακαλύπτει ξανά τον "τροχό" ή κάτι τέτοιο, αλλά αυτό που κάνει το κάνει πολύ καλά! Λιτό, μελωδικό hard rock / glam από εποχές που η μουσική δεν ήταν μόνο "τηλεθρήνος/τηλεδράμα". Δεν είναι κακό ξέρετε να νοιώθουμε καλά ακούγοντας μουσική και  να χαμογελάμε. Και ναι το άλμπουμ το πετυχαίνει αυτό. Είναι "πολύχρωμο" και ζεστό, εκπέμπει συναισθήματα μιας εποχής πιο χαλαρής όπου δεν φοβόσουν μην πεις κάτι και παρεξηγηθείς.
Οι συνθέσεις είναι αρκετά απλές, με σημείο αναφοράς την ζεστή  φωνή του John. Ακούγοντας το υλικό μου ήρθαν αναλαμπές από σχήματα όπως οι Def Leppard, οι Motley Crüe αλλά και όλα τα brand names τις εποχής εκείνης. Το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, τα 46 λεπτά του άλμπουμ κυλάνε "νεράκι". Μιλάμε για υλικό κατάλληλο για ακροάσεις σε κάμπριο στην παραλιακή.
Οι John Diva & The Rockets of Love μεταδίδουν ότι η αίσθηση που πρεσβεύει το συγκρότημα είναι παντελόνια spandex, νεανική απερισκεψία, διάθεση για πάρτι και γεμάτες μπαταρίες στο Walkman και αυτό μας εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος σε συνέντευξη που θα δημοσιευθεί προσεχώς. Ισχυρίζονται ότι φέρνουν τις ξέγνοιαστες στιγμές της δεκαετίας του '80 στο παρόν και τις κάνουν να ακούγονται άμεσα πραγματικές.
Και για να είναι συμβατοί , με όσα τραγουδούν, διατίθεται ο δίσκος σε CD, LP αλλά και  σε box set  που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, γυαλιά ηλίου και αντηλιακό. Το εναρκτήριο "California Rhapsody" μπορεί απλώς να λειτουργήσει ως ένα εύκολο ιντερμέδιο ακρόασης για να ανοίξει τις "κουρτίνες" στο άλμπουμ νούμερο τρία, αλλά το πραγματικό εισαγωγικό κομμάτι είναι το "The Big Easy" που με ένα riff σαν Van Valen που θα μπορούσε και πιθανότατα υιοθετήθηκε από κάθε μπάντα της Sunset Strip την δεκαετία του '80! Είναι ένας υπέροχος αιφνιδιασμός mid-tempo rocker που είναι φτιαγμένος για να παίζει δυνατά και περήφανα και έχει όλα τα μουσικά συνοδευτικά που σας επιτρέπουν να επιλέξετε όλα τα κουτάκια από το μελωδικό της σύνθεσης έως το δεξιοτεχνικό  σόλο κιθάρας. Ακούγεται  σαν το "Skyscraper" (του Lee Roth) στον ορίζοντα μετά τη "γιορτή" του "Eat ‘Em and Smile". Άλλωστε είναι το πρώτο βίντεο από το άλμπουμ, είναι ένα hair metal τραγούδι που θα ταίριαζε στο εμπορικό ραδιόφωνο της δεκαετίας του '80, με ένα από τα κορυφαία σόλο κιθάρας και τα πλήκτρα ανακατεμένα.
Οι ταχύτητες λίγο πέφτουν  για το "God Made Radio", αλλά είναι άλλη μία μελωδική εντυπωσιακή σύνθεση  με ένα υπέροχο ρεφρέν που ο Diva φαίνεται να απολαμβάνει  τον γαλήνιο καλοκαιρινό αέρα κατά βούληση(και μεις μαζί τους) και υπάρχει ένα υπέροχο τμήμα σχεδόν όπου μια σειρά από εικόνες των '80ς φανερώνουν τις επιρροές της μπάντας. Η δε  κιθάρα που ακούγεται σαν "μοτοσυκλέτα που οδηγεί στον αυτοκινητόδρομο". Το τραγούδι συνεχίζει σε έναν μεσαίο ρυθμό, πιο mainstream rocker, με μελωδικές κιθάρες.
Το "Runaway Train" είναι ένα πιο αργό τραγούδι κυριαρχούμενο από τα φωνητικά και είναι  περισσότερο ένα ενορχηστρωμένο τραγούδι. Άλλωστε, τα "ενηλικιωμένα" λάθη όπως το "Runaway Train" έχουν αιώνια θέματα με τα οποία μπορεί να συνδεθεί ο καθένας. Είναι όμως τα πιασάρικα  θέματα  που είναι ακόμα πιο αδυσώπητα αυτή την τρίτη φορά.
 Το "Thunder" είναι ένας ύμνος ροκ αρένας, που θα ήταν ένα πανέμορφο  τραγούδι σε συναυλία. Σίγουρα  θυμίζει τα μεγαλεία  των Def Leppard/Billy Squier και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί το πρώτο συγκρότημα δεν μπορεί πια να γράφει τέτοιους ύμνους.